ความรำพันจากใจจริงของพ่อแม่ ต่อลูกทุกคนเมื่อตนอยู่ในวัยชรา

พ่อแม่ของเราทุกคนต้องการมีลูกและหวังความเจริญต่อลูกฝ่ายเดียว
ทั้งมีความยินดีอย่างเหลือล้นเมื่อลูกตนได้ดี มีความสุขความเจริญ
ในเบื้องต้น ท่านไม่หวังจะพึ่งลูก หวังให้ลูกมีความสุขความเจริญก็พอแล้ว
แต่พอเข้าวัยชรา ช่วยตนเองไม่ได้แล้วก็หวังพึ่งลูก หวังฝากผีฝากใข้กับลูก
แต่พ่อแม่บางคนต้องช้ำใจ เพราะถูกลูกบางคนดุหรือพูดเอาด้วยความรุนแรง
บางคนถึงกับแอบร้องให้หรือต้องเสียใจ เพราะคำพูดหรือเพราะการกระทำของลูก
ซึ่งได้แสดงออกต่อตนผู้ให้กำเนิด ผู้อยู่ในวัยชราและพึ่งตนเองไม่ได้แล้ว
ดังนั้น อ.สุนทรเกตุ ซึ่งเป็นชาวกรุงเทพ ผู้รู้ซึ้งถึงหัวใจของพ่อแม่ในยามนี้
จึงได้เขียนคำรำพันของพ่อแม่เพื่อเตือนลูกทุกคน โดยแต่งออกมาเป็นคำกลอน
หรือกาพย์ยานี๑๑ว่า "พ่อแก่ แม่เฒ่า" อย่างตรงไปตรงมาและจับใจลูกผู้กตัญญูทุกคนว่า


พ่อแก่.. แม่เฒ่า

พ่อแม่ ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบ จะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน
ใจจริง ไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพ มิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป
ขอเถิด ถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน
ไม่รัก ก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
ให้กิน และให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
เมื่อยาม เจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยง จนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียง จะได้ผล เติบโตจนสง่างาม
ขอโทษ ถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้ มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่ง คงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง ....