สิกขาบทน้อยใหญ่ที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้
ให้สำรวม ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นสำรวมอินทรีย์สังวร
มีสติควบคุมสัมปชัญญะความรู้ตัว
จะทำอะไรพิจารณาเสียก่อนจึงค่อยทำ
ไม่ทำไปเพื่อเบียดเบียนตน ผู้อื่น
โดยความสุจริตกาย วาจา ใจ
สำรวมศีลของตนเสียก่อนที่กาย วาจา ใจเรียบร้อย
ปฏิบัติตามศีล ๕ ศีล ๘ กุศลกรรมบถ ๑๐
ละเว้นตามข้อห้ามที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติไว้
เรียกว่า สามัคคีกาย วาจา ใจเป็นสามัคคี
คือ ไม่หวั่นไหวไปตามรูปที่ดีที่ชั่วมากระทบในตาเกิดความรู้ขึ้น
เสียงดีเสียงชั่วมากระทบหูเกิดความรู้ขึ้น
ไม่เป็นไปตามเสียงดีเสียงชั่วนั้น
กลิ่นเหม็นและหอมมากระทบเกิดความรู้ขึ้น
กลิ่นดีกลิ่นชั่วไม่เป็นไปตามรสมากระทบชิวหาเกิดความรู้ขึ้น
รสดี รสชั่วไม่เป็นไปตามรสกายสัมผัส
หยาบหรือละเอียดอ่อน หรือแข็งดีหรือชั่ว
ไม่เป็นไปตามธรรมารมณ์เกิดขึ้นกับใจอารมณ์ที่น่ายินดียินร้าย
ทั้งดีทั้งชั่วไม่เป็นไปตามอารมณ์ที่น่ายินดีนั้น
หมายสรรเสริญที่ดีที่ชอบใจ
อารมณ์ที่ยินร้ายถูกด่าว่านินทาต่าง ๆ
ให้เกิดสุขทุกข์อุเบกขา
ไม่เป็นไปตามอารมณ์ทั้ง ๓ เป็นสมาธิอยู่ที่ใจ
ปัญญารอบรู้ในกองสังขาร
ก็รู้เท่าทางปรุงความดีและชั่ว
ก็เท่าทางกาย วาจา ใจของเรานี่เอง ชื่อ ปัญญา
เรียกว่า สามัคคี
ผู้ปฏิบัติจงใช้ปัญญาพิจารณาเหตุผลที่เรา ๆ มีอะไร
มีแต่ธาตุ ๔ ประชุมกันเป็นรูปสมมติว่าหญิงชาย
หลงไปไม่รู้จริงจึงแตกสามัคคี ศีลก็ตั้งไม่ได้
เพราะศีลขาด สมาธิความมั่นใจก็ไม่มี
ปัญญาความรอบรู้ก็ไม่มีจะหาความสุขมาจากไหน
เราเป็นโมหะไปทั้งหมด
หลงไม่รู้จริงตามลักษณะของธาตุที่แข็งเป็นดิน
ที่เหลวเป็นน้ำ ธาตุที่ร้อนอบอุ่นเป็นธาตุไฟ
ธาตุที่พัดไปมาทั่วสรรพางค์กาย
ลมหายใจเข้าออกเป็นธาตุลมที่มีอยู่ในกายและภายนอก
เดินยืนนั่งนอนพิจารณาทุกอิริยาบถทั้ง ๔ อย่าให้ขาด
ตลอดถึงปัจจัยทั้ง ๔ เครื่องนุ่งห่มไตรจีวรเป็นเครื่องอาศัย
อาหารบิณฑบาตโภชนาการเครื่องอาศัยบริโภค
สักแต่ว่าเป็นธาตุทุกสิ่งทุกประการ
ไม่ว่าสัตว์บุคคลล้วนแต่เป็นธาตุ
ผู้ปฏิบัติควรพิจารณาเนือง ๆ เป็น ปัจจเวรขณญาณ
จะเป็นบรรพชิตคฤหัสถ์ก็ตาม
อย่าให้ใจหลงงมงายไปตามโมหะความไม่รู้จริง
ให้สามัคคีธรรมของเราไว้สม่ำเสมอ
หมายเอากายสุจริต ๓ วจีสุจริต มโนสุจริต
๓ สุจริต ๓ นี้เป็นธรรม
หลวงปู่ปุดดา ถาวโร
ที่มา...เทศนาภาษาใจ
หลวงปู่ปุดดา ถาวโร
