คุณทักทายเขียน



เหมือนเราเลยค่ะ
ตอนแรกๆที่เราฝึก โดนญาติๆที่เมืองไทยห้าม
พูดซะจนเรากล้าๆกลัว

พอเวลานั่งสมาธิน่ะ พอจิตเริ่มจะสงบเราก็กลัว ลืมตาเป็นอยู่อย่างนี้
พอมาสมัครในเว๊บนี้ ได้คุยกับคุณกรัชกาย ก็เลยมีความมั่นใจมากขึ้น

ก็กล้านั่ง แต่พอมีปัญหาก็ยังหาทางออกไม่ได้
พอดีได้คุยกับคุณน้ำ คุณน้ำแนะนำบอกทางให้
เราเลยนั่งไม่กลัวอะไรค่ะ เพราะเราคิดว่า

ในขณะที่เราสวดคำว่า พุท-โธ ถ้าจะมีเหล่าวิณญานมาทำร้ายเราได้
เราคงต้องปล่อยค่ะ เราคิดแบบนี้ไม่รู้ว่าถูกหรือปล่าวน่ะค่ะ

สรุปแล้ว เราคิดว่า ถ้าคนที่อยู่ต่างประเทศจะนั่งสมาธิ
น่าที่จะมีท่านผู้รู้ให้คำแนะนำน่ะค่ะ
เพราะถ้าเรานั่งเอง ก็อันตรายจริงๆน่ะแหละ
เพราะเราจะไปยึดติดกับภาพ ที่เราเห็น
ตอนนี้คุยไปคุยมา เริ่มจะเข้าใจได้เยอะเลยค่ะ

คำแนะนำของ คุณmurano ดีมากๆเลยน่ะค่ะ
เราจะได้ไม่หลงยึดติดอะไร
แค่นั่งสมาธิกับสวดมนต์ก็พอแล้วค่ะ

เรามีอาการเบื่อโลก ตอนใกล้ปลายปีที่แล้วค่ะ
ทั้งลูกทั้งแฟนป่วย

โดยเฉพาะกับลูก เพราะลูกเราชักแล้วสลบไป2วัน
ในขณะที่สลบก็ยังชักด้วย แล้วหมอบอกมีถุงน้ำในสมอง
ถ้าไม่ยุบต้องผ่าตัด

ตอนนั้นความรู้สึกคือเหมือนช๊อคค่ะ ตอนนั้นมีความรู้สึกว่าการเกิดนี่คือทุกข์น่ะ
สุขก็สุขไม่จริง วันนี้เราอาจจะสุข แต่พรุ่งนี้เราอาจจะทุกข์
กินก็ไม่ได้นอนก็ไม่ได้

ขนาดนอนหลับอยู่ยังผวา ลุกขึ้นมาตกใจ กลัวใครจะมาพรากลูกไป
ก็เลยรู้ว่าสิ่งที่สุขนั้น ปลอมทั้งนั้น

แต่ช่วงนั้น สิ่งที่ทำให้สติเราไม่เตลิด เพราะเรากำหนดพุท-โธ
คือคุมความรู้สึกเอาไว้

ทำให้จิตสงบ แต่นั่งสมาธิไม่ได้เลย เพราะเวลานั่ง
พอจิตเริ่มจะสงบ จะเหมือนมีอะไรไม่รู้น่ะค่ะ
มาดันอยู่ที่ในอก ทำให้หายใจไม่ออก

ก็เลยทำให้รู้ว่า บางคนที่เค้ากำลังมีความทุกข์
เค้าบอกเค้านั่งสมาธิไม่ได้ เพราะเหตุใด

แต่ตอนนี้สำหรับเรา ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ทำให้เราทุกข์ผ่านไปด้วยดี
แต่เราเปลี่ยน คือเบื่อโลกแสงสี
เบื่อการฟัง คนโน้นว่าฉัน คนนี้ว่าฉัน
เบื่อฟังเรื่องแบบนี้
เอาจิตของเราไปกำหนดพุท-โธดีกว่าค่ะ

คุณ bbby อ่านข้อคิดสั้นๆของบัณทิตนี้แล้ว คุณว่าข้อไหนที่อ่านแล้วช่วยเป็นกำลังใจได้


พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ เขียนในหนังสือมหาบุรุษว่า สิ่งหนึ่งที่บุคคลสำคัญของโลกมีก็ คือ ความเป็นผู้มีหัวใจเข้มแข็ง คนที่มีหัวใจเข้มแข็งนั้น ย่อมไม่รู้จักฉุนเฉียวหรือโกรธง่าย คนที่โกรธง่าย คือ คนอ่อนแอ ไม่สามารถจะบังคับตัวของตัวเองได้

ท่านสรุปลักษณะของมนุษย์ที่เข้มแข็งเอาไว้ 4 ประการ คือ

1. ไม่รู้จักบ่น หรือร้องทุกข์

2. ไม่ต้องการทราบว่า คนอื่นจะคิดเห็นว่าตัวเป็นอย่างไร

3. ไม่บอกความลับของตนให้แก่ใคร และไม่ต้องการรู้ความลับของคนอื่น

4. ไม่คิดว่า ตัวเองเป็นคนเคราะห์ร้าย สามารถจะนำเอาเหตุการณ์ต่างๆ มาทำประโยชน์แก่ตนได้ทั้งสิ้น เหนือสิ่งอื่นใดก็ คือ คนที่มีหัวใจเข้มแข็ง ย่อมจะยิ้มได้เมื่อภัยมา

ส่วนตัวกรัชกายชอบ ข้อ 4

ตรงนี้เป็นประโยชน์ต่อผู้ปฏิบัติกรรมฐาน หรือนั่งสมาธิ หรือปฏิบัติธรรม หรือจะเรียกว่าอะไรก็ตั้งชื่อเอา ชื่อไม่สำคัญ ขอแทรกข้อคิดให้หน่อย คิดแล้วต้องทดลองด้วยตนเองนะครับ ไม่ใช่คิดเฉยๆ คือลองทำดูด้วย

...ขณะ...เมื่อเราคิด จงใช้ความคิดนั่นๆ เป็นอารมณ์กำหนดรู้ความคิดนั้นตรงๆ ไม่เบียงเบนหนีอารมณ์ เลี่ยงหนีความจริง ความคิดที่ตนเองไม่ต้องการ แบบคิดวิพากษ์ไปเรื่อยๆว่า คิดอะไรนักก็ไม่รู้เดี๋ยวคิดเรื่องนั้น เรื่องนี้ฟุ้งไปหมด คิดจนเบื่อจนรำคาญอย่างนี้ พึงกำหนดรู้อารมณ์นั้นๆ ตามจริง หรือตามที่มันเป็น "คิดหนอๆๆ" "ฟุ้งซ่านหนอๆๆๆ" "รำคาญหนอๆๆ" "เบื่อหนอๆๆ" "ทุกข์หนอๆๆๆ" ฯลฯ ทางภาษาปฏิบัติ เรียกว่าตามดูรู้ทันความคิด (จิตตานุปัสสนา) ตามดูรู้ทันธรรมารมณ์ (ธรรมานุปัสสนา) ตามดูรู้ทันเวทนา (เวทนานุปัสสนา)

แต่นักปฏิบัติธรรมหรือนักบำเพ็ญเพียรทางจิตส่วนมาก มักเลี่ยงหนีความจริงหรือธรรมะหรือธรรมชาติ จึงขัดกับธรรมะอย่างแรง เช่น รู้สึกอึดอัดขัดเคือง ตนเองไม่ชอบ ก็ยิ่งอึดอัดๆๆ ก็ยิ่งหนีๆๆ จึงพลาดจากสัจธรรมไปโดยไม่รู้ตัว แล้วก็พร่ำพรรณาหาธรรมตามที่ตนเองต้องการ ว่ามันน่าจะเป็นธรรมไป

เสริมกำลังใจจากบทประพันธ์ของหลวงวิจิตรวาทการ

โชคมนุษย์

คำร้อง/ทำนอง : พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ

โลกมนุษย์นี้ไม่มีที่แน่นอน
ประเดี๋ยวเย็นประเดี๋ยวร้อนช่างแปรผัน
โชคหมุนเวียนเปลี่ยนไปได้ทุกทุกวัน
สารพันหาอะไรไม่ยั่งยืน

ชีวิตเหมือนเรือน้อยล่องลอยอยู่
ต้องต่อสู้แรงลมประสมคลื่น
ต้องทนทานหวานสู้อมขมสู้กลืน
ต้องจำฝืนสู้ภัยไปทุกวัน

เป็นการง่ายยิ้มได้ไม่ต้องฝืน
เมื่อชีพชื่นเหมือนบรรเลงเพลงสวรรค์
แต่คนที่ควรชมนิยมกัน
ต้องใจมั่นยิ้มได้เมื่อภัยมา

ความรู้สึกมากกว่าความเข้าใจ........จะเบื่อแต่ยังไม่อิ่ม

ความเข้าใจในทุกความรู้สึก..........จะเกิดภาวะอิ่ม ไม่ใช่เบื่อ

เพราะเบื่อ.......จึงผลัก
เพราะอิ่ม.........จึงหยุด

คุณกรัชกายเขียน





เราก็เลือกข้อ4ค่ะ


คุณทักทายเขียน





เรามีญาติคนหนึ่งผู้ชายค่ะ ชีวิตของเค้าวันๆก็กินแต่เหล้า
จนโดนไล่ออกจากงาน ภรรยาก็หนีไปทิ้งลูกให้อยู่กับเค้า

จนวันหนึ่งเค้านั่งกินเหล้า ลูกก็วิ่งเล่นโดนรถชนเสียชีวิต
พอหลังจากลูกเสียชีวิต เค้าจะชอบเข้าไปนั่งในวัด (เค้าเลิกกินเหล้าแล้ว)

ทีนี้ความคิดของเค้าคือ เค้าอยากจะฝึกการนั่งสมาธิ
เค้าก็ไปบอกกับแม่เค้า ทีนี้ทั้งแม่ทั้งน้องชายเค้า
ห้ามไม่ให้เค้าไปนั่งสมาธิ

เพราะเข้าใจว่า ถ้านั่งสมาธินานๆจะเพี้ยนไป
เค้าก็เลยไม่ได้ไปฝึกนั่งสมาธิจนทุกวันนี้ค่ะ

เรายังนึกเสียดายแทนเค้าจริงๆ ทั้งที่เค้าจะได้เจอกับแสงสว่างของชีวิตแล้วน่ะ
แต่เค้าก็ต้องถอยหลังกลับ

ก็คล้ายๆกับเราน่ะ ถ้าเราไม่เข้ามาคุยในเว็บนี้
มาถึงวันนี้ เราคงทำให้ตัวเราหายไปจากโลกนี้แล้วค่ะ

บางครั้งคนเราไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่กล้าถาม
คิดๆแล้วก็แปลกน่ะค่ะ ใจตัวเองอยากจะนั่ง
แต่ทำไมถึงเดินถอยหลังกลับไป
ทั้งๆที่เห็นแสงสว่างของชีวิตอยู่ข้างหน้าแล้ว
เราก็ไม่เข้าใจเค้า






แล้วทำยังไงถึงจะให้อิ่มได้ล่ะค่ะ จะได้หยุดได้จริงๆซะที
ชีวิตของเราตอนนี้น่ะค่ะ
ไม่อยากจะรับทั้งสุข แล้วก็ไม่อยากจะรับทั้งทุกข์ค่ะ

โชคมนุษย์










นี่ค่ะ เพราะดีน่ะค่ะ

นานๆจะเห็นคนบ่นอย่างนี้สักที เขามีพร้อมทั้งความอบอุ่นจากครอบครัว ฐานะทางการเงินก็ไม่เดือดร้อน แต่เหมือนยัง

ขาดความสุขที่แท้ เขาว่างี้


ทำไมถึงไม่เคยมีความสุขที่แท้จริงเลย

เป็นอย่างนี้มาหลายปีแล้วอ่ะค่ะ ทั้งๆที่พ่อกับแม่ก็ดี คอยดูแลเอาใจใส่ลูกเป็นอย่างดี คอยให้คำปรึกษาทุกเรื่อง

แล้วก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลยซักอย่าง อยู่อย่างสบายกาย ไม่เจ็บป่วย ฐานะการเงินก็ไม่ขัดสน แต่กลับไม่มีความสุข

เลย มันเป็นเพราะอะไรคะ ไม่เข้าใจจริงๆ

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?t ... 32#msg6832

น่าจะรับรู้ หรือ เรียนรู้ทั้งสุขและทุกข์นะครับ คือทั้งอารมณ์ที่ชอบใจ ไม่ชอบใจ โดยไม่เลือกที่รัก ผลักที่ชัง เรียนรู้ความรู้สึกสุข-ทุกข์ไปเรื่อยๆ แล้วจะประสบกับมัชฌิมาปฏิปทาสำหรับตนเอง เพราะว่าทั้งสุขและทุกข์สุดโต่งด้านหนึ่งๆ

ข้อคิด


ตราบใด มนุษย์ยังไม่สามารถจัดการกับปัญหาพื้นฐานแห่งชีวิตของตน ยังวางตัววางใจหาที่ลงไม่ได้กับทุกข์ถึงขั้นตัวสภาวะ ตราบนั้น มนุษย์ก็จะยังแก้ปัญหาไม่สำเร็จ ยังหลีกไม่พ้นการตามรังควาญของทุกข์ ไม่ว่าจะพบสุขขนาดไหน และจะยังไม่ประสบความสุขที่แท้จริง ซึ่งเต็มอิ่ม สมบูรณ์ในตัว และจบบริบูรณ์ลงที่ความพึงพอใจ