ประพฤติพรหมจรรย์กายนี้ของคนพาลผู้ถูกอวิชชาใดหุ้มห่อแล้ว และประกอบแล้วด้วยตัณหาใด เกิดขึ้นแล้ว
อวิชชานั้นคนพาลยังละไม่ได้ และตัณหานั้นยังไม่สิ้นไป ข้อนั้นเพราะเหตุไร
เพราะคนพาลไม่ได้ประพฤติพรหมจรรย์ เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ
เหตุนั้น เมื่อตายไปคนพาลย่อมเข้าถึงกาย เมื่อเขาเข้าถึงกายชื่อว่ายังไม่พ้นจากชาติ ชรา มรณะ
โสกปริเทว ทุกขโทมนัสและอุปายาส เรากล่าวว่า ยังไม่พ้นไปจากทุกข์

กายนี้ของบัณฑิตผู้ถูกอวิชชาใดหุ้มห่อแล้ว และประกอบด้วยตัณหาใด เกิดขึ้นแล้ว
อวิชชานั้นบัณฑิตละได้แล้วและตัณหานั้นสิ้นไปแล้ว ข้อนั้นเพราะเหตุไร
เพราะว่าบัณฑิตได้ประพฤติพรหมจรรย์ เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบ
เหตุนั้น เมื่อตายไป บัณฑิตย่อมไม่เข้าถึงกาย เมื่อเขาไม่เข้าถึงกาย ชื่อว่าย่อมพ้นจากชาติ ชรา มรณะ
โสกปริเทว ทุกขโทมนัสและอุปายาส เรากล่าวว่า ย่อมพ้นจากทุกข์

อานิสงส์การประพฤติพรหมจรรย์
๑.ทำให้ปลอดโปร่งใจ ไม่ต้องกังวลหรือระแวง
๒.ทำให้เป็นอิสระ เหมือนนกน้อยในอากาศ
๓.ทำให้มีเวลามากในการทำความดี
๔.ทำให้เป็นที่สรรเสริญของบัณฑิตทั้งหลาย
๕.ทำให้ ศีล สมาธิ ปัญญา เจริญรุดหน้าไม่ถอยกลับ
๖.ทำให้บรรลุมรรคผลนิพพานได้โดยง่าย “

กามทั้งหลายมีโทษมาก มีทุกข์มาก มีความพอใจน้อย เป็นบ่อเกิดแห่งความทะเลาะวิวาทกัน ความชั่วเป็นอันมากเกิดขึ้นเพราะกามเป็นเหตุ...”

พูดตามความเป็นจริงนะ บางเวลาผมเป็นบัณฑิต บางเวลาผมเป็นคนพาล ทุกวันนี้ก็พยายามจะเป็นบัณฑิตให้มากไว้

มนุษย์ปุถุชนอย่างเราแปลว่าผู้มีกิเลสหนา
หน้าที่ของเราคืออบรมพัฒนาจิตใจค่อยๆขัดเกลากิเลสไปเรื่อยๆ
อย่างน้อยถ้าชาตินี้ยังไม่หมดชาติต่อๆไปก็จะเบาบางจนหมดกิเลสในที่สุด
ขอเพียงแต่อย่าให้ความอยากและความไม่อยากมาเป็นนายเราก็แล้วกันครับ

ตั้งมั่นในศีล

ปราชญ์ผู้มีจิตตั้งมั่นในศีล
ย่อมได้รับสรรเสริญขณะมีชีวิตอยู่
ย่อมรื่นเริงใจในที่ทุกสถานในโลก
ครั้นเมื่อตายไปแล้ว
ก็ได้รับความสุขเบิกบานในสวรรค์

(พระไตรปิฏกเล่ม๒๖ สีลวเถรคาถาข้อ๓๗๘)

เป็นของสูญทั้งนั้น

บัณฑิตผู้ฉลาดมีปัญญา
ใคร่ครวญอายตนะ(สื่อ)ภายในทั้ง๖ทางนั้นคือ
ตาเห็นรูปที่พอใจและไม่พอใจ
หูได้ยินเสียงที่พอใจและไม่พอใจ
จมูกดมกลิ่นที่พอใจและไม่พอใจ
ลิ้นลิ้มรสที่พอใจและไม่พอใจกาย
กายสัมผัสสิ่งที่พอใจและไม่พอใจ
ใจรู้อารมณ์ที่พอใจและไม่พอใจ
ทั้งหมดนั่นก็จะปรากฏว่า เป็นของว่างเปล่า
เป็นของสูญทั้งนั้น

ข้าพเจ้าคิดว่าตัวเองยังคงเป็นคนพาล คนดิบ
อย่างเต็มเปี่ยม โดยเฉพาะวันนี้ ความเป็นคนพาล แสดงตัวตน
ออกมาให้เห็นเด่นชัดมาก...เศร้าใจจัง

การที่เรามีกิเลสแล้วรู้ทันเท่ากิเลสก็ถือว่าเป็นผู้ประเสริฐแล้วครับคุณtaktay

คนประเสริฐ

บุคคลบางคนในโลกนี้ มีกิเลส
แล้วรู้ชัดความจริงว่า เรามีกิเลสภายใน
บุคคลนี้บัณฑิตกล่าวว่า เป็นคนประเสริฐ
เพราะบุคคลนี้พึงหวังได้ว่า
เขาจะทำความพอใจให้เกิดการละกิเลส
จะพยายามละกิเลส
จึงตั้งต้นเพียรเพื่อละกิเลสเสีย
เขาจะเป็นผู้ไม่มีกิเลสราคะ โทสะ โมหะ
มีจิตไม่เศร้าหมองจนตาย

บุคคลบางคนในโลกนี้ ไม่มีกิเลส
แล้วรู้ชัดตามความจริงว่า เราไม่มีกิเลสภายใน
บุคคลนี้บัณฑิตกล่าวว่า เป็นคนประเสริฐ
เพราะบุคคลนี้พึงหวังได้ว่า
เขาจะไม่ทำสิ่งสวยงามไว้ในใจ(อมนสิการสุภนิมิต)
ก็เพราะไม่กระทำสิ่งสวยงามไว้ในใจนั่นแหล่ะ
ราคะจึงครอบงำจิตใจไม่ได้
เขาจะเป็นผู้ไม่มีกิเลสราคะ โทสะ โมหะ
มีจิตไม่เศร้าหมองจนตาย
(พระไตรปิฏกเล่ม๑๒ อนังคณสูตร ข้อ๕๔-๕๕)