ขอรับรอง ฉันจะไม่ ใส่เติมแต่ง
ไม่แสดง จริต คิดแต่งเสริม
ในพระไตรฯ เขียนอย่างไร ไม่ขอเติม
แต่จะเริ่ม ค้นคว้า ศึกษาธรรม ... กระดังงาลนไฟ

ฟังคำกล่าว กระดังงาฯ น่าชื่นชม
ช่างงามสม พุทธิดา วาจาสัมม์
ว่าเคารพ ในพระไตรฯ ใฝ่ในธรรม
จิตงามล้ำ เคารพธรรม พระภูมี

เพราะผู้ใด เห็็นธรรมนั้น ย่อมเห็นเรา
ดุจเข้าเฝ้า แทบเบื้องพระพักตร์ จักสู่ศรี
เพราะพระไตรฯ บันทึกธรรม พระภูมี
มานานกว่า สองพันปี นี่พระธรรม

การเริ่มต้น ที่ดี วิธีถูก
เหมือนเราปลูก ต้นไม้ ให้งามล้ำ
ต้องสังเกต เขี่ยตัวหนอน ก่อนเพาะชำ
หากรากช้ำ โตไป ย่อมไม่งาม ... กระดังงาลนไฟ

ถ้าท่านคิด ปลูกต้นไม้ นั่นแหล่ะใช่
แต่ธรรมไซร้ ในพระไตรฯ ตระกร้าสาม
ปัญญาเรา คิดแยกธรรม ว่าไม่งาม
ปัญญาทราม ปุถุชน กลับค้นคิด

เพราะว่าธรรม ที่ตรัสไว้ นั้นประเสริฐ
ล้วนบังเกิด มรรค ผล ยามสนิท
น้อมเข้ามา ปฏิบัติตาม อย่างใกล้ชิด
ผลสถิต ถ้าทำเหตุ สังเกตตาม

แต่ควรเลือก ธรรมตาม อธิษฐานมา
โลกียะ ธรรมา เวียนโลกสาม
หรีอโลกุตรธรรม กำจัดกาม
ทิ้งโลกสาม สู่อริยะ ละวัฏฏา

เพราะโลกียธรรม ไม่ใช่หนอน
ที่ไชชอน ดวงจิต ติดมิจฉา
แต่เป็นธรรม ที่กระทำ แล้วนำพา
จินตนา ให้ยัง กุศลงาม

เจริญในธรรมค่ะ

นี่มิเรียก ฟาดฟัน กันหรอกท่าน
แต่ใช้กานต์ กลอนกวี ที่รังสรรค์
เปิดปุจฉา และวิสัชนากัน
และเติมฉันทลักษณ์กวี ที่งดงาม

การนำกลอน ผู้ปุจฉา มาสวมใส่
ต้องรับใน ฉันทลักษณ์ สัมผัสสาม
สัมผัสคำ นอก ใน ให้งดงาม
และคงความ อ่อนช้อย ด้วยถ้อยธรรม

ถ้าแม้กล่าว ผิดพลาด ประมาทแน่
ผลคือแย่ ต้องยืดเวลา พาสู่สัมม์
การลุ มรรค ผล นิพพาน มีเงื่อนงำ
เพราะสร้างกรรม ให้ธรรมผิด จากศาสดา

โปรดอย่าส่ง ตาอิจฉา มาเลยท่าน
โปรดเข้ามา ร่วมผสาน กันเถิดหนา
คำว่ากวี ใช่ที่กลอน อักษรพา
ร้อยแก้วหนา ก็เรียกกวี เช่นนี้กัน

มาเถิดท่าน บัวศกล คนเมตตา
กระบี่ฯ น้อมวันทา มารังสรรค์
ร่วมจรรโลง ธรรมจาก พระไตรฯ กัน
เชิญทุกท่าน ร่วมสร้างสรรค์ กานต์กวี

เจริญในธรรมค่ะ

ผู้รู้ ย่อมรู้ประมาณกำลังตัว และรู้ทั่วถึงกำลังผู้อื่น

รู้จักเลือกแสดงแต่สิ่งที่ตัวรู้ อย่างพอเหมาะพอประมาณ และถูกแก่กาลเสมอ

และผู้รู้ ก็ไม่ใช่ผู้ที่รู้ไปทุกเรื่อง เลิศประเสริฐไปทุกอย่าง

เรื่องอะไรที่ตนไม่รู้จริง ก็รู้ชัดแก่ตนว่าตนไม่รู้จริง

และเมื่อไม่รู้ ก็จะไม่แสดงความไม่รู้ ให้ผู้รู้ เขาพากันรู้ ว่าตัวไม่รู้

เพราะเมื่อผู้รู้เขารู้ว่าตัวไม่รู้แต่ดันอวดรู้ผู้รู้เขาก็จะแอบยิ้มเอาได้

จริงแล้วการเป็นผู้แสดงบทของผู้ไม่รู้ ก็มีอะไรเป็นที่สบายตั้งมากมาย
บางครั้งการไม่รู้ อาจทำให้ได้รู้ในสิ่งที่ไม่รู้โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวมาก่อนก็ได้ใครจะรู้

แต่ที่รู้ๆ ตูไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่า คุณกบแกคงใกล้ออกจากห้องน้ำแล้ว

ขอคารวะ บัณฑิต จิตสูงส่ง
ผู้ดำรง ตามสัทธรรม นำสืบศานต์
พระศาสดา ตรัสโปรดไว้ ครั้งก่อนกาล
จิตสราญ ชุ่มชื่น ทุกคืนวัน

เชิญผู้อ่าน ทัศนา ธรรมที่ตรัส
พระดำรัส ควรน้อมนำ ทำสุขสันต์
ปฏิบัติตาม พุทธวัจน์ ขจัดอธรรม์
เป็นอุปนิสัย ไว้พลัน มั่นจิตไป





เมื่อพระธรรมเสนา สารีบุตร
ผู้ที่รุด เข้าเฝ้า ทูลถามไถ่
นรชน ควรมี ปกติอย่างไร
พึงพอกพูน กรรมไฉน จึงงดงาม

อีกควรมี ประพฤติ เป็นอย่างไร
จึงจะได้ ประโยชน์ที่สุด จึงรุดถาม
พระผู้มีพระภาคเจ้าฯ ได้ตรัสความ
อันงดงาม เชิญติดตาม น้อมปฏิปทา


เจริญในธรรมค่ะ

ช่างงามแท้ แม่คุณเอ๋ย

งามจนยากที่บัวศกล จะละเลยผ่านไปได้

ทุกถ้อยคำ ล้ำคุณค่า น่าแปลกใจ

เหตุไฉน แม่จึงได้ ลื่นไหลไปเป็นทาง


หากว่าบัวจะแต่งเอง สักหนึ่งบท

บัวต้องม้วย หมดราศรี เป็นแน่แท้

เพราะแม่งามเลิศ เช่นดั่งกุสุมา ที่เมืองแปร

บัวศกลขอยอมแพ้ เป็นแค่จเด็จ ตามเด็ดดม

บัว เอ๋ย บัวชาวพุทธ
เป็นบัวงาม พิสุทธิ์ ดุจบัวสวรรค์
มีดวงจิต อ่อนโยน ดุจเถาวัลย์
แต่ความแกร่ง กระหวัดพัน มิพรั่นไป

เจ้าชูก้าน เลื้อยไป ในที่สูง
ประดุจยูง ไกรลาส พิลาศไฉน
บัวศกล ล่องบึงธรรม งามวิไล
หวังชูใบ ให้ดอกพ้น สายธารา



เจริญในธรรมค่ะ

มาฟังธรรมกันเถิด

“จงนิ่งหนา ลูกข้า อย่าส่งเสียง
เมื่ออยู่เคียง พุทธองค์ ผู้ทรงล้ำ
ด้วยพระองค์ กำลังเอ่ย เปิดเผยธรรม
จงน้อมนำ นิ่งไว้ ตั้งใจฟัง”

อันว่าข้า รักลูก ผูกพันเหลือ
และข้าเชื่อ เจ้านั้นหรือ คือความหวัง
พ่อของเจ้า ข้าสมัคร รักจริงจัง
ความชิงชัง มิเคยชิด ติดในใจ

ระหว่างลูก สามี ที่ข้ารัก
เมื่อประจักษ์ พบพระธรรม ล้ำไสว
รู้สึกสุข ใจยิ่ง กว่าสิ่งใด
ฟังพระธรรม ครั้งใด ให้สุขพลัน

เพราะไม่รู้ สัทธรรม จึงลำบาก
เปรียบกาฝาก มาเพาะ เกาะติดมั่น
ดุจเถาวัลย์ ยาวเฟื้อย เลื้อยเกี่ยวพัน
มิมีวัน ดิ้นสลัด ปัดออกไป

มาเถิดหนา มาฟังธรรม ให้ฉ่ำจิต
กัลยา ณมิตร เชิญชิดใกล้
วันเวลา ขยับเลื่อน เคลื่อนเร็วไว
สุขใดๆ ก็ไม่เท่า เราฟังธรรม... กระดังงาลนไฟ



พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

ปุนัพสุสูตรที่ ๗
[๘๒๒] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ในพระวิหารเชตวัน
อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตกรุงสาวัตถี ฯ
สมัยนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงยังภิกษุทั้งหลายให้เห็นแจ้ง ให้สมาทาน
ให้อาจหาญ ให้รื่นเริงอยู่ด้วยธรรมีกถาอันปฏิสังยุตด้วยพระนิพพาน ฯ
ภิกษุเหล่านั้นตั้งใจมนสิการ ประมวลไว้ด้วยใจทั้งหมด เงี่ยโสตลงสดับ
พระธรรม ฯ
[๘๒๓] ครั้งนั้นแล นางยักษิณีผู้เป็นมารดาของปุนัพสุปลอบบุตรน้อย
อย่างนี้ว่า
นิ่งเสียเถิดลูกอุตรา นิ่งเสียเถิดลูกปุนัพสุ จนกว่าแม่จะฟัง
ธรรมของพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐ ผู้เป็นพระศาสดาจบ พระผู้
มีพระภาคตรัสนิพพานอันเป็นเครื่องเปลื้องตนเสีย จาก
กิเลสเครื่องร้อยกรองทั้งปวง เวลาที่ปรารถนาในธรรมนั้น
จะล่วงเลยแม่ไปเสีย ลูกของตนเป็นที่รักในโลก ผัวของตน
เป็นที่รักในโลก แต่ความปรารถนาในธรรมนั้น เป็นที่รัก
ของแม่ยิ่งกว่าลูกและผัวนั้น เพราะลูกหรือผัวที่รัก พึงปลด
เปลื้องจากทุกข์ไม่ได้ เหมือนการฟังธรรมย่อมปลดเปลื้อง
เหล่าสัตว์จากทุกข์ได้ ในเมื่อโลกอันทุกข์วงล้อมแล้ว
ประกอบด้วยชราและมรณะ แม่ปรารถนาจะฟังธรรม ที่
พระพุทธเจ้าตรัสรู้ด้วยพระปัญญาอันยิ่ง เพื่อพ้นจากชราและ
มรณะจงนิ่งเสียเถิดลูกปุนัพสุ ฯ
[๘๒๔] ปุนัพสุพูดว่า
แม่จ๋า ฉันจักไม่พูด อุตราน้องสาวของฉันก็จักเป็นผู้นิ่ง
เชิญแม่ฟังธรรมอย่างเดียว การฟังพระสัทธรรมนำความสุข
มาให้ แม่จ๋า เราไม่รู้พระสัทธรรมจึงได้เที่ยวไปลำบาก
พระพุทธเจ้าพระองค์นี้ เป็นผู้ทำความสว่างไสวแก่เทวดาและ
มนุษย์ผู้ลุ่มหลง มีพระสรีระครั้งสุดท้าย มีพระจักษุ แสดง
ธรรมอยู่ ฯ

หมู่คนชนปราชญ์ล้วน ยินดี
งามยิ่งงามอินทรีย์ พรั่งพร้อม
บัวศกลเบ่งบานทวี รื่นรส ธรรมเฮย
เดินสู่มรรคาพร้อม มั่นแท้ สัทธรรม

ปรโตโฆษะแน่ จริงแท้ เพื่อนเอย
เพียรร่วมบุญยิ่งแล้ กู่ก้อง
สัมมาทิฏฐิแท้ งามยิ่ง เพื่อนธรรม
โยนิโสฯจิตพร้อง เพื่อพ้นวัฏฏา



เจริญในธรรมค่ะ