23179.ทุกสรรพสิ่งล้วนเป็นเพียงสภาวะ

walaiporn

เกิดแก่แลเจ็บตาย .... ว่ายเวียน ....

ผจญกิเลสมลทิน .... ห่อนไห้ ....

คราชีวิตพังพิน .... ผินหน้า .... ใครนา ....

มีพระธรรมนั้นไซร้ .... เพื่อนแท้ .... จิตตน ....

อันความอยากคิดพราก .... ยากแท้ ....

เพียงจิตคิดเพื่อแก้ .... เบาบ้าง ....

ไม่เคยคิดจิตนั้นแพ้ .... กิเลส .... ตนนา ....

บางคราวถลำบ้าง .... เสียที .... หม่นหมอง ....

ningnong

ศีลธรรมไม่ได้เสื่อม คนต่างหากเสื่อมจากศีลธรรม

อนุโมทนา สาธุ !!! ครับ

:b8:

walaiporn

ปากอย่างใจอย่าง

มีปากอย่าง ใจอย่าง หนทางศุข

ไม่เกิดทุกข์ เพราะยึดมั่น ฉันแถลง

ว่าคำพระ พุทธองค์ ทรงแสดง

อย่าระแวง ว่าฉันหลอก ยอกย้อนเลย

อย่ายึดมั่น สื่งใดๆ ด้วยใจตู

ว่าตัวกู ของกู อยู่เฉยๆ

ปากพูดว่า ตัวกู อยู่ตามเคย

ใจอย่าเป็น เช่นปากเอ่ย เหวยพวกเราฯ

******************************
พุทธทาส ภิกขุ

ariyachon

ขอบคุณสำหรับบทกวีดีๆ ครับ

:b8:

ปลายฟ้า...ค่ะ

สาธุ..ค่ะ..สาธุ..

walaiporn

รสสวรรค์นั้นเสพติด

อันลัทธิ นานา น่าเวียนหัว

จงถอนตัว ออกมา เสียให้ห่าง

เรื่องพระเจ้า เรื่องสวรรค์ นั้นเหมือนยาง

เป็นตังเหนียว กั้นกาง ดวงวิญญาณ

เป็นกรงทอง จองจำ จำกัดเขต

น่าทุเรศ กลับรัก เป็นหลักฐาน

ความหลุดพ้น ใช่อร่อย เช่นอ้อยตาล

ทั้งไม่ลาน ตาพราว ราวเพชรพลอย

รสสวรรค์ นั่นเสพติด พิษฉมัง

ถูกกังขัง ก็ไม่รู้ เหมือนปูหอย

อยู่แต่รู มิได้รู้ เรื่องนกน้อย

ที่บินลอย เวหา ว่าปานใด ฯ

******************************
พุทธทาส ภิกขุ

walaiporn

การปิดทอง ต้องหมายถึง ความสมัคร

ประพฤติธรรม พร้อมพรัก ตามที่สอน

เพื่อบูชา เต็มความรัก ประจักษ์ตอน

ยามม้วยมรณ์ หรือยังอยู่ ดูเหมือนกัน

สุขจะเกิด ทั่วกัน นั้นยืนนาน

ทุกเหตุการณ์ ทุกทุกภพ ประสบสันติ์

เพราะเหตุที่ มีธรรม ประจำวัน

ประพฤติกัน อย่างกะของ ที่ต้องกิน

ผิดจากนี้ มีแต่ จะงายงม

ดูไม่สม ตามส่วน ที่ควรถวิล

ปิดทองนอก ได้ความงาม ตามระบิล

ปิดทองใน ใจสิ้น ความว่ายเวียน ฯ

******************************
พุทธทาส ภิกขุ

walaiporn

ดวงจันทร์ในหยดน้ำค้าง

การรู้แจ้งของมนุษย์

เปรียบได้กับภาพสะท้อน

ของดวงจันทร์บนผิวน้ำ

ดวงจันทร์นั้นไม่เปียก

และผิวน้ำก็ไม่แยกจากกัน

แม้ดวงจันทร์จะทอแสง

คลุมพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล

แต่ดวงจันทร์ก็ยังคงแน่นิ่ง

อยู่ในห้วงน้ำอันน้อยนิด

ท้องฟ้านภากว้าง

มาสงบแน่นิ่ง

อยู่ในหยดน้ำค้าง

บนใบหญ้า

เพียงหยดเดียว

โดเง็น ( ค.ศ. ๑๒๐๐ –๑๒๕๓ )

walaiporn

กัลยาณชน นั้นละได้ ในส่วนผิด

มายึดติด มากมาย ฝ่ายกุศล

หมายมั่นเห็น ว่าเป็น ตนของตน

เท่ากันกับ ปุถุชน "ยึดตัวกู"

แม้ความยึด จะเท่ากัน แต่มันแปลก

มันเกิดแยก ทางกัน ดูขันอยู่

ข้างหนึ่งยึด ความทราม กามเชิดชู

ข้างหนึ่งยึด ความหรู กุศลงาม

ปุถุชน เคยหนาทึบ ด้วยฝ้าตา

ครั้นนานมา เริ่มเห็น รัตนะสาม

คือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ตาม

ความเป็นจริง ใจเกิดงาม นามกัลยาณ์ ฯ

******************************
พุทธทาส ภิกขุ

walaiporn

เมื่อทิ้งเกียรติ เกลียดศักดิ์ รักสงบ

ก็จะพบ นิพพานได้ ดั่งไขขาน

ตัวท่านแหละ รู้ชัด อุบัติการณ์

ว่าตัวท่าน เองถึง ซึ่งวิมุตติ

จงดำเนิน ตามรอย พระพุทธองค์

บากบั่นมุ่ง รางวัล อันเอกอุตม์

แน่ดั่งอา- ทิตย์อุทัย ไม่มีทรุด

ท่านจะยุด วิมุตติได้ ไม่เปล่าเอย ฯ

******************************
พุทธทาส ภิกขุ

walaiporn

อันพึ่งท่าน พึ่งได้ แต่บางสิ่ง

เช่นพึ่งพิง ผ่านเกล้า เจ้าอยู่หัว

หรือพึ่งแรง คนใช้ จนควายวัว

ใช่จะพ้น พึ่งตัว ไปเมื่อไร

ต้องทำดี จึงเกิดมี ที่ให้พึ่ง

ไม่มีดี นิดหนึ่ง พึ่งเขาไฉน?

ทำดีไป พึ่งตัว ของตัวไป

แล้วจะได้ ที่พึ่ง ซึ่งถาวร

พึ่งผู้อื่น พึ่งได้ แต่ภายนอก

ท่านเพียงแต่ กล่าวบอก หรือพร่ำสอน

ต้องทำจริง เพียรจริง ทุกสิ่งตอน

นี้, จึงถอน ตัวได้ ไม่ตกจม

จะตกจน หรือว่าจะ ตกนรก

ตนต้องยก ตนเอง ให้เหมาะสม

ตนไม่ยก, .ให้เขายก นั้นพกลม:

จะตกหล่ม ตายเปล่า ไม่เข้าการ ฯ

******************************
พุทธทาส ภิกขุ

walaiporn

การปฏิบัติธรรม

พระอิสระมุนี

การปฏิบัติ”ภาวนา”ภาษาจิต………..

ย่อมหมายถึง”การเพ่งคิด”วินิจฉัย……….

ให้”รู้เหตุ-รู้ผล”……ค้นอยู่ใน………….

“จิต”ของใครของมัน……ทุกวันคืน………..

แรกต้อง”หยุดความคิด”ตั้งจิตมั่น………

ไม่ปรุงปั้น”ความอยาก”ยากก็ฝืน………..

เมื่อ”จิตหยุด”……”สงบ”ได้ใจจักฟื้น………

สู่”ความตื่น”…..บริสุทธิ์วิมุตตี………..

จิตย่อมมี”ความเข้าใจ”ในธรรมชาติ…………

จนสามารถ”ปล่อยวาง”ทุกอย่างที่-………….

มาสัมผัสรัดรึงซึ่งกายี………….

เพราะ”จิตมีปัญญา”ชัดจึง”ตัด”พลัน…………

ไม่ต้อง”ติดในรูปแบบ”ปฏิบัติ………..

ไม่ต้อง”วัดขั้นญาณ”วิมานฝัน……….

ไม่ต้อง”หนีโลก”ไปที่ไหนกัน…………

อยู่กับมันแต่”ไม่ติด”ในจิตใจ…………

นี่คือการปฏิบัติ”ภาวนา”…………

ที่ไม่เคยดีกว่าวิธีไหน…………

ไม่ดีกว่าก็ยิ่งดีกว่าดีใด……….

เพราะจะได้”ไม่แบกหนัก”ดีนักเอย………..

walaiporn

“ผู้ใดเห็นทุกข์ ผู้นั้นเห็นธรรม

ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเราตถาคต

ผู้ใดเห็นเราตถาคต ผู้นั้นเห็นนิพพาน “

(พุทธวจนะ)

“ทุกข์”ก็คือ”ตาเนื้อ”เชื่อหรือไม่?……. “ธรรม”ก็คือ”ตาใน”จำไว้หนอ………

“เห็นทุกข์”คือ”เห็นรูปธรรม”นำพะนอ………. “ดิน-น้ำ“หนอ “ไฟ-ลม”ผสมกัน…….

“เห็นธรรม”คือ”เห็นนามธรรม” “จำ-รู้สึก”……. “ความคิดนึก”และ”สัมผัส”ที่จัดสรร……

“ตถาคต”คือ”ตาในตา”สารพัน………. “รู้แจ้ง”ทันเท่ามายาในสากล…….

“ตาในตา” “ทิพย์จักษุ”บรรลุแล้ว……… เหมือนดวงแก้วทรงฤทธิ์ประสิทธิ์ผล……

“เห็นตถาคต”คือ”ความคิดในจิต”คน……… “ไม่มีตน-ตัวเรา”ด้วยเข้าใจ………

“จิตละรูป”เพียงดูแค่รู้สึก……….. มิคิดนึก”ชัง”หรือคิด “พิศมัย”…..

เป็น “ผู้รู้-ผู้ตื่น-ผู้เบิกบาน”ใจ……… ด้วย “ตาในตา””พุทธะ”จิต “ละวาง”…….

“นิพพาน”หรือคือ”ธรรมจักษุ”………. “ตา”บรรลุ “เห็นธรรมะ”ใสกระจ่าง………

“เห็นนิพพาน””สุญญตา”มาเปิดทาง….. ดวง”จิตว่าง”จากกิเลสเหตุมายา……..

ว่างจาก”เครื่องร้อยรัด”ที่มัดจิต…………. ว่างจากพิษแห่งสมมุติสุดสรรหา……..

ไร้รูป-นามสิ้นห่วง”ภาพลวงตา”……… “นิพพานา”เป็นสุขทุกวันคืน…………

“ผู้เห็นทุกข์””เห็นธาตุสี่”นี่”ตัวเรา”…… รวมกันเข้าผูกมัดไม่ขัดขืน……..

ทั้ง”ดิน-น้ำ-ไฟ-ลม”ช่างกลมกลืน………. กิเลสรื่นครื้นเครงบรรเลงรมย์…….

เป็น”ตัวเรา”เดือดร้อนเป็น”ก้อนทุกข์”……. “ตัณหา”คลุกเคล้าสร้างไว้ให้ขื่นขม…….

ไม่รู้จักคำว่า”พอ”ก่อตรอมตรม……….. “สามพอ”คมคายนักรู้สักนิด!!………

หาก”พอกิน””พอใช้”ใคร”พออยู่”?……… “ผู้นั้นรู้ถึงแก่นธรรม”เลิศล้ำจิต………

“เป็นธรรมชาติ”แท้จริงยิ่งชีวิต……….. หากใครคิดออกไร้ทุกข์เป็นสุขเทอญฯ……

ธรรมชาติรังสรรค์เจ้า-ตัวเราด้วย…… เรียนรู้ช่วยเหล่ามนุษย์สุดสรรเสริญ……

ให้เรียนรู้"ไม่ยึดติด"ไม่ชิดเชิญ……… ไม่ขาดเกินแล้ว”ปล่อยวาง”ทุกอย่างลง…..

ร่างกาย-อาศัย”ข้าว-ผ้า-ยาและบ้าน”……. “สี่ประการ”ก็อยู่ได้มิใหลหลง……..

"ไม่มีทุกข์สุขใจ"เมื่อได้ปลง……….. ชีพดำรงคงทำดีมีมงคล………

“ผู้เห็นธรรม””เห็นตัวเรา”ไม่เขลาโง่……มุ่งสู่”โพธิญาณ”ตระการผล………

"รูปธรรมสี่-นามธรรมสี่"มีทุกคน……… แยกแยะตนออกให้เห็นอย่างเด่นชัด!!……

“รูปธรรมสี่”คือ”ธาตุสี่”มี”ดิน-น้ำ-……. ไฟ-ลม”ย้ำตามรุกทุกขสัจจ์………

“นามธรรมสี่””รู้สึก-จำ”เห็นธรรมชัด……… “คิด-สัมผัส”ปรุงแต่งแหล่งรับรู้…….

ละเอียดมีเพียง”สี่คู่”ดูให้ดี…….. ย่ออีกทีมองให้ซึ้งเหลือ”หนึ่งคู่”…….

“รูปกับนาม”กระทบกันเท่านั้นดู…….. ก็จะรู้นี่”มายา”ชีวาเรา……..

