"ผจญฝูงหมาป่า"
" .. วันหนี่งหลวงพ่อและคณะได้เดินทางมาถึงป่าชายเขาแห่งหนึ่ง เวลานั้นใกล้จะมืดเต็มทีแล้ว ก็เลยหาที่ปักกลด เวลาล่วงไปประมาณสามทุ่มเศษๆ "ได้มีหมาป่าฝูงหนึ่งวิ่งผ่านมา เมื่อพวกมันเหลือบมาเห็นท่านเข้า ต่างก็วิ่งกรูกันเข้ามาจะทำอันตราย" หลวงพ่อรู้สึกตกใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร
ก็เลยเอาผ้ามุ้งกลดลง "ตั้งสติกำหนดจิต อธิษฐานว่า ข้ามาที่นี้ไม่ได้มาเพื่อเบียดเบียนใคร มาเพื่อต้องการบำเพ็ญคุณความดี มุ่งต่อความพ้นทุกข์ ถ้าหากว่าเราเคยได้กระทำกรรมต่อกันมา ก็ขอให้กัดข้าให้ตายไปเสียเถิด เพื่อเป็นการชดไช้หนี้กรรมเก่า แต่ถ้าไม่เคยมีเวรมีภัยต่อกันแล้ว ก็ขอให้หลีกไป"
นั่งหลับตา "ภาวนาปลงสังขารยอมสละชีวิต" หมาป่าเหล่านั้นก็วิ่งวนไปวนมาอ้อมกลดอยู่ ทั้งเห่าทั้งขู่คำราม ทำท่าจะบุกเข้ามาในกลด จิตเกิดความรู้สึกกลัวมาก "นั่งไปได้สักพักหนึ่ง ก็ปรากฎเห็นหลวงปู่มั่น ฉายไฟแวบๆ มา"
พอมาถึงท่าน ก็ตวาดขึ้นด้วยสียงอันดังว่า "ไป๊ ! พวกสูจะมาทำอะไรเขาอยู่ที่นี่เล่า ท่านเงื้อท่อนไม้ขึ้นคล้ายจะตี หมาป่าเหล่านั้นก็แตกตื่นวิ่งหนีไป" หลวงพ่อคิดว่าท่านหลวงปู่มั่นมาช่วยจริงๆ ก็เลยลืมตาขึ้น ก็ไมเห็นอะไร ฝูงหมาป่าก็หายไปด้วย ไมมีเหลืออยู่เลยแม้แต่ตัวเดียว .. "
"อุปลมณี"
หลวงปู่ชา สุภทฺโท
