วันเวลาปัจจุบัน 28 มี.ค. 2024, 20:09  



เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง




กลับไปยังกระทู้  [ 16 โพสต์ ]  ไปที่หน้า 1, 2  ต่อไป  Bookmark and Share
เจ้าของ ข้อความ
โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 13:18 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิกใหม่
สมาชิกใหม่
ลงทะเบียนเมื่อ: 03 มิ.ย. 2010, 23:17
โพสต์: 5

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


วันนี้คุณพ่อนอน รพ.เป็นวันที่ 11 หมอเรียกฉันเข้าไปพบบอกว่าพ่อต้องตัดขาซ้าย เพราะมันกำลังจะเน่า และพ่อเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง พ่อเป็นหลายโรครุมเร้า ฉันอึ้งไป...ร้องไห้ไป....ชีวิตที่ผ่านมา 41 ปี ที่พ่อเฝ้าเอาใจใส่ดูแล หลังจากนี้จะไม่มีพ่อ แล้วฉันจะอยู่อย่างไร พ่อคือกำลังใจที่ดีเป็นยาวิเศษที่คอยดูแลมาตลอด หมอบอกส่งเข้า รพ.จ้งหวัดก็เท่านั้นเขาไม่ทำอะไรหรอก ฉันตัดสินใจให้พ่ออยู่ รพ.ต่อไป ได้แต่วิงวอนให้พ่อมีชีวิตรอดปลอดภัยอยู่กับฉันพร้อมครอบครัวไปอีกนาน...นาน ไม่อยากให้พ่อจากไปเลย....อยากบอกพ่อ ฉันรักพ่อฉันมากที่สุดในชีวิต


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 13:31 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 24 ต.ค. 2006, 12:36
โพสต์: 33766

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


อ้างคำพูด:
ชีวิตที่ผ่านมา 41 ปี ที่พ่อเฝ้าเอาใจใส่ดูแล หลังจากนี้จะไม่มีพ่อ แล้วฉันจะอยู่อย่างไร


เข้าใจถึงความรู้นึกนี้ครับ :b7:

เพราะเคยมีความรู้สึกประมาณนั้นเหมือนกัน คือเมื่ออายุ 11 ขวบ ย่าซึ่งเลี้ยงเรามาเสียชีวิตลง ได้แต่ยืน

แอบมองทางช่องฝาแล้วคิดถึงชีวิตตนเองว่า เราจะอยู่กับใคร

คุณณัฐริกายังดีครับ อายุ 41แล้วเป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลตนเองได้

.....................................................
https://dhammachati.blogspot.com/


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 13:40 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิก ระดับ 2
สมาชิก ระดับ 2
ลงทะเบียนเมื่อ: 05 ก.ค. 2010, 07:21
โพสต์: 65

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


คุณณัฐริกา ลองอ่านดูนะคะ ตอนนี้คุณพ่อกำลังต้องการกำลังใจจากคนรอบข้างที่สุดค่ะ

http://larndham.org/index.php?/topic/12 ... entry16155
________________

แนวทางการดูแลผู้ป่วยที่หมดหวัง

1. ยึดประโยชน์ผู้ป่วยเป็นประโยชน์สูงสุด
ลดความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำ ได้ ถ้าผู้ป่วยไม่รู้สึกตัวเลย แพทย์ พยาบาลและญาติต้องคอยสังเกตอาการ และปฏิกิริยาต่างๆของผู้ป่วย อาจทำให้ผู้ป่วยรู้สึกสบายขึ้นด้วยการบีบนวด
การเรียกผู้ป่วยให้ตี่น การเขย่าตัวให้ตื่น เพราะกลัวว่าถ้าผู้ป่วยหลับแล้ว อาจตายจากไป ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะช่วยให้ผู้ป่วยดีขึ้นได้อย่างไร ย่อมเป็นการทรมาน"ผู้ป่วยที่หมดหวัง"อย่างมาก
ญาติผู้ป่วยที่ไมีเข้าใจเรื่องนี้ มีแต่จะทำให้"ผู้ป่วยที่หมดหวัง"ต้องทรมานมากขึ้นและนานขึ้น เพราะมัวแต่ยึดประโยชน์(ความพอใจ)ของตนเป็นสำคัญ โดยไม่คิดถึงความทรมานของผู้ป่วย ญาติประเภทนี้มักเคี่ยวเข็ญแพทย์ให้ทำโน่นทำนี่ให้ผู้ป่วย เช่น
"หมอช่วยยืดชีวิตคุณพ่อไว้อีก 3-4 วัน รอให้ลูกอีกคนกลับจากต่างประเทศก่อน จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน"

2. อย่าทอดทิ้งผู้ป่วย
แม้ผู้ป่วยจะเป็น"ผู้ป่วยที่หมดหวัง"ที่ไม่มีทาง รักษาให้ดีขึ้น แต่ผู้ป่วยก็ต้องการความรัก ความอบอุ่น และการเอาใจใส่จากญาติ จากแพทย์ และพยาบาลเหมือนผู้ป่วยอื่นๆ
แม้ผู้ป่วยจะไม่รู้สึกตัวอย่างสมบูรณ์ การพูดคุยกับผู้ป่วย การแสดงความรักและความห่วงใย การสัมผัสอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน การเอาใจใส่อย่างใกล้ชิด ย่อมจะทำให้จิตวิญญาณของผู้ป่วยเกิดความสุขและความสงบ และที่สำคัญคือจิตวิญญาณของผู้กระทำเกิดความอิ่มเอิบและปิติจากการกระทำนั้น ด้วย
เราสามารถพูดคุยกับผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัวอย่างสมบูรณ์ได้ เช่น "คุณแม่นอนหลับให้สบายนะครับ เย็นๆผมเลิกงานแล้ว จะรีบกลับมาหาคุณแม่ครับ"

3. ให้ลดความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยให้มากที่สุกเท่าที่จะทำได้
การลดความทุกข์ทรมานให้"ผู้ป่วยที่หมดหวัง" นอกจากจะให้ยาบรรเทาอาการทางกาย เช่น ยาแก้ปวด ยานอนหลับ แล้ว ยังต้องบรรเทาอาการทางใจด้วย เช่น การพูดคุยให้ผู้ป่วยเข้าใจในเรื่องของชีวิต เรื่องโรคภัยไข้เจ็บ การดำเนินโรค(เท่าที่คิดว่าจำเป็น และไม่ทำให้ผู้ป่วยเกิดความวิตกกังวลจนเกิดเหตุ) รวมทั้งการให้ยาคลายกังวล และยาแก้อาการซึมเศร้า และความผิดหวังด้วย
การให้ยาแก้อาการอาการต่างๆเหล่านี้ แม้จะมีพิษหรือฤทธิ์ข้างเคียงที่อาจจะทำให้ผู้ป่วยจากไปเร็วขึ้น การให้ยามอร์ฟีนแก้อาการเจ็บปวดอย่างรุนแรง อาจทำให้ผู้ป่วยหายใจช้าลง ก็ไม่ควรลังเลใจที่จะให้ยามอร์ฟีนกับผู้ป่วย
มิฉะนั้นอาจจะทำให้ผู้ป่วยเจ็บปวดอย่างรุนแรงต่อไป และความเจ็บปวดอย่างรุนแรงนั้น อาจทำให้ระบบไหลเวียนเลือดล้มเหลว(ช็อค) และเป็นการเสียชีวิตที่ทรมานมากกว่าการเสียชีวิตที่ปราศจากความเจ็บปวด(ด้วย ยามอร์ฟีน)มาก
อย่างไรก็ตาม แพทย์ พยาบาล และญาติจะต้องเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า การรักษาพยาบาลใดๆ ต้องเป็นไปเพื่อประโยชน์ของผู้ป่วย หาใช่เพื่อการคร่าชีวิตผู้ป่วยไม่

4. หาทางให้การจากไปของผู้ป่วยเป็นไปโดยสงบและสะดวกสบายที่สุด
การให้คนที่ผู้ป่วยรักหรือศรัทธา เช่น ลูกหลาน เพื่อนฝูง หรือพระ(นักบวช) ได้มาเยี่ยมผู้ป่วย และให้กำลังใจแก่ผู้ป่วยต่อการจากไป ไม่ใช่มานั่งร้องห่มร้องไห้ให้ผู้ป่วยต้องกังวลเพิ่มขึ้น
การยินยอมให้ผู้ป่วยได้จากไปในรูปแบบที่ตนต้องการ เช่น ในเครืองแบบที่ตนรัก ในบ้านที่เคยอยู่ ในอู่(เตียง)ที่เคยนอน หรืออื่นๆเป็นต้น

5. หาแนวทางที่ชัดเจนในแต่ละสภาวการณ์ เช่น ความเชื่อทางศาสนา วัฒนธรรม หรืออื่นๆ ,เศรษฐฐานะ ,อายุ,สภาพและโรคที่เป็นอยู่ , ท้องถิ่น

คัดลอกตัดตอนจากหนังสือ"สิทธิ์ที่จะอยู่หรือตาย และการดูแลผู้ป่วยที่หมดหวัง" โดยนายแพทย์สันต์ หัตถีรัตน์


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 13:42 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิก ระดับ 3
สมาชิก ระดับ 3
ลงทะเบียนเมื่อ: 06 พ.ค. 2010, 20:05
โพสต์: 109

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


ผมรู้สึกได้ครับ

เพราะผมเองก็เสียพ่อไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ผมเป็นคนที่นั่งจับมือท่าน เอาธรรมะ MP3 ให้ท่านฟังจนนาทีสุดท้าย โดยที่ผมจะกระซิบข้างหูท่านด้วยความเข้มแข็ง เพื่อให้ท่านได้รู้ว่าเราแข็งแรงพอที่จะอยู่ต่อไปได้ และก็ช่วยให้ท่าน คลายกังวล ..แต่เหนือสิ่งอื่นใด ถ้าเราได้ทำดีต่อท่านในช่วงที่ท่านมีชีวิตอยู่อย่างเต็มที่แล้ว ..เราก็จะไม่เสียใจมากครับ .. เพราะนี่คือความจริงของชีวิต มาแล้วอยู่ แล้วก็ไป

ตอนนี้ยังมีโอกาสบอกอะไรท่านก็บอกครับ ... คุณเองก็ต้องมีสติประคองตัวด้วยเช่นกัน อย่าลืมว่าถ้าเราเสียใจมาก ท่านก็เป็นกังวลเช่นกัน

ขอให้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีครับ ด้วยบุญกุศลที่คุณได้สร้างมา

เอาใจช่วยครับ


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 14:04 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิก ระดับ 5
สมาชิก ระดับ 5
ลงทะเบียนเมื่อ: 15 ม.ค. 2010, 11:38
โพสต์: 300

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


เป็นกำลังใจให้นะคะ
มองให้เป็นเรื่องปกติ
ทุกชีวิตเกิดมาก็ต้องมาถึงจุดนี้กันทุกคน
ไม่ว่าจะเร็วหรือช้าก็ถึงที่หมายเดียวกัน
ขอให้คุณเข้มแข็งนะคะ :b8:


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 14:17 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิก ระดับ 4
สมาชิก ระดับ 4
ลงทะเบียนเมื่อ: 29 ก.ย. 2009, 09:31
โพสต์: 292

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


หลายๆคนไม่มีโอกาสรู้ว่าคนที่รักจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน
มีอะไรหลายอย่างที่อยากบอก อยากเล่า อยากทำอย่างโน้นอย่างนี้ให้
สุดท้ายแล้วก็ไม่มีโอกาสได้ทำตามที่คิดไว้ แล้วกลับมานั่งเสียใจ
วันนี้คุณยังมีโอกาสทำสิ่งดีๆ ได้บอก ได้พูดสิ่งดีๆให้แก่ท่าน ถือว่ายังดีกว่าคนอื่นมากมาย
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนต้องเจอ ไม่มีใครหนีพ้น
ตอนที่ยังมีโอกาสได้ทำ ได้พูด ได้บอก คุณก็ควรทำให้เต็มที่
อย่าให้ท่านต้องเป็นกังวล เป็นห่วงเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ...


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 14:21 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิกระดับ 19
สมาชิกระดับ 19
ลงทะเบียนเมื่อ: 29 ต.ค. 2009, 15:06
โพสต์: 7503

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


tongue
:b6:
...ลองพิจารณาทุกอย่างที่เห็นและประสบอยู่ด้วยการเริ่มเข้าใจสิ่งที่ปรากฎว่าเป็นสภาพธรรม...
...คุณพ่อท่านกำลังได้รับผลของวิบากกรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้...เพราะเป็นทุกข์ที่ท่านต้องได้รับ...
...และเป็นกรรมที่ตัวคุณณัฐริกาต้องทุกข์ด้วย...แท้จริงทุกคนเกิด แก่ เจ็บ และตายเป็นธรรมดาโลก...
...แต่ที่มันไม่ธรรมดาเพราะนั่นเป็นบุพการีผู้ให้กำเนิดเราและใกล้ชิดเกี่ยวข้องกับเราโดยตรง...
:b7:
...การเจ็บป่วยที่รุนแรง...ถ้ามีอวัยวะที่เน่าเสีย...ก็ต้องยอมเสียส่วนน้อยเพื่อรักษาส่วนใหญ่...
...ทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ว...จะไปบังคับไม่ให้เกิดก็ไม่ได้...เพราะเป็นวาระของกรรมที่มาถึงแล้ว...
...ไม่ใช่เราจะไปบังคับให้เกิดหรือไม่เกิดอะไรได้เลย...เกิดแล้วหมดไปแล้ว...เปลี่ยนแปลงไม่ได้ด้วย...
...เพราะตื่นขึ้นมาเป็นวันใหม่...ถึงจะเป็นเรื่องเดิมที่เกิดต่อเนื่องกันแต่ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเวลาใหม่...
:b44:
...ก็บรรดามีของทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้มีความไม่เที่ยง ถ้ายึดถือเกี่ยวข้องผูกพันมากก็ทุกข์ใจมาก...
...เพราะทุกข์ที่เกิดเป็นเวลานี้ที่ทุกข์เพราะยังคลายการยึดถืออันนั้นไม่ได้ก็ทุกข์เวลาใหม่ไปเรื่อยๆ...
...จนกว่าจะลืมลงได้บ้าง...แต่ก็ยังต้องมาทุกข์กับสิ่งอื่นๆต่อไปอีกไม่สิ้นสุด...จนกว่าจะถึงที่สุดของโลก...
...ธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสรู้เท่านั้นที่จะทำให้จิตแต่ละดวงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเรา...
...ขอให้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าได้ลาภอันประเสริฐคือเป็นมนุษย์ได้พบพระพุทธศาสนา...
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=33119&st=0&sk=t&sd=a
:b16:
...มีความสุขตามอัตภาพและรักษาคุณงามความดีและความกตัญญูไปจนกว่าชีวิตบนโลกนี้จะหาไม่ค่ะ
:b4: :b4:


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 14:33 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิก ระดับ 4
สมาชิก ระดับ 4
ลงทะเบียนเมื่อ: 09 มิ.ย. 2009, 17:12
โพสต์: 246

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


เป็นกำลังใจให้ค่ะ ให้คิดเสียว่าทุกคนเกิดมาต้องมีวันนี้ทั้งนั้น

มีเกิด มีแก่ มีเจ็บ และก็มีตาย มันเป็นสัจธรรมของโลกนี้

ขอให้คุณเข้มแข็ง และทำใจให้ได้ในเร็ววัน


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 14:48 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิกใหม่
สมาชิกใหม่
ลงทะเบียนเมื่อ: 12 ก.ค. 2010, 13:37
โพสต์: 5

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


ทุกอย่างมันเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนันตา

ถ้ายึดจะเกิดทุกข์ ถ้าปล่อยวางได้ก็หายทุกข์

ตอนนี้นี้คุณณัฐริกา กำลังทุกใจ กังวลใจ

เพราะว่ายึดกองทุกข์ เกิดมาเป็นคนก็ต้องมีทั้งทุกข์

และสุขอันนี้เป็นเรื่องปกติ คนธรรมดา

แต่เมื่อยามที่เกิดความทุกข์คนเราจะต้องหาที่พึ่งทางใจ

เพื่อให้หายทุกข์ คนเราทุกคนควรต้องมีที่ที่พึ่งทางใจครับ

ถึงจะพ้นจากทุกข์ได้ อย่างให้คุณณัฐริกา ค่อยๆ คิด

ใช้สติ ปัญญาพิจารณาให้ลึกซึ้งในแก่นของความจริงของชีวิต

มีอะไรบ้าง เป็นอย่างไรบ้างตามความเป็นจริงนะครับ

ผมก็จะช่วยสวดมนต์ แผ่ส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวรอีกทางหนึ่งครับ

ขอให้สิ่งดีๆที่คุณ ณัฐริกา ได้ทำมาตลอดชีวิตนี้ จงดลบันดาลให้คุณพ่อของคุณณัฐริกา ปลอดภัยนะครับ


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 15:29 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิกระดับ 19
สมาชิกระดับ 19
ลงทะเบียนเมื่อ: 26 มิ.ย. 2008, 17:20
โพสต์: 1855

แนวปฏิบัติ: อานาปานสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: THAILAND

 ข้อมูลส่วนตัว


ณัฐริกา เขียน:
วันนี้คุณพ่อนอน รพ.เป็นวันที่ 11 หมอเรียกฉันเข้าไปพบบอกว่าพ่อต้องตัดขาซ้าย เพราะมันกำลังจะเน่า และพ่อเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลือง พ่อเป็นหลายโรครุมเร้า ฉันอึ้งไป...ร้องไห้ไป....ชีวิตที่ผ่านมา 41 ปี ที่พ่อเฝ้าเอาใจใส่ดูแล หลังจากนี้จะไม่มีพ่อ แล้วฉันจะอยู่อย่างไร พ่อคือกำลังใจที่ดีเป็นยาวิเศษที่คอยดูแลมาตลอด หมอบอกส่งเข้า รพ.จ้งหวัดก็เท่านั้นเขาไม่ทำอะไรหรอก ฉันตัดสินใจให้พ่ออยู่ รพ.ต่อไป ได้แต่วิงวอนให้พ่อมีชีวิตรอดปลอดภัยอยู่กับฉันพร้อมครอบครัวไปอีกนาน...นาน ไม่อยากให้พ่อจากไปเลย....อยากบอกพ่อ ฉันรักพ่อฉันมากที่สุดในชีวิต

อ่านแล้วไม่ทราบจะเริ่มต้นอย่างไร....ขอบอกว่าเข้าใจความรู้สึกของผู้เป็นลูกทุกท่านดี
เหตุการณ์เช่นนี้ เราทุกคนย่อมไม่อยากให้เกิดขึ้น ไม่ว่ากับใครๆ แต่ก็ไม่อาจฝืนไปได้
อย่างที่คุณกรัชกายกล่าว...คุณณัฐริกา ผ่านชีวิตมา 41 ปีแล้ว แสดงว่าในช่วงชีวิตนี้
คุณยังได้รับโอกาสที่ได้อยู่ใกล้ชิดและตอบแทนบุญคุณท่านบ้างแล้ว ไม่มากก็น้อย
ถือเป็นบุญของคุณเป็นอย่างมาก ผิดกับ "บัวไฉน" ที่คุณพ่อจากไปตั้งแต่ยังไม่
เข้าโรงเรียนเลย แต่ก็ระลึกถึงท่านได้ ว่าเป็นคุณพ่อแสนจะใจดี เช่นจำได้ว่าท่าน
ให้เราขี่หลังพาข้ามทางรถไฟเวลาที่ท่านจะไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านข้างสถานีรถไฟ
และอุ้มเราหนีเวลาจะถูกคุณแม่ตี คอยปลอบโยนเวลาเรางอแง
จึงเป็นภาพที่งดงามอยู่ในใจเสมอมา
ก็แค่อยากบอกคุณว่า...ไม่ทราบจะช่วยได้อย่างไรนอกจากส่งกำลังใจมาให้
เพื่อที่คุณจะได้เข้มแข็ง มีแรงสู้กับเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่นี้
จงเข้มแข็ง อดทน อย่าท้อ เพื่อเป็นที่พึ่งให้กับคนรอบข้างของคุณ
โน้มนำธรรมะเป็นที่พึ่ง ระลึกถึงพระพุทธองค์อยู่เสมอ
สุดท้าย...จะช่วยภาวนาให้คุณกับคุณพ่อมีจิตใจที่เข้มแข็ง
ร่วมฟันฝ่าอุปสรรคความทุกข์ในครั้งนี้ไปด้วยกัน
และเมื่อถึงเวลาที่ไม่เราไม่อยากให้มาถึง
ซึ่งไม่เคยมีใครข้ามผ่านไปได้ เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย
จงยืนหยัดขึ้นสู้ต่อไป...และเวลาที่เราคิดถึงคุณพ่อ
จงคิดถึงแต่สิ่งดีๆ ที่คุณกับคุณพ่อได้ร่วมทำกันมา
พระคุ้มครองนะจ๊ะ.คุณณัฐริกา

.....................................................
[สวดมนต์วันละนิด-นั่งสมาธิวันละหน่อย]
[ปล่อยจิตให้ว่าง-ชีวิตที่เหลือเพื่อธรรมะ]


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 16:13 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิกระดับ 19
สมาชิกระดับ 19
ลงทะเบียนเมื่อ: 30 มี.ค. 2010, 21:44
โพสต์: 942

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


ขอส่งกำลังใจไปให้คุณณัฐธิกา ด้วยนะคะ ขอให้คุณเข้มแข็งและตั้งสติ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2010, 23:23 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 31 พ.ค. 2009, 02:41
โพสต์: 5636

แนวปฏิบัติ: พอง ยุบ
ชื่อเล่น: เจ
อายุ: 0
ที่อยู่: USA

 ข้อมูลส่วนตัว www


ใช้เวลาที่เหลือ อยู่กับท่าน ปรนนิบัติพัดวีท่าน
ทำในสิ่งที่ท่านมีความสุขให้มากที่สุด หาเทปธรรมะ บทสวดไปให้ท่านฟังบ่อยๆ
ทำใจให้หนักแน่น ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ให้มากที่สุด
"พวกเรามีความตายเป็นธรรมดา ไม่มีใครหนีความตายพ้น"
ขอส่งกำลังใจมาให้อีกหนึ่งนะค่ะ :b4: :b4:

.....................................................
"มิควรหวังร่มเงาจากก้อนเมฆ"


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 20 ก.ค. 2010, 12:50 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิกใหม่
สมาชิกใหม่
ลงทะเบียนเมื่อ: 03 มิ.ย. 2010, 23:17
โพสต์: 5

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


ขอบพระคุณทุกคำแนะนำจากทุกท่าน พ่อจากไปจริง ๆ คะ หลังจากคุยกับหมอได้ 1 วัน พ่อจากไปเมื่อวันพฤหัสบดี ที่ 15 กรกฎาคม 2553 เวลา 11.25 น. พ่อบีบมือฉันตลอดเวลา จนถึง 10.30 น. พอเริ่มหยุดบีบ และหายใจแผ่วลงทุกขณะ และจากไปในที่สุด เหมือนมีดมากรีดตรงหัวใจ ฉันรวบรวมสติที่พอจะมี จัดงานศพของพ่อ 15-18 กรกฎาคม 2553 พ่อไปอยู่บนสวรรค์แล้วคะ ในชีวิตพ่อห่วงฉันมากที่สุด ลูกชายฉันบวชให้ตาเขาด้วย พวกเราญาติ ๆ ช่วยกันจัดงานศพ ดีที่สุด เท่าที่ทำได้ ขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่านที่ให้กำลังใจคะ ฉันสัญญากับพ่อว่าจะเข้มแข็ง และจะอยู่ให้ได้แม้ไม่มีพ่ออีกแล้ว


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 20 ก.ค. 2010, 13:37 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิก ระดับ 1
สมาชิก ระดับ 1
ลงทะเบียนเมื่อ: 20 ก.ค. 2010, 09:13
โพสต์: 11

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


ขอร่วมเป็นกำลังใจค่ะ
ทุกสิ่งต้องเข้าสู่กฏไตรลักษณ์ ณ ขณะนี้ คุณพ่อได้แสดงให้เห็นถึงกฏไตรลักษณ์ ว่าทุกอย่างไม่เที่ยง ขอให้ใช้โอกาสนี้ศึกษาและเข้าใจกฏนี้ค่ะ
จิตดวงสุดท้ายของทุกคนนั้นสำคัญค่ะ ขอให้คุณมีอารมณ์อยู่กับปัจจุบัน เห็นสิ่งใดก็แค่สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็น
เราก็เคยเจอความทุกข์อย่างคุณมาก่อน แล้วก็ทำใจไม่ได้ แต่ได้คุยกับตัวเองว่า เมื่อเวลากระชั้นเข้ามา สิ่งหนึ่งที่จะทำคือไม่ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่อ้อนวอนขอร้องให้ผู้ป่วยยื้อชีวิต อยู่ต่อไป จะให้เขาจากไปด้วยดี และบอกอาม่า(ของเรา) ว่า ขอให้ไปสู่สุขคติภูมิ สู่ภพที่ดี ให้อยู่กับปัจจุบันอารมณ์ ไม่ต้องเป็นห่วงสิ่งใด ไม่ว่าจะเป็นบุคคล ทรัพย์สิน ค่ะ


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 20 ก.ค. 2010, 13:56 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
สมาชิกระดับ 19
สมาชิกระดับ 19
ลงทะเบียนเมื่อ: 30 มี.ค. 2010, 21:44
โพสต์: 942

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


ขอแสดงความเสียใจด้วยคะ เข้มแข็งไว้นะคะเป็นกำลังใจให้เสมอคะ


แสดงโพสต์จาก:  เรียงตาม  
กลับไปยังกระทู้  [ 16 โพสต์ ]  ไปที่หน้า 1, 2  ต่อไป

เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง


 ผู้ใช้งานขณะนี้

กำลังดูบอร์ดนี้: ไม่มีสมาชิก และ บุคคลทั่วไป 22 ท่าน


ท่าน ไม่สามารถ โพสต์กระทู้ในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ ตอบกระทู้ในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ แก้ไขโพสต์ของท่านในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ ลบโพสต์ของท่านในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ แนบไฟล์ในบอร์ดนี้ได้

ค้นหาสำหรับ:
ไปที่:  
Google
ทั่วไป เว็บธรรมจักร