บทกวีนิพนธ์จากท่านว.วชิรเมธี ระหว่างเดินทางไปสวนโมกข์
กับคณะตามรอยพุทธทาส เมื่อวันที่ ๒๖-๒๘ พฤษภาคม ๒๕๕๓

“พินัยกรรม”

"โลงศพของฉันคือประโยชน์ที่โปรดโลก...”
เชิญชะโงกพินิจดูให้รู้เห็น
“อยู่อย่างต่ำทำอย่างสูงมุ่งบำเพ็ญ”
นั่นแหละเป็นอนุสรณ์ก่อนวางวาย

แนบไฟล์:

clip_image003.jpg [ 24.07 KiB | เปิดดู 5041 ครั้ง ]

“ธรรมโฆษณ์” คือคัมภีร์รุจีรัตน์
“คู่มือมนุษย์” ตัดกิเลสหาย
“ภูเขาแห่งวิถีพุทธธรรม” ร่ำระบาย
“ตายก่อนตาย” ปริญญาเอกดิเรกคุณ
“อริยสัจจากพระโอฐ” โปรดพินิจ
“อิทัปปัจจยตา” มิ่งมิตรมหาสุนทร์
“กรรมเหนือกรรม” ล้ำค่าน่าลงทุน
“เหนือทั้งบุญทั้งบาป” ตราบนิพพาน
“สิ่งใดดีฉันล้วนมีเตรียมไว้ให้...”
จงช่วงใช้ส่องทางสร้างสุขศานต์
ธรรมใดใดก็ไร้ค่าถ้ารำคาญ
เอาแต่อ่าน-อ่าน-อ่านดู-ไม่รู้ทำ !
บนรถไฟสู่สวนโมกข์, ๒๖-๕-๕๓

“ตะแกรงร่อนทอง”

ย้อนรอยย้อนทางย้อนย่างก้าว
ค่อยค่อยสาวค่อยสืบอนุสนธิ์
ตามเยี่ยงตามอย่างต่างตามตน
มาดั้นด้นแสวงธรรมพระสัมมา
เพชรพราวพริ้งพรายประกายเก็จ
มาหมกเม็ดหม่นมัวมืดโมหา
พุทธธรรมพระสัมพุทธวิสุทธา
ถูกขื่อคาไสยศาสตร์เข้าคราสครอง
สมณะหนึ่งนามพุทธทาส
เปรื่องปราดเป็นเมธีไม่มีสอง
มีตะแกรงอยู่ในมือถือร่อนทอง
จึงเพชรผ่องผุดพราวอีกคราวครั้ง
พุทธทาสพุทธธรรมนามสมมุติ
สุวิสุทธิ์สงฆ์ไทยในหนหลัง
เบญจขันธ์แตกดับไปไม่จีรัง
แต่ชื่อยังยรรยงอยู่ไม่รู้ตาย.
บนรถไฟไปสวนโมกข์, ๒๖-๕-๕๓

“ไม่สูญ”

“พุทธทาส” นามท่านเพี้ยง ภูผา
โพธิยิ่งอย่างอา- กาศกว้าง
ตัวตายแต่ชื่อปรา- กฎเกริก ไกรพ่อ
หายแผ่นดินฟ้าไหม้ ห่อนม้วยมลายสูญ.
บนรถโค้ชสู่สวนโมกข์, ๒๗-๕-๕๓

“พุทธทาสธรรม”

เรไรหริ่งหรีดร้อง ระงม
พุทธทาสธรรมชม ชื่นล้ำ
กลางพฤกษ์พนาพรม ธรรมแผ่ว
เย็นจิตเย็นกายน้ำ ทิพย์เนื้อธรรมสรง.
ลานหินโค้ง วันล้ออายุ ๒๗-๕-๕๓

“ลานหินโค้ง”

ลานหินโค้งก่อตำนานลานหินโค้ง
กิเลสโง้งเชิญมาง้างอย่างสร้างสรรค์
ลานหินโค้งธรรมไม่โค้งโสรจสรงพลัน
ธรรมย่อมบันดาลให้ได้สุขตรง
เชิญมาชิมรสพระธรรมท่ามแมกไม้
จิตจะไกลอวิชชาไม่มาหลง
กินเกียรติกามกาลีที่หยัดยง
ย่อมปล่อยปลงเปลืองเปล่าเถ้าธุลี
ทุกเม็ดทรายมีประกายมณีรัตน์
ผ่องประภัสรผุดพราววาวรังสี
ตามีแววแพรวพรายย่อมได้ดี
กรวดทรายมีปรัชญาวิชชาการ
“จงอยู่อย่างเรียบง่ายไม่วายวุ่น
จงเจือจุนมวลมนุษย์สุดไพศาล
จงปล่อยวางอย่างสบายก่อนวายปราณ
จงนิพพานทุกนาทีของชีวิต”
ลานหินโค้ง ๒๗-๕-๕๓

“อนัตตา”

ไม่มีตัวของตัวมาแต่ต้น
แต่ชอบด้นให้มีตัวให้มัวหมอง
พอมีตัวก็ยึดตัวมัวแต่พอง
สิ่งทั้งผองเป็นของตัวชั่วนิรันดร์
ชีพของตัวกายของตัวทั่วทั้งนั้น
ลูกเมียพลันเป็นของตัวมั่วโมหันธ์
บ้านของตัวรถของตัวชั่วชีวัน
เงินของตัวนี่อีกอันไม่ปล่อยวาง
สรรพสิ่งที่เกี่ยวข้องล้วนของตัว
ไม่เห็นหัวคนอื่นที่ยืนขวาง
อัตตาคับบ้านเมืองเรืองรางชาง
จักรวาลเวิ้งว้างก็ของตัว
“สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา”
ศาสดาตรัสไว้ไม่น่าหวัว
ทุกทุกสิ่งที่เห็นว่าเป็นตัว
คือ “หมอกมัว” ความหลงผิดอวิชชา !
สวนโมกข์นานาชาติ, ๒๘/๕/๕๓

ขอบคุณจร้า..ท่านสาวิกาน้อย
อนุโมทนาใดๆ จงย้อนกลับให้กับผู้ให้ด้วยเทอญ
ธรรมรักษานะจ๊ะ