ผมคิดอย่างนี้นะครับ

คนที่ยังไม่ถึงธรรม ก็พึ่งพาธรรมโดยการศีกษา ทำความเข้าใจ ปฏิบัติตามข้อธรรมต่างๆเพื่อถอนความเห็นผิดเก่าออกเสีย และทำความเห็นตรงให้เกิดขึ้น

ความเห็นผิดเก่าก็คือความเห็นที่ผิดธรรมชาติ เช่น ชีวิตนี้ไม่อยากเจอความทุกข์เลย ชีวิตนี้อยากมีแต่ความสุข อยากอยู่กับคนนั้นคนนี้ไปตลอดไม่พรากจากกัน ไม่อยากแก่ ไม่อยากตาย etc.

เมื่อศีกษาธรรมะจนเกิดความเข้าใจว่า ชีวิตมