26977.อยู่เพื่อสู้

วรานนท์

เจ็บปวดกับความผิดพลั้ง เหมือนหนทางผิดกั้นมืดสนิท
มีบ้างไหมความสุขในชีวิต ใครหนอใครที่ลิขิตชีวิตเรา
มองดูแล้วก็คงไม่มีใคร ที่คอยปลอบใจยามปวดร้าว
ถ้าอย่างนั้นจงทำเสียเถิดเรา อย่ามัวเศร้าหรือเสียใจไปเลย

อยู่เพื่อสู้
เพียงเพื่อให้ความหวังที่ตั้งไว้ บรรลุได้ดังใจนึกใฝ่ฝัน
อย่าระย่อท้อแท้แก่ชีวัน ลุกขึ้นพลันจุดแรงใจให้แก่ตน
แม้บางครั้งพลังใจใกล้ริบหรี่ ปัญหาที่พาให้ใจสับสน
นั่นคือบทพิสูจน์ความอดทน ว่าเป็นคนที่ใจสู้อยู่ไหมเอย
คนบางคนแก้ปัญหาอย่างน่าชื่น คนบางคนขมขื่นและเมินเฉย
คนบางคนเอาชีวิตตนสังเวย คนบางคนชดเชยด้วยความเลว
ชีวิตคนย่อมมีเรื่องทุกข์สุข ทั้งสนุกสุขสมและล้มเหลว
แม้เมฆดำยังมีสีเงินเปลว ชีพใช่เลวไปเสียหมดทุกบทตอน

มีเธออยู่พร้อมกับฝันที่มีอยู่
คือ วันคืนยังคงมีความหมาย หัวใจยังคงมีความฝัน
คือ การเริ่มต้นของวันนี้ ในทุกที่ครอบคลุมแต่ฟ้าใส
ด้วยเริ่มต้นวันใหม่…ในชีวิต ด้วยความหวังที่เต็มใจ
เติมความสุขในใจไม่เจือจาง เติมความหวังร่วมสร้างทางชีวิต

หวังเห็นที่เป็นฝัน ฟ้ารุ่งของพรุ่งนี้
ทุกทิศที่มีทาง ย่อมมีหวังอยู่เรืองไร
ทุกหนที่มุ่งไป ต้องมีใจและใฝ่ฝัน
ทุกครั้งที่ดิ้นรน ต้องอดทนเพื่อฝ่าฟัน
หวังย่อมจะมีวัน ที่ความฝันจะเป็นจริง
ทุกคราวที่เฝ้าคิด พลิกชีวิตหรือบางสิ่ง
ขอเพียงอย่าละทิ้ง ตั้งใจจริงเต็มหัวใจ
คือวันนี้ครบรอบปี รอบเดือน รอบวัน
ย้ำเตือนถึงความสุขของเพื่อนตลอดไป

ชีวิต….สู้
เพราะชีวิตของเพื่อนต้องเคลื่อนไหว
จะหยุดนิ่งอยู่ใยไม่ใช่ที
มัวงอมืองอเท้าไม่เข้าที่
แรงยังมีเดินหน้าต้องฝ่าฟัน
จะเซทรุดสะดุดล้มต้องก้มหน้า
แล้วทายท้าสู้ใหม่อย่าไหวหวั่น
มืดไม่นานก็สว่างมีกลางวัน
มุมานะบากบั่นด้วยมั่นใจ
แม้เหน็ดเหนื่อยเมื่อยนักนั่งพักสงบ
เอาแรงพอหายร้อนค่อยลุยใหม่
ก่อนจะถึงฝั่งฟากต้องจากไป
จะกี่อุปสรรคใดไม่จำนน…

ชีวิต
ลุกขึ้นเถิดเพื่อนยาไยหน้าเศร้า
คำเก่าเก่ามิได้บอกไว้ดอกหรือ
อย่าท้อแม้แพ้พึมซึมกระทือ
“ชีวิตคือการต่อสู้” รู้หรือยัง.
“ชีวิตคือการต่อสู้” สู้ใครเหวย ?
วานช่วยเผยคู่ต่อสู้ข้าอยู่ไหน
“ชีวิตคือการต่อสู้” สู้เพื่อใคร ?
สู้อย่างไร ?…นักปรัชญาบอกข้าที.

ความร่วมมือกัน
เป็นเรื่องสำคัญแห่งความก้าวหน้า
เป็นวิชาแห่งการสร้างสรรค์
เป็นพรหมจรรย์แห่งความสำเร็จ

ไม่มีอะไรน่าเสียใจ
ถ้าเราต้องเริ่มต้นใหม่อยู่เสมอ
เพราะถ้าพระอาทิตย์ไม่ตกดิน
เราก็จะไม่ได้เห็นรุ่งอรุณที่สวยงาม

มีเม็ดทรายนับไม่ถ้วนจำนวนทราย
คนทั้งหลายนับไม่ถ้วนในคุณค่า
ทรายจะแกร่งก็เพราะผ่านกาลเวลา
คนจะกล้าก็เพราะผ่านความอดทน

:b8:

มหาราชันย์

อยู่เพื่อละ :b42:

จะดีกว่า

มาต่อสู้
อยู่เพื่อรู้ :b42:

อริยะมัคค

จักสุขศานต์
อยู่เพื่อละ :b42:

นิวรณ์ห้า

มาสู่ฌาน
แล้วสร้างญาณ :b42:

ละสังโยชน์ :b42:

ละโทษภัย

อยู่อย่างนี้ :b42:

ดีแน่

มีแต่คุณ
ดับความวุ่น :b42:

สร้างจิตไว้ :b42:

ให้แจ่มใส
ไร้ธุลี :b42:

เปื้อนจิตวุ่น :b42:

ขุ่นข้างใน
สร้างมัคคได้ :b42:

อริยะผล

พ้นทุกข์ตรม

:b41:

อยู่เพื่อสู้ :b42:

มีแต่ขันธ์ :b42:

นั้นก่อเกิด
กรรมกำเนิด :b42:

อกุศล

ดลขื่นขม
เกิดอัตตา :b42:

ถือมั่น

อันโง่งม
ล้วนสั่งสม :b42:

อุปธิ

ที่ยืนยาว

แต่ถ้าละ

ปล่อยวาง

ไม่สร้างขันธ์
อุปธินั้น :b42:

ดับไป

ไม่ปวดร้าว
วิมุติสุข :b42:

เกิดพร้อมจิต :b42:

จิตแวววาว
วัฏฏะยาว :b42:

บั่นสั้น

นั่นแหละดี

เจริญในธรรมครับ

bbb

อนุโมทนาครับ
:b16:

กระดังงาลนไฟ

อยู่เพื่อสร้างความดี

คำสั่งสอน พุทธองค์ ที่ทรงมอบ
ดุจวงกรอบ ล้อมใจ มิให้หลง
ด้วยชีวิต คนไซร้ ใช่ยืนยง
ย่อมถอยลง เมื่อผ่าน กาลเวลา

วรานนท์ เอ่ยมา น่าชวนคิด
หนึ่งชีวิต ควรอยู่ สู้ดีกว่า
ส่วนมหาฯ เห็นว่าเป็น เช่นอัตตา
บอกให้ละ เถิดหนา ช่างน่าฟัง

ทั้งการละ การสู้ ควรคู่จิต
ใช้สองอย่าง นำชีวิต ไม่ผิดหวัง
ละขันธ์ห้า ถ้าท้อ ก็เอวัง ( ต้องสู้ )
มิมีทาง ถึงฝั่ง ดังตั้งใจ

ทั้งการสู้ การละ จะเกิดผล
ต้องเพียรตน ขยัน อย่าหวั่นไหว
สร้างความดี เพื่อให้เป็น เช่นบันได
เพื่อเป็นเกราะ กันภัย ในบั้นปลาย...กระดังงาลนไฟ

:b41:

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๒
อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต

ทุติยปัณณาสก์
พราหมณวรรคที่ ๑
ชนสูตรที่ ๑
[๔๙๑] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน
อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี ใกล้พระนครสาวัตถี ครั้งนั้นแล พราหมณ์
๒ คน เป็นคนชรา แก่เฒ่า ล่วงกาลผ่านวัยมาโดยลำดับ มีอายุได้ ๑๒๐ ปีแต่
กำเนิด ได้ชวนกันไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ได้ปราศรัยกับพระผู้มี-
*พระภาค ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว จึงนั่ง ณ ที่ควรส่วน
ข้างหนึ่ง ครั้นแล้วได้กราบทูลว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ พวกข้าพระองค์เป็น
พราหมณ์ชรา แก่เฒ่า ล่วงกาลผ่านวัยมาโดยลำดับ มีอายุได้ ๑๒๐ ปีแต่กำเนิด
แต่มิได้สร้างความดี มิได้ทำกุศล มิได้ทำกรรมอันเป็นที่ต้านทานความขลาดไว้
ขอพระโคดมผู้เจริญ ทรงโอวาทสั่งสอนพวกข้าพระองค์ถึงข้อที่จะพึงเป็นไปเพื่อ
ประโยชน์และความสุขแก่พวกข้าพระองค์สิ้นกาลนานเถิด พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
ดูกรพราหมณ์ ที่แท้ พวกท่านเป็นคนชรา แก่เฒ่า ล่วงกาลผ่านวัยมาโดยลำดับ
มีอายุได้ ๑๒๐ ปีแต่กำเนิด แต่มิได้สร้างความดี มิได้ทำกุศล มิได้ทำกรรมอัน
เป็นที่ต้านทานความขลาดไว้ ดูกรพราหมณ์ โลกนี้ถูกชรา พยาธิ มรณะ นำ
เข้าไปอยู่แล เมื่อโลกถูกชรา พยาธิ มรณะ นำเข้าไปอยู่เช่นนี้ ความสำรวม
ทางกาย ความสำรวมทางวาจา ความสำรวมทางใจในโลกนี้ ย่อมเป็นที่ต้านทาน
เป็นที่เร้น เป็นเกาะ เป็นที่พึ่ง เป็นที่ยึดหน่วงของเขาผู้ละไปแล้ว ฯ
ชีวิตถูกชรานำเข้าไปใกล้ความมีอายุสั้น ผู้ที่ถูกชรานำเข้าไป
ใกล้แล้ว ย่อมไม่มีที่ต้านทาน เมื่อบุคคลเล็งเห็นภัยใน
ความตายนี้ ควรทำบุญทั้งหลายอันนำความสุขมาให้ ความ
สำรวมทางกาย ทางวาจา และทางใจ ในโลกนี้ ย่อม
เป็นไปเพื่อความสุขแก่ผู้ที่ละโลกนี้ไปแล้ว ผู้ซึ่งสร้างสมบุญ
ไว้แต่เมื่อยังมีชีวิตอยู่ ฯ

วรานนท์

อนุโมทนาสาธุด้วยครับ

กับทุกคำตอบ

หนอนน้อย

อนุโมทนาครับ
:b16:

กฎการใช้บอร์ด

26977.อยู่เพื่อสู้

ผู้ใช้งานขณะนี้


ทั่วไป เว็บธรรมจักร