ปี่ซังรำพึง ๒
ฤดูผันผ่านกวัดไกว
ขับเคลื่อนเหมือนไวหนาวร้อนย้อนฝนหล่นลาม
ชาวนาตั้งโจทย์โฆษณ์ถาม
ใครหนอนิยามให้เป็นกระดูกสันหลัง
ของชาติผุผุพังพัง
ความจริงที่ยังคลุมเครือเหนือความคาดเดา
นาแล้งนาล่มบ่มเศร้า
เจ็บจุกจับเจ่าปีแล้วปีเล่าเหย้าเยือน
ธรณีกรรแสงสะเทือน
น้ำตาบ่าเปื้อนแต่งแต้มแก้มให้ได้หมอง
เช้า-เย็นเห็นตามครรลอง
ตะวันฉายส่องหลังก่องกดโก่งก้มเงย
เม็ดข้าวร้าวรวงร่วงเผย
บอกมิอาจเอ่ยตั้งค่าราคาตนเอง
นายทุนหมุนมากระเตง
ตาชั่งข่มเหงรุกบีบรีบบุกจุกใจ
ฤดูซ้ำซากพรากไล่
ความอ่อนเยาว์ไปสู่ด้าวแดนใดไหนหรือ
ชรามาซบกลบคือ
สันหลังกระพือแตกร้าวน้าวหน่วงสู่ดิน
แว่วเพลงปี่ซังคุ้นชิน
ร่ำไห้ในจินต์รำพึงเหน็บหนาวร้าวราน
สิริมงคล ๕/๑๑/๕๓
| ไฟล์แนป: |
|
resize_761b13p176a[1].jpg [ 12.62 KiB | เปิดดู 1912 ครั้ง ] |