“เห็นตัวตน”แล้วอย่าหลงพะวงคิด…….. เป็น”พุทธจิต”จิตเดิมแท้ช่วยแก้เขลา……

"ละทั้งรูป-ละทั้งนาม"เกิดความเบา……… เป็นแค่"เงาตามร่าง"ก็ช่างมัน!!…….

เป็น"จิตเดิมใส"ยิ่งกว่าธาราน้ำ………. ไม่ชอกช้ำบริสุทธิ์ประดุจฝัน………

บริสุทธิ์ยิ่งกว่าอากาศพิลาศครัน…….. เป็น”ต้นธาตุ-ต้นธรรม์”นิรันดร……

“ผู้ใดเห็นตถาคต”ปรากฏเด่น…….. “ผู้นั้นเห็นนิพพานะ”ประภัสสร……..

เห็นทุกสิ่งเพียงมายาทุกท่าตอน…….. ไม่เดือดร้อน”เครื่องร้อยรัด”สลัดไป…….

“รูป-นาม”เป็น”ภาพลวงตา”สารพัด…… เลิกผูกมัดพบหนทางสว่างไสว…….

เพราะไม่มีฝุ่นละอองเกาะข้องใจ…….. ด้วย”ละ”ได้ใน”ทุกสิ่ง”แล้ว”ทิ้ง”เลย……..

ชัย แสงทิพย์
ChaiSangthip@buddhapoem.com

ถึงแม้จะเป็นเพียงการแต่งขึ้นมา แต่ความรู้สึกเมื่อได้อ่านนั้นคือ รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจ

ปลายฟ้า...ค่ะ

การฝึกหัด ฝึกฝน อดทนล้วนๆ
โดยอาศัยความสามารถพิเศษเฉพาะตนหรือพรสวรรค์มาประกอบบ้าง
ทนต่อการฝึกฝนหนักหน่วง ต่อเนื่อง ยาวนาน
ทนต่อการทำใจตัวเองถ้าจะต้องพ่ายแพ้
ทนต่อความเบื่อหน่าย ที่จะต้องทำอะไรซ้ำๆซากๆ ต่อการฝึกซ้อมที่ไม่เคยหยุดนิ่ง
ทนต่อความเจ็บปวด ยามเมื่อเกิดการพลัดพราก
โดยเฉพาะ ยามผิดพลาด เสียจังหวะล้มลง
เวลานั้นช่างหนาวเย็นอย่างไม่เป็นท่า เจ็บทั้งตัว เสียทั้งใจ และคะแนน
เมื่อลุกขึ้นใหม่กับนับถือการตัดสินใจของตนที่มีต่อศลีธรรม
เคราพกฏแห่งกรรมจากผลเหล่านั้นจริงๆ ว่าไม่ใช่เหตุบังเอิญ
นั้น...ก็ถือว่า..ศีล-ธรรม..ในใจคุณๆกลับมาแล้วค่ะ

ปลายฟ้า...ค่ะ

กัมมัฏฐาน
คือความว่างเปล่า ที่...สุข สงบ เย็น

การปฏิบัติกัมมัฏฐาน
จะเข้าถึงจิตใจและแสดงพฤติกรรมบ่งบอกถึงจิตอันดี
จิตใจที่ดีจะได้แจ้งแสงสว่างแห่งมโนธรรม ชีวิตก็จะแจ่มใส
การคิดดี..กระทำดีและอย่างมีสติ จะคิดการณ์ใกล้การณ์ไกล
รู้จักการปรับเปลี่ยนตนให้เข้าไปสู่ความดีมีปัญญาต่อไป

แม้เราจะไปอ่านหนังสือธรรมะสักร้อยเล่มพันเล่ม มันก็เท่านั้น
การอ่านได้ความรู้...แต่ไม่สามารถเข้าถึงภายในจิตใจตน
หากเราไม่ปฏิบัติเราก็จะไม่ได้อะไรเลย...ในกัมมัฏฐาน

มองวัตถุนิยม เป็นความรู้ที่ขาดสติปัญญา
เป็นทาส ตา หู จมูก ลิ้น กาย
มีสติปัญญาใช้อายนตะเพื่อการศึกษา
ให้วัตถุเพียงแต่รับใช้จิต
ให้จิตอยู่เหนืออำนาจสิ่งใด
ความสุขที่แท้จริงอยู่เหนือวัตถุ

กฎการใช้บอร์ด

23179.ทุกสรรพสิ่งล้วนเป็นเพียงสภาวะ

ผู้ใช้งานขณะนี้