โรงหนัง ห้างสรรพสินค้า มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน ทีวี
และสวนหน้าบ้าน มีไว้สำหรับพ่อและแม่

เวลาไม่มีเงิน
คนแรกที่คิดถึงคือพ่อและแม่

แต่พอมีเงิน
คนแรกที่คิดถึงคือแฟนและเพื่อน

อยากได้รถ
คนแรกที่คิดถึงคือพ่อและแม่

แต่พอมีรถ
คนแรกที่จะไปรับคือแฟนและเพื่อน

ร้านอาหารหรูๆ บรรยากาศคลาสสิค
มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน

อาหารบนโต๊ะที่บ้าน
มีสำหรับพ่อและแม่

พ่อและแม่ คิดบัญชีค่าใช้จ่ายก่อนนอน เพื่อความอยู่รอด

ลูกนอนคุยโทรศัพท์ เล่นเนตก่อนนอน เพื่อให้หลับฝันดี

เวลาเรามีความสุข
มักจะมองหาแฟนและเพื่อน

เวลาเรามีความทุกข์
คนที่กังวล หดหู่และเศร้าสลดใจ คือพ่อและแม่

เวลาประสบความสำเร็จ
เรามักมองหาแฟนและเพื่อนเพื่อนัดฉลองและสังสรรค์
แต่คนที่ดีใจที่สุดคือพ่อและแม่
แต่พ่อและแม่ กลับกลายเป็นคนที่เรามองข้ามไป

โรงหนัง ห้างสรรพสินค้า
มีไว้สำหรับแฟนและเพื่อน

ทีวี และสวนหน้าบ้าน
มีไว้สำหรับพ่อและแม่

ลูกไปรื่นเริงตามโรงหนัง เธค ผับ โต๊ะสนุ๊ก ฯลฯ

พ่อและแม่กับทำงาน หรือนอนหลับเก็บแรงไว้ทำงานหาเงินในวันรุ่งขึ้น
เพื่อแลกความสุขของลูก อยากให้ลูกเรียนสูงๆ

เวลาแต่งงาน
คนที่เป็นธุระหาสินสอดทองหมั้นคือพ่อและแม่ คนที่มีความสุขคือลูก

พ่อและแม่ตำหนิ ตักเตือน บางครั้งเต็มไปด้วยอารมณ์ห่วงใย เพื่อให้ลูกได้ดี
แต่ลูกคิดว่าสิ่งที่ พ่อและแม่พูดเป็นแค่เรื่องไร้สาระ

พ่อและแม่ คือผู้ฝ่าฟันปัญหาเป็นร้อยพันประการเพื่อลูก แต่พอลูกมีปัญหา
มักคิดได้แค่ ท้อถอย หดหู่หรืออยากตาย

พ่อและแม่คือผู้ที่ปกป้อง และยืนเคียงข้างลูกจวบจนชีวิตจะหาไม่

ลูกกำลังคิดถึงสิ่งใด คำว่า “พ่อ” หรือ “แม่”
อาจเป็นคำแรกที่เราพูดได้ตั้งแต่เกิด
อาจเป็นคำง่ายๆ สั้นๆ ที่ มีความหมายยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

เราอาจไม่ต้อง คิดถึงท่าน
ในทุกๆ เวลาที่เราหายใจเพราะเรารู้ว่า
ท่านคงไม่ได้เรียกร้องมากมายขนาดนั้น
ขอแค่ 1 ใน 10 ของที่ท่านคิดถึงเราก็พอ
เพียงเท่านี้...ท่านคงจะดีใจ...


ที่มา : forward mail
คัดลอกจาก... http://campus.sanook.com/inlove/read.php?id=248

อ่านแล้วคิดถึงพ่อกับแม่จัง
สาธุ ครับ

คิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ
อนุโมทนา สาธุ ด้วยค่ะ

ความรัก..ของ..พ่อแม่

การเดินทางร่วมกันของเราในวัฏสงสาร

มีทั้งรักกัน เกลียดกัน ทำดีบ้าง ทำชั่วบ้าง

เหล่านี้คือกรรมที่ทำสะสมไว้ซ้ำๆ ซากๆ

กรรมดีหรือนิสัยที่ดี เป็นการสร้างบารมี

กรรมชั่ว นิสัยที่ไม่ดี สะสมเป็นอาสวะ กิเลส


การที่เราเกิดมาในท้องแม่ ถือเป็นกรรมเก่า

ผลของกรรมเก่าที่สร้างสมไว้เปรียบเหมือนเมล็ดพืช

การรับรู้ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

และการเลี้ยงดูของพ่อแม่เป็นปัจจัย

หรือเปรียบเหมือน ปุ๋ย ดิน น้ำ แสงแดด

ที่ช่วยบำรุงเลี้ยงเมล็ดพืชให้งอกงาม


อย่างไรก็ตาม เด็กทารกทุกคนคือผู้บริสุทธิ์

การเลี้ยงดูของพ่อแม่ด้วยความรักความเมตตา

จึงเป็นปัจจัยสำคัญที่สุด ที่จะช่วยให้ลูกเติบโตขึ้น

อย่างมีความสุข ตรงกันข้าม เด็กที่เกิดมาอย่างขาดความรัก

ความอบอุ่นในครอบครัว ยากที่จะมีจิตใจที่ดีได้

มักมีปัญหาทางใจ เป็นคนขี้น้อยใจ ขี้อิจฉาริษยา

ขี้กลัว ขี้โกรธ ขี้ตกใจ ฯลฯ เรียกว่า จิตใจไม่สมบูรณ์




ความรักจึงเป็นสิ่งสำคัญที่หล่อเลี้ยงชีวิต

มนุษย์ทุกคนต้องการความรักจากพ่อแม่

ญาติพี่น้อง และบุคคลที่อยู่รอบข้าง

เราจะเกิดความรู้สึกอบอุ่น มั่นคง ปลอดภัย

และสุขใจ เมื่อได้รับความรัก

ความรักจึงทำให้มนุษย์มีจิตใจที่สมบูรณ์


ชีวิตของเราเริ่มสัมผัสกับความรักได้ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่

อาหารถ่ายทอดจากแม่สู่ลูกผ่านสายสะดือ

ความรู้สึกนึกคิดของแม่ก็ถ่ายทอดถึงจิตใจของลูก

ผ่านสะดืออารมณ์ได้เหมือนกัน ดังนั้น การทำหน้าที่แม่ที่ดี

ไม่เพียงแต่รักษาร่างกายให้แข็งแรงสมบูรณ์เท่านั้น

หากต้องรักษาอารมณ์และจิตใจที่ดีด้วย

โดยการรักษาศีล ภาวนา คิดดี พูดดี ทำดี

ญาติพี่น้อง บุคคลรอบข้างก็ควรให้ความรัก

ความเมตตา ให้กำลังใจ แก่ผู้ที่กำลังจะเป็นแม่


ตามหลักจิตวิทยาเชื่อว่า จิตใจของเด็กมีความละเอียดอ่อน

ซึมซับสิ่งต่างๆ ได้ง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

การเลี้ยงดูเด็กในช่วงอายุ ๓-๔ ขวบ จะเป็นช่วง

หัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญที่จะมีผลต่อการกำหนด

จริตนิสัย พฤติกรรมของเด็กในเวลาต่อมา

เด็กที่ได้รับความรัก จะมีความรู้สึกอบอุ่น

มีความมั่งคงทางอารมณ์ และเติบโตขึ้นมามีความสุข

เด็กที่ขาดความรัก ถูกทอดทิ้ง จะรู้สึกมีปมด้อย

ขี้น้อยใจ ขี้อิจฉาริษยา ขี้กลัว เป็นต้น

ความรักที่พอเหมาะพอดี จึงเป็นเรื่องสำคัญ



พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก

คัดลอกจาก... http://variety.teenee.com/foodforbrain/2568.html

แม่เป็นมิตรในเรือน
๑.แม่เป็นครูสอนแต่ตอนต้น แม่ทุกคนมีอุดมพรหมวิหาร
แม่มีเมตตากรุณามุทิตาการ แม่มีญาณอุเบกขาเป็นอารมณ์
๒.แม่เหมือนพระอรหันต์อันสูงสุด แม่หวังบุตรธิดาอย่าขื่นขม
แม่กับลูกผูกมิตรจิตรชื่นชม แม่จึงสมสุภาษิตมิตรในเรือน
๓.มีเพื่อนอื่นหมื่นแสนไม่แม้นแม่ เป็นเพื่อนแท้แม่เกล้าเผ้าอุปถัมภ์
เป็นทั้งแม่เพื่อนครูอยู่ประจำ ทุกเช้าค่ำรักห่วงดังดวงใจ
๔.ให้กำเนิดเกิดกายสายโลหิต แม่ไม่คิดหน่ายรักพลิกผลักใส
เป็นแม่พระแม่เรือนแม่เพื่อนใจ แม่เหมือนธรรมสุคตสุดบูชา
๕.อันมวลมิตรอื่นใดหาไม่ยาก หาลำบากยิ่งแท่แม่มาตรฐาน
ผู้เป็นพรหมเป็นพระบูรพาจารย์ ควรแก่กาลเทิดไว้ไหว้บูชา
๖.หากหมดอื่นหมดไปหาใหม่แก้ หากหมดแม่แล้วไม่มีที่จะหา
เป็นทั้งมิตรแม่อันประเสริฐแต่เกิดมา ร่วมชายคาเรือนตนแม่คนเดียว
๗.อันมารดาเป็นมิตรสนิทนัก ในเรือนจักหาใครเทียบมาเปรียบหนอ
ยามเราทุกท่านปลอบใจไม่รีรอ สุขพะนอพลอยยินดีปลื้มปรีดา
๘.คนทั้งโลกเกียดเราไม่เอาเรื่อง แม่ประเทืองยังรักเราหนักหนา
ท่านสละความสุขทุกเวลา ควรบูชาเนื่องนิดยอดมิตรในเรือน
๙.แม่เป็นมิตรชิดใกล้กว่าใครอื่น มิตรแสนหมื่นมิเทียบเปรียบท่านได้
พระคุณหลากมากยิ่งกว่าสิ่งใด เกินไกลกว่าล้ำฟ้าท่วมธานี
๑๐.เรือนที่เราเนาในได้อบอุ่น เพราะคุณท่านจุนเจือซึ่งสุขศรี
มิตรใดใดในหล้าบรรดามี จะหาที่เทียบท่านนั้นไม่ได้เลย

กลอนพระคุณแม่มีมาก
๑.พระคุณของแม่เริ่มแต่ต้น แม่ก็ทนอุ้มท้องเหมือนครองไข้
จะลุกนั่งไม่ถนัดอืดอัดใจ จนลูกได้ย่างเข้าเก้าเดือนปลาย
๒.แม่เจ็บปวดรวดร้าวถึงคราวคลอด เจ็บตลอดกายาน่าใจหาย
ต้องล้มหมอนนอนซมระทมกาย เสี่ยงความตายแต่ละครั้งหลั่งเลือดนอง
๓.ครั้นลูกคลอดรอดออกมาเป็นทารก แม่กอด กก กล่อมไกวไม่ให้หมอง
ป้อนข้าวน้ำนมสับประขับประครอง ริ้นยุงป้องปัดให้ไม่ไต่ตอม
๔.ลูกเจ็บป่วยช่วยรักษาทั้งยาหยุก ความรักลูกยิ่งชีวิตจิตรถนอม
อดหลับนอนถึงค่อนรุ่งพรุ่งก็ยอม เพราะแม่พร้อมยอมพลีชีวีตน
๕.ยามประจำทำงานการบ้านช่อง เสียงลูกร้องละงานการสับสน
มาสวมกอดพลอดปลอดให้ชอบกล แม่ไม่บ่นว่าลำบากอยากลำคราญ
๖.สอนลูกน้อยให้ยืนนั่งและตั้งไข่ สอนลูกให้สำเหนียกเสียงเรียกขาน
เสียงพ่อจ๊ะแม่จ๋าน่าชื่นบาน ลูกคืบคานยืนวิ่งยิ่งยินดี
๗.คอยอบรมบ่มนิสัยแต่วัยย่อม ให้เพียบพร้อมความงามสมศักดิ์ศรี
ลูกดึงดื้อถือทิฎฐิไม่เข้าที ถึงเฆี่ยนตีแม่ก็ยังหลั่งน้ำตา
๘.เพราะรักลูกผูกจิตรคิดสงสาร ตลอดกาลมุ่งมาดปารถนา
ให้รู้คิดผิดชอบใช้ปัญญา มิใช้ว่าจะเฆี่ยนตีมีใจชัง
๙.พอเริ่มใหญ่ก็ให้เรียนทั้งเขียนอ่าน ให้สอบผ่านได้เป็นนายสมใจหวัง
ความหวังดีของพ่อแม่แน่นอนจัง ได้ดังหวังพ่อแม่สุขไม่ทุกข์ตรม
๑๐.ลูกคนไหนไม่ทดแทนให้อุ่นจิตร ไม่อุทิศทำความดีให้เมาะสม
ให้พ่อแม่ได้ทุกข์และตรอมตรม ก็ไม่สมที่พ่อแม่เลี้ยงเรามา
๑๑.พ่อและแม่ให้เรามาหมดแล้ว เหมือนได้แก้วมือตีนทั้งแขนขา
ให้มาแล้วทั้งความคิดและปัญญา เราก็น่าทำความดีสนองคุณ
๑๒.จะอบอุ่นทั้งยืนนอนก่อนจะตาย เมื่อตอนตายก็ไม่ตกนรกเลย ฯ
ด้วยความปรารถนาดีต่อเพื่อนมนุษย์ที่มีกรรม และมีทุกข์กันทุกคน ขอจงอย่ามีเวรอย่าจอง
เวรต่อกันเลย จงมีแต่ความสุขความเจริญในหน้าที่การงานทุกท่านทุกคนเทอญ ฯ

ลูกขอบวชแทนพระคุณพ่อแม่แล้ว

ร่มโพธิ์แก้ว โพธิ์ทองของลูกเอ๋ย

อันกุศลผลบุญที่คุ้นเคย

ขอชดเชยให้ท่านพลัน กตัญญู

(เพลงไวพจน์ เพชรสุพรรณ)

พ่อแก่ แม่เฒ่า

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววานของคืนวัน
ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน
ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ผล เติบโตจนสง่างาม
ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝัง มี หรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง

อ.สุนทรเกตุ


บทกลอนอมตะ ตลอดกาล

จริงที่สุดเลยค่ะ คิดถึงคุณพ่อ คุณแม่

พระคุณพ่อ พระคุณแม่ โดย พระราชภาวนาวราจารย์ (หลวงพ่อผาเกิ้ง)

พระสององค์นี้ ท่านเป็นพระที่มีคุณอเนกอนันต์เช่นเดียวกัน เกี่ยวข้องกับชีวิตเรามาตั้งแต่เกิด หรือ ตั้งแต่อยู่ถือปฏิสนธิในครรภ์ของแม่ดังกล่าวมาแล้วในหัวข้อที่พูดถึงเรื่องพระธรรมเจ้า น้ำใจอันประเสริฐสูงส่งอย่างนี้หาได้ยาก พระพุทธองค์ถึงกับได้กล่าวสดุดีว่าเป็นบุคคลตัวอย่างที่หาได้อยากมาก ในโลกนี้ หาไม่มีอีกแล้ว ท่านมีบุญคุณล้นเหลือ

พระคุณอื่น....ไหนเล่า.... เท่าพ่อแม่
ประเสริฐแท้...ในน้ำใจ...ใครจะเหมือน
ท่านอุตสาห์...เลี้ยงลูก ...ปลูกโพธิ์เพียร
ใครจะเหมือน...ม่มีละ...พระสององค์

ขอลูก ๆ... นบนอบ...หมอบกราบไหว้
เทิดทูนไว้...ซึ่งพระคุณ...ท่านทั้งสอง
อย่าทำชั่ว...มัวเมิน...เกินทำนอง
จักมัวหมอง...หมกไหม้...ในอเวจี

จงทำดี...จักได้มี.. มีมานะ
ไม่ลดละ.. สนองคุณ ...บุญรักษา
เกียรติคุณ....จักปรากฏ...ยศฤาชา
แม้พระสัมมา...ก็สรรเสริญ...เจริญพร....

พระพุทธองค์ท่านยอมรับและสรรเสริญพระคุณของ พระคุณพ่อและพระคุณแม่ ไว้ 4 ประการว่า พระคุณพ่อ พระคุณแม่ สองพระองค์นี้

1. ท่านเป็นพรหมของลูก ๆ เพราะท่านทั้งสองมีน้ำใจประเสริฐสูงส่ง มีลูกกี่คนเลี้ยงได้เสมอเหมือนกัน มีน้ำใจเอื้อเฟื้อเกื้อกูลเสมอกัน ไม่เอนไม่เอียง ไม่เลือกที่รักผลักที่ชัง นี้น้ำใจเป็นพรหม
2. ท่านเป็นเทวดาของลูก ๆ เพราะมีน้ำใจดีงาม แผ่น้ำใจที่มีน้ำธรรม เมตตา กรุณาธรรม คอยโอบอุ้มคุ้มครองปกป้องรักษาลูก ๆ ทุกคน ทุกเวลาไม่ว่าหลับไม่ว่าตื่นเพราะเทวดาแปลว่าผู้คุ้มกันภัย พระคุณพ่อ พระคุณแม่ ท่านคอยคุ้มกันภัยให้ลูกท่านอุตสาห์ทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูลูกอย่างดีชนิดที่ว่า “ยุงมิให้กิน ลิ้นมิให้ไต่ ไรมิให้ตอม” รักลูกก็เหมือนกับรักชีวิตของท่าน ห่วงลูกก็เหมือนกับห่วงชีวิตของท่าน ท่านถนอมลูกของท่านยิ่งกว่าแก้วแหวนเงินทองเสียอีก แก้วแหวนเงินทองไม่ถนอมเท่าลูกหัวอกของพ่อแม่ทุกคนท่านรู้ดี ท่านมีน้ำใจ มีน้ำธรรม มีเมตตาธรรม มีกรุณาธรรมสูง จะหาได้จากที่ไหนเจ้าประคุณเอ๋ยในโลกนี้ นอกจากพระคุณพ่อ พระคุณแม่ พระคุณสององค์นี้จึงชื่อว่าเป็นเทวดา
3. พระคุณพ่อพระคุณแม่ท่านเป็นครูคนแรก เพราะท่านสอนลูกของท่านให้รู้จักพูดรู้จักจา เรียกพ่อ เรียกแม่ เรียกปู่ เรียกย่า เรียกป้า เรียกลุง สอนให้รู้จักผิดรู้จักถูก รู้จักดี รู้จักชั่ว สอนก่อนครูในโรงเรียน จึงชื่อว่าเป็นครูคนแรก
4. พระคุณพ่อพระคุณแม่ ท่านเป็นพระอรหันต์ของลูก ๆ ทุกคน เพราะท่านมีน้ำใจประเสริฐสูงส่ง มีน้ำใจบริสุทธิ์ยุติธรรมกับลูก ๆ ทุกคน เหมือนพระอรหันต์ มีใจบริสุทธิ์กับลูก ๆ ของท่าน ไม่คิดเบียดเบียน เข่นฆ่าอาฆาตพยาบาทจองเวร ไม่ถือสาหาความ ยามผิดพลาดไม่ถือโทษโกรธเคือง จะผิดพลาดมากน้อยขนาดไหนก็พร้อมที่จะให้อภัย ยามมีทุกข์ก็คอยปลอบใจให้กำลังใจ จะดีก็นับถือว่าเป็นลูก จะชั่วช้าเลวระยำ ขนาดไหนก็จำยอมรับว่าเป็นลูกของท่าน

ขึ้นชื่อลูก จะลูกเลี้ยง หรือลูกแท้
ยังมีแม่ พิงพัก เป็นศักดิ์ศรี
ขอเพียง จงรัก และภักดี
ลูกกี่คน เลี้ยงได้ ไม่ทุกข์หนัก
เท่าลูกรัก ประพฤติตน เป็นคนชั่ว
ลูกกี่คน เลี้ยงได้ ไม่หมองมัว
เท่าลูกตัว ประพฤติชั่ว เลวระยำ

พระคุณต่อ พระคุณแม่ ท่านมีน้ำใจที่มีน้ำธรรม น้ำเมตตาธรรม กรุณาธรรม มีน้ำใจดีงามกับลูก ๆ เสมอต้นเสมอปลาย กลัวว่าลูกจะไม่มีอยู่ไม่มีกินก็ดิ้นรนขวนขวายกลัวว่าลูกจะไม่มีวิชาความรู้ ก็ทุ่มเทเสียสละทำงานหามรุ่งหามค่ำ เหนื่อยแทบตายสายตัวแทบขาด กลัวว่าลูกจะไม่มีอาชีพการงานเป็นหลักเป็นแหล่งก็คิดการณ์วางแผนดิ้นรนขวนขวายหาทางหาวิธี บางทีถึงขนาดไปกู้หนี้ยืมสิน หรือเอาที่บ้าน ที่ไร่ ที่นา ที่สวนทำกิน ไปจำนองจองจำเขา ท่านก็ยอมทำทุก ๆ อย่างเพื่อลูก ๆ ของท่าน เอาความสุขหยิบยื่นให้ลูก เอาความทุกข์มาทับถมไว้ที่ตัวท่าน ท่านก็ยินยอมทุกอย่าง โอพระคุณอย่างนี้ ในโลกนี้ไม่มีอีกแล้วที่จะหยิบยื่นให้เราได้ นอกจากพระสององค์นี้

ที่ท่านอุตส่าห์ ดิ้นรนขวนขวายทุ่มเทเสียสละเพื่อลูก ๆ ท่านไม่หวังเอาอะไรจากลูก ๆ เลย แม้จะอดตายไม่มีจะกินก็ยอมอด ขอแต่ให้ลูกได้อยู่สุขสบาย ท่านก็พอใจแต่พ่อกับแม่ทุกคนมีความหวังตรงกันอยู่อย่างหนึ่งคืออยากเห็นลูกของท่านประสพความสำเร็จ อยู่ในวัยเรียน ขยันเรียนหนังสือ ไม่ดื้อไม่ซน ไม่เล่นไม่เที่ยว ตั้งใจเรียนหนังสือให้จบ จบจากวัยเรียนแล้ว ขยันทำมาหากิน ขยันทำการทำงานสร้างหลักสร้างฐาน ฐานะการงานให้เจริญรุ่งเรือง พ่อแม่ทุก ๆ คนท่านพอใจยินดี อยากเห็นลูกของท่านมีอาชีพการงานเป็นหลักแหล่ง มีฐานะมั่นคง ครองทรัพย์ครองสิน ครองยศ ครองตำแหน่ง เจริญรุ่งเรือง ไม่น้อยหน้าต่ำตา ทัดเทียมกับชาวบ้านชาวเมืองเขา นี้เป็นความพอใจของพ่อกับแม่ ที่หวังจากลูก ๆ ทุกคน ซึ่งก็ตรงตามความหมายของพระพุทธองค์ “ถ้าคาทำได้ไม่ให้พ่อแม่ผิดหวังพระพุทธองค์ท่านเรียกลูกว่า “ปุตตะ” ปุตตะแปลว่าผู้นำความปลื้มใจมาให้คุณพ่อคุณแม่ ถ้าลูกคนไหนทำได้อย่างที่กล่าวมา ลูกคนนั้นก็ชื่อว่าได้แสดงความกตัญญูกตเวทีตรงตามความหมายของคำว่าปุตตะ เป็นการได้ทำให้พ่อเทเสียสละเพื่อลูกท่าน มีความหวังของท่านอย่างนั้น แม้คราวตายก็ตายอย่างนอนตา หลับหมดห่วงหมดกังวล

พ่อแม่ก็ยังมีความหวังในตัวลูกตรงกันอีกทุกคนก็คือ หวังฝากฝีผากไข้ หวังฝากผีฝากไข้ก็ยังเป็นหวังลมๆ แล้ง ๆ ก็เพราะลูกบางคนมันก็ฝากได้ ลูกบางคนมันก็ฝากไม่ได้ ถ้าลูกคนไหนประพฤติตัวเหลวแหลก ชอบมอมเมาปรนปรือตัวเองญาติพี่น้องพวกพ้องบริวารให้เป็นคนครึ่งหลับครึ่งตื่น ครึ่งบ้าครึ่งดี ครึ่งผีครึ่งคน ด้วยการชอบมอมเมาปรนปรือด้วยหล้าด้ายการพนัน มอมเมาปรนหรือกันด้วยยาเสพติด หลงระเริงเสเพล เถลไถล หญิงชายจับกันเป็นคู่ เสพสุขสนุกเมามันในถานเริงรมย์ชั่ว ๆ ยั่วยุกามารมณ์แบบบ้าตัณหา ชอบคบหมู่พวกเลย ๆ หรือคบหาแต่คนชั่วคนเลวมาเป็นหมู่เป็นพวก ลูกอหย่างนี้มันฝากไม่ได้หรอก มัวแต่ไปหลงระเริงเสพสุขสนุกเพลินนอกเรื่องนอกราว จนกลายเป็นโรคจิต หรือสติวิปลาส ลูกอย่างนี้มันฝากไม่ได้เกาะพ่อแก่กินจนวันตาย เลี้ยงโตไม่เป็น ยามตกทุกข์ได้ยาก จึงโผล่หน้ามาหาพ่อแม่ที มาขอยืมเงิน ขอเงินไปใช้ไปแล่นไปผลาญต่อกิน เที่ยว เล่น ยามมีกินมีใช้ก็หายหน้าลับไป เหินห่างเฉยเฉือยไม่สนใจใยดีว่า พ่อแม่จะอยู่ยังไง ก กินยังไง พ่อแม่จะมีอยู่มีกินไหม มีใช้มีจ่ายไหม เจ็บป่วยหรืออยู่ทุกข์สุขประการใดไม่สนใจ ไม่ติดใจคิดถึงเลย โน่นจาอีกที ก็ตอนที่พ่อแม่ตายเข้าอยู่ในโลงมาทำท่าร้องห่มร้องไห้น้ำตาฟูมฟาย แต่เวลายังมีชีวิตอยู่ พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่มาใกล้หรอก กลัวท่านของเงินใช้ กลัวท่านทวงหนี้สิน ลูกอย่างนี้มีเยอะแยะ บางคนคอยฟังคอยถามถึงอยู่ แต่ถ้ารู้ว่ายังมีชีวิตอยู่ไม่มา บางทีรู้ว่าเจ็บป่วยก็ยังไม่มากหลัวว่าจะเป็นภาระ โน่นมาทีเดียวตอนตายแล่วอยู่ในโลงศพ มาถึงก็มาร้องห่มร้องไห้ ที่ร้องห่มร้องน้ำตาฟูมฟาย ไม่ใช่เสียดายอาลัยอาวรณ์หรอก ร้องให้บ่นว่า นากูก็ได้ไม่เท่าเขา ไร่กูก็ได้ไม่เท่าเขา แบ่งทรัพย์สินเงินทองให้กูนิดเดียว

ร้องไห้ ร้องไห้เรื่องได้สมบัติไม่เท่าคนอื่นเขา ลูกดังกล่าวมานี้ มันฝากผีฝากไข้ไม่ได้ เกาะพ่อแม่กินจนวันตาย เป็นภาระของพ่อแม่ เป็นภาระของญาติพี่น้อง เป็นส่วนเกินที่พ่อแม่ญาติพี่น้อง ผิดหวังและไม่ต้องการ และเป็นส่วนเกิน เป็นขยะสังคมที่คนในสังคมเขารังเกียจอีกด้วย

กราบขอบพระคุณที่มา :: บ้านมหาดอทคอม

กราบอนุโมทนาบุญกับผู้เจริญในธรรมและกัลยาณมิตรทุกท่านนะเจ้าค่ะ

>> พระคุณพ่อแม่ทดแทนยากค่ะ <<