ละครชีวิตที่มนุษย์รับบทการแสดง

เมือละครถูกปิดฉากด้วยความตาย
ละครบทนั้นกลายเป็นภาพอดีตทันที
วันนี้ตัวละครดูไม่ต่างอะไรกับท่อนไม้
ไร้ความรู้สึก ไร้แม้คนต้องการ
" ไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี หนีไม่พ้น"
ละครชีวิตปิดฉากลง คงเหลือแต่เพียง
ความทรงจำ มีอะไรบ้างหนอ ที่ตัวละครแสดง
ประดับไว้ในโรงละครบ้าง หรือมีเพียงความ
เป็นไปที่ไร้สาระ ไม่ควรแม้แต่ จะนิดถึง
หรือจดจำ

ใครอยากเป็นเช่นนี้บ้างค่ะ

สาธุค่ะ คุณrawisada มันเป็น
เช่นนั้นเอง คำถามและคำตอบมีอยู่ในตัวเอง
มีบทกวีของ คุณดังตฤณ บทหนึ่งมาขอร่วมแจมด้วยค่ะ


เห็นคนตายหมายรู้เดี๋ยวกูด้วย
อีกไม่ช้าชราป่วยแล้วม้วยสูญ
ศพวางนอนอย่างขอนไม้คล้ายอิฐปูน
รอขึ้นเผาให้เอาศูนย์มานับกาย

ให้เหลือเพียงชื่อลือจำทำไมเล่า
เขาก็รอคอขึ้นเคียงเรียงจางหาย
เหมือนกับเราเฝ้าจดจำแล้วกลับตาย
ชื่อก็วายกายก็วาง...........ว่างหมดกัน

เปลวเทียนละลายแท่ง
เพื่อเปล่งแสงอันอำไพ
ชีวิตมลายไป
เหลือสิ่งใดทิ้งไว้แทน

อนุโมทนา สาธุ !!! ครับ

อ่านแล้วนึกถึงบทกวีของหลวงตา (แพรเยื่อไม้) ขอยกมาร่วมครับ

ชีวิต......คือโรงละคร
ปวงนิกรเราท่านเกิดมา
ต่างร่ายรำทำทีท่า
ตามลีลาของบทละคร

บางครั้งก็เศร้าบางคราวก็สุข
บางทีก็ทุกข์หัวอกสะท้อน
มีรักมีร้างมีจากมีจร
พอจบละครชีวิตก็ลา

เจริญในธรรมครับ

อนุโมทนากับทุกท่านด้วยครับ

อนุโมธนาบุญด้วยจร้า