"อันธพาลมันอยู่ในจิต"
" .. แต่มันไปวาดภาพว่า "คนนั้นเป็นอันธพาลต่อเราคนนี้เป็นอันธพาลต่อเรา" ตัวเราเป็นอันธพาลใหญ่ไม่ดูตัวเอง พอย้อนจิตเข้ามาดูนี้แล้ว อันธพาลนี้ดับปุ๊บนอกนั้นไม่มี
"คือใจนี้เองเป็นตัวอันธพาล" ให้พากันจำเอา ดูตั้งแต่ภายนอกไม่ดูตัวเองไม่เกิดประโยชน์อะไร ให้ดูตัวเอง สอนให้รู้กรรมฐานสอนอย่างนี้แหละ "อยู่ด้วยกันให้มีความเสมอภาคต่อท่านต่อเรา อย่าไปถือว่าคนนั้นยิ่งคนนี้หย่อน" มันเพ่งนะนั่นน่ะ
เพ่งนั้นยิ่งอันนี้หย่อนอันนั้นเลวอันนี้ดี แล้วเป็นข้าศึกกับตัวเอง "แล้วก็เป็นอันธพาลยกโทษคนอื่นใช้ไม่ได้เลย" ให้ต่างคนต่างดูตัวเอง มาอยู่ด้วยกันเป็นผู้ปฏิบัติธรรม "อย่าเอากิเลสมาเผากัน" อย่างยกโทษยกกรณ์กันมีแต่เรื่องกิเลสมาเผากันนะ
"ถ้าปฏิบัติธรรมให้ดูตัวเอง มันคิดเรื่องไม่ดีไม่งามมันออกจากเรา ดูตัวนี้มันก็ดับ" ที่จะไปคิดเรื่องของใครไม่คิด เพราะตัวอันธพาลอยู่กับเรา "เราทันมันแล้วแย็บออกมารู้ทันที มันก็ดับทันที" ถ้าไม่รู้ มันต่อสายยาวเหยียดไปไม่หยุดนะ เอาเท่านั้นละวันนี้ .. "
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
