อ้างอิง เอรากอน เขียน:

นี่จริง ๆ เอกอนน่าจะถามท่านมากกว่านะ...




ชะอุ้ย ....... มิกล้า ๆ
ในลานธรรมมีท่านผุ้รู้ ทรงภูมิธรรมแยะแล้ว
ผมเป็นเพียง "ท่านผุ้หลง" เท่านั้นแหล่ะ
ทำได้เพียงเข้ามาขอความรู้ เท่านั้นครับ


อนุโมทนาในธรรมทาน จากผู้ทรงภูมิธรรมทุก ๆ ท่าน

ให้เจริญในธรรมยิ่ง ๆ

จริงเหร๋อ....

จริง ๆ คำคมใต้ข้อความของท่าน สะดุดตาเอกอน...
ตั้งแต่แว๊บแรกที่ท่านโผล่มา

...คำว่า พันธนาการ... เป็นคำ ๆ หนึ่งที่เอกอนชอบ...
และ เป็นวาทะที่เคยอยู่ในความตระหนัก...ของเอกอนช่วงหนึ่ง...
จริง ๆ ...

มันคือ...สิ่งที่อยู่ลึก ๆ ในใจมาตลอด...ในช่วงหนึ่ง...

ก็คือ... การปราถนาที่จะเป็นอิสระ และพ้นไปจากพันธนาการ...

แต่...เราก็พบว่า เราพบอิสระก็ตรงที่ที่มันไม่อิสระนั่นล่ะ
และ เราก็พ้นไปจากพันธนาการได้ ก็จากที่ที่พันธนาการ นั่นล่ะ..
ไม่เคยไปพบที่อื่นเลย...

เพราะ...การหนีไปจากการพันธนาการเพื่อหาอิสระ
นอกจากพันธนาการนี้จะยังคงตามติดเราไปแล้ว เรายังไปตกอยู่ในพันธนาการใหม่...อีก
ความไร้อิสระอยู่ที่ไหน อิสระก็อยู่ที่นั่น
พันธนาการอยู่ที่ไหน การพ้นไปจากพันธนาการก็อยู่ที่นั่น...

จริง ๆ เอกอน รู้ว่ามีการระบุคำคมได้ด้วย...
แต่เอกอนไม่เคยระบุ...เลย...
เพราะ... คำคมนั้น มันเป็นข้อความที่บ่งบอกอะไรหลาย ๆ อย่าง

และ...สิ่งที่อยู่ในใจ...ที่เอกอนอยากจะบ่งบอกออกมานั้น...

มันไม่มีคำไหน...จะแทนออกมาได้...
ก็เลยไม่เคย...

ครั้งหนึ่ง เอกอนเคยใช้ O

บางคนมองว่าเป็น สัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึง เซน...
หรือ ศูนย์ หรือ ไร้ หรือ ว่าง

แต่จริง ๆ เอกอน นึกถึง ทรงกลม... ซึ่ง
หมายถึงรูปลักษณ์ที่ เนียน กลิ้ง เกลี้ยงเกลา ไม่มีเหลี่ยม ไม่เป็นสัน
และเป็นรูปทรงที่ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน ๆ ก็เหมือนกัน...
และการเคลื่อนที่ของมันก็สอดคล้องกับระนาบตามธรรมชาติ...

...

จริง ๆ ท่าน สุธี อาจจะไม่เห็นกระทู้นี้... อิ อิ
ก็เลยคงไม่ได้แวะเข้ามา...คุยเลย

ว่าแต่...ตอนนี้..เอกอนอยากฟังทัศนะของท่านอิสระ เกี่ยวกับ

อิสระ และ พันธนาการ เหมือนกัน...อิ อิ

และเดี๋ยวอาจจะ ได้ไล่ไปทัศนะของท่านอื่น ๆ ด้วย
ทัศนะที่เอกอน เห็นแล้ว เป็นวาทะที่งามมมมม...
...

สักหน่อย...หรือ สักมาก ๆ หน่อยก็ได้...
เบา ๆ สบาย ๆ กันเอง...

การปฏิบัติธรรมที่จะให้เข้าถึงจิตใจและรู้เห็นจิตใจของตนเองให้ชัดเจนแจ่มแจ้งนั้นต้องอาศัยสติปัญญาจริงๆธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่มีมากมายถึงแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์นั้นก็เพราะว่าจริตนิสัยวาสนาบารมีของสัตว์ทั้งหลายที่สั่งสมอบรมมาต่างกันดังตัวอย่างพระอานนท์ตามเสด็จพระพุทธเจ้าและมีโอกาสได้ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าจนกระทั่งพระพุทธเจ้าปรินิพพานก็ยังไม่สำเร็จต้องหลังจากพระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว๓เดือนถึงได้สำเร็จแต่ผู้ที่ท่านสำเร็จได้อย่างรวดเร็วทั้งๆที่ยังไม่ได้บวชด้วยซ้ำไปเช่นพระพาหิยะตามไปขอฟังธรรมขณะที่พระพุทธเจ้าทรงบิณฑบาตรทีแรกพระพุทธเจ้าทรงห้าม๒ครั้งแต่พอพระพาหิยะทูลขอฟังธรรมครั้งที่๓พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมโปรดรพระพาหิยะพระพุทธเจ้าทรงตรัสว่าดูกรพาหิยะเห็นสักว่าเห็นได้ยินสักว่าได้ยินรู้สักว่ารู้รู้แจ้งสักว่ารู้แจ้งพระพาหิยะสำเร็จพระอรหันตผลทันทีอยากทราบว่าทำไมพระพาหิยะไม่ไปเจริญสมถะ-วิปัสสนาก่อนจึงจะสำเร็จอย่าบอกนะว่านั่นมันเป็นสมัยพุทธกาลสมัยนี้มันเป็นไปไม่ได้ก็เลยต้องถูกมันต้มตุ๋นต่อไปอีกตลอดกาลนานธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นอะกาลิโกไม่มีกาลเวลาและสถานที่ เอวัง

จิตรู้ไม่เกิดไม่ดับก็คือจิตที่รู้อยู่ในสภาวะเดียวหรือเรียกว่าเอกะสภาวะในสภาวะจิตเช่นนักปฏิบัติธรรมเท่านั้นที่จะรู้ได้เห็นได้ด้วยตนเอง(สันทิฏฐิโก)ความว่างความสว่างความสงบของจิตสิ่งต่างๆเหล่านี้ล้วนแล้วเป็นอาการของจิตทั้งนั้นอาการต่างๆของจิตเช่นความว่างความสว่างความสงบความวุ่นวายความฟุ้งซ่านความสุขความทุกข์ความรู้สึกนึกคิดปรุ่งแต่งฯลฯสิ่งต่างๆเหล่านี้ล้วนเป็นการเกิดการดับทั้งนั้นจิตไปรู้การเกิดการดับของสิ่งเหล่านี้จึงเป็นสมุุทัยคือเหตุให้เกิดทุกข์นั่นเองจิตที่รู้ไม่เกิดไม่ดับเป็นมรรคนั้นคือจิตอยู่กับจิตหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าจิตอยู่กับรู้สภาวะเดียวนั่นเองเป็นมรรคเป็นนิโรธ(นิพพานทันที)

พระนิพพานอยู่ที่ใจ พระนิพพานอยู่ที่ใจ เห็นไหมเล่า ? ไม่มีว่างไม่มีเปล่า อยู่ทั้งนั้น
จะมีอะไรเป็นเรา ที่ไหนกัน ? ทุกสิ่งนั้นดับไป เหลือใจเอย
ชีวิตนี้ น้อยๆและสั้นๆ อย่าพากันปล่อยใจ เลยท่านเอ๋ย
มีสติรู้อยู่ที่ใจ ให้คุ้นเคย ต้องได้เชยชม พระนิพพานอยู่ที่ใจ
เป็นการอยู่กับผู้รู้ ละกิเลส จะมีเพศชั้นวรรณะ กันที่ไหน ?
ทุกขณะที่รู้ อยู่กับใจ จงหมั่นใช้ปัญญา รู้ของจริง
รู้ของจริงทิ้งของเท็จ ได้เด็ดเดี่ยว ไม่เกาะเกี่ยวแม้ความว่าง สว่างยิ่ง
รู้อะไรก็ไม่สู้ รู้ใจจริง ยิ่งรู้ยิ่งหลุดพ้น ไม่ต้องเบิกบาน
ความร้อนร้นหม่นไหม้ ไกลใจหมด พระนิพพานปรากฏ ก็ไม่ยึดเป็นแก่นสาร
มีสติรู้ให้ได้ ทุกอาการ จะพบพระนิพพานจริงๆ ที่ใจเอย !
พระนิพพาน
พระนิพพาน พ้นจากความมีและไม่มีให้คนเห็น
พระนิพพาน พ้นจากความเป็นและไม่เป็นเช่นสังขาร
พระนิพพาน พ้นจากความหมายและไม่หมายให้วิจารณ์
พระนิพพาน ไม่เกิด-ไม่ดับ คือจิตหรือรู้ล้วนๆที่บริสุทธิ์เอย

ธรรมทั้งหลายล้วนมีหตุเป็นแดนเกิดดังพระอัสสะชิท่านแสดงให้อุุปปะติสสะ(พระ สารีบุตร)ฟังว่ายังกิญจิสะมุทะยะธัมมังสัพพันตังนิโรทะธัมมันติธรรมทั้งหลาย ล้วนมีเหตุเป็นแดนเกิดจะดับก็ต้องดับที่เหตุเหตุของสภาวะธรรมทั้งหลายที่ เกิดดับๆที่จิตที่รู้หลงคืออวิชชา(ความไม่รู้แจ้งหรือความไม่รู้จริงนั่น เอง)จึงเป็นเหตุให้เกิดการปรุ่งแต่งต่างๆนาๆสิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วเกิดๆดับๆ ทั้งนั้นนักปฏิบัติธรรมไม่ควรสนใจสิ่งที่ควรให้ความสนใจก็คือเอาสติปัญญามา รู้มาดูสิ่งที่รู้ที่เห็นการปรุงแต่งนั่นเองความนึกคิดปรุงแต่งมันไม่รู้ เรื่องหรอกปรุงแต่งเรื่องดีเรื่องชั่วปรุงแต่งเรื่องอดีตเรื่องอนาคตเรื่อง ราวต่างๆฯลฯสิ่งเหล่านี้ล้วนเกิดดับทั้งนั้นพอความนึกคิดปรุงแต่งดับไปแล้ว สิ่งที่ไม่เกิดไม่ดับคืออะไรเราทำไมไม่สนใจไปสนใจในสิ่งที่เกิดๆดับๆทำไม อริยะสัจจ์ ๔ ของจิต
จิต รู้เกิด-รู้ดับ เป็น สมุทัย เหตุให้เกิดทุกข์
ผลที่เกิดจากจิตที่รู้เกิด รู้ดับ เป็น ทุกข์
จิต รู้ไม่เกิด ไม่ดับเป็น มรรค ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์
ผลที่เกิดจากจิตที่รู้ไม่เกิด ไม่ดับ เป็น นิโรธความดับทุกข์
อริยะสัจจ์ ๔ ล้วนแล้วแต่เป็นอาการของจิตทั้งนั้น จิตที่พ้นจากอริสัจจ์ ๔ จึงไม่มีอาการของสมมติใดๆทั้งสิ้น การไปการมา การตั้งอยู่หรือการดับไปของจิตจึงไม่มี สิ่ง ต่างๆเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของสมมติทั้งสิ้น

ดูกร พาหิยะเห็นสักว่าเห็น ได้ยินสักว่าได้ยิน รู้สักว่ารู้ รู้แจ้งสักว่ารู้แจ้ง แล้วจะต้องไปเจริญสมถะวิปัสสนาที่ใหนอีก ความดับมีอยู่(หมายถึงสิ่งที่เกิดๆดับๆ)แต่ผู้ดับหามีไม่(หมายถึงจิตหรือรู้ที่ไม่เกิดไม่ดับนั่นเอง) ดังที่ท่านพระอัญญาโกณฑัญญได้ดวงตาเห็นธรรม(คือเห็นจิตนั่นเอง)ความว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นย่อมดับไปเป็นธรรมดา แล้วสิ่งที่ไม่เกิดไม่ดับล่ะสิ่งนั้นคืออะไรคือจิตที่รู้ๆนั่นเอง สิ่งที่เกิดที่ดับเขาไม่รู้เรื่องผู้ที่รู้คือจิตนั่นเอง

อริยสัจจ์๔แห่งจิตการใช้สื่อภาษาเรื่องอริยสัจจ์๔ของครูบาอาจารย์แต่ละท่านย่อมไม่เหมือนกันแต่ความหมายของธรรมนั้นเป็นอันเดียวกันไม่มีการผิดเพี้ยนกันแม้แต่นิดเดียวตัวอย่างเช่นอริยสัจจ์แห่งจิตของหลวงปู่ดูลย์ อริยสัจจ์๔แห่งจิต ของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย ผลที่เกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์ จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค ผลที่เกิดจากจิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นนิโรธ ความของธรรมแท้นั้นย่อมเป็นอันเดียวและสามารถอธิบายได้หมด จะอธิบายความอริยสัจจ์๔แห่งของหลวงปู่ดูลย์ให้ท่านนักปฏิบัติธรรมทั้งหลายได้ทราบพอสังเขปคำว่าจิตที่ส่งออกนอกเป็นสมุทัยนั้น คือจิตที่รู้เกิดรู้ดับเป็นสมุทัย ผลที่เกิดจากจิตที่ส่งออกนอกเป็นทุกข์ ผลที่เกิดจากจิตที่รู้เกิดรู้ดับ เป็นทุกข์ จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค จิตที่รู้ไม่เกิดไม่ดับ เป็นมรรค ผลที่เกิดจากจิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นนิโรธ ผลที่เกิดจากจิตที่รู้ไม่เกิดไม่ดับ เป็นนิโรธ(นิพพานนั่นเอง) อริยะสัจจ์ ๔ ของจิต
จิต รู้เกิด-รู้ดับ เป็น สมุทัย เหตุให้เกิดทุกข์
ผลที่เกิดจากจิตที่รู้เกิด รู้ดับ เป็น ทุกข์
จิต รู้ไม่เกิด ไม่ดับเป็น มรรค ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์
ผลที่เกิดจากจิตที่รู้ไม่เกิด ไม่ดับ เป็น นิโรธความดับทุกข์
อริยสัจจ์๔แห่งจิต ของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย ผลที่เกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์ จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค ผลที่เกิดจากจิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นนิโรธ ข้อสำคัญก็คือตั้งใจปฏิบัติให้มันหายสงสัยถ้ามัวแต่ศึกษาอ่านตำราอย่างเดียวไม่มีโอกาสพบพระนิพพานของจิตภายในจิตใจอย่างแน่นอนนอกจะเจอนิพพาลของกิเลสเท่านั้นเอง

อริยสัจจ์๔แห่งจิต ของหลวงปู่ดูลย์ อตุโล จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย ผลที่เกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์ จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค ผลที่เกิดจากจิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นนิโรธ อริยะสัจจ์ ๔ ของจิต
จิต รู้เกิด-รู้ดับ เป็น สมุทัย เหตุให้เกิดทุกข์
ผลที่เกิดจากจิตที่รู้เกิด รู้ดับ เป็น ทุกข์
จิต รู้ไม่เกิด ไม่ดับเป็น มรรค ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์
ผลที่เกิดจากจิตที่รู้ไม่เกิด ไม่ดับ เป็น นิโรธความดับทุกข์ suthee

พระพุทธเจ้าทรงค้นพบว่า ตัณหา เป็นเหตุเกิดทุกข์ เป็นนายช่างก่อเรือนแห่งความทุกข์

และทรงพบว่า ภาวะอันเป็นที่สิ้นตัณหา คือนิพพาน คือความดับทุกข์ คือที่สุดทุกข์

ไม่ว่าพระพุทธเจ้าพระองค์ไหนมาตรัสรู้ ก็รู้อย่างเดียวกันอย่างนี้

แล้วเหตุไฉน เดี๋ยวนี้จึงมีอริยสัจจ์ที่ประหลาดไปจากการตรัสสอนของพระพุทธองค์

..อริยะสัจ..ประหลาด..
..ฮา

แค่ตัณหา พาให้สัตว์เวียนว่ายตายเกิด ยังเข้าใจไม่ค่อยได้
แล้วยังจะมีอะไรอื่นให้ต้องมาตีความกันอีกหรือ

จิตที่มีตัณหา เป็นจิตที่ก่อภพ
ผัสสะ>เวทนา>ตัณหา>อุปาทาน>สร้างภพเพื่อสร้างกรรมทาง(ใจ วาจา กาย)
ผัสสะ แบบนี้ ก็สร้างภพแบบนี้
ผัสสะ อีกแบบ ก็สร้างภพอีกแบบ
ภพที่สร้างแต่ละวาระ มันเปลี่ยนไปตลอดวัน
เพราะมีภพ ก่อนจะละทิ้งร่างกาย จิตเจตสิกรูป จึงไม่ยอมสลายไป