ยิ่งไม่อยากคิด ยิ่งคิดใช่มั้ยค่ะ บอกตัวเองว่าให้เลิกคิดถึง แต่มันก็ยังคิดถึงอยู่ดี...
ดิฉันเองก็เลยตั้งหน้าตั้งตาคิดๆๆๆๆๆๆๆ....จะคิดถึงแต่เขาละ ทีนี้พอตั้งใจคิดถึงจริงๆจัง มันก็ไปคิดเรื่องอื่น ไปคิดอย่างอื่น ตอนนี้อยากคิดถึงเหมือนเมื่อก่อน อยากร้องไห้เหมือนเมื่อก่อน ก็ทำไม่ค่อยได้แล้ว สิ่งที่เคยเกิดขึ้น เคยตั้งอยู่ มันเริ่มจะดับไปแล้วค่ะ ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ไม่ต้องเป็นทุกข์เป็นร้อนกับความคิดถึงหรือไม่คิดถึงนี้หรอกค่ะ เพราะมันจะค่อยๆหายไปเอง ยิ่งแวะเวียนมาลานธรรมจักรแห่งนี้บ่อยๆรับรองค่ะ หายชัวร์...

ขออนุญาตออกความเห็นนะครับ

เห็นบางคนบอกว่าการเพ่งกสิณก็ช่วยได้ ก็เลยอยากจะเพิ่มเติมสักเล็กน้อยนะครับ ซึ่งถ้าทำให้ผิดอกผิดใจกระผมต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

ย้อนกลับไปตอนที่พระพุทธเจ้ายังไม่ตรัสรู้ พระพุทธองค์ได้ไปศึกษาการทำสมาธิกับอุทกดาบส กับ
อาฬารดาบส พระพุทธองค์ได้สำเร็จ ฌาณ ๘ แต่พระพุทธองค์ก็ยังทรงบอกว่านี่ยังไม่ใช่ทางแห่งการหลุดพ้น เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น เพราะว่า พระพุทธองค์พบว่าในขณะที่ทำสมาธิอยู่นั้นก็มีความสุข แต่เมื่อออกจากสมาธิแล้วนั้น ทุกข์ของความเป็นอยู่ก็ยังมีอยู่ ถ้าจะให้เปรียบเหมือนดังกอหญ้าที่โดนก้อนหินทับไว้ เมื่อเอาก้อนหินออกกอหญ้าก็สามารถเจริญเติบโตต่อไปได้ ผมจึงเอาความคิดตรงนี้มาใช้ตอบว่า
ลำพังกสิณนั้นก็ไม่สามารถทำให้ตนหลุดแห่งบ่วงรักได้ พระพุทธองค์บอกว่าการที่เราจะหลุดพ้นจากทุกข์นั้นเราต้องรู้จักความทุกข์เสียก่อน ซึ่งการจะรู้จักกับความทุกข์นั้นเราต้องมีปัญญญา คือ รู้เหตุแห่งทุกข์นั้นเสียก่อน ซึ่งในที่นี้เราใช้สมาธิเป็นตัวปิดกั้นความฟุ้งซ่านเสียก่อน คือ
เหมือนเอาก้อนหินมาทับกอหญ้าไว้ แล้วจึงค่อยนำมาถอนรากถอนโคน คือ การพิจารณาโดยปัญญาเพื่อสืบหาสาเหตุต้นเหตุแห่งทุกข์ แล้วจึงแก้ไขในความทุกขืนั้นๆไป

สรุปใจความก็คือ สมาธินั้นเป็นเพียงตัวเล็งไปที่ปัญญา แต่ไม่ใช่ตัวที่จะนำไปสู่การพ้นทุกข์เช่นเดียวกัน
ดังนั้นแล้วการเพ่งกสิณก็จะสามารถบำบัดทุกข์ได้เฉพาะในช่วงที่ยังดำรงอยู่ในการบำเพ็ญกสิณ
จึงอยากให้เข้าใจใหม่ว่า การที่จะพ้นทุกข์ได้แท้จริงนั้น เราต้องรู้จักกับทุกข์ คือ เราต้องเห็นทุกข์ในกองทุกข์ก่อนแล้วจึงค่อยพ้นจากทุกข์ได้

ผิดพลาดประการใดกระผมต้องขออโหสิกรรมด้วยครับขอบคุณครับ

ก้ทำใจให้เป็นกลาง อย่าไปถึงกับไม่ชอบเขาเลยเผื่อกลับมารักกันได้อีก แต่ให้เป้นความรักที่เป้นการให้
ให้ไปแล้วเขาไม่สน ก้ไม่เปนไร แต่เราสบายใจ และเราก้จะไม่ร้สึกอึดอัดหากจะรักเขาต่อหรือจะลืมเขา
ทำได้ง่ายเลย และก้หาเวลาส่วดมนตให้จิตสงบด้วยจะดีมากๆๆเลยคับ


จิตจะตั้งมั่นได้ ต้องมีสมาธิและสติกำกับอยู่ด้วย โดยใช้ปัยยาคิดตาม

...ชื่อกระทู้...ทำยังไงถึงจะไม่คิดถึงคนรัก...
...เป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะไม่คิดถึงกันอ่ะนะ...
...เพราะคนเรามีสายสัมพันธ์และความห่วงใยกัน...
...อันยากที่จะตัดความสัมพันธ์นั้นลงได้...

...ธรรมชาติของจิตมันมีอะไรให้ต้องคิดหลายอย่าง...
...เพราะเกิดมาแล้ว 1 ชีวิตมีความเกี่ยวข้องกับอีกหลายชีวิต...
...1 คนมีหลายบทบาทจากลูกเป็นพ่อเป็นแม่เป็นพี่เป็นน้องเป็นเพื่อน...
...เป็นคนรัก เป็นคนรวย เป็นคนจน เป็นคนไทย เป็นคนพิการ สารพัดสมมุติ...

...สรุปว่ามนุษย์เกิดมาต้องมีสังคม มีเพื่อน มีญาติพี่น้อง โดยเฉพาะคนรักนี้...
...ถือว่าเป็นบุคคลที่เป็นผู้ถูกรัก...ซึ่งมีอิทธิพลโดยตรงต่อจิตใจของผู้ให้ความรัก...
...เป็นบุคคลที่มีความใกล้ชิดกัน...เวลาเกิดการสูญเสียหรือพลัดพรากก็จะทุกข์มากๆ...
...ดังนั้นเมื่อทุกคนหลีกเลี่ยงการเป็นผู้ให้ความรักไม่ได้...จึงควรฝึกการสละและสลัดออก...

...ในที่นี้คือให้ฝึกจิตใจให้อดทนและอดกลั้นที่อยากได้ความรักเมื่อให้ความรักออกไป...
...ให้คิดบ่อยๆว่าไม่จากเป็นก็จากตาย...ชีวิตนี้มันไม่ยืนยาวแค่ลมหายใจเข้า-ออก...
...เพราะเราคิดแต่วันพรุ่งนี้จะต้องได้พบเจอกัน...ใจก็จดจ่อต่อความคิดนั้นไม่ละไม่วาง...
...กลายเป็นย้ำคิดย้ำทำ...บางคนคิดอยู่คนเดียวไม่รู้คนถูกรักเขารู้เรื่องรึป่าวอ่ะนะ...

...ฝึกการคิดในเวลา ณ ปัจจุบันว่า บทบาทเวลานี้เราทำอะไร อยู่ที่ไหน ควรคิดเรื่องอะไร...
...ให้จิตจดจ่อกับการใช้ชีวิตเป็นปัจจุบันขณะ...ลมหายใจเนี่ยมันเป็นยังไงเวลานี้...
...มี2อย่างคือหายใจเข้าและหายใจออก...ถ้าเข้าแล้วไม่ออกกับออกแล้วไม่เข้าก็หาชีวิตไม่แล้ว...
...ให้ฝึกการปฏิบัติธรรมควบคู่ไปกับการดำเนินชีวิต...เพราะชีวิตมี2สิ่งให้ดูแลคือร่างกายและจิตใจ...

...คนส่วนใหญ่ดูแลแต่ร่างกายคือทำมาหาเลี้ยงชีพให้ได้เงินมาเลี้ยงร่างกายให้สุขสบาย...
...และลืมนึกถึงจิตใจที่ตัวเองก่อทุกข์ให้ตลอดเวลา...ทุกข์ใจจากอะไร...ก็รัก โลภ โกรธ หลง...
...เพราะหลงสมมุติต่างๆบนโลกใบนี้ โลภเพราะอยากได้ พอไม่สมหวังก็โกรธ หาที่สิ้นสุดยุติไม่ได้...
...กรรมฐานเป็นการฝึกฝนหาหนทางสิ้นสุดของจิตใจ...จะรู้ได้ด้วยตนเองให้เร่งลงมือปฏิบัติกันเถอะ...

...การละ วาง อารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดเป็นเรื่องไม่ง่าย โดยเฉพาะกับคนใกล้ชิด คนรัก...
...ต้องอาศัยการพิจารณาอยู่เนืองๆ...ศึกษาไปเรื่อยในลานธรรมจักรนี้มีตัวอย่างมากมาย...
...เลือกเอาสิ่งที่เหมาะกับตัวเองไปใช้...เพราะตัวเองหลงยึดมั่นในตัวของตนมานานมาก...
...การตัดขาดความคิด ทำได้ไม่ง่ายนัก รักพ่อ แม่ พี่ น้อง คนรัก เพื่อนก็อยู่เหมือนเดิม...
...เพียงแต่การฝึกกรรมฐาน...จะช่วยให้เราเปลี่ยนและปล่อยวางความคิดที่เราไปยึดติดนั้นลงได้ค่ะ...