ค่าวจ๊อยยามเจ๊า...ชีวิตคนเฮา
ทำมาหากิ๋น เลี้ยงต๊อง เลี้ยงไส้ หื้ออยู่ปอได้ เป๋นวัน
กึ๊ดผ่อเต๊อะครับ เหมือนหลับเหมือนฝน ปะกั๋นตึงวัน จากกันไปจ้อย
ชีวิตคนเฮา เปรียบเหมือนหิ่งห้อย บึดแจ้งบึดมอย เป๋นครั้ง
เจ้นใดบ่ตาย ตึงบ่ได้หยั้ง ก้อยเยะก้อยสร้าง กันไป
พ่องขี่ปิ๊กอัฟ คับอกคับใจ๋ พ่องดินเดินไป หัวใจบ่เศร้า
พ่องชอบกินเบียร์ พ่องชอบกินเหล้า เอาหยั๋งบ่แน่ สักราย
สิ่งแน่แท้ นั่นก็คือ “ความตาย” เป๋นเจ้าเป๋นนาย ขวางอยู่ตางหน้าฯ
