ท่านสิริมงคล กล่าวมา ข้าฯ อายยิ่ง
เพราะความจริง กระบี่ฯ ก็เฝ้า ไม่ห่ีางหาย
ทั้งการงาน ที่ทำอยู่ เคียงคู่กาย
ไม่ห่างหาย จากจอคอม ดุจมอมเมา

เลิกจากงาน ก็เปิดเว็ป ลานธรรมจักร
แหล่งพำนัก ผู้ใฝ่ธรรม นำห่างเขลา
จากลานธรรม สู่ลานกวี ฝีปากเบา
เพื่อขัดเกลา กวีธรรม ล้ำธรรมา

ออกจากเว็ป ลานธรรมจักร สู่ไตรปิฎก
ที่หยิบยก เป็นเว็ปไซด์ ให้ศึกษา
ทุกทุกวัน อีกทั้งวัน ไม่ร้างลา
อยู่ตรงหน้า คอมฯ กระจกด้วย ให้ขวยจริง




เจริญในธรรมค่ะ

เหตุกระจก ไม่เกิดทุกข์ เพราะไร้จิต
ความสถิต แห่งตัณหา ที่พาเขลา
จึงไม่เกิด ขึ้นกับ กระจกเงา
แต่ความเขลา เกิดจากใจ ไร้ร่องรอย

เพราะอายตนะ นอกใน ก่อกำเินิด
จิดจึงเกิด ผัสสะได้ ไม่เสื่อมถอย
เวทนา มิรู้จัก คำว่าคอย
ได้ใช้สอย ผัสสะนั้น นั่นปัจจัย

เวทนา ทั้งสาม ลามเผาจิต
ให้สนิท เสน่หา หรือผลักไส
แม้มิทุกข์ มิสุข เกิดแล้วไซร้
ล้วนเป็นเหตุ ปัจจัยเกิด ผลตามมา

ก่อให้เกิด กำเนิดแหล่ง แห่งกิเลส
ก่ออาเพท ฉาบจิตไว้ ในตัณหา
ให้ติดข้อง แห่งบ่วง ของมารา
กามคุณห้า ที่เหนียวนัก ยากหลุดไป

มิได้ค้าน คำกล่าว ท่านกล่าวมา
ใช่ปุจฉา วิสัชนากลาย คลายสงสัย
จิตมนุษย์ กับกระจก นั้นห่างไกล
เทียบไม่ได้ กระจกไร้ ซึ่งวิญญาณ

จึงใคร่กล่าว ทำการใด ใช้ปัญญา
ให้กุสลา ในจิตต่อ ก่อประสาน
สตินั้นมี ในกุศลจิต ทุกทุกกาล
จึงควรสาน กุศลไว้ ในจิตตน

แต่เมื่อใด จิตครอง อกุสลา
สติมา มิได้เกิด กำเนิดผล
สติผล เกิดเพราะเหตุ เจตน์กมล
จะเกิดผล ต้องทำเหตุ สังเกตการณ์

กระจกนั้น มันไม่มี ที่ขันธ์ห้า
มวลตัณหา กิเลสทราม งามผสาน
จึงไม่เกิด ขึ้นได้ เพราะไร้มาน
อุปาทาน จึงไม่มี ยามที่ยล


แต่มนุษย์ นั้นมี จินตนา
มากกิเลส มากตัณหา พาสับสน
อุปาทาน ยึดขันธ์ห้า ว่าตัวตน
สุดท้ายผล ทุกข์สุดทน วนในวัฏฏ์









เจริญในธรรมค่ะ

สาธุธรรม งามสะพรั่ง ทั้งอรรถธรรม
ปฏิสัม ภิทาครบ จบสมัย
ทั้งนิรุตติ ปฏิภาณ ทั้งนอกใน
"เช่นนั้น" กล่าว เห็นชัดได้ ในกวี

