บทกวีบทนี้ ต้องขออภัยท่านผู้อ่าน ใช้ภาษาทางศาสนามากไปหน่อย
ต้องอ่านไปเปิดพจนานุกรมพุทธศาสน์สำหรับท่านที่ไม่คุ้นเคย แต่ท่าน
ที่คุ้นเคย และ เข้าใจ เมื่ออ่านแล้ว ก็เข้าใจทันทีว่า ตัณหา ราคะ
โมหะ กามสังวร สัมมา-มิจฉา ทิฏฐิ คืออะไรเนื่องด้วยเห็นข่าว เอาศพทารก ไปซุกไว้ในสุสานแล้ว เกิดความสลดใจ (ใกล้วันพ่อแล้วด้วย)

เลยให้นึกถึง บทกลอน และ บทบรรยายธรรม ของหลวงพ่อพุทธทาส
ท่านว่า ถ้าศีลธรรมไม่กลับมาโลกาจะวินาศ แม้บทบรรยายธรรม ของ
ท่านจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้(ท่านบรรยายให้นักการเมืองฟัง)แต่ก็ใกล้เคียง
จึงขอนำมาให้อ่านเป็นบางส่วนดังต่อไปนี้

ถ้าศีลธรรม ไม่กลับมา โลกาวินาศ / มนุษย์ชาติ จะเลวร้ายกว่า เดรัจฉาน
มัวหลงเรื่อง กินกามเกียรติ เกลียดนิพพาน / ล้วนดื้อด้าน ไม่เหนี่ยวรั้ง บังคับใจ
อาชญากรรม เกิดกระหน่ำ ลงในโลก / มีเลือดโชก แดงฉาน แล้วซ่านไหล
เพราะบ้ากิน บ้ากาม ทรามเกินไป / บ้าเกียรติก็ พอไม่ได้ ให้เมาตน
อยากครองเมือง ครองโลก โยกกันใหญ่ / ไม่มีใคร เมตตาใคร ให้สับสน
ขอศีลธรรม ได้กลับมา พาหมู่คน / ให้ผ่านพ้น วิกฤตการณ์ ทันเวลา

พุทธทาสภิกขุ

“ธรรม กับ การเมือง เป็นสิ่งที่แยกกันไม่ได้ ; แยกกันเมื่อไร การเมืองก็กลายเป็นการ ทำลายโลกขึ้นมาทันที
นักปราชญ์การเมืองแต่โบราณ ขอร้องให้ทุกคนเป็นสัตว์การเมือง ( Political animal ) คือ มีหน้าที่สนใจการเมือง
ร่วมกันจัดสังคมให้อยู่กันอย่างสงบสุขโดยไม่ต้องใช้อาชญา ; แต่คนสมัยนี้ ทำได้มากเกินไป ขนาดที่เรียกว่า
การเมืองขึ้นสมอง แล้วใช้การเมืองนั้นเอง เป็นเครื่องมือที่กอบโกย หรือฟาดฟันผู้อื่น ครอบงำผู้อื่น
เพื่อประโยชน์ของตนฝ่ายเดียว ดังนั้น แทนที่การเมือง จะตั้งอยู่ในฐานะเป็นเรื่องศีลธรรม ก็กลายเป็นเรื่องอุปัททวะจัญไร ในโลกไปเสีย.
เมื่อกล่าวโดยปรัชญาทางศีลธรรม การเมืองก็คือหน้าที่ของมนุษย์ ที่เขาจะต้องประพฤติกระทำให้ถูกต้องตามกฎของธรรมชาติ
อันเฉียบขาด เพื่อผลคือ การอยู่กันอย่างผาสุก โดยไม่ต้องใช้อาชญา แต่เมื่อไม่มีการคำนึงถึงศีลธรรมกันเสียแล้ว
การเมืองก็กลายเป็นเรื่องสกปรกสำหรับ หลอกลวงกันอย่างไม่มีขอบเขต จนกระทั่งโลกนี้กลายเป็นโลกแห่งการหลอกลวงไปเสีย
มีแต่สัตว์การเมือง ที่เป็นสัตว์เอาเสียจริงๆ กล่าวคือ บูชาเรื่องกิน-กาม-เกียรติ แทนสันติสุข.
มีใครสักกี่คน ที่เป็นนักการเมืองเพื่อเอาบุญด้วยการช่วยสร้างสันติภาพขึ้นในโลก ?
และมีกี่คนที่เป็นนักการเมืองเพื่อตัวกู ของกู และมีผลกลายเป็นเรื่องของกิน-กาม-เกียรติ ที่เห็นแก่ตัวฝ่ายเดียว.
นักการเมืองที่แท้จริงต้องมีการสังกัดพรรค ขึ้นอยู่กับพระเป็นเจ้า ซึ่งเป็นยอดสุดของนักการเมือง
โดยท่านมุ่งหมายจัดสากลจักรกลให้อยู่กันอย่างสงบสุขโดยไม่ต้องใช้อาชญา แต่มนุษย์เป็นอันธพาลเสียเอง : จัดการเมืองอย่างเป็นพรรคของมารหรือกิเลส ซึ่งควรเปรียบด้วย ภูติผีปีศาจ, เพื่อกู ของกู
โดยไม่ต้องมองดูประโยชน์ของผู้อื่น เป็นการท้าทาย และเหยียบหยามพระเจ้า !
การเมืองที่แท้จริงสำหรับมนุษย์ต่องต้องตั้งรากฐานอยู่บนรากฐานทางศาสนาของ ทุกศาสนาที่มีอยู่ว่า
“สัตว์ทั้งหลาย เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย ด้วยกันทั้งหมด ทั้งสิ้น” นักการเมืองที่มีธรรมสัจจะ
ข้อนี้อยู่ในใจ ย่อมเป็นนักการเมืองของพระเจ้า การเคลื่อนไหวของเขาทุกกระเบียดนิ้ว มีแต่บุญกุศล จนกระทั่งกลายเป็นปูชนียบุคคลไป.
“ขอภาวนาให้โลกเรามีนักการเมืองชนิดนั้น เป็นผู้จัดการโลกโดยทั่วไปเถิด.”


ปล. ความจริง รอโพสเรื่องนี้ตั้งแต่ มีข่าวใหม่ ๆ แต่บังเอิญว่าเวปธรรมจักรปิดปรับปรุง เลยทำให้ข้อมุลนี้ล่าช้าไปบ้าง