มัวเรียนสิ่งไม่ควรเรียน
ไม่มุ่งเรียนสิ่งที่ควรเรียน จึงไม่รู้สิ่งที่ควรรู้
ไม่มุ่งเรียนสิ่งที่ควรเรียน จึงไม่รู้สิ่งที่ควรรู้
สมัยเป็นพระหนุ่ม บวชได้ ๓ พรรษา หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม คิดอยากเรียนวิชายืดเหรียญเป็นหวย ๓ ตัว กับพระป่ารูปหนึ่ง เมื่อเข้าไปกราบท่านว่า “กระผมใคร่จะมาเรียนวิชายืดเหรียญ กระผมทราบจากชาวกรุงเทพฯ อยากจะยืดเหรียญเป็นหวย ๓ ตัว คิดว่าผมยังอยู่ในทางโลก เป็นพระภิกษุใหม่ อยากจะมาเรียนยืดเหรียญ เพื่อไปให้โยมรวยสักหน่อย จะได้ไปแทงหวย” (ฮา)
หลวงพ่อพระป่าไม่พูดอะไรเลย นั่งนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินอะไร
หลวงพ่อจรัญ กราบเรียนท่านใหม่ว่า “พระเดชพระคุณหลวงพ่อที่เคารพ ผมเป็นพระภิกษุนวกะ เพิ่งบวชได้ที่พรรษา ๓ แล้วก็ยังอยากจะมาเรียนมาศึกษาทางธรรม”
หลวงพ่อพระป่าก็ยังเฉยอีก ท่านเปลี่ยนคำพูดใหม่ อีกทีว่า
“กระผมยังเป็นภิกษุนวกะ ยังไม่รู้ทางธรรม ข้อปฏิบัติ ข้อสัตย์ เจริญสมาธิภาวนา
ก็อยากจะมากราบเรียนพระเดชพระคุณหลวงพ่อแนะแนวทางบ้างครับ”
คราวนี้หลวงพ่อพระป่าลืมตาขึ้นมา ครู่หนึ่งก็พูดขึ้นว่า
“ดีแล้ว อุตส่าห์สนใจธรรม”
หลวงพ่อจรัญ ถามว่า “จะมีแนวอย่างไรครับ ?”
พระป่ากลับถามว่า “คุณรู้ไหมพระพุทธเจ้าสอนอะไร ?”
“ไม่ทราบครับ” หลวงพ่อจรัญตอบ
“ไม่ทราบ แล้วบวชมุ่งมาทำอะไรอยู่ล่ะ บวชมุ่งอยู่ที่ไหนล่ะ” พระป่ารุกใหญ่
“ก็เรียนนวโกวาท เรียนธรรมะ เรียนวินัยครับ”
“อย่าลืมนะ เรียนหมดเลย เรียนเลยไปหมด รู้มากไป คุณรู้มากก็ใช้ไม่ได้เลย
เธออย่าลืมนะว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไร สอนทุกข์และวิธีดับทุกข์ ท่านสอนอะไรอีกรู้ไหมคุณ”
“ไม่ทราบครับ”
“เอาละจะบอกให้ ท่านสอนไม่ให้เบียดเบียนตน
สอนไม่ให้เบียดเบียนคนอื่น พร้อมไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนด้วย”
หลวงพ่อจรัญนั่งเงียบ พระป่าสอนต่อไปว่า
“หาที่มาของทุกข์ให้ได้ ศึกษาข้อนี้ ในตัวเรา มีอะไร มีทุกข์
หาที่มาของทุกข์แล้วปฏิบัติ วิธีปฏิบัติอย่างไรหรือ ศีล สมาธิ ปัญญา”
พอมาถึงตรงนี้ หลวงพ่อจรัญนึกได้ว่า “อือ ! ไอ้นี่เราก็เรียนมานี่...โถ่ ! แค่นี้เองหรือ
เรานึกว่าจะมีอภินิหารมากกว่านี้ ดีกว่านี้ เราก็เรียนเรื่องศีล สมาธิ ปัญญา”
นึกคิดอยู่อย่างนั้น พระป่าท่านจะรู้วาระจิตหรือไร ไม่ทราบ ท่านชี้หน้าเลยแล้วดุเอาว่า
“คุณมันอย่างนี้ เรียนเลยไปหมด ไอ้ที่จะทำ ไม่ทำ
เสือกผ่านเอาที่ไม่ได้ความ ไอ้ที่ได้ไม่เอาไป เอาไอ้ที่ไม่ได้
ไอ้ที่จริงไม่ชอบ ไปชอบเอาที่ไม่จริง”
หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม
เครดิต : หนังสือเรื่องอารมณ์ขัน ปัญญาธรรม หน้า ๘-๑๑
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับข้อธรรมบทนี้ ให้ข้อคิดที่ดีมาก
