.
"ระลึก "พุทโธ" ได้เป็นครั้งแรก"
" .. "พอใกล้เข้าพรรษาจึงได้ตัดสินใจไปจำพรรษาที่ภูระงำ" ซึ่งขณะนั้นอาการอาพาธของท่านยังไม่ทุเลาดีนักระหว่างจำพรรษาอยู่บนภูระงำ "ปรากฏว่าท่านได้รับความทุกข์เวทนาเป็นอันมาก ตามเนื้อตัวปวดไปหมด" จะนั่งจะนอนก็ปวดเมื่อยไปทุกอิริยาบถ
"ท่านจึงตัดสินใจออกไปนั่งภาวนาทำความเพียรอยู่ในที่โล่งแจ้ง ตั้งใจว่าจะภาวนาสละชีวิต" คือ ภาวนาไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะมรณภาพ "โดยนั่งภาวนาถึงความทุกข์ ความเวทนา ที่เกิดขึ้นในร่างกาย และด้วยความสำรวมใจที่แน่วแน่ จิตของท่านก็พลันสงบวูบลงไป" ร่างกายเบาหวิว ความทุกข์ทรมานทั้งหลายแหล่ก็พลอยปราศนาการไปหมดสิ้น ตั้งแต่ทุ่มเศษจนกระทั่ง ๙ โมงเช้า
"ท่านนั่งภาวนาในอิริยาบถเดียวอยู่ตลอดเวลา" จนพระเณรทั้งหลายที่กลับจากบิณฑบาต ไม่กล้ารบกวน แต่พอพระเณรเข้าไปกราบ "ท่านก็รู้สึกตัวและถอนจิตออกจากสมาธิลืมตาขึ้นมาพระเณรต่างก็นิมนต์ให้ท่านฉันจังหัน" แต่ท่านแย้งว่ายังไม่ได้ออกบิณฑบาตเลย พระเณรต้องกราบเรียนว่า "ขณะนั้นใกล้จะ ๑๐ โมงอยู่แล้ว ต่างไปบิณฑบาตกลับมากันหมดแล้ว" ท่านจึงรำพึงขึ้นมาว่า "ท่านได้นั่งภาวนาประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นเอง"
นึกไม่ถึงเลยว่าจะข้ามคืนมาจนถึงขณะนี้ ปรากฏว่าจากการนั่งบำเพ็ญสมาธิภาวนาบนภูระงำครั้งนั้น ยังผลให้ท่านระลึก "พุทโธ" ได้เป็นครั้งแรก "อาการอาพาธ ปวดเมื่อยหายไปหมด พ้นจากการทุกข์ทรมาน" เบาตัว เบากาย สบายเป็นปกติ .. "
"ชีวประวัติและปฏิปทา"
(หลวงปู่ฝั้น อาจาโร)
| ไฟล์แนป: |
|
1พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร (2).jpg [ 94.82 KiB | เปิดดู 1490 ครั้ง ] |