สวัสดีครับผมเล็กอจินไตย ผมได้นำบทความนิยายเกี่ยวกับธรรมะของเพื่อนผมคุณสิทธิชัย บุพศิริ ให้ผู้ที่สนใจอ่านนิยายแนวอิงธรรมะได้อ่าน และอยากให้ติ-ชม แนะนำเพื่อที่จะได้นำไปปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นต่อไปครับ.




ขอเชิญพบกับจินตนิยายเรื่องจริงอิงธรรมะที่แฝงไปด้วยคติเตือนใจทางพุทธศาสนาที่มาจากประสบการณ์ของผู้เขียนบวกกับจินตนาการณ์ต่างๆเป็นตัวอย่างสองตอนแรกรบกวนขอคำแนะนำติชมจากท่านผู้อ่านได้เลยนะครับ
(เทพอาถรรพ์ นามปากกา)




เรื่องลูกแก้วแห่งพุทธะ
เรื่องย่อเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เที่ยวค้นหาสัจจะธรรมอันสูงสุดแห่งชีวิตคือการบรรลุมรรคผลนิพพาน ในระหว่างการดำเนินชีวิตเพื่อค้นหาสัจจะธรรมอันแท้จริงอยู่นั้น เขาก็ได้เผชิญกับมารที่มาคอยขัดขวางการปฏิบัติธรรมของเขาไม่ให้ก้าวหน้าหลายรูปแบบ ทั้งที่เป็นเทวบุตรมารและมารที่เกิดจากใจของเขาเองจนมาวันหนึ่งอาจารย์ของเขาได้แนะนำให้เขาไปค้นหาลูกแก้วแห่งพุทธะที่อยู่ในภูเขาลูกหนึ่ง และที่นั่นเองเขาก็ได้รู้ว่าลูกแก้วที่เขาค้นหามันอยู่ในตัวของเขาเอง



คำนำ
ผู้คนทั่วไปมักจะค้นหาธรรมะที่อยู่ภายนอกร่างกายกัน แต่เขาเหล่านั้นลืมค้นหาธรรมะที่ภายในจิตใจของตัวเองเปรียบดั่งคนที่ขี่ลาที่เที่ยวค้นหาลาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักทีถ้าเขาลงจากหลังลาเมื่อไหร่แล้วลองมองหาสิ่งที่ตัวเองค้นหาอยู่ก็จะรู้ว่ามันอยู่ใหล้แค่นิดเดียว หนังสือเล่มนี้ผู้เขียนได้จากประสบการณ์การฝึกสมาธิของตัวเองบวกกับจินตนาการณ์ต่างๆ อาจจะอัศจรรย์เกินจริงสำหรับผู้ที่ไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับโลกทิพย์และเรื่องลี้ลับต่างๆแต่รับรองว่าท่านจะได้ทั้งความบันเทิงและคติสอนใจต่างๆจากหนังสือเล่มนี้อย่างแน่นอน จุดประสงค์หลักของผู้เขียนก็คือต้องการให้ผู้นที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ได้ความบันเทิงที่สอดแทรกหลักธรรมคำสอนทางพระพุทธะศาสนา และก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้จะตอบปัญหาคาใจสำหรับผู้ที่ลังเลสงสัยในพระรัตนตรัยและคำสอนของพระพุทธะองค์ให้กระจ่างได้ในระดับหนึ่ง
จากใจผู้เขียน(เทพอาถรรพ์ นามปากกา)



ตอนที่หนึ่งพุทธานุภาพ
เคนเป็นนักเขียนอิสระนิยายเรื่องจริงอิงธรรมะของนิตยสารแห่งหนึ่ง เขียนเรื่องรางเกี่ยวกับปาฏิหาริย์ต่างๆ เพื่อให้ผู้อ่านได้แง่คิดไปในตัว การสอดแทรกแง่คิดต่างๆผ่านปลายปากกาของเคนทำให้คนรู้จักธรรมะของพระพุทธองค์มากยิ่งขึ้นอ่านแล้วรู้สึกอยากปฏิบัติธรรมซึ่งเป็นจุดประสงค์หลักของเคน แต่วันนี้คิดอะไรไม่ออกเลยสมองตื้อชอบกล เคนตัดสินใจไปทะเลเพื่อพักผ่อนสมอง ที่ชายหาดพัทยายามเย็นแสงอาทิตย์อ่อนๆมีคนเล่นน้ำทะเลทั้งเด็กและผู้ใหญ่อย่างสนุกสนาน ลมทะเลพัดเข้าชายฝั่งเป็นระยะอย่างเย็นสบาย เคนปล่อยอารมณ์ไปกับสายลมและแสงแดดอ่อนๆ มองดูคลื่นทะเลที่กระทบชายหาดเป็นระยะๆอย่างสบายใจ
ชีวิตคนก็แค่นี้เองเมื่อเกิดขึ้นมาก็ทำมาหากินแก่เฒ่าและก็ตายจากโลกไปชีวิตใหม่เกิดขึ้นมาแทนที่ เหมือนดั่งระรอกคลื่นที่กระทบชายหาดแล้วหายไป คลื่นลูกใหม่เกิดขึ้นมาแทนที่คลื่นลูกเก่าลูกแล้วลูกเล่าไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าจะเกิดมาเพื่อกินกามเกียรติ์ หาเงินเลี้ยงชีพไปวันๆแล้วก็ตายไปก็ดูจะไร้ค่าซะเหลือเกิน มีอะไรที่ทำให้ชีวิตของคนที่เกิดมามีค่ามากกว่านี้อีกหรือ
ในขณะที่เคนคิดอะไรพลินๆอยู่ในใจคนเดียวจู่ๆก็เกิดฟ้าร้องแผ่นดินไหวเมฆตั้งเค้าฝนตกลงมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอะไรเลยคลื่นที่กระทบชายหาดอย่างเย็นสบายก็ดูเหมือนจะบ้าคลั่งตีกระแทกชายหาดอย่างแรงดูทีท่าจะไม่หยุดง่ายๆ เคนเห็นเด็กที่เล่นน้ำอยู่ชายหาดโดนคลื่นซัดอย่างแรงเสียงผู้หญิงร้องกรี้ดๆขอความช่วยเหลือผู้คนวิ่งหนีเอาตัวรอดวุ่นวายกันไปหมด ดีหน่อยที่เคนนั่งอยู่ห่างจากชายฝั่งมากพอสมควรจึงไม่เป็นอะไร
เคนเห็นภาพซ้อนเหมือนคนตาลายยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองสองครั้งสามครั้ง นี่มันเกิดอะไรขึ้นภาพที่เห็นเป็นภาพพรายทะเลตัวสีเขียวตาสีแดงกล่ำกลิ่นเหม็นคาวเลือดคลุ้งไปหมด เดินขึ้นมาจากชายทะเลเต็มชายหาด พรายทะเลกระชากวิญญาณทั้งเด็กและผู้ใหญ่ออกจากร่างต่อหน้าต่อตาเคนตกใจรีบลุกขึ้นวิ่งแต่ก็สะดุดก้อนหินล้มกลิ้งสามตะลบนอนหงายแผ่ราบบนชายหาดอย่างหมดท่าพรายทะเลตนหนึ่งเดินมุ่งหน้ามาที่เคน เคนพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกขึ้นไม่ได้เหมือนโดนมนต์สะกดทันไดนั้นนัพรตมายาได้มาปรากฏร่างยืนอยู่ข้างกายของเคน
“นึกถึงท่านปรนิมสิแล้วเจ้าจะปลอดภัย”
เคนหันหน้ามองตามเสียงก็เห็นท่านนักพรตยืนยิ้มให้อย่างมีเมตตา
“ข้าต้องการช่วยเจ้าและต้องการตอกย้ำความศรัทธาของเจ้าให้มั่นคงยิ่งขึ้น ชีวิตของเจ้าและทุกคนที่อยู่ที่นี่จะปลอดภัยหรือไม่ขึ้นอยู่กับตัวเจ้า เจ้าจะต้องตัดสินใจแล้วนะ เวลาตัดสินใจของเจ้าเหลืออีกไม่กี่นาทีแล้วเจ้าหนุ่ม ตัดสินใจซะ”
“ผมยอมตายดีกว่าจะยอมก้มหัวศรัทธาต่อเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ของท่าน”
“เจ้าตายคนเดียวคงไม่เป็นไร แต่คนอื่นที่กำลังตายต่อหน้าเจ้า เจ้าทนมองดูเขาตายโดยไม่สงสาร ได้หรือ ? ความเมตตาของเจ้าหายไปไหนหมด”
เคนนึกถึงความเมตตาความศรัทธาต่อพระพุทธองค์ชีวิตเค้าชีวิตเราจะทำยังไงดี ความมั่นคงในพระรัตนตรัยจะต้องแรกด้อยชีวิตด้วยหรือลำพังเคนคนเดียวคงไม่คิดมากอะไรเพราะชีวิตทั้งชีวิตได้มอบกายถวายชีวิตแด่พระพุทธองค์อย่างหมดหัวใจอยู่แล้ว
“เจ้าจะคิดอะไรมากเพียงแค่เจ้าหันมาศรัทธาต่อท่านปรนิมนึกถึงท่านให้ท่านช่วยปัดเป่าความทุกข์ทั้งปวงเจ้าก็จะสามารถช่วยชีวิตตัวเจ้าและบุคคลอื่นได้อย่างสบายนับว่าเป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ พลังวิเศษต่างๆจะเป็นของเจ้าซึ้งคนทั้งหลายในโลกนี้ต้องการอยากจะเป็นคนโชคดีแบบเจ้า แต่เขาก็ไม่ใช่ผู้ที่เหมาะสมกับพลังอันยิ่งใหญ่นี้เลยตัดสินใจซะเจ้าหนุ่ม”
ตอนนี้พรายทะเลเดินมาถึงตัวเคนซะแล้วมันไม่พร่ำทำเพลงอะไร ตรงมาถึงก็บีบคอเคนอย่างแรงเคนจะดิ้นอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุดทันใดนั้นเสียงแม่ชีก็แว้วมากับสายลม
“คนเราจะเมตตาใครจะต้องใช้ปัญญาควบคู่เสมอนะลูกรัก เพราะทุกคนที่เกิดมาบนโลกนี้ย่อมหนีไม่พ้นกฎแห่งกรรม เมื่อถึงเวลาใช้กรรมที่ทำไว้ก็ไม่มีใครสามารถช่วยใครได้แม้กระทั่งตัวเราเองก็ไม่สามารถหลีกเลียงได้”
เมื่อเคนคิดได้ก็รีบหลับตาทำสมาธิตั้งจิตอธิฐานในใจ
“ถ้าจะถึงเวลาตายจริงๆข้าพเจ้าก็ขอมอบกายถวายชีวิตแด่พระพุทธองค์เพื่อเป็นพุทธบูชาครั้งสุดท้าย”เคนหายใจเฮือกสุดท้ายนึกถึงพระพุทธเจ้าพร้อมภาวนาพุทโธๆในใจ
ทันใดนั้นแสงสว่างแห่งพุทธะก็ส่องสว่างกระจ่ายทั่วท้องฟ้าร่างพรายทะเลหายไปไหนไม่รู้ เคนลืมตาขึ้นมาก็เห็นตัวหนังสือสีทองบนท้องฟ้าคำว่า ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเรา สักพักตัวหนังสือก็เลือนหายไป
ฝนหยุดตกราวปาฏิหารย์ครื่นทะเลสงบนิ่งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เคนลุกขึ้นยืนปัดเม็ดทรายที่เกาะตามตัวแล้วมองลงไปที่ทะเลก็เห็นรถหน่วยกู้ภัยสามสี่คันจอดอยู่ริมทาง หน่วยกู้ภัยช่วยคนจมน้ำขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัยราวปาฏิหาริย์


ตอนที่สองตรัยสรณะ
คืนนี้เคนไหว้พระสวดมนต์เหมือนทุกวันที่เคยทำมาแบบสั้นและง่ายที่สุด เสร็จแล้วนั้งสมาธิภาวนาพุทโธๆอย่างสบายใจ
“ยินดีด้วยผู้มีบุญ”เสียงนี้ชั่งคุ้นเคยเหลือเกิน
“ท่านเป็นใคร?” เคนนึกถามในใจพลันปรากฏภาพนักพรตมายาในสมาธิใส่ชุดสีขาว มีรัศมีกายสีเหลืองนวนสวยงามจับตายิ่งนักเคลื่อนกายเข้ามายืนลอยอยู่บนอากาศห่างจากตัวเคนประมาณสามเมตร
“ท่านรู้ตัวใหมท่านเข้าถึงตรัยสรณะแล้ว ข้าขอแสดงความยินดีด้วย”
“เข้าถึงตรัยสรณะหรือ มันคืออะไรหรือครับท่าน?”
“เดี๋ยวท่านก็จะรู้เอง”
“แล้วตกลงท่านเป็นใครกันแน่ครับ?”
“ข้าคือนักพรตมายา”
“ผมรู้แล้วว่าท่านคือนักพรตมายา”
“แล้วถามทำไมหละพ่อหนุ่ม”
“ผมอยากรู้ว่าท่านเป็นเทพหรือเป็นมาร หวังดีหรือหวังร้ายกันแน่ครับ?”
“ข้าไม่ขอตอบท่าน เมื่อถึงเวลาท่านจะรู้ทุกอย่างเอง ขอให้ท่านรู้ไว้ว่าข้าทำไปทุกอย่างเป็นความหวังดี”
ทันใดนั้นร่างนักพรตมายาก็หายไป เคนหายใจช้าๆค่อยๆลืมตาออกจากสมาธิเห็นดอกมะลิสี่ขาวดอกหนึ่งวางอยู่ข้างหน้า
“ข้าขอโมทนาบุญกับเจ้าด้วยแต่จงจำไว้ว่า มารไม่มีบารมีไม่เกิด”
เสียงของนักพรตมายาพร้อมกลิ่นกำยานลอยมากับสายลม เคนนั้งยิ้มอยู่คนเดียวพร้อมกำหนดจิตแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ทั้งหลายมีพ่อแม่ครูอาจารย์เทพเทวาทั้งหลาย ตามด้วยนักพรตมายาซึ่งไม่รู้ว่าหวังดีหรือหวังร้ายกับเขากันแน่แต่เคนก็ปรารถนาดีให้เขามีแต่ความสุขตลอดไป หวังว่าคือนี้คงจะนอนหลับฝันดีนะ
ในห้วงแห่งราตรีอันยาวนานเคนรู้สึกตัวว่าได้มายืนอยู่บนทางสามแพร่งแห่งหนึ่ง ทางซ้ายมือเป็นหนทางสีดำเต็มไปด้วยวิญญาณหิวโซมากมาย เคนมองลึกเข้าไปเห็นสัตว์นรกถูกทรมานด้วยวิธีการต่างๆนาๆอย่างน่ากลัว หันไปมองทางขวามือเห็นถนนสีขาวเต็มไปด้วยดอกไม้นาๆพันธุ์สองฟากทางมีวิมาณสวยงามสีสันแปลกตาประดับด้วยอัญมณีมีค่ามากมายหลายหลังสวยงามเหนือคำบรรยาย ส่วนผู้คนก็แต่งตัวสวยงามทั้งผู้ชายและผูหญิง แต่ก็แปลกมากเหลือเกินที่ไม่มีเด็กและคนแก่เลย ส่วนหนทางข้างหน้า เป็นถนนสีเหลืองทองมีแสงประกายระยิบระยับสวยงามยิ่งนัก เคนกำลังจะเดินเข้าไปบนถนนสีเหลืองทองก็ได้ยินเสียงผู้ชายลึกลับทรงพลังดังก้องมาจากท้องฟ้า
“ผู้ที่จะเดินเข้าไปได้จะต้องเป็นผู้ที่เข้าถึงกระแสพระนิพพานแล้วเท่านั้น”
เคนไม่ฟังเสียงอะไรทั้งสิ้นยังคงมุ่งหน้าเดินเข้าไปได้แค่สามก้าวเท่านั้นก็มีพลังลึกลับบางอย่างพลักเคนกระเด็นหงายหลังกระแทกพื้นอย่างแรง
“พระพุทธเจ้าช่วยลูกด้วย!” เคนอุทานด้วยความตกใจ
เสียงนั้นก็ดังมาอีกครั้ง
“เจ้าเป็นแค่ผู้ที่เห็นหนทางพระนิพพานเท่านั้น ยังไม่ใช่ผู้ที่จะเข้าถึงกระแสพระนิพพานได้เลยเจ้ายังเดินเข้าไปไม่ได้ เจ้าจะต้องไปเรียนรู้ถึงวิธีที่จะเดินทางเข้าสู่พระนิพพานให้ได้เสียก่อนดินแดนแห่งนี้ยังคงต้อนรับเจ้าอยู่เสมอ”
พอสิ้นเสียง เคนก็หล่นวูบลอยลงมาจากท้องฟ้าที่สูงมาก ช่วยด้วย!ๆๆๆ เคนร้องอย่างตกใจสุดเสียงพอลืมตาขึ้นมาก็เห็นตัวเองนอนตกอยู่ข้างเตียง
“อุ๊ยแม่เจ้าเราฝันไปหรือเนี๊ย”
เคนเลื่อนมือไปจับก้นตัวเองก็รู้สึกเจ็บนิดๆ เหมือนไปโดนกระแทกอะไรมาสักอย่าง
“แปลกจังนะทำไมฝันเหมือนจริง จังเลย “
เคนรำพึงรำพรรณอยู่ในใจคนเดียวแบบงงๆ