ขอเข้ามาร่วมในกวีธรรม ปี ๒๕๕๓ ด้วย "รากแก้วของแผ่นดินครับ"

รากเอ๋ย..........รากแก้ว
ดิ่งแน่ว จมปลัก เป็นหลักเสา
รองรับ ถมทับ ทั้งหนักเบา
เป็นเสา เป็นราก ปักลงดิน

ต้นไม้ มีราก ยึดลำต้น
ส่วนคน มีธรรม เป็นทรัพย์สิน
รู้ถูก ละชั่ว กลัวราคิน
มโนธรรม คือปิ่น แก้วใจเอย



แผ่นเอ๋ย..........แผ่นดิน
ยลยิน เรื่องใด ใจหนักแน่น
ถูกเจาะ ไชชอน ไม่คลอนแคลน
รับแทน แน่นหนัก เพราะรักเรา

โปรดแทนคุณ หนุนแผ่นดิน ก่อนสิ้นจาก
อย่าให้แม่ ต้องลำบาก ดูเหี่ยวเฉา
แผ่นดินแม่ ให้ที่พึ่ง แก่ชาวเรา
หนักหรือเบา เราแน่วแน่ เลี้ยงแม่เอย

(ปิยโสภณ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๓)



ขอให้กัลยาณมิตรกวีธรรมทุกท่าน เป็นรากแก้วที่เข้มแข็ง ทรงพลัง ในบวรพุทธศาสนาด้วยเทอญ

เจริญในธรรมครับ

สาธุค่ะ...คุณningnong



รากเอ๋ย รากแก้วใหญ่
มวลพฤกษ์ไพร ตั้งอยู่ได้ ในไพรสณฑ์
หมู่ส่ำสัตว์ ได้อาศัย ใช้พรางตน
บ้างหลุดพ้น จากหิวกระหาย จางคลายไป

แต่ผู้ใด มีสัทธา ที่ตั้งมั่น
ไม่ไหวหวั่น ในแก้วสาม ที่สดใส
ทุกก้าวย่าง ในอริยะ มรรคาไซร้
ดุจดั่งได้ หยั่งรากแก้ว แพร้วจินตนา

สมณะ พราหมณ์ เทวา พรหม หรือมาร
มิอาจราญ ผลาญพรากได้ ให้สิกขา
เพราะรากแก้ว ยึดดินนั่น มั่นพสุธา
ดุจจินตนา ตั้งมั่นไว้ ไม่ไหวเอน

ธ ตรัสเรียก เป็นโอรส และธิดา
ที่เกิดมา จากพระโอษฐ์ ให้ได้เห็น
เป็นผู้เกิด จากพระธรรม พ้นลำเค็ญ
จัดว่าเป็น ผู้รับ มรดกธรรม

ราก เอ๋ย รากแก้ว
ให้ทุกท่าน จิตแพร้วเพริศ ประเสริฐล้ำ
ก้าวเดินไป ในอริยะ มรรคธรรม
ธรรมอุปถัมภ์ ส่งท่านสู่ ลู่นิพพาน










เจริญในธรรมค่ะ

คารวะอุดมการณ์ลานกวี
ปลูกรากแก้วแห่งความดีงามไสว
ค่อยค่อยหยั่งรากลึกเมื่อสมวัย
เคารพใน กวีธรรมตามแนวทาง...

สักวันหนึ่งเหล่าต้นไม้บานสะพรั่ง
คือความหวัง ได้เติบใหญ่ ยามฟ้าสาง
ผ่านค่ำคืน ผ่านร้อนหนาวมิคลายจาง
ร่มเย็นอย่างอุดมใต้ร่มพระบารมี..

สิ่งใดมี ค่ามาก อาจระวัง
อย่าเพลี่ยงพล้ำ แปรเปลี่ยน เวียนกลับหมุน
เป็นรากแก้ว อริยะมรรค จักเป็นคุณ
แต่ขาดทุน ถ้าเป็นราก ของผองมาร

แม้ว่าเป็น รากแก้ว แห่งตัณหา
ยากรักษา ชีพไว้ ให้สุขศานต์
เพราะรากเหง้า เหล่ากิเลส เหตุจัณฑาล
คอยล้างผลาญ ที่ดูดซับ จับจินตนา

มวลบัณฑิต คิดขุดราก กระชากถอน
ใช่แค่เพียง สั่นคลอน ชอนตัณหา
ต้องขุดราก ถอนให้สิ้น แม้นสิ้นชีวา
โดยสู่ทาง มรรคา มหามุนี

เพื่อหลีลี้ หนีอ้อมกอด แห่งผองมาร
ที่ระราน โลมไล้ ให้สิ้นศรี
เป็นยางเหนียว เกี่ยวกระหวัด มัดฤดี
ให้เวียนว่าย ในนที ที่ชุ่มกาม

แม้จะฝัง รากแก้ว แพร้วผ่องใส
ต้องฝังใน อริยมรรคา ที่เกรงขาม
เพื่อรักษ์ไว้ ในพรหมจรรย์ อันงดงาม
สู่เขตคาม แดนวิมุติ หยุดวัฏฏา




เจริญในธรรมค่ะ