สายนทีมีหรือจะไหลย้อน
เฝ้าสะท้อนให้เห็นเป็นฉไน
มนุษย์เราเคล้าคลุกสุขร่ำไป
ปล่อยให้ใจไหลเรื่อยไปตามแรงฯ



ครั้นเพลาถึงจุดดับสดับจิต
พึงให้คิดพินิจทุกข์ที่แอบแฝง
กำลังจิตกำลังใจไร้เรี่ยวแรง
สุขเปลี่ยนแปลงเป็นทุกข์ตรมระทมใจ



ชีวิตคนต้องผจญกับความทุกข์
จะได้รู้สุขที่แท้เป็นฉไน
ยิ้มให้ทุกข์ก็พบสุขอยู่ร่ำไป
อย่าปล่อยใจให้ไหลตามกิเลสนาน

เป็นมนุษย์ผู้สูงสุด

ทั้งกิ่งใบดอกก้านตระหง่านพริ้ว
จะปลิดปลิวบ้างเพราะลมผสมผสาน
ถึงไม่มีลมหมุ่นไต้ฝุ่นมาร
มาแผ้วพาลก็ยังร่วงจากบ่วงใบ



แต่อารมณ์ข้างในใจมนุษย์
ไม่รุ้สุดสิ้นลงที่ตรงไหน
ทั้งลาภยศเงินตราหามาไว้
เพื่อจะได้มีความสุขไม่ทุกข์ตรม



แต่หารู้ไม่ว่าบรรดาสุข
มันเป็นคู่กับทุกข์คลุกประสม
ทั้งสุขทุกข์ดีร้ายไหม้อารมณ์
ไม่เหมาะสมกับการเกิดกำเนิดมา



อันความเกิดเกิดเป็นเช่นมนุษย์
ไม่ควรยุคยื้อแย่งเที่ยวแข่งหา
อำนาจยศสรรเสริญหรือเงินตรา
จนเข่นฆ่ายิงกันสนั่นกรุง



แต่ มนุษย์ควรเป็นเช่นต้นไม้
ที่เชิดใบดอกระย้าบนฟ้าสูง
ด้วยการสร้างบุญกุศลเป็นผลจูง
ให้จิตสูงเป็นมนุษย์สูงสุดเอย.

ความโกรธ

มีอะไรน่าโกรธอย่าโทษเขา
ต้องโทษเราว่าใจไม่เข้มแข็ง
เรื่องน่าโกรธแม้ว่าจะมาแรง
ถ้าใจแข็งเหนือกว่าชนะมัน

ยามมั่งมี มิตรมากมาย ไม่ลำบาก
ยามจนยากน้องพี่มาหนีหาย
ต้องต่อสู้ โชคชะตา มาเดียวดาย
ยามเราตาย สัปเหร่อเพื่อนเกลอเรา

แปดอยาก

อยากมีเงินต้องทำงานจึงพานพบ
อยากเรียนจบต้องขยันหมั่นศึกษา
อยากมีรักต้องฝักใฝ่เวียนไปมา
อยากมีหน้าเสนอหน้าอาสาคน



อยากมีเกียรติเลิกชั่วอย่ากลัวอด
อยากมียศกล้าแข็งทุกแห่งหน
อยากเป็นหนึ่งต้องพึ่งตัวของตน
อยากเป็นคนต้องมีธรรมประจำใจ

เจ้านกน้อยบินไปไกลตามใจเจ้า
มิต้องเฝ้าคำนึงถึงเหตุผล
เจ้าก็มีปากท้องดังเช่นคน
ต้องเลี้ยงตนจนสิ้นชีพเฉกเช่นกัน



แต่ชีวิตมนุษย์นี้วุ่นนัก
มีทั้งรักทั้งชัง-สุด จะรังสรร
สิ่งกระทบก็นำมาปรุงแต่งกัน
ให้ชีวันเศร้าหมองหม่นอุรา



แต่ละวันเจ้ากินอิ่มแล้วนอนหลับ
ผิดกับคนนี้อาพับกว่านักหนา
หลงกิเลสหลงตัณหาหลงมายาฯ
ฝังชีวาให้ตกหล่มระทมใจ

หนึ่งชีวิตท่านคิดว่าเพียงไหน
หนึ่งดวงใจมีไว้ใช้การใดหนอ
หนึ่งวิวาทอีกกี่หนึ่งถึงจะพอ
หนึ่งเพลาที่รีรอพอหรือยัง

สุริยันทอแสงทะแยงตา
แหวกม่านฟ้าบอกเวลาการเริ่มต้น
มนุษย์เรายากดีหรือมีจน
ล้วนได้ยลแสงอุทัยเสมอกัน



บางคนตื่นขึ้นมาพร้อมทุกข์ขม
หลายคนจมอยู่กับสุขสนุกสนาน
กี่คนเศร้าเคล้าคลุกกับวันวาน
บ้างสำราญกาลไกลใจแรมรอน



หากเวลาแห่งชีวิตนั้นจำกัด
สิ่งผูกมัดทั้งหลายจำต้องถ่ายถอน
ให้ใจหลุดวิมุติพ้นก่อนลาจร
ฉากละครวัฏฏะฯจบพบนิพพาน

หนึ่งผู้กล้าเสียสละซึ่งชีวิต
ยอมอุทิศแม้อิสระอย่างอาจหาญ
ถึงวันนี้ชีวานั้นร้าวราน
มิอาจอยู่ทนทานได้นานเกิน


หวังให้คนข้างหลังได้สำนึก
หยุดความคึกคะนองด้านมิอายเขิน
เห็นแต่ตนกับพวกพ้องไม่มอง-เมิน
หวังเจริญแต่ตัวมิกลัวกรรม



ทั้งชีวิตอุทิศไปในหน้าที่
แต่ศักดิ์ศรีถูกกลบฝังช่างน่าขำ
แม้ตัวตายวิญญาณคล้ายถูกจองจำ
ถ้ายังความอยุติธรรมให้อยู่คง

ถึงคราวร้อนแห้งแล้วทุกแห่งหน
หวังเม็ดฝนหล่นแตะลงให้ดินชื่น
แต่ใจแล้งนั้นเหือดแห้งสุดกล้ำกลืน
หวังน้ำใจหวนคืนสู่ดวงมาน

ดั่งสายฝนจำหล่นร่วงพสุธา
ริเอาฟ้ามากั้นทานอย่างไรไหว
ดั่งความคิดที่แล่นโลดในหทัย
จำต้องปล่อยให้ไหลไปไม่รั้งรอฯ





คล้ายพิรุณห่าใหญ่ที่ไหลสาด
เอาองค์อาจฝ่าเข้าก็เปียกหนอ
คล้ายกิเลสตัณหามาเคลียคลอ
เอาใจจ่อเคล้าคลุกก็ทุกข์ไป

แม้ชีวากายาหยาบนี้สาบสูญ
มิอาดูรเหมือนใจไร้ศักดิ์ศรี
ตกเป็นข้าตัณหาฯให้ราคี
สู้ยอมพลีชีวีสิ้นให้ดินงาม