ไอ้ที่พูดมันแค่ธรรมมะปลอบใจ นานาจิตตัง มันใช้งานไม่ได้ผลหรอก กับทุกคนนั่นแหละที่ไม่ได้ฝึกจิตฝึกใจ คนอื่นปลอบ หรือปลอบตัวเอง แล้วก็มาแอบเจ็บแอบเสียใจทั้งนั้น เมื่อคนอื่นเขาคิดไม่ดี ว่าเราไม่ดี ไม่ว่าทั้งต่อหน้าและหลับหลัง เช่นกันถ้าใครเขามาสรรเสริญเยินยอ แม้บางครั้งทั้งรู้ว่าเขาไม่จริงใจ ก็ยังอดแอบปลื้มแอบยินดีไม่ได้ คติธรรมมันเป็นสัจธรรม แต่มันจะเป็นจริงเมื่อเราคับเคี่ยวกับจิตใจของตนเองอย่างจริงจัง
รู้ทันเจ้าตัวยินดี-ยินรายนี้ และก็ระงับมันเสีย ถามว่าทำอย่างไรถึงจะไม่โม้ มันก็เหมือนกับตัวราคะนั่นแหละ เมื่อเริ่มฝึกไม่เห็นผู้หญิงสาวเสียดีกว่า แต่ถ้าได้เห็นก็อย่าพูดด้วย และถ้าจำเป็นต้องพูดด้วยก็ให้มีสติ นี่คือสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงตอบพระอานนท์ตอนทูลถามว่าเมื่อยังไม่บรรลุธรรมจะให้ปฏิบัติต่อสตรีอย่างไร ไอ้ตัวยินดี-ยินร้าย นี่ก็เหมือนกันเริ่มต้นอย่าไปสร้างเรื่องใหคนชื่นชม ถ้าบังเอิญมีเรื่องที่เขาชมก็ให้มีสติ ควบคุมความยินดีไม่ให้เกิด และถ้ามันเกิดต้องพิจารณามันให้ชัดอย่าไปปรุงแต่งมัน พิจารณาให้มันดับไป..ต้องฝึกบ่อยๆอย่างนี้ การยกข้อธรรมสัจจะธรรม มาคุยกันของครูบาอาจารย์ไหน มันก็เป็นธรรมแท้ แต่มันดับทุกข์ไม่ได้ ต้องพิจาณรนามันให้มันยอมรับด้วยจิต ประโยชน์มันจึงเกิด และก็รับรองตนเองได้จริงเหมือนกะลาหงายได้แล้ว.......เจโตวิมุติ/