หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
ไมใช่ว่าเรามารักษาศีลเปล่าๆ โดยไม่ได้บุญได้กุศลอะไรอย่างนี้ไม่ใช่นะ ได้บุญได้กุศลมากกาย คำว่า บุญนั้นก็หมายความว่า เมื่อเรามาทำความดีไม่ทำความชั่ว นั่งภาวนาพิจารณาดูตัวเอง เห็นว่าตนเองนั้นทำแต่ความดี ความชั่วไม่ทำ ก็จะเกิดปีติขึ้นในใจ เอิบอิ่มใจ ใจเบิกใจบาน อันนี้ล่ะท่านเรียกว่า บุญ บุญเกิดขึ้นในใจ บุญนั้นไม่มีรูปร่างอะไร เป็นนามธรรมเกิดขึ้นกับจิตใจ เมื่อใจนึกถึงความดีเหล่านั้นมาแล้วก็เกิดปีติว่าเรานั้นได้ทำดี เรามีบุญกุศลคือความดีเป็นที่พึ่งอยู่ อันอย่างนี้เรียกว่า “ทำบุญ” ให้เข้าใจ
คำว่า “บำเพ็ญกุศล” นั้นหมายถึงว่าเราอบรมจิตใจให้สงบระงับลงไปแล้วก็เกิดปัญญาความรู้ความฉลาดขึ้น สามารถถอนจิตใจตัวเองอันที่ยังละไม่ได้นั้นให้ละมันถ้ามันไม่ขาดก็ให้มันเบาบางไปจากจิตใจ หรือว่าความชั่วร้ายอันใดมากระทบกระทั่งเข้าอย่างนี้เราก็รู้ทัน เราไม่หวั่นไหวไปตามมัน ใครจะมายั่วให้โกรธเราก็ไม่โกรธ ห้ามจิตได้ สอนจิตตัวเองให้ละอารมณ์ที่น่าเกลียดน่าชังต่างๆ ได้ อันนี้ท่านเรียกว่า บำเพ็ญกุศล ให้เข้าใจ เราบำเพ็ญทั้งบุญทั้งกุศลนั่นน่ะดี
อย่าไปเข้าใจว่าเป็นเรื่องเดียวกันนะ คำว่า “บุญ” กับ “กุศล” นี่ กุศลนั้นย่อมมีประสิทธิภาพสูงกว่าบุญ เพราะกุศลนั้นหมายถึงจิตใจที่ฉลาด รู้จักละกิเลสบาปอธรรมออกจากจิตใจได้ ถึงไม่หมดก็เรียกว่าทำให้เบาบางลงได้อย่างนี้นะ คำว่าบุญนั้นหมายถึงเราทำความดีด้วยกายด้วยวาจา เช่น กราบไหว้พระพุทธพระธรรมพระสงฆ์ ไหว้พ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอาแล้วได้ความอิ่มใจ หรือว่าได้สละวัตถุไทยทานที่หามาได้แสนยากออกให้เป็นทานไป เช่นนี้แล้วก็มาพิจารณาถึงผลทานที่ตนได้กระทำบำเพ็ญนั้นเห็นว่ามีประโยชน์แก่ตนและผู้อื่นจริงๆ ก็เกิดปีติปราโมทย์ขึ้นในใจ อิ่มใจขึ้นมา
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
“เมื่อศีลบริสุทธิ์”
◇◆ ประวัติ ปฏิปทาและคำสอน “หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ” ◆◇
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=72&t=43689
ชวนอ่านพระธรรมเทศนาเต็มกัณฑ์เทศน์ของ“พระสุธรรมคณาจารย์ (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)”
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=75&t=53080
