ตอนนี้เราก็เป็นค่ะ ขนาดลูกยังไม่โต ลูกๆของเราไม่สนใจอะไรกับเราแล้วค่ะ
กลับจากโรงเรียนก็นั่งหน้าจอคอมพ์ เวลาถามอะไร
คำตอบที่ได้ก็คือ " อืมๆๆ อาๆๆ "
เราก็เลยไม่รู้ว่า สิ่งที่เราพูดนี่ เค้าเข้าใจหรือปล่าว
เวลาสอนอะไรมากๆก็ " แม่พวกหนูโตแล้วน่ะพวกหนูไม่ใช่เด็กๆแล้ว"
ตัวเราเองก็ต้องทำใจค่ะ

คุณ bbby คะลูกติดคอมมากหรือเปล่า นั่งหน้าจอนานเกินไปก็เป็นอันตรายต่อสุขภาพและสายตานะคะ

ตอนที่ลูกๆ bluebird ยังเล็กๆอยู่ช่วงเรียนประถมมัธยมต้นเนี่ยค่ะ ติดคอมมาก จนสายตาเกือบจะเสีย

การบ้านก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง เลยต้องมีข้อตกลงกันเล็กน้อย ว่าวันจันทร์ถึงวันพฤหัสเล่นคอมได้ถึงเวลา

ประมาณ 3 ทุ่มต้องไปนอน ก่อนเล่นขอให้ลูกทำการบ้านก่อน วันศุกร์ถึงวันเสาร์ ลูกอยากเล่นยังไง

แค่ไหนก็เล่นไป ตรงนี้ bluebird พลาดไปนิดหนึ่ง เพราะคิดว่าเด็กๆคงเล่นไม่ทน เดี๋ยวเค้าง่วงก็คง

ไปนอน ที่ไหนได้เล่นถึงเช้าเลยค่ะ มีกองสนับสนุนส่งเสบียงอีกต่างหาก คือคุณยายตอนดึกๆหา

ขนม นม น้ำ ให้รับประทาน นั่งดูหลานเล่นเกมส์อีกตะหาก คอยลุ้นเวลาต่อสู้กับเควสต่างๆในเกมส์

พอผ่านไปได้ก็ตบมือชมหลานว่าเก่งๆ แล้วยังมีการช่วยจำอีก อย่าไปตรงนั้นนะเดี๋ยวเจอนั่นเจอนี่เดี๋ยวตาย

แต่เมือ่ตกปากรับคำลูกไปแล้วก็ต้องทำตามคำพูดค่ะ ก็เค้าทำการบ้านเสร็จแล้วรวมทั้งภาระหน้าที่ๆต้องทำ

ในบ้าน ส่วนวันอาทิตย์นอน 3 ทุ่ม เพราะต้องตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า

ช่วงเรียนมหาลัยก้อปรับขึ้นมาอีกหน่อย นอนดึกได้บ้างแต่ลูกต้องแบ่งเวลาให้ถูกกับการเรียนและการเล่น

เลี้ยงลูกวัยรุ่นนี่เป็นอะไรที่ยากมาก เวลาจะบอกจะสอนอะไรเค้าก็ต้องนึกถึงตัวเองว่าในช่วงเวลานั้น

ที่เราอายุเท่านี้เราก็เคยเป็นมาก่อนอยากรู้อยากเห็นอยากลองนั่นนี่ บางทีแค่สอนอย่างเดียวก็ไม่พอ

ต้องให้เค้าเรียนรู้ด้วยตัวเองบ้างเหมือนกัน เช่นเรื่องดื่มเหล้า สูบบุหรี่ อย่างไรเสียเค้าก็คงอยากลอง

แต่แทนที่จะไปลองกับเพื่อนๆ พ่อกับแม่ก็ให้เค้าลองไปเลย เวลาที่มีกินเลี้ยงกันในโอกาสต่างๆ

เช่นปีใหม่ ก็ผู้ใหญ่เค้าดื่มเหล้าสูบบุหรี่กันนี่คะ เอ้าลูกลองดื่มดูแต่ลูกต้องรู้นะว่ามันเป็นของไม่มีประโยชน์

แล้วก็เป็นโทษกับร่างกาย แค่รู้จักกินรู้จักดื่มในบางโอกาส เรากินเหล้าแต่อย่าให้มันกินเรา

ประมาณเนี้ยอะค่ะ กับลูกสาวนี่ได้โอกาสเลย ดื่มไปแก้วเดียว เมาค่ะเมา ลงไปนอนหลับอยู่ใต้โต๊ะ

ไล่ให้ไปนอนก็ไม่ไป เมาตรงไหนหลับตรงนั้น รุ่งขึ้นก็บอกเค้าว่า นี่ดีนะที่กินกันอยู่ในญาติพี่น้อง

ถ้าลูกไปกินที่อื่นกับเพื่อนละทำไง จะไว้ใจเพื่อนได้แคไหน


เพราะเวลาลูกเมาลูกช่วยตัวเองไม่ได้เลยไม่มีสติเลย



เหนื่อยนะคะเลี้ยงลูกวัยรุ่นกว่าจะได้ผ่านพ้นช่วงนั้นมาได้ก็ทุลักทุเลเต็มที

เข้ามาคุยต่อแบบลูกๆนะคะ

เด็กสมัยนี้น่าสงสารที่สังคมรอบตัว สื่อ โฆษณา สารพัด..ทำให้พวกเขาเก่งโลกแต่อ่อนแอ


คนเป็นพ่อแม่นี่หนักกว่า เพราะทั้งทำงานหนัก เหนื่อย ไม่มีเวลาสุขส่วนตัวเท่าที่ควร
แล้วยังต้องดูแลลูก ต้านกระแสมากๆก็สู้ไม่ไหว สื่อสมัยนี้ทุกๆรูปแบบมันพุ่งเข้าเด็ก
เราปกป้องเขาไมไ่ด้ตลอดเวลาอ่ะใช่ไหมคะ (เขาไม่ยอมให้เราปกป้องด้วยแหล่ะ)

อย่างที่่ว่า คนเป็นพ่อแม่ได้แต่ทำใจและทำตัวให้หนักแน่นมากๆๆๆ
ไว้เมื่อนกน้อยของเราที่บินโผเผออกจากอกเราไปจะบินกลับมา
อาจบาดเจ็บ เหนื่อยล้า ถึงตอนนั้นเราก็ต้องเป็นที่พึ่งเขาให้ได้อีกตามเคย

อย่างฮานาโกะ เคยบินหนีพ่อแม่ไปเหมือนกันนะ
ความรู้สึกว่า ตัวเองตอ้งอยู่คนเดียวเนี่ย คนแรกที่นึกถึงก็พ่อแม่นี่ล่ะค่ะ
แต่อาจจะปากแข็งนิดหน่อย อิอิ

ค่ะเดี๋ยวนี้สังคมรอบตัวเด็กวัยรุ่นมีสิ่งล่อใจมากมาย เทคโนโลยี่ใหม่ๆเยอะมาก เป็นอะไรที่พ่อแม่

ควรจะต้องศึกษาและไปให้ทันถ้าพอแบ่งเวลาได้ เพื่อจะก้าวให้ทันลูกนั่นแหละค่ะ แต่ไม่ได้หมายความว่า

จะต้องห้ามเค้าไปเสียทุกเรื่องถ้าความเห็นเราไม่ตรงกับเค้า ต้องหนักแน่นและใจเย็นมากๆกับการที่

ต้องเรียนรู้สิ่งใหม่ๆไปพร้อมๆกับเค้าถ้าทำได้

คุณฮานาโกะเคยหนีพ่อแม่ไปคงพอเข้าใจเรื่องนี้บ้างพอสมควรไม่มากก็น้อย

ช่วงที่ลูก bluebird หนีไปก็ต้องพยายามทำใจมากค่ะ แต่อดทนที่จะไม่ไปตามเค้าในทันที

ค่อยๆถามคนใกล้ตัวเค้าก่อน แล้วก็เพื่อนๆสนิทในกลุ่มเค้า ก็พอจับใจความได้ว่า ติดเพื่อนมาก

แล้วเพื่อนๆในกลุ่มก็ชอบเที่ยวกลางคืน แล้วก็ดูอยู่ห่างๆ ว่าเค้ายังไปโรงเรียนมั้ย ติดยามั้ย

ไม่มีรายการติดยาโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ที่เหลือยังพอทำใจรับได้ จนพอได้ข่าวว่าเค้าไม่ไปสอบ

เอนเนี่ยค่ะ เพื่อนๆสนิทเค้าไปสอบกันทุกคน เอ๊ะทำไมลูกเราไม่ไป เลยเป็นไรที่ต้องรีบทำ

อย่างเร่งด่วน ที่พอรู้คือเค้าไม่กล้ากลับบ้าน เพราะกลัวพ่อแม่ดุ คือรู้ตัวว่าทำผิดไงคะ ก็ไม่กล้า

กลับมาสู้หน้าพ่อแม่ อันนี้ bluebird พยายามทำความเข้าใจลูกตรงนี้และมองข้ามไปเสีย ในเมื่อลูกไม่กล้า

มาหาแม่แม่ไปหาลูกเอง เพื่อจะบอกว่าลูกทำผิดยังไงพ่อแม่ก้ให้อภัยลูกเสมอ

ตอนนี้ bluebird ปล่อยวางเรื่องตรงนี้ไปก่อน สืบก่อนว่าลูกไปอยู่บ้าน

เพื่อนคนไหน พอรู้ก็ไปอย่างด่วนเลยค่ะด้วยคำถามเดียวอย่างที่เคยเล่า ว่าลูกยังอยากเรียน

หนังสือหรือเปล่า เราจะไม่พูดถึงเรื่องที่ผ่านมา ถ้าลูกอยากเรียนขอให้เริ่มต้นใหม่ ต้องรีบไงคะ

ตอนนี้เพื่อที่จะเอนรอบสองให้ได้ พอเค้าบอกว่าอยากเรียนก็กลับบ้านด้วยกัน พ่อกับแม่ก็หา

หนังสือเตรียมสอบเอนมาให้ถามว่าลูกอยากเรียนคณะอะไร จะได้หาหนังสือมาให้ถูก คือไม่บังคับ

แล้วแต่อยากเรียนคณะอะไรตามใจลูกเลย ได้ไม่ได้ค่อยว่ากันใหม่ขอให้พยายามให้เต็มที่ก่อน

พอเค้าสอบเข้าไปได้ก็ขอร้องเพิ่มอีกหน่อย แม่ขอร้องอย่าเพิ่งติดต่อกับเพื่อนเก่าๆในช่วงนี้

คือไม่ได้ห้ามค่ะแค่ขอร้องสักระยะหนึ่งก่อนขอให้มีสมาธิที่จะเรียนรู้กับเพื่อนใหม่ที่ใหม่ก่อน

คืออันนี้แม่บอกลูกไปตามตรงว่าแม่เคืองเพื่อนๆลูกมากนะทุกคนไปสอบกันทำไมไม่หนีบลูกไปสอบด้วยล่ะ

เป็นเพียงแค่เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวเท่านั้นหรือ

ก่อนไปสอบก็มีปัญหามากมายนะคะเพราะติดหลายตัวที่ยังไม่ผ่าน งานไม่ส่งอาจารย์ไรเงี้ยค่ะ

ต้องวิ่งไปติดต่ออาจารย์หลายท่านเพื่อไปสอบซ่อม และไปส่งงาน ที่ยังค้าง

กว่าจะผ่านพ้นตรงนั้นมาได้เหนื่อยมากค่ะ

แต่ฮานาโกะไม่ไ้ด้หนีออกจากบ้านนะคะ แต่แบบว่า ขอไปอยู่ไกลๆให้มันพ้นๆ ก็ไปมันแบบเปิดเผยนี่ล่ะค่ะ แต่โอ้โห ร้องไห้ทุกวัน คิดถึงพ่อแม่มาก คิดแต่ เราทิ้งท่านมาได้ไงนะ ทิ้งมาได้ไง ทำไมใจเราดำอย่างนี้
แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอ่านะคะ ตอนนั้นออน msn กับแม่ เปิดกล้อง รอ้งไห้ใส่กล้องทุกวัน

สุดท้ายกลับค่ะ ทุกวันนี้ยังไมไ่ด้ไปไหนเลยเนี่ยะ อยู่ด้วยกันทุกวันมาจะสามสิบปีแล้ว
(ชักเซ็ง อิอิ)

เป็นข้อความสั้นๆ แต่ bluebird สัมผัสได้ในความรักของคุณที่มีต่อพ่อแม่

ขอบคุณที่เข้ามาโพส กับข้อความธรรมดาๆแต่น่ารักในความรุ๋สึกของ bluebird

คลายความหมองเศร้าลงไปได้บ้าง

คุยกันแบบแม่ๆลูกๆนะคะ

ยินดีค่ะ แบบว่าฮานาโกะไม่เคยมีครอบครัวที่สร้างใหม่ด้วยตัวเอง
ถึงจะใกล้สามสิบแระแต่ก็...เหมือนเด็ก

ตอนหิ้วกระเป๋าออกจากบ้าน
เอาผ้าคลุมข้าวของที่อยู่ในห้องนอน เอาตุ๊กตาตัวที่รักมากไปด้วย (ตัวเล็กๆสูง ประมาณ 8 นิ้ว)
ไปสวัสดี ลาพ่อแม่ พ่อว่า "นกน้อยของพ่อเที่ยวนี้บินจากพ่อไปไกลจัง"
เกือบร้องไห้แต่ตอนนั้นไม่ถอยหลังแล้ว เดินหน้าอย่างเดียว

อย่างสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองทำให้เชื่อจริงๆอ่ะค่ะ
ว่า พ่อแม่ รักเรามาก มาก ๆ ๆ ๆ ๆ
ฮานาโกะบอกแม่ว่า ฮานาโกะอยู่บ้านไมไ่ด้แล้ว ต้องไป จะเป็นไงก็ต้องไป
(จริงๆที่ไปนี่ทะเลาะกับน้องชายนะคะ ไมไ่ด้ทะลเาะกับพ่อแม่หรอกค่ะ)
แม่ก็ยอมปล่อยให้ไป ให้ไปทำตามที่ตัวเองอยากจะไป
ไม่เคยขอร้องให้กลับเลยอ่ะค่ะ ซึ่งตรงที่ไม่เคยขอให้กลับนี่แหล่ะที่หนูว่าพ่อแม่เขารักเรามากๆ
รักจึงยอมปล่อยให้เราเลือกทุกอย่างด้วยตัวเอง ให้ไปทำอย่างที่อยากทำ
ให้อิสระเต็มที่


ตอนแชทกันกับที่บ้าน เปิดกล้อง พ่อเล่นไม่เป็นค่ะกับคอมฯเนี่ย ก็มายืนหน้ากล้องทำท่าชูสองนิ้ว
คือ ชื่อเล่นจริงๆของฮานาโกะชื่อ วี อ่ะค่ะ
พ่อก็จะชูสอนนิ้วเป็นรูปตัววี แล้วถามมาในกล้องว่า
"ลุกยังชูสองนิ้วได้หรือเปล่า ถ้าชุได้ไหนชุสองนิ้วให้พ่อดูหน่อย"
ฮานาโกะก็ชูสองนิ้วกลับไป
พ่อก็ว่า "ถ้ายังชูสองนิ้วได้แสดงว่า ลุกยังเข้มแข็งอยู่"

ซึ้งมากเลย

จริงๆฮานาโกะเชื่อว่า เด็กทุกคนรักพ่อแม่นะคะ แต่ความดื้อมันมีแรงผลักดันมากกว่าในตอนนั้นอ่ะ
จนกว่าจะหายดื้อถึงจะสงบลงได้ แต่บางคนหายดื้อเร็ว บางคนกว่าจะหายดื้อก็เกือบสายไป
บางคนก็สายไป

จริงๆแล้วฮานาโกะไม่อยากมีลูกหรอกนะคะ
เพราะคิดว่า เอาแค่ที่แม่เลี้ยงฮานาโกะมาเนี่ย
ทำให้เห็นเลยว่า การเป็นแม่มันยากมาก ยากมากกกกกกกกกกกกกกกถึงมากที่สุด
มันยิ่งใหญ่เกินไป(เกินกว่าที่จะทำได้) ขนาดฮานาโกะว่าตัวฮานาโกะนี่แข็งแรง สุขภาพดี ไม่เคยป่วยกระเสาะกระแสะ น่ารัก เลี้ยงง่ายแล้วนะ อิอิ
ยังแทบไม่ไหวเลย

อย่างสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองทำให้เชื่อจริงๆอ่ะค่ะ
ว่า พ่อแม่ รักเรามาก มาก ๆ ๆ ๆ ๆ
ฮานาโกะบอกแม่ว่า ฮานาโกะอยู่บ้านไมไ่ด้แล้ว ต้องไป จะเป็นไงก็ต้องไป
(จริงๆที่ไปนี่ทะเลาะกับน้องชายนะคะ ไมไ่ด้ทะลเาะกับพ่อแม่หรอกค่ะ)
แม่ก็ยอมปล่อยให้ไป ให้ไปทำตามที่ตัวเองอยากจะไป
ไม่เคยขอร้องให้กลับเลยอ่ะค่ะ ซึ่งตรงที่ไม่เคยขอให้กลับนี่แหล่ะที่หนูว่าพ่อแม่เขารักเรามากๆ
รักจึงยอมปล่อยให้เราเลือกทุกอย่างด้วยตัวเอง ให้ไปทำอย่างที่อยากทำ
ให้อิสระเต็มที่


ตอนแชทกันกับที่บ้าน เปิดกล้อง พ่อเล่นไม่เป็นค่ะกับคอมฯเนี่ย ก็มายืนหน้ากล้องทำท่าชูสองนิ้ว
คือ ชื่อเล่นจริงๆของฮานาโกะชื่อ วี อ่ะค่ะ
พ่อก็จะชูสอนนิ้วเป็นรูปตัววี แล้วถามมาในกล้องว่า
"ลุกยังชูสองนิ้วได้หรือเปล่า ถ้าชุได้ไหนชุสองนิ้วให้พ่อดูหน่อย"
ฮานาโกะก็ชูสองนิ้วกลับไป
พ่อก็ว่า "ถ้ายังชูสองนิ้วได้แสดงว่า ลุกยังเข้มแข็งอยู่"

ซึ้งมากเลย

คุณฮานาโกะโชคดีนะคะ ที่มีคุณพ่อคุณแม่พยายามเข้าใจลูก ให้อิสระและไว้ใจ

ยอมให้ออกไปผจญภัยกับโลกภายนอก ได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างด้วยตัวเอง

ในช่วงเวลานั้นตัวทิษฐิคงมีเยอะนะคะ คุณฮานาโกะทำอย่างไรจึงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้





การกลับมาอยุ่ด้วยกันกับพ่อแม่ได้ดูแลท่านพูดคุยกับท่านก็เป็นสิ่งประเสริฐแล้วค่ะ

ธรรมะคุ้มครองนะคะคุณฮานาโกะ