ทำความเข้าใจกับบริกรรมภาวนาและบริกรรมนิมิตให้ดีก่อนแล้วทำควบคู่กันไปอย่างต่อเนื่องเลือกให้ดีอย่าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
เพลงดังขึ้นมาในจิตเป็นสัญญาเก่าฟุ้งซ่านเป็นนิวรณ์.....มันจะอกแตกตายก็ไม่ต้องไปแคร์หรอกครับไม่ตายหรอกฝึกบ่อยๆเดี๋ยวก้เบา

อนุโมทนาครับที่พบกับความฟุ้งซ่าน
ไม่ใช่เป็นเรื่องแปลกเรื่องน่ากลัวหรือเรื่องน่ารำคาญใจเลยที่มีความฟุ้งซ่านเกิดขึ้น เพราะเป็นปกติวิสัย
ของผู้ที่ปฏิบัติจิตภาวนา ผู้ที่ปฏิบัติย่อมมักเจอแทบทุกคนเลยก็ว่าได้

ต้องทำความเข้าใจก่อนว่า สภาวะทุกอย่างที่เรารู้อยู่ ล้วนตกอยู่ไต้สามัญญลักษณะ ในสามัญญลักษณะ
ข้อหนึ่งคือ ความเป็นอนัตตา โดยความหมายคือ ไม่สามารถบังคับบัญชาได้ จะกำหนดให้เกิดหรือหาย
ไปไม่ได้ ความฟุ้งซ่านก็เช่นเดียวกัน มีเกิดขึ้นมีดับไปตามเหตุตามปัจจัยของความฟุ้งซ่านนั้นเอง ไม่
อยากให้เกิด ไม่อยากให้หายไป ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะจะเกิดจะดับหายไป เนื่องด้วยเหตุปัจจัยของ
สภาวะนั้นเอง อย่ากังวลเลยครับ

ข้อสำคัญต่อไปที่ควรนำไปปฏิบัติคือ จะปฏิบัติต่อสภาวะคือความฟุ้งซ่านนั้นอย่างไร
การปฏิบัติแบบอุบายกำหนดรู้ยุบหนอพองหนอ ท่านให้มีหน้าที่กำหนดรู้สภาวะธรรมที่เกิดขึ้น ในความ
หมายอย่างที่พูดกันง่ายๆคือ มีหน้าที่รู้เท่านั้น

ฉะนั้น เมื่อฟุ้งซ่านเกิดขึ้น ควรวางจิตเป็นกลางต่อความฟุ้งซ่าน สติกำหนดที่ความฟุ้งซ่าน จิตรู้ที่ความ
ฟุ้งซ่านนั้น อย่าละไป กำหนดรู้ตามความฟุ้งซ่าน นับแต่เวลาที่รู้ไปจนความฟุ้งซ่านดับหายไป ข้อสำคัญ
ที่ต้องระวังคือ ต้องกำหนดรู้แบบนำอภิชฌาและโทมนัสออก คือ ละความพอใจและไม่พอใจในฟุ้งซ่าน
นั้น กำหนดรู้ธรรมดา ไม่ต้องกด ไม่ต้องข่ม ไม่ต้องสนใจว่าฟุ้งเรื่องอะไรฟุ้งซ่านแบบไหน นานหรือเล็ก
น้อย ไม่ต้องอยากให้หายไป ฯลฯ เป็นต้น

เมื่อสติสมาธิแก่กล้าพอแล้ว ฟุ้งซ่านจะดับหายไปเอง เพราะเหตุปัจจัยที่ทำให้ฟุ้งซ่านเกิดขึ้นจะดับหาย
ไปด้วยองค์บริกรรม(ฟุ้งซ่านหนอๆ - ส่วนสมถะ) และการรู้ความฟุ้งซ่านด้วยการละความพอใจไม่พอใจ
ออกไปโดยทันปัจจุบันขณะที่ความฟุ้งซ่านเกิดขึ้น(รู้ตามจริง - ส่วนวิปัสสนา)




สติ เป็นเหตุให้สมาธิเกิดและกล้า
สมาธิ ข่มนิวรณ์ได้
การปฏิบัติวิปัสสนา ความสำคัญอีกข้อที่ต้องนำมาใช้คือ การปรับอินทรีย์
ฟุ้งซ่าน อาการเผลอคิด บอกได้ว่า สมาธินทรีย์น้อย (สมาธิน้อย สามธิมีกำลังไม่พอ) ถ้าจะแก้ ต้องแก้
ที่สมาธิที่ไม่กล้าแกร่งพอ และสร้างเหตุให้สมาธิเกิด

การปรับให้สติสมาธิสมดุลกันนั้น แก้ได้ด้วยการจงกรมและการกำหนดอิริยาบทย่อย

ก่อนคุณนั่งทำบัลลังก์(นั่งสมาธิ) ได้ได้จงกรมหรือไม่ เพราะการเดินจงกรมช่วยเรื่องสติสมาธิดีมาก
การบริกรรมโดยให้จิตแนบไปกับอิริยาบทช่วยฝึกสติให้แก่กล้า และบริกรรมที่ต้องบริกรรมคู่กันไปช่วย
เรื่องสมาธิให้กล้า ถ้ายังไม่มีการเดินจงกรมก่อนนั่ง พึงเดินจงกรมตามแบบวิธีปฏิบัติของสายยุบหนอ
พองหนอก่อน และเมื่อจะเปลี่ยนเป็นนั่ง พึงกำหนอรู้ตามอิริยาบทที่ค่อยๆจะนั่งลงไป อย่าละเดินแล้ว
มานั่งโดยไม่กำหนดรู้ตาม สติสมาธิจะหายไปได้ง่ายในระหว่างนั้น

ข้อแนะนำ

๑.ถ้าเดินจงกรมก่อนนั่งอยู่แล้ว ควรเพิ่มระยะขึ้นอีก ๑ ระยะ กำหนดจิตให้แนบไปอิริยาบทให้มากที่สุด
๒.เพิ่มเวลาเดินจงกรมให้มากกว่านั่ง
๓.กำหนดอิริยาบทย่อยช่วยในชีวิตประจำวัน เช่น เวลาจะดื่มน้ำ กำหนดรู้ตามได้เลย ยกหนอ มาหนอ
ถูกหนอ กลืนหนอ รสหนอ รู้หนอ ฯลฯ แม้ไม่ได้ทุกขณะหรือทุกกิจกรรม แต่แค่บางโอกาส ก็จะช่วย
ได้มาก
๔.เพิ่มการกำหนดรู้ที่ ตา หู จมูก ลิ้น กาย คู่กันไปด้วย เห็นหนอ ยินหนอ กลิ่นหนอ รสหนอ ถูกหนอ
ตามสภาวะที่ปรากฏชัดเจน

อย่าชอบหรือไม่ชอบกับฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นครับ เอาปัญหาตรงนั้นมาเป็นโอกาส เมื่อเกิดขึ้น เราก็มีหน้าที่
รู้ไปตามนั้น ละความยินดียินร้ายไปเสีย อะไรๆจะเกิดก็ปล่อย เรากำหนดรู้ก็พอ นอกนั้นเป็นไปตามเหตุ
ตามปัจจัยของเขา

ขอให้เจริญก้าวหน้าในการปฏิบัติครับ สาธุ

เดี๋ยวย้ายไปตั้งกระทู้ใหม่นะทักทาย
จะทำกระทู้เขาเลอะ

สังเกตดูว่า การทำสมาธิของเรา มีความรู้สึกไปตรงกับภาวะจิตตอนก่อนจะนอนหรือไม่ ถ้าใช่ก็แสดงว่าไม่เป็นไปเพื่อความตั้งมั่นของจิตแล้ว ลองสังดูว่าตอนก่อนที่เรานอนหลับ เราวางจิตในลักษณะใดแล้วถึงหลับไป ดังนั้นเวลาตอนทำสมาธิ ก็อย่าไปทำจิตแบบนั้น แบบตอนก่อนหลับนอน

แล้วทำไมบางคนหรือเราเองบางเวลาก็นอนอไม่หลับเพราะเหตุใด เพราะว่ามีกระแสความคิดไหลผ่านมามาก หรือเช่นคิดว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยว ก็จะนอนอไม่หลับเอาทั้งคืนเลยก็มี

ดังนั้นการทำสมาธิถ้าจะให้ตั้งและมั่นคงก็ต้องวางจิตให้พอดี คือ ไม่ทำจิตเคลิ้มไปกับภาวะก่อนหลับ และไม่ปล่อยจิตให้ตื่นเต้นฟุ้งซ่านไปกับความคิดต่างๆ แล้วก็จะเกิดสมาธิที่เป็นธรรมชาติที่พอดีเอง ลองพิจารณาดู.

ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่มาชี้แนะให้นะคะ
แต่ยังมีปัญหาอีกอย่างคือการเดินจงกรมแล้วกำหนดยืนหนออ่ะคะ (ปัญหาเยอะจังเราT^T) ไม่เข้าใจตรงการวาดมโนภาพอ่ะคะงงมาก????? ปกติไม่ชอบกำหนดยืนหนอเลย เพราะไม่เข้าใจว่าจะวาดมโนภาพยังไง ให้จินตนการว่ามีเส้นตรงไหลผ่านตรงกลางทางร่างกายลงจากล่างขึ้นบนหรอคะ เพราะเห็นตอนที่พระท่านสอนท่าเอานิ้วชี้ไปตรงกลางศีรษะแล้วลากลงมาอ่ะคะ งงมาก แต่พอลองนึกว่ามีเส้นตรงไหลลงมามันกลับลากยาวลงมาเร็วมาก บางครั้งตอนแรกจิตอยู่ที่หัวแปปๆมันวาบไปอยู่ตรงเท้าแล้ว บางครั้งเลยลองจินตนาการเหมือนมีเครื่องสแกนไปตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่จิตมันก็ยังหลุดๆ เลยงงว่าวาดมโนภาพนี่เค้าวาดกันยังไง

ทำเยอะ....ปัญหาก็เยอะตาม..นั้นแหละ

อย่างกระผม..ไม่มีปัญหา..เพราะไม่ค่อยได้ทำ

ต้องทำความเข้าใจก่อนแล้ว

การกำหนดรู้ทุกอย่างตามแนวปฏิบัติพองยุบ ไม่มีการใช้จินตนาการช่วยนะครับ ดั้งเดิมเลยก็ไม่มี ภาย
หลังเริ่มมีเพราะผู้ปฏิบัติไม่เข้าใจคำว่าอาการหรือสภาวะที่เคลื่อนไหวหรือตั้งอยู่ ซึ่งก็ไม่ผิดอะไร ถ้าผุ้บอก
ผุ้สอนรู้วิธีการแก้อาการติดจินตนาการ ซึ่งแก้ยากพอสมควรเลย

เวลายืน บริกรรมว่า ยืนหนอ กำหนดรู้ที่อาการของกายทั้งหมดตั้งอยุ่ ไม่ต้องจินตนาการหรือมโนภาพ
ปกติการที่กายเราทรงอยู่ได้ ย่อมมาจากธาตุทั้ง ๔ เกื้อหนุนกัน เมื่อเกื้อหนุนกันจนกายทรงอยู่ได้ ก็ต้อง
มีสภาวะของการผ่อนการเกร็ง กำหนดตรงนั้นก็ได้ครับ รู้อาการที่ผ่อนที่ตึงของส่วนต่างๆของร่างกาย
ตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยไม่ต้องจินตนาการเลย เมื่อสติสมาธิดีแล้ว จะรู้สภาวะที่ทรงอยู่ของกายแม้ยืน
แม้นั่งอย่างง่ายดายเลย

กำหนดรู้ครับ อย่าไปจินตนาการ จินตนาการคือการพัวพันกับบัญญัติมากไปครับ

งงคะ คือลองพยายามส่งความรู้สึกตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว ต้องรู้สึกด้านไหนอ่ะคะ บางครั้งมันรู้สึกแค่ด้านข้างลำตัว บางครั้งรู้สึกแค่ด้านหน้า บางครั้งรู้สึกแค่ด้านหลัง

ปัญหาของ จขกท. กรัชกายตอบไว้ที่นี่

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=1388.0

ตอนนั้นยังติดโทษแบนอยู่ ไปดูนะครับ เพื่อจะเห็นทางออก

หรือจะดูที่นี่ก็ได้

viewtopic.php?f=2&t=24320&start=15

ถูกแล้วครับ อย่าไปบังคับให้ต้องรู้ รู้ตรงไหน แบบไหน ก็รู้ตรงนั้นแบบนั้น รู้สักแต่รู้ ไม่ต้องสงสัย กังวลว่า
ถูกผิดหรือไม่ อย่าไปพยายามส่งความรู้สึกครับ แค่เรารู้ได้เท่าที่รู้ ง่ายๆธรรมดาๆ ได้แค่ไหน รุ้แค่นั้น

คนที่ปฏิบัติจริงๆ จะเจอปัญหานี้ครับ ถ้าไม่ปฏิบัติ สักแต่อ่าน หรือปฏิบัติแต่น้อย จะไม่ค่อยเจอปัญหานี้
หรอกครับ เพราะจริงแล้ว การจะรู้สภาวะที่ทรงตัวอยู่แบบ ยืนหนอๆ นั่งหนอๆ จะจำเพาะลงไปว่าแบบ
ไหน อย่างไร ที่ใด จะจำเพาะลงไปยากจริงๆครับ

อนุโมทนาครับ