อนุโมทนาความรู้ในปริยัติครับ

ขณะอ่านอยู่นี้ กายไม่ได้กำลังเห็นอยู่หรอกหรอ ไม่ได้มองเห็นตัวหนังสือหรอกหรอ เป็นธาตุเป็นการประชุมรวมกันซะงั้น ตกจาก

ปัจจุบันแล้วนะ นี่มาอยู่ตรงนี้สิ มาอยู่ที่ "กำลังเห็น" พอแล้วคุณเอ๊ย
อายาตะนะตะเน๊อะ ข้างนอกข้างใน ข้างบนข้างล่างอะไรเทือกนั้นวางมันไปก่อน ธาตุประชุมรวมกันก็วางไว้ก่อน นี่ของจริงอยู่ตรงนี้นี่

"กำลังเห็น" นี่คือหน้าที่ของกายทางตา มีแค่นี้เอง เรื่องมากยากนานนะท่าน

ขณะอ่านอยู่นี้ ไม่ได้กำลังรู้คิดหรอกหรอ รู้ว่ากำลังคิด กำลังคำนึงถึงคำ แปลความภาษาที่ตามันเห็นมาแล้วส่งต่อให้ใจมันคิดต่อ เนี่ยแค่

นี้เอง "กำลังคิด" ส่วนมันคิดเรื่องอะไรจะแปลอะไรมันก็เป็นไปตามปกติของมันอยู่แล้วนี่ คนทั้งโลกใครเขาก็รู้เรื่องที่เขาคิดนะ แต่ที่รู้ตัว

ว่ากำลังคิดนี่มีน้อยนับตัวได้

จะรีบเน่าเปื่อย โลงผุไปไหนเล่าท่าน (เห็นพูดประโยคทำนองนี้บ่อยๆ)
ยังไม่ตายซะหน่อย รู้อยู่แค่ปัจบันสิท่าน
ปัจจุบันยังไม่ตายก็รู้อยู่ว่ายังไม่ตาย กำลังหายใจเข้าหรือออกอยู่ก็รู้อยู่สิ

คนเราเกิดมาก็ต้องตาย เน่าเปื่อยผุพัง เดินไปถามคนซัก 100 คนเขาก็ตอบอย่างนี้ทุกคนแหล่ะท่านเอ๊ย
แต่ไอ้ตัวที่กำลังพูดอ่ะมันยังไม่ตาย ก็ยังไม่รู้ตัวว่ายังไม่ตายอีก

เอาของจริงที่อยู่ต่อหน้าดีกว่า จะไปทำอะไรให้มันยากเย็นยืดยาวทำไมกัน มีเครื่องมืออยู่กับตัวตลอด 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว ทำเอาเลยตอน

ไหนเมื่อไรก็ได้

ยินดีที่ได้สนทนาด้วย ลาก่อน หากมีโอกาสค่อยป๊ะกันใหม่เน้อ

เจริญในธรรมยิ่ง ๆ ทุก ๆ ท่าน

เอ๊ะยังไง ถึงเวลาทฤษฏี
ก็ค้านไปต่างๆนาๆสารพัด เป็นวรรค เป้นฉาก

แต่เวลาปฏิบัติ ดันมาทำเหมือนพวกโง่ๆอย่างผม

ที่คุณพูดมาน่ะ พวกโง่ๆอย่างผมเขาทำกันนะ

ใครครับที่อุปโหลกขันธ์ว่าเป็นตัวตนบุคคลเราเขา???
ใครครับที่ยึดติดในขันธ์๕???ตอบด้วยครับ
อุปทานเกิดขึ้นได้อย่างไรครับ? เกิดขึ้นเอง หรือใครทำให้เกิดครับ??

แล้ว "นิพพานัง ปรมัง สุขัง" ใช่พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่งมั้ยครับ???
สุดท้ายพระนิพพานจะกลับมาเป็นทุกข์ได้ด้วยหรือครับ???
จิตปุถุชนมีหน้าที่รู้อารมณ์ทั้งปวงใช่มั้ยครับ???
แล้วจิตของพระอริยเจ้า(โลกุตรจิต) รู้อยู่ที่รู้ โดยไม่รับอารมณ์ได้มั้ยครับ???

คุณพูดว่า "ตัวกูของกูนี่แหล่ะที่เข้าไปยึด"
คำว่าตัวกูของกู่นี่ใครครับ??? ร่างกายที่ตายเน่าเข้าโลง หรือ จิตของกูครับ???
หรือตัวกูของกูมาจากไหนครับ??? อย่าคิดเองเออเองสิครับ

ถ้าไม่ใช่จิตเข้าไปยึด แล้วอะไรเข้าไปยึดให้เกิดตัวกูของกูหละครับ???
เมื่อจิตมีหน้าที่รู้อารมณ์ ที่จิตไปรู้อารมณ์เพราะอะไรครับ???
เมื่อจิตมีหน้าที่รู้อารมณ์ แล้วจิตมีหน้าที่ละอารมณ์ด้วยมั้ยครับ???

คุณรู้ได้อย่างไรครับว่าจิตเกิด-ดับ คุณรู้อยู่เห็นอยู่ใช่มั้ยครับ???
ก็แสดงว่าที่เกิด-ดับอยู่นั้น ไม่ใช่จิตสิครับ??? ในเมื่อคุณรู้อยู่เห็นอยู่
เพราะถ้าจิตมันดับไปคุณรู้ได้ยังไงครับว่ามันดับ???

คุณพูดว่า"เหลือแต่การรับรู้สภาวะล้วน ๆ" ใครหรืออะไรที่เหลือแค่การรับรู้สภาวะล้วนๆเท่านั้น???
คุณพูดว่า"สังเกตุดี ๆ (ในขณะภานา) เมื่อมีสติรุ้อยู่" ใครหรืออะไรมีสติรู้อยู่???
แล้วสติตั้งอยู่ที่ไหน??? ที่กายเน่าเข้าโลง หรือ ที่จิตที่เป็นธาตุรู้ครับ????

ใครหรืออะไรครับ ที่เข้าไปยึดมั่นถือมั่นในสิ่งของต่างๆเหล่านั้นว่าเป็นตัวกูของกูครับ???
เมื่อเกิดอะไรขึ้นมาแล้ว ไม่เข้าไปยึดมั่นถือมั่น จะเกิดตัวกูของกูขึ้นมามั้ยครับ???

แสดงว่าเหตุที่เกิดขึ้น ไม่ได้เกิดพร้อมกันใช่มั้ยครับ??? แต่เกิดติดต่อกันเร็วมากใช่มั้ยครับ???
ตอนที่มันเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกัน คุณรู้มั้ยครับ??? ถ้าไม่รู้คุณคงนำมาบอกไม่ได้หรอกครับ
เพียงแต่การเกิดขึ้นเหล่านั้นเร็วมาก จนคุณรู้รายละเอียดไม่ทันใช่มั้ยครับ???

คุณต้องรู้อยู่เห็นอยู่ตลอดเวลาของการปฏิบัติภาวนาอยู่นั้น
และย่อมรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น และอะไรดับไปจากจิตครับ???

ข้อความดั้งเดิมของคุณอิสระ....อธิธรรมปิฎกกล่าวไว้ว่า ปรมัตถธรรม 4 มี รูป จิต เจตสิก นิพพาน
ขันธ์ 5 มี กาย เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
ขันธ์ 5 มี ปรมัตถธรรม อยู่ 3 คือ รูป จิต เจตสิก ยกเว้นนิพพาน ขันธ์ 5 ไม่มีนิพพาน
รูปปรมัตถ์ ได้แก่ กายขันธ์
จิต ปรมัตถ์ ได้แก่ วิญญาณขันธ์
เจตสิกปรมัตถ์ ได้แก่ เวทนาขันธ์1 สัญญาขันธ์1 สังขารขันธ์50 รวมเป็นเจสิก 52


ขันธ์ทั้ง 5 ไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่กองทุกข์ แต่อุปาทานขันธ์5 เป็นทุกข์เป็นกองทุกข์ กรุณาแยกกันด้วย เพราะต่างกรรม ต่างวาระกัน

อุปาทานขันธ์ คือยึดติดในขันธ์ อุปโหลกขันธ์ว่าเป็นตัวตนบุคคลเราเขาแล้วเข้าไปยึดถือไว้จึงเป็นทุกข์ ไม่ใช่ว่า ขันธ์ 5 เป็นทุกข์ ไม่ใช่ว่า

วิญญาณขันธ์เป็นทุกข์ (ศึกษาอภิธรรมให้ถ่องแท้ผนวกกับการปฏิบัติจริงจะเข้าใจแจ้งชัดยิ่งขึ้น)

ถ้าท่านกล่าวว่า ขันธ์ 5 เป็นทุกข์ วิญญาณขันธ์เป็นทุกข์ งั้นอรหันต์ที่ยังไม่นิพพาน ยังทรงขันธ์5อยู่ ก็แสดงว่าท่ายังไม่พ้นทุกข์สิท่าน

ธรรมภูต งั้นจะเป็นอรหันต์ทำไม ถ้าไม่พ้นทุกข์ จริงมั้ยล่ะท่าน กรุณาแยกแยะด้วย

ตรงที่ทำสีเขียว

กองสุข ไม่มีหรอกท่านธรรมภูต พระพุทธองค์ไม่เคยกล่าวว่ามีสุข มีกองสุข ท่านตรัสสิ่งเดียวเท่านั้น คือ สิ่งทั้งปวงเป็นทุกข์

ฉะนั้น ทุกข์ก็มีแค่ 2 อย่าง คือทุกข์มาก กับทุกข์น้อย

ทุกข์มาก คือทุกข์ที่ทนได้ยาก คือความทุกข์โศก ทุกข์กายปวยไข้ ทุกข์ใจต่าง ๆ นานานั่นแหล่ะ
ทุกข์น้อย คือทุกข์ที่ทนได้ง่าย คือความสุขทั้งหลายนั่นแหล่ะ มันทนได้ง่าย มันทนได้นาน แต่สุดท้ายมันก็ทุกข์ทั้งสิ้น


จิตไม่ได้เข้าไปยึดมั่นถือมันอะไร จิตมีหน้าที่เดียวคือ จิตมีหน้าที่รู้อารมณ์ทั้งปวง แค่นั้น ตัวเรา ตัวกูของกูนี่แหล่ะที่เข้าไปยึด ไม่ใช่จิต

เข้าไปยึด

จิตรู้อารมณ์ทั้งปวง รู้อารมณ์อะไร ก็คือทุกสิ่ง ทุกสภาพธรรมะนั่นแหล่ะ จิตเข้าไปรู้สีทางตา รู้ดัง(เสียงมีสภาพธรรมะคือ ดัง)ทางหู รู้กลิ่น

ทางจมูก รู้รสทางลิ้น รู้เย็นร้อนอ่อนแข็งตึงไหวทางกาย รู้ความรู้สึกนึกคิดทางใจ รู้อารมณ์ในสมาธิทุกระดับชั้น รู้อารมณ์นิพพาน(บาง

ครั้งอาจเคยได้ยินว่าอริยะเจ้าเข้าฌาณโดยเอานิพพานเป็นอารมณ์) แม้กระทั่งตัวจิตเอง จิตก็สามารถรู้จิตที่กำลังรู้อารมณ์ได้

ฉะนั้นแยกแยะให้ออกด้วย ระหว่า จิตรู้อารมณ์ กับตัวกูของกูที่เข้าไปยึถืออารมณ์ต่าง ๆ ที่จิตเข้าไปรู้

จิตทำหน้าที่รู้อารมณ์จบ ก็เป็นอันจบ เกิดขึ้น รับอารมณ์ แล้วดับไป แล้วเกิดจิตดวงใหม่มารับอารมณ์ใหม่ วนเวียนไม่รู้จบ แล้วแต่เหตุ

ปัจจัยจะพาให้จิตไปรู้อารมณ์ใด

แนะนำให้ศึกษาอภิธรรมให้มากขึ้น


เจริญในธรรมยิ่ง ๆ

ทั้งหมดที่อธิบาย บรรยาย ตั้งกองพูดกันทั้งหมดทั้งสิ้น ท่านเรียกว่าปริยัติทั้งสิ้นครับ แต่ต้องเป็นกองพูดเพื่อนำไปสู่การปฏิบัตินะ ไม่ใช่การพูดไร้สาระนั่นเป็นการเพ้อเจ้อฟุ้งซ่าน

ยังเป็นนักเรียนอยู่เลยครับผมอ่ะ ยังโง่ ๆ เซ่อ ๆ อยู่เลย ยังตอบคำถามอะไรที่ลึกซึ้งไม่ได้หรอก นอกจากสิ่งที่พบที่เจอมากับตัวเอง นอกนั้นไม่รู้อะไรซักอย่างเลย

มะม่วง ถ้าไปเรียกมันว่า ลำใย ยังไงมันก็ไม่เปลี่ยนสภาพไปตามคำเรียกไปได้หรอก
มะม่วงก็ยังคงเป็นมะม่วงตามเดิม ไม่ว่าจะเรียกขานด้วยชื่ออะไรก็ตาม


ยังไงก็รบกวนแนะนำผมมาก ๆ นะครับ ขอบคุณความรู้ที่นำมาเล่าสู่กันฟัง


เจริญในธรรม

จิตโลกียะ ดูจิตที่เป็นโลกียะ คือดูกองทุกข์
จิตโลกกุตตระ ดูจิตที่เป็นโลกุตตระ คือดูกองธรรมอันเป็นโลกุตตระ

พระอรหันต์ ที่ยังไม่ดับขันธปรินิพพาน ถึงแม้จะมีขันธ์ 5 ขณะที่ยังกิน ยังนอน ยังเดิน ยังขี้ ยังปัสสวะ
ก็ยังชื่อว่าพัวพันกับกองทุกข์ คือขันธ์5 แต่การพัวพันหรือประกอบนั้นเป็นกิริยาจิต เพราะไม่ก่อให้เกิดกรรมวิบาก ด้วยเหตุว่า อรหัตผลจิตอันเป็นโลกกุตตระวิบากนั้นเกิดคั่นสลับระหว่าง กิริยาจิตและอรหัตผลจิต กิริยาจิตนั้นไม่ใช่จิตอันเป็นกุศลเหตุ หรืออกุศลเหตุ เพราะกิริยาจิตเป็นอัพยากตจิต.

คุณเช่นนั้นครับ

กิริยาจิตที่เกิดขึ้น ใช่เกิดจากจิตของพระอรหันตผลใช่มั้ยครับ???
แล้วกิริยาจิต ที่เกิดจากกุศลล้วนๆ โดยจิตนั้นไม่ยึดมั่นในกุศลนั้นมีมั้ยครับ???
กิริยาจิตของพระอรหันต์นั้น จำเป็นด้วยหรือครับที่ต้องเป็นอัพยากฤตจิตเท่านั้น???
ที่คุณบอกว่า" อรหัตผลจิตอันเป็นโลกกุตตระวิบากนั้นเกิดคั่นสลับระหว่าง กิริยาจิตและอรหัตผลจิต"
เกิดคั่นสลับกันอย่างไรครับ??? ใช่จิตดวงกันมั้ยครับ???

แล้ว..ทั้งหมดนี้ เพราะอะไร..และ..เพื่ออะไร