ด้วยความเย็น ของน้ำ ที่ฉ่ำชื่น
ไม่ไหลคืน ไหลย้อนกลับ จับกระแส
แต่น้ำไหล มุ่งแต่ไหล ไม่ผันแปร
ขอเพียงแต่ อย่าได้มี ที่ขวางทาง

น้ำที่ไหล ย่อมกวาดสิ่ง ที่ขวางหน้า
ให้ไหลมา ในธารา พาอางขนาง
น้ำที่ไหล กวาดสิ่งใด ไหลตามทาง
สิ่งใดขวาง ก็ไหลเลาะ เซาะไหลไป

น้ำก็ยัง เป็นน้ำ ไม่เปลี่ยนธาตุ
จะสกปรก หรือสะอาด ขุ่นหรือใส
น้ำก็ยัง เป็นน้ำ อยู่ร่ำไป
ใช้ดับไฟ ได้ทั้งสิ้น ทุกถิ่นแดน




เจริญในธรรมค่ะ

อยู่ที่ใด น้ำเป็นน้ำ ไม่เปลี่ยนธาตุ
จะสกปรก หรือสะอาด ขุ่นหรือใส
น้ำก็ยัง เป็นน้ำ อยู่ร่ำไป
ใช้ดับไฟ ได้ทั้งสิ้น ทุกถิ่นแดน

ถ้ามองน้ำ ในมุมมอง ของสะอาด
น้ำที่ปราศ สิ่งโสมม อุดมแสน
ใช้อาบ ดื่ม ดับกระหาย หรือใช้แทน
อาหารได้ ทั่วแดน แม้ชั่วคราว





เจริญในธรรมค่ะ

แม้แผ่นดิน หินแกร่ง แหล่งศิลา
ภูหินผา ถูกน้ำเชาะ เลาะหายสิ้น
น้ำของอ่อน ซอนเซาะหิน กลายเป็นดิน
ร่องน้ำใหญ่ ไหลริน เลาะดินดาน

จิตที่แกร่ง กระด้างไซร้ ไร้รู้สึก
แม้ต้องการ ให้อ่อนลึก ฝึกผสาน
ต้องใช้น้ำ แห่งเมตตา มาพ้องพาน
ชะโลมลาน ให้จิตอ่อน ผ่อนเล้าโลม



เจริญในธรรมค่ะ

น้ำ

สวัสดีค่ะ .... คุณเอรากอน



อยู่ที่ใด น้ำเป็นน้ำ ไม่เปลี่ยนธาตุ
จะสกปรก หรือสะอาด ขุ่นหรือใส
น้ำก็ยัง เป็นน้ำ อยู่ร่ำไป
ใช้ดับไฟ ได้ทั้งสิ้น ทุกถิ่นแดน

และน้ำที่ เอรากอนมี ในดวงจิต
คือน้ำมิตร ในดวงจิต สนิทแสน
และน้ำใจ ที่สดใส กว่าทั่วแดน
ไม่หวงแหน มอบให้กระบี่ฯ นี้จากใจ ... ( ตู่อีกแล้วค่ะ )




เจริญในธรรมค่ะ

ไฟราคะ ย่อมแผดเผา สัตว์ในภพ
มิรู้จบ เวียนว่าย ในตัณหา
ผู้กำหนัด หมกมุ่น ในกามา
ไฟราคา โลมไล้ ในโลกีย์

ติดรูป รส กลิ่น เสียง และสัมผัส
ยากขจัด ให้พ้นได้ ไฉนนี่
ทั้งพอใจ ทั้งปรารถนา ทั้งยินดี
กามโลกีย์ เหล่านี้ นี่คือไฟ

ไฟโทสะ ย่อมเผา นรชน
หมู่บุคคล ไร้เมตตา เป็นนิสัย
พยาบาท เบียดเบียน ไร้น้ำใจ
ด้วยอุปนิสัย ขาดเอ็นดู รู้กรุณา

มิคิดวาง อาชญา และทัณฑะ
มิลดละ ปฏิฆะ และโทสา
จิตคุกรุ่น แต่โทสา และโกรธา
จึ่งเวียนว่าย ในวัฏฏา มิหลุดพ้น




เจริญในธรรมค่ะ

ไฟโมหะ แผดเผา ผู้ลุ่มหลง
ไม่มั่นคง ในปัญญา พาโง่เขลา
ความหลงใหล คืออวิชชา ปัญญาเบา
เพราะจิตเขลา ไม่รู้ใน พระสัทธรรม

ไฟสามกอง ที่ตามเผา ในหมู่สัตว์
ผู้ไม่ขจัด ไฟโลกีย์ ที่พาถลำ
ไม่รู้สึก ว่าป็นไฟ ใจระกำ
จึงชอกช้ำ ไม่หลุดห่วง บ่วงมารา

เพราะยึดมั่น ยินดี ในห้าขันธ์
จึ่งผูกพัน ทั้งภพนี้ และภพหน้า
ต้องเวียนว่าย วนไป ในวัฏฏา
ทุคติภพ นั่นแหล่ะหนา คือที่ไป




เจริญในธรรมค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณ taktay มาทายทัก
กระบี่ฯ สมัคร เป็นเพื่อนด้วย ช่วยรังสรรค์
คุณทักทาย มาเยี่ยมเยือน ถึงเรือนกัน
ขอเชิญร่วม รังสรรค์ ในธัมมา

กระบี่ฯนำ ไฟร้อน มาอ้อนเอ่ย
เพื่อเฉลย ให้เห็น เน้นปริศนา
ว่ากิเลส เปรียบอัคคี ที่นำพา
สรรพภยา และตัณหา ให้เข้าอิง

อัคคิสูตร คือ ธรรม ที่นำกล่าว
เป็นเรื่องราว ของไฟร้อน ชอนไช สิง
แล้วสงบ คุกรุ่น อุ่นอกอิง
มิได้ทิ้งไปจากจินตนา

ไฟอัคคี นั้นย่อม ยอมดับได้
ความเย็นใส น้ำพรม สมปรารถนา
ทั้งน้ำธาตุ น้ำใจ น้ำธัมมา
ยิ่งดับด้วย น้ำเมตตา น่าชื่นใจ

ส่วนกระบี่ อาวุธที่มี ออกรำร่าย
พริกพริ้วสาย ส่ายบรรเลง ตามเพลงไหว
คือปัญญา ที่กระชับ และฉับไว
พลิกพริ้วไป ตามสัทธา บารมี

อีกหมั่นฝึก ทำนอง ลองเพลงใหม่
ในพระไตรฯ คือคัมภีร์ ที่เป็นศรี
ในตำรา เพลงธัมมา น่ายินดี
พริ้วกระบี่ ให้เกิดคม ผสมธรรม

ขอขอบคุณ taktay ที่ทายทัก
มาเถิดมา เพื่อนรัก สู่ทางสัมม์
มาศึกษา เพลงกระบี่ ที่ทรงธรรม
ฝึกให้ล้ำ จนได้พบ สยบวัฏฏ์

ใช้ปัญญา เป็นอาวุธ หมั่นฝึกฝน
เพื่อใช้ดล หนทาง ที่กำจัด
ทางสิ้นทุกข์ สิ้นกิเลส เพื่อสิ้นวัฏฏ์
เพื่อมิซัด ส่ายกลับ วัฏฏภูมิ




เจริญในธรรมค่ะ

จงใช้ใจให้เป็นไปดั่งน้ำ...
เมื่อมีสิ่งมากระทบ...ก็ไม่สามารถทำให้น้ำไหวติงได้(เป็นเวลานาน)
อยู่ในสถานะเหลว..แต่ทว่า..หนักแน่น...
สายน้ำจะไม่แปรปรวน...หากแต่ว่ามันจะมีการประทุอยู่ภายในตัวมันเอง..
ใจของเราก็เฉกเช่นเดียวกัน..
อนุโมทนาครับ

ด้วยธุลี ที่ติดไว้ อยู่นัยเนตร
คือกิเลส คือไฟราญ ที่ผลาญไหม้
ทั้งราคะ โมหะ โทสะไซร้
ดุจกองไฟ คุกรุ่นไว้ แนบภพมา

เมื่อจิตเปี่ยม ด้วยตัณหา มาแนบสนิท
ในดวงจิต จึงกรุ่น ด้วยโทสา
ปฏิฆะ ก่อกวน ก็หวนมา
พยาปาท์ จึ่งคุ ปะทุแรง

มีแต่น้ำ แห่งเมตตา ที่พาดับ
เมตตาจับ ดวงจิต ติดแขนง
ถ้าดวงจิต ยังร้อนรุ่ม สุมไฟแรง
ดั่งถูกตะแกรง กั้นเมตตา จึงพาตรม




เจริญในธรรมค่ะ

ผู้ใดเจริญ เมตตา เป็นเนืองนิตย์
ไว้ในจิต งดเวรา ให้อาศัย
ย่อมผูกมิตรปราศศัตรู ทั้งใกล้ไกล
มวลเทพไท้ เทวัญพร้อม น้อมโมทนา

มีจิตรัก ผู้อื่น ดุจหมู่ญาติ
ไม่ตัดขาด แบ่งชั้น บั่นวงศา
ดุจรักบุตร คนเดียว ของมารดา
แม้ชีวา ก็สละได้ ไม่ยินดี

กุลบุตร บัณฑิตใด ที่ทำได้
เห็นประโยชน์ไซร้ ดังเช่น กล่าวมานี้
เจริญเมตตา บ่มไว้ ในอินทรีย์
แผ่ทวี กว้างไกล ไม่มีประมาณ





เจริญในธรรมค่ะ

ทรัพย์แท้คือบุญ

อันแก้วแหวน เงินทอง ของสะสม
ล้วนน่าชม น่ารักษา หาเก็บไว้
ปุถุชน จึงด้น ค้น คว้าไป
ด้วยหลงใหล สิ่งที่เห็น เป็นอัตตา

โลกจึ่งร้อน ด้วยโลภะ โมหะจิต
ตาบอดมิด ตกหลุมภัย ในตัณหา
ต่างแย่งชิง แย่งไขว่ ให้ได้มา
ด้วยอวิชชา พาหลงผิด คิดว่าดี

ทรัพย์สมบัติ เมื่อเราสิ้น ก็บินจาก
คนโน้นลาก คนนั้นดึง ทึ้งขยี้
ด้วยเครือญาติ มีมาก หลากเต็มที
สมบัติมี ที่เก็บไว้ ก็หายพลัน

มาสะสม มาสร้างบุญ หนุนจาคะ
พึงสละ ทรัพย์ทั้งหลาย คลายยึดมั่น
เมื่อถึงคราว ต้องลาลับ ดับชีวัน
บุญที่เรา สะสมนั้น พลันติดตาม...กระดังงาลนไฟ



พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗
ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต

นิธิกัณฑ์ในขุททกปาฐะ
[๙] บุรุษย่อมฝังขุมทรัพย์ไว้ในน้ำลึกด้วยคิดว่า เมื่อกิจที่เป็น
ประโยชน์เกิดขึ้น ทรัพย์นี้จักเป็นประโยชน์แก่เรา เพื่อ
เปลื้องการประทุษร้ายจากพระราชาบ้าง ความบีบคั้นจากโจร
บ้าง เพื่อเปลื้องหนี้สินบ้าง ทุพภิกขภัยบ้าง ในคราวเกิด
อันตรายบ้าง ขุมทรัพย์ที่เขาฝังไว้ในโลกเพื่อประโยชน์นี้แล
ขุมทรัพย์ที่เขาฝังไว้เป็นอย่างดี ในน้ำลึกเพียงนั้น ขุมทรัพย์
นั้นทั้งหมด ย่อมหาสำเร็จประโยชน์แก่เขาในกาลทั้งปวงที
เดียวไม่ เพราะขุมทรัพย์เคลื่อนจากที่เสียบ้าง ความจำของ
เขาย่อมหลงลืมเสียบ้าง นาคทั้งหลายลักไปเสียบ้าง ยักษ์
ทั้งหลายลักไปเสียบ้าง ทายาทผู้ไม่เป็นที่รักขุดเอาไปเมื่อ
เขาไม่เห็นบ้าง เมื่อใดเขาสิ้นบุญ เมื่อนั้นขุมทรัพย์ทั้งหมด
นั้นย่อมพินาศไป

ขุมทรัพย์คือบุญ เป็นขุมทรัพย์อันผู้ใด
เป็นหญิงก็ตาม เป็นชายก็ตาม ฝังไว้ดีแล้วด้วยทาน ศีลความ
สำรวม และความฝึกตน ในเจดีย์ก็ดี ในสงฆ์ก็ดี ในบุคคลก็ดี
ในแขกก็ดี ในมารดาก็ดี ในบิดาก็ดี ในพี่ชายก็ดี ขุมทรัพย์
นั้นชื่อว่าอันผู้นั้นฝังไว้ดีแล้ว ใครๆ ไม่อาจผจญได้ เป็น
ของติดตามตนไป บรรดาโภคะทั้งหลายเมื่อเขาจำต้องละไป
เขาย่อมพาขุมทรัพย์คือบุญนั้นไป ขุมทรัพย์คือบุญ ไม่
สาธารณะแก่ชนเหล่าอื่น โจรลักไปไม่ได้ บุญนิธิอันใดติด
ตนไปได้ ปราชญ์พึงทำบุญนิธิอันนั้น บุญนิธินี้ให้สมบัติที่พึง
ใคร่ทั้งปวงแก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เทวดาและมนุษย์
ทั้งหลายปรารถนานักซึ่งผลใดๆ ผลนั้นๆ ทั้งหมด อันเทวดา
และมนุษย์เหล่านั้นย่อมได้ด้วยบุญนิธินี้ ความเป็นผู้มีผิว
พรรณงาม ความเป็นผู้มีเสียงไพเราะ ความเป็นผู้มีทรวดทรง
ดี ความเป็นผู้มีรูปสวย ความเป็นอธิบดี ความเป็นผู้มี
บริวาร อิฐผลทั้งปวงนั้น อันเทวดาและมนุษย์ย่อมได้ด้วย
บุญนิธินี้

สงสัยเราต้องหัดแต่งกลอนมาคุยกับคุณกระบี่ฯเสียแล้วสิ

อนุโมทนาครับ

ไพเราะจริงๆ

ขอบคุณค่ะ


ถือว่าเป็น คำชม ได้ไหมนี่ ?
ข้าฯ กระบี่ ขอค้อม น้อมรับไว้
คำท่าน yo thininsuk พาสุขใจ
กระบี่ไร้ (เงา) แต่ไม่ไร้เพื่อน เยี่ยมเรือนชาน

ฝีปากท่าน โยธินฯ ก็ใช่ย่อย
ท่านเรียงร้อย ภาษา วาจาหวาน
ใคร่ขอเชิญ อย่าเดินเล่น ที่นอกชาน
ใคร่ขออ่าน กวีธรรม นำสุขใจ



เจริญในธรรมค่ะ