59054."ธุดงค์ของสองหลวงปู่" (หลวงปู่ชอบ-หลวงปู่ขาว)

ธรรมโฆษ

"ธุดงค์ของสองหลวงปู่"

" .. "เอโก จร อตนุทิโต" เป็นผู้เที่ยวไปแต่ผู้เดียว เป็นผู้ไม่เกียจคร้านในทุกอิริยาบถ "เอโก ทมยมตฺตานํ" เป็นผู้เดียวเท่านั้น สามารถทรมานตนประกอบกรรมฐานทั้งหลายได้ ในที่พักทุกที่ "วนนฺเต รมิโต สิยา" เมื่อทรมานตนอย่างนั้น ชื่อว่าเป็นผู้ยินดียิ่งในราวป่า อ้นสงัดจากเสียงทั้งหลาย จิตของท่านวิเวก กายของท่านวิเวก จิตของท่านเปลี่ยว กายของท่านเปลี่ยว มีความรู้สึกว่าอยู่แต่ผู้เดียวตลอด

อย่างไรก็ดี แม้จิตของท่านทั้งสอง (หลวงปู่ชอบ ฐานสโม-หลวงปู่ขาว อนาลโย) จะมีความสงบ เยือกเย็น เบิกบานในธรรม อย่างไร แต่ธาตุขันธ์ก็ย่อมต้องการการพักผ่อนบ้าง ท่านเล่าว่า การเดินธุดงค์ครั้งนั้น ผ่านเข้าไปในป่าลึกบนหลังเทือกเขาภูพาน เป็นวันๆ แล้ว ยังไม่ได้พบหมู่บ้านคนเลย อาหารก็ไม่ได้ฉัน แต่นั้นยังพอทำเนา สิ่งที่ธาตุขันธ์ต้องการอย่างยิ่งนั้น คือ...น้ำ...!

น้ำในกระติกของหลวงปู่ขาวและท่าน หมดไปตั้งแต่ตอนกลางคืน เดินทางมา คิดว่าจะพอพบบ่อน้ำลำธารให้ได้ดื่มกินก็ไม่มี หรือแม้แต่แอ่งน้ำในรอยเท้าเสือ รอยเท้าช้าง ที่พระธุดงค์เคยได้อาศัย ค่อยๆ ตักกรอง ก็ไม่ได้พบพานเลย

ทั้งสององค์ทั้งเหนื่อย ทั้งหิวกระหาย อากาศก็เพิ่มความร้อนขึ้น จากเช้า เป็นสาย เป็นบ่าย ก็ยังไม่ได้พบน้ำ ร่างกายขาดอาหารได้เป็นวันๆ แต่ขาดน้ำในยามหน้าแล้งในป่าบนยอดเขานั้น เป็นภาวะที่ธาตุขันธ์ของท่านจะต้องอุทธรณ์ต่อเจ้าของมาก แต่ท่านทั้งสองก็ต่างมีความอดทน มีได้ปริปากบ่น สุดท้ายก็ชวนกันนั่งพักใต้ร่มไม้

แน่ที่สุด ท่านก็ต้องนั่งภาวนากันเป็นปกติวิสัยที่ท่านมักจะภาวนาทั้งอิริยาบถ ๔...ยืน เดิน นั่ง นอน ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถใดก็ตาม ท่านนั่งพัก...ท่านก็เลยภาวนาไปด้วย ท่านเล่าว่า นั่งได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงดังกรอบแกรบๆ ใกล้เข้ามา เสียงนั้นดังใกล้เข้ามา...ดังมาก จนท่านต้องลืมตาดู...

เห็นน้ำไหลมาจากโคกข้างหน้า เป็นทางน้ำกว้างประมาณศอกหนึ่งไหลผ่าน ใบไม้ที่ร่วงทับถมกันอยู่ในราวป่า เป็นใบไม้สีเหลืองบ้าง แดงบ้าง น้ำตาลบ้าง ถมซับซ้อนกันด้วยเป็นเวลาฤดูใบไม้ร่วง เสียงที่ดังจนรบกวนสมาธิ ให้ท่านทั้งสองลืมตาขึ้นดูนั้น ก็เป็นเสียงน้ำที่ไหลผ่านใบไม้กรอบแห้งเหล่านั้นนั้นเอง...!

ท่านได้แหวกใบไม้ออก เห็นน้ำใสสะอาดไหลเอื่อยมาเหมือนเป็นธารน้ำเล็กๆ ได้กรองใส่กระติก ล้างหน้า ล้างตา ได้อาบ ได้ดื่ม ได้กินจนอิ่มเสร็จเรียบร้อย สายน้ำนั้นก็แห้งลงเฉยๆ เป็นที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก เกิดขึ้นได้อย่างไร...!

น้ำผุดขึ้นจากกลางโคก ไหลมาเพียงให้ท่านได้ดื่มกิน อาบน้ำ ล้างหน้าล้างตา ให้คลายความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า กรองใส่กระติกน้ำเสร็จเรียบร้อย ก็แห้งลงในดินทรายทันที...!

เกิดขึ้นได้อย่างไร...! อย่างน้อยบุคคลหนึ่งในที่นั้นก็คิดเช่นนี้ ดังนั้น หลวงปู่ขาวจึงได้ซักสหายของท่าน "ท่านชอบละซี...! ท่านชอบอธิษฐานอย่างไร"

หลวงปู่ชอบปฏิเสธ "ผมไม่ได้อธิษฐานอะไร ผมเพียงแต่คิดเท่านั้นว่า เทวดา ฟ้าดินจะไม่สงสารพระบ้างเลยหรือ เทวดาจะปล่อยให้พระอดน้ำตายหรือ" หลวงปู่ชอบท่านว่า ท่านก็คิดเพียงแค่นั้นเอง...!

เรื่องนี้แพร่หลายขึ้นมาก็เนื่องด้วยหลวงปู่ขาวนำมาเล่าให้ลูกศิษย์ลูกหาฟังอยู่เสมอ ผู้เขียน (คุณหญิงสุรีพันธุ์ มณีวัต) เป็นคนหนึ่งที่ได้ฟังกระเส็นกระสายปลายเหตุด้วย ฟังครั้งแรกว่าท่านไปกันกับหมู่พวกกลุ่มใหญ่ แต่ภายหลังเมื่อจะบันทึกทำประวัติของท่านนี้ ได้โอกาสกราบเรียนถามหลวงปูชอบ ท่านยืนยันกับผู้เขียนว่า ท่านไปกับหลวงปู่ขาวเพียง ๒ องค์เท่านั้น และระยะนั้นท่านอายุเพียง ๒๗ ปี .. "

หนังสือ "ฐานสโมบูชา"
ธรรมประวัติ ธรรมเทศนา ปฏิปทา พระเดชพระคุณหลวงปู่ชอบ ฐานสโม
เขียนและเรียบเรียงโดย คุณหญิงสุรีพันธุ์ มณีวัต หน้า ๑๐๑-๑๐๒
http://www.buddhist.egat.co.th/index.ph ... Itemid=314

:b8: