หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
อันนี้ก็เช่นเดียวกันนั่นแหละคนเรา เหตุฉะนั้นพระศาสดาจึงทรงสอนให้สมัครสมานสามัคคีกันไว้ อย่าไปคิดแตกแยก ต้องทำความปรองดองกันให้ได้ ธรรมดาผู้ปฏิบัติธรรม ผู้มีปัญญา ผู้ไม่ถือมั่นอะไรต่ออะไรกันแล้วเนี่ย มันก็สามารถปรองดองสามัคคีกันได้ ถ้าไปถือมั่นในตัวบุคคลด้วยความพอใจบ้าง ด้วยความไม่พอใจบ้าง มาเป็นอารมณ์อยู่อย่างนี้มันก็ปรองดองกันไม่ได้เลยอยู่ร่วมกันน่ะให้พึงเข้าใจ การปฏิบัติธรรมนี้ต้องอาศัยความสามัคคีของหมู่ของคณะ อันนี้นับว่าเป็นหลักสำคัญทีเดียว
ถ้าหากว่าเรารวมตัวกันอยู่ไม่ได้แล้ว ปฏิบัติธรรมก็ก้าวหน้าไปไม่ได้เลย อย่างที่กล่าวมาแล้วนั่นแหละ เพราะต่างคนต่างก็มีกำลังไม่เพียงพอ พอที่จะช่วยตัวเองให้ถอนตนออกจากหล่มได้โดยตามลำพังตนเอง นี่ต้องสำนึกให้ได้อย่างนี้ เราต้องอาศัยซึ่งกันและกัน มีอะไรก็ปรึกษาหารือกัน ไม่สมควรที่จะต่างคนต่างทำต่างคนต่างอยู่ไป ไม่ออกความคิดความเห็นอะไรกันได้เลย ถ้าหากว่าออกความคิดความเห็นมาก็มีแต่ขัดแย้งกัน ไม่สามารถจะลงรอยอะไรกันได้เลยอย่างนี้ นั่นล่ะเป็นจุดแห่งการแตกสามัคคี เพราะฉะนั้นพึงพากันลดละความเห็นแก่ตัวลงไปทุกอย่างไปเลย เราต้องเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม เราต้องสละความถือมั่นว่ามีตัวมีตนมีเรามีเขาลงด้วยการเจริญอนัตตานุปัสสนา ดังกล่าวมานั้น
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“การเข้าไประงับสังขาร”
◇◆ ประวัติ ปฏิปทาและคำสอน “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ” ◆◇
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689