บทกวีนิพนธ์จากท่านว.วชิรเมธี ระหว่างเดินทางไปสวนโมกข์
แนบไฟล์:
clip_image001.jpg [ 3.58 KiB | เปิดดู 5503 ครั้ง ]
“พินัยกรรม” "โลงศพของฉันคือประโยชน์ที่โปรดโลก...”
เชิญชะโงกพินิจดูให้รู้เห็น
“อยู่อย่างต่ำทำอย่างสูงมุ่งบำเพ็ญ”
นั่นแหละเป็นอนุสรณ์ก่อนวางวาย
แนบไฟล์:
clip_image003.jpg [ 24.07 KiB | เปิดดู 5478 ครั้ง ]
“ธรรมโฆษณ์” คือคัมภีร์รุจีรัตน์
“คู่มือมนุษย์” ตัดกิเลสหาย
“ภูเขาแห่งวิถีพุทธธรรม” ร่ำระบาย
“ตายก่อนตาย” ปริญญาเอกดิเรกคุณ
“อริยสัจจากพระโอฐ” โปรดพินิจ
“อิทัปปัจจยตา” มิ่งมิตรมหาสุนทร์
“กรรมเหนือกรรม” ล้ำค่าน่าลงทุน
“เหนือทั้งบุญทั้งบาป” ตราบนิพพาน
“สิ่งใดดีฉันล้วนมีเตรียมไว้ให้...”
จงช่วงใช้ส่องทางสร้างสุขศานต์
ธรรมใดใดก็ไร้ค่าถ้ารำคาญ
เอาแต่อ่าน-อ่าน-อ่านดู-ไม่รู้ทำ !
บนรถไฟสู่สวนโมกข์, ๒๖-๕-๕๓
“ตะแกรงร่อนทอง” ย้อนรอยย้อนทางย้อนย่างก้าว
ค่อยค่อยสาวค่อยสืบอนุสนธิ์
ตามเยี่ยงตามอย่างต่างตามตน
มาดั้นด้นแสวงธรรมพระสัมมา
เพชรพราวพริ้งพรายประกายเก็จ
มาหมกเม็ดหม่นมัวมืดโมหา
พุทธธรรมพระสัมพุทธวิสุทธา
ถูกขื่อคาไสยศาสตร์เข้าคราสครอง
สมณะหนึ่งนามพุทธทาส
เปรื่องปราดเป็นเมธีไม่มีสอง
มีตะแกรงอยู่ในมือถือร่อนทอง
จึงเพชรผ่องผุดพราวอีกคราวครั้ง
พุทธทาสพุทธธรรมนามสมมุติ
สุวิสุทธิ์สงฆ์ไทยในหนหลัง
เบญจขันธ์แตกดับไปไม่จีรัง
แต่ชื่อยังยรรยงอยู่ไม่รู้ตาย.
บนรถไฟไปสวนโมกข์, ๒๖-๕-๕๓
“ไม่สูญ” “พุทธทาส” นามท่านเพี้ยง ภูผา
โพธิยิ่งอย่างอา- กาศกว้าง
ตัวตายแต่ชื่อปรา- กฎเกริก ไกรพ่อ
หายแผ่นดินฟ้าไหม้ ห่อนม้วยมลายสูญ.
บนรถโค้ชสู่สวนโมกข์, ๒๗-๕-๕๓
“พุทธทาสธรรม” เรไรหริ่งหรีดร้อง ระงม
พุทธทาสธรรมชม ชื่นล้ำ
กลางพฤกษ์พนาพรม ธรรมแผ่ว
เย็นจิตเย็นกายน้ำ ทิพย์เนื้อธรรมสรง.
ลานหินโค้ง วันล้ออายุ ๒๗-๕-๕๓
“ลานหินโค้ง” ลานหินโค้งก่อตำนานลานหินโค้ง
กิเลสโง้งเชิญมาง้างอย่างสร้างสรรค์
ลานหินโค้งธรรมไม่โค้งโสรจสรงพลัน
ธรรมย่อมบันดาลให้ได้สุขตรง
เชิญมาชิมรสพระธรรมท่ามแมกไม้
จิตจะไกลอวิชชาไม่มาหลง
กินเกียรติกามกาลีที่หยัดยง
ย่อมปล่อยปลงเปลืองเปล่าเถ้าธุลี
ทุกเม็ดทรายมีประกายมณีรัตน์
ผ่องประภัสรผุดพราววาวรังสี
ตามีแววแพรวพรายย่อมได้ดี
กรวดทรายมีปรัชญาวิชชาการ
“จงอยู่อย่างเรียบง่ายไม่วายวุ่น
จงเจือจุนมวลมนุษย์สุดไพศาล
จงปล่อยวางอย่างสบายก่อนวายปราณ
จงนิพพานทุกนาทีของชีวิต”
ลานหินโค้ง ๒๗-๕-๕๓
“อนัตตา” ไม่มีตัวของตัวมาแต่ต้น
แต่ชอบด้นให้มีตัวให้มัวหมอง
พอมีตัวก็ยึดตัวมัวแต่พอง
สิ่งทั้งผองเป็นของตัวชั่วนิรันดร์
ชีพของตัวกายของตัวทั่วทั้งนั้น
ลูกเมียพลันเป็นของตัวมั่วโมหันธ์
บ้านของตัวรถของตัวชั่วชีวัน
เงินของตัวนี่อีกอันไม่ปล่อยวาง
สรรพสิ่งที่เกี่ยวข้องล้วนของตัว
ไม่เห็นหัวคนอื่นที่ยืนขวาง
อัตตาคับบ้านเมืองเรืองรางชาง
จักรวาลเวิ้งว้างก็ของตัว
“สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา”
ศาสดาตรัสไว้ไม่น่าหวัว
ทุกทุกสิ่งที่เห็นว่าเป็นตัว
คือ “หมอกมัว” ความหลงผิดอวิชชา !
สวนโมกข์นานาชาติ, ๒๘/๕/๕๓
| ไฟล์แนป: |
|
clip_image002.jpg [ 7.87 KiB | เปิดดู 5502 ครั้ง ] |
|
clip_image004.jpg [ 15.93 KiB | เปิดดู 5470 ครั้ง ] |
ขออนุโมทนาสาธุการด้วยค่ะ ท่านบัวไฉน 