นัยอรรถ ธรรม เห็นครบ จบกระบวน
สิ้นกำสรวล โศกสลด สู่สิ่งศรี
คือทางเดิน ของพระ มหามุนี
เริ่มจากที่ ดำริชอบ กอปร์สัมมา

แม้ยังอยู่ ในกลกาม แห่งคามเขต
ใยจักตัด ซึ่งกิเลส และตัณหา
อันก่อภพ ให้เกิดชาติ สู่ชรา
มรณา ตามมาใน สังสารวัฏฏ์

ครั้นพระผู้มีพระภาคเจ้า ปลงสังขาร
รับอาราธนา ของมาร ผู้กำจัด
ด้วยความกล้า เพราะตัดห่วง บ่วงแห่งวัฏฏ์
ดุจนักรบ ที่กำจัด เกราะของตน

ไม่มีทาง ใดที่เลิศ ประเสริฐแล้ว
ไม่มีทางใด ให้หลุดแร้ว ได้มรรคผล
ทรงมอบมัชฌิมาปฏิปทาให้ บัณฑิตชน
ที่เปี่ยมล้น ด้วยสัทธา พร้อมเดินตาม








เจริญในธรรมค่ะ

เมื่อโลกนี้ มีสองแพร่ง แย้งกันอยู่
หนีหรือสู้ คดหรือซื่อ ร้อนหรือหนาว
ไหวหรือนิ่ง จริงหรือฝัน สั้นหรือยาว
ดำหรือขาว ดีหรือเลว เร็วหรือนาน

ท่านสิริมงคล เช่นนั้น ช่วยชี้แนะ
ช่วยแยกแยะ ความพอดี ที่ไขขาน
เจริญมรรค ให้แนบชิด จิตสราญ
ปัญญาญาณ อยู่เหนือกาล เรียกพอดี

ท่านกระบี่ฯ มีไมตรี ที่เป็นหนึ่ง
ทำให้ตึง ทำให้หย่อน ไม่ถูกที่
มัชฌิมา ปฏิปทา ทางพอดี
คำสอนที่ เป็นกลาง ทางมรรคธรรม

เป็นแนวทาง ที่พุทธองค์ ทรงแสดง
เหนือขัดแย้ง แก่นความจริง มีค่าล้ำ
ทางสายกลาง ความพอดี ที่ควรจำ
และน้อมนำ ปฏิบัติบูชา คารวะ คุณ

อ้างอิงพระไตรปิฎก:
ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร
ปฐมเทศนา

[๑๓] ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาครับสั่งกะพระปัญจวัคคีย์ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ที่สุดสองอย่างนี้อันบรรพชิตไม่ควรเสพ คือ
การประกอบตนให้พัวพันด้วยกามสุขในกามทั้งหลาย เป็นธรรมอันเลว เป็นของชาวบ้าน เป็นของปุถุชน ไม่ใช่ของพระอริยะ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ๑
การประกอบความเหน็ดเหนื่อยแก่ตน เป็นความลำบาก ไม่ใช่ของพระอริยะ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปฏิปทาสายกลาง ไม่เข้าไปใกล้ที่สุดสองอย่างนั้นนั่น ตถาคตได้ตรัสรู้แล้วด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิด ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ปฏิปทาสายกลางที่ตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว ด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิด ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพานนั้น เป็นไฉน?
ปฏิปทาสายกลางนั้น ได้แก่อริยมรรค มีองค์ ๘ นี้แหละ
คือปัญญาอันเห็นชอบ ๑ ความดำริชอบ ๑ เจรจาชอบ ๑ การงานชอบ ๑ เลี้ยงชีวิตชอบ ๑ พยายามชอบ ๑ ระลึกชอบ ๑ ตั้งจิตชอบ ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้แลคือปฏิปทาสายกลางนั้น ที่ตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว ด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตาให้เกิด ทำญาณให้เกิด ย่อมเป็นไปเพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน.



เจริญในธรรมครับ