"ตัดเวรตัดกรรม"

คนเกิดมาย่อมนำพาทุกข์มาด้วย
ไม่ต้องเกิดมาจนรวยดีกว่าไหม
เมื่อเกิดมามากน้อยย่อมทุกข์ใจ
สุขทุกข์ไซร้โกรธเกลียดไซร้ให้มากมี
คนจะเกิดหรือไม่เกิดตามบุญกรรม
ดีที่สุดตัวเวรกรรมนำวิถี
ได้เช่นนี้ทุกข์ก็ได้โศกไม่มี
ตามพุทธาสู่สุขาวดีทางที่ไป
กรรมไม่ต่อไม่ก่อเวรเป็นวงวัฏ
เช่นนี้ตัดเวรกรรมนำวิถี
กรรมเก่าก่อนวอนว่าอย่าพาที
จงชัดชี้ใช้ให้จบหมดเวรกรรม
กรรมใหม่ไซร้อย่าไปสร้างเวรอย่าทำ
อโหสิกรรมกันไปนับเลิศล้ำ
กรรมเก่าใช้เวรใหม่เราไม่ทำ
ก็หมดกรรมกันไปไม่ต้องคืน

เทวธรรมอรหันต์จี้กง

โอ้ความรักหนักจิตพิศวาส
ใจจะขาดเมื่อไม่ได้ดังใจหวัง
เมื่อ”รักร้าง”ห่างสิ้นถึงภินทน์พัง
ความรักดังผีร้ายกลับกลายเป็น
ที่ใดที่มีรักมักมีทุกข์
จะสมสุขใจแท้ไม่แลเห็น
มีแต่สุขทุกข์เศร้าเคล้าลำเค็ญ
สุขที่เห็นแท้คือทุกข์-เป็นสุขลวง
.......................

ไม่สมสุขลุกลามเป็น”ความแค้น”!!!
“รักอัดแน่น”จนระเบิดเกิดหึงหวง
หาก”สมรัก”หลงงายงมระทมทรวง
เมื่อ”รักลวง””มือที่สาม”ตามราวี
“รักเป็นพิษ”ผิดหวังก็”ชังมาก”
แสนลำบากทนทุกข์ไม่สุขศรี
เมื่อ”รักสิ้น”กินน้ำตาทุกนาที
“รักคนมีเจ้าของ”จึงต้องตรม....
........................

“รักคนผิด”คิดจนตายไม่หายเศร้า
เบื่อ”รักเก่า”มี”รักใหม่”ยังไม่สม
“รักสามเส้า”เศร้านัก”รักระทม”
เจอ”รักขม”ขื่นใจกลืนไม่ลง!!
แม้”รักซึ้ง”หนึ่งเดียวที่เกี่ยวข้อง
ยาก”จิตสองรวมเป็นหนึ่ง”พึงประสงค์
ยังมีกระทบกระทั่งกันไม่มั่นคง
มีขึ้น-ลงไม่ราบรื่นทุกคืนวัน!!
........................

ยิ่ง”รักเพลิน”เกินไปช้ำใจยิ่ง
“รักชาย-หญิง”ล้วนทุกข์ไม่สุขสันต์
“รักทรยศ-ขบถรัก”หน่วงหนักครัน
“รักสะบั้น-รักอลวน”บ่นกันอึง!!
เมื่อ”เบื่อรักหนักจิต”คิดไม่ตก
“รักหนักอกหนักใจ”คิดไม่ถึง
หาก”หน่ายรัก”ลมหวนครวญคนึง
“รักรำพึง”โหยหา”รักลาไกล”!!
.........................


“รักสุดรัก”เพียงใด”กาย-ใจห่าง”
“ระยะทาง”ยั้งหยุดฉุดไม่ไหว
ยิ่ง”ไกลตา”ชาย-หญิงยิ่ง”ไกลใจ”
เหมือน”เถาวัลย์พันไม้”ช้ำใจนัก!!!
“รัก-ไม่รัก”พักใจไว้กับ”พระ-
รัตนตรัย”สุดดีเป็นศรีศักดิ์
“รักพระพุทธ-พระธรรม-พระสงฆ์”ให้”
จงรัก” จิตแน่นหนักกับ”องค์พุทธ”เป็นสุดงาม!!!
..........................

ใคร”จะรักหรือไม่รัก”ไม่หนักจิต
ชั่วชีวิตไม่กลัวยากในขวากหนาม!!
“แสงทิพย์ฯส่องเห็นผลเหตุ”ทุกเขตคาม
“รักคุณงามความดี”บุญมีมา!!!
“รักพุทธะ-พระนิพพาน”ทุกกาลยุค
จิตเป็นสุขเยือกเย็นเป็นนักหนา
เปิดหัวใจใสสว่างทางมรรคา
ถึงเวลาขอ”กลับบ้านนิพพาน”เอยฯ.....

แม่ : คนสามัญประจำบ้าน

...เป็นดังนางฟ้าใจดี เป็นเหมือนเทพีประจำบ้าน
เป็นหนึ่งนักเล่านิทาน เป็นเหมือนธนาคารของเรา
เป็นมิตรแท้จริงยิ่งมิตร อุทิศรักแท้จนแก่เฒ่า
เป็นอกอุ่นแอบแนบเนา เป็นร่มเป็นเงาแห่งรัก
เป็นหมอยิ่งหมอทั่วไป เจ็บไข้ผ่อนเพลาเบาหนัก
มิเว้นโมงยามถามทัก เป็นตักแนบสนิทนิทรา

............................

...บ้านไหนไม่มีแม่อยู่ บ้านนั้นหดหู่โหยหา
อาหารหวานคาวข้าวปลา สิ้นไร้ลีลาปรุงรส
ที่นั่น ที่นี่ ที่ไหน มีแม่อยู่ใกล้ไม่อด
อดีตปัจจุบันอนาคต แม่ทุ่มเทหมดทั้งใจ
เป็นคนสามัญประจำบ้าน เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานเติบใหญ่
แม่เรา แม่เขา แม่ใคร ยิ่งใหญ่เกินพจน์รจนา