" ดูกรกาม เราได้เห็นมูลรากของเจ้าแล้ว
เจ้าเกิดจากความดำริ เราจักไม่ดำริถึงเจ้าอีกละ เจ้าจักไม่เกิดด้วยอาการอย่างนี้. "

" กามแม้น้อยก็ไม่พอแก่มหาชน มหาชนย่อมไม่อิ่มด้วยกามแม้มาก
น่าสลดใจที่พวกคนพาลพากันบ่นว่า รูป เสียงเหล่านี้จงมีแก่เรา
กุลบุตรผู้ประกอบความเพียร พึงเว้นให้ขาดเถิด. "
(คังคมาลชาดก)