"คือผู้ที่รักตนอย่างยิ่ง"
" .. "ผู้ใดสามารถรักษาจิตใจ รักษาวาจา รักษาการกระทำ
ให้เป็นไปเพื่อไม่เป็นการให้ทุกข์ให้ร้อนแก่ผู้อื่นนั้น"
ไม่เรียกว่าเป็นการกระทำเพื่อผู้อื่น
ไม่เรียกว่าเป็นการถือผู้อื่นว่าเป็นที่รักของตน
"แต่เป็นการทำเพื่อตนเอง เป็นการถือว่าตนเป็นที่รักของตนอย่างยิ่ง"
ไม่มีความรักเสมอด้วยตน
"ผู้ที่สามารถ รักษากาย วาจา ใจตนให้ดีได้นั้น
คือผู้ที่รักตนอย่างยิ่ง เพราะรักตนอย่างยิ่ง
จึงทำให้ประพฤติปฏิบัติเพื่อให้ตนเป็นคนดี" .. "
"สมเด็จท่านสอน" ๒๕๒๘
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณสังวร
