(ธมมวฑโฒ ภิกขุ)

(วชิรพงษ์ บุรมรัตน์)

เกิดมาทั้งที ให้มีค่าคุ้ม ทุ่มเทให้งาน
ให้ทานกับคน ค้นหาสาระ เพื่อผละไปดี...

มีแต่ความตาย ได้เป็นที่หมาย สายตาทอดมอง เพื่อตรงเห็นจริง
ทุกสิ่งตั้งอยู่ ให้รู้ต้องดับ ลับแลแดดิ้น สิ้นใจทุกคน...

ลุกลนรีบร้อน ก่อนอายุขัย ใช่หยุดสุดทาง ลางร้ายบอกอยู่
คู่หน้าอมทุกข์ ฉุกใจให้ทัน หันหลังกลับมา ฆ่าทุกข์ทิ้งแทน...

อย่าดูถูก บุญกรรม ว่าทำน้อย จะไม่ต้อย ตามต้อง สนองผล
เหมือนตุ่มน้ำ วางหงาย รับสายชล ย่อมเต็มล้น ด้วยอุทก ที่ตกลง


อันความดี ทำไว้ กับใครนั้น ไม่มีวัน ลับหาย ในภายหน้า
กายอาจเลือน ลับหาย จากสายตา ดีไม่ลา ลับหาย จากสายใจ


อันยศศักดิ์ ชื่อเสียง เพียงความฝัน ฝ่ายรูปโฉม โนมพรรณ ฉันบุปผา
อันชีวิต เปรียบหมาย เหมือนสายฟ้า อนิจจา ไม่ได้มี จีรังกาล

ท่านให้วางทั้งสุขและทุกข์

การวางทางทั้งสองได้นี้เป็นสัมมาปฏิปทา

ท่านเรียกว่าเป็นทางสายกลาง

พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา)

คนประมาท เสียใจ เมื่อใกล้ม้วย
เนื่องด้วย ไม่ทันสร้าง ทางสวรรค์
สร้างเมื่อเจ็บ ใกล้ตาย มักไม่ทัน
พึงรีบสร้าง ทางไว้พลัน นั่นแหละดี

พระราชวุฒาจารย์
(หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)

(พระศาสนโศภน แจ่ม จตตสลโล)