พระธรรมเป็นสิ่งอัศจรรย์ในโลก

ผู้มีใจมืด สามารถชำระความมืดนั้น

ให้สว่างได้ด้วย "พระธรรม"

เพราะผู้มีใจมืดนั้น ย่อมไม่รู้ว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิด

สิ่งใดควรทำ สิ่งใดไม่ควรทำ

******************

วาจาสุภาษิตย่อมมีผลแก่ผู้ปฏิบัติ

พระศาสดาทรงตรัสแก่พระอานนท์ว่า "อานนท์ ธรรมดาธรรมที่เราตถาคตกล่าวแล้ว
ย่อมไม่มีผลแก่ผู้ไม่ฟัง ไม่เรียน ไม่ท่อง ไม่แสดงโดยเคารพ
ดุจว่าดอกไม้สมบูรณ์ด้วยสี แต่ไม่มีกลิ่นหอม ฉะนั้น แต่ย่อมมีผลมาก
มีอานิสงส์แก่ผู้ฟังโดยเคารพ เป็นต้น"

ยถาปิ รุจิรํ ปุปผํ วณฺณวนฺตํ อคนฺธกํ

เอวํ สุภาสิตา วาจา อผลา โหติ อกุพฺพโต

ยถาปิ รุจิรํ ปถปฺผํ วณฺณวนฺตํ สุคนฺธกํ

เอวํ สุภาษิตา วาจา สผลา โหติ สุกพฺพโต

ดอกไม้งามมีสี แต่ไม่มีกลิ่นหอม แม้ฉันใด

วาจาสุภาษิตก็ฉันนั้น ย่อมไม่มีผลแก่ผู้ไม่ปฏิบัติตาม

(ส่วน) ดอกไม้งามมีสี พร้อมด้วยกลิ่นหอม แม้ฉันใด

วาจาสุภาษิตก็ฉันนั้น ย่อมมีผลแก่ผู้ที่ปฏิบัติตาม

พระพุทธพจน์นั้น เหมือนดอกไม้สมบูรณ์ด้วยสีและทรวดทรง แต่ไม่มีกลิ่นหอม
เหมือนดอกไม้ไม่มีกลิ่นหอม กลิ่นย่อมไม่แผ่ไป(คือไม่ฟุ้งไป)ฉันใด

แม้พระพุทธพจน์นี้ก็ฉันนั้น ย่อมไม่นำกลิ่นคือ การฟัง กลิ่นคือความทรงจำ
และกลิ่นคือการปฏิบัติมาให้.....

ชื่อว่า ย่อมไม่มีผลแก่ผู้ฟัง ซึ่งไม่ตั้งใจประพฤติพระพุทธพจน์นั้นโดยเอื้อเฟื้อ
ด้วยกิจทั้งหลาย มีการฟังเป็นต้น.....

ชื่อว่า ผู้ไม่ทำกิจที่ควรทำในพระพุทธพจน์นั้น เพราะเหตุนั้น พระศาสดาจึงได้ตรัสว่า
"วาจาสุภาษิตก็ฉันนั้น ย่อมไม่มีผลแก่ผู้ไม่ปฏิบัติตาม.

ส่วนดอกไม้งามมีสี พร้อมด้วยกลิ่นหอม กลิ่นหอมย่อมแผ่ไป(คือฟุ้งไป)ฉันใด
แม้พระพุทธพจน์ก็ฉันนั้น ย่อมมีผลมาก.....

คือชื่อว่า ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก เพราะนำกลิ่น คือการฟัง กลิ่นคือ การทรงจำ
กลิ่นคือ การปฏิบัติมาให้ แก่บุคคลผู้ปฏิบัติดีอยู่.....

คือ บุคคลที่ตั้งใจทำกิจที่ควรทำในพระพุทธพจน์นั้น
ด้วยกิจทั้งหลาย มีการฟัง การปฏิบัติ เป็นต้น.

(ที่มา-อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท ปุปผวรรคที่ ๔)