.
"คิดไม่ถึง"
" .. "สำนักปฏิบัติแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสาขาของหลวงปู่นั่นเอง" อยู่ด้วยกันเฉพาะพระประมาณห้าหกรูป อยากจะเคร่งครัดเป็นพิเศษ "ถึงขั้นสมาทานไม่พูดจากันตลอดพรรษา" คือ ไม่ให้มีเสํยงเป็นคำพูดออกจากปากใคร ยกเว้นการสวดมนต์ ทำวัตร ห่รือสวดปาฏิโมกข์เท่านั้น
ครั้นออกพรรษาแล้ว "พากันไปกราบัห่ลวงปเล่าถึงการปฏิบัติอย่างเคร่งของพวกตนว่า นอกจากปฏิบัติข้อวัติรอย่างอื่นแล้วสำมารถหยุดพูดได้ตลอดพรรษาอีกด้วย" หลวงปู่ฟังแล้วยิ้มหน่อยหนึ่ง พูดว่า ...
"ดีเหม่อนกัน เมื่อไม่พูดก็ไม่มีโทษทางวาจา แต่ที่ว่าหยุดพูดได้นั้น เป็นไปไม่'ได้หรอก นอกจากพูระอริยบุคคลผู้ เข้านิโรธสมาบัติชั้นละเอียด ด้บุสัญญาเวทนาเท่านั้นแหละที่ ไม่พูดได้" นอกนั้นพูดทั้งวันทั้งคืน "ยิ่งพูวกที่ตั้งปฏิญาณว่าไม่ พูดนั้นแหละยิ่งพูดม่ากกว่าคนอื่น" เพียงแต่ไม่ออกเสียงให้คนอื่นได้ยินเท่านั้นเอง .. "
"หลวงปู่ฝากไว้"
หลวงปู่ดูลย์ อตุโล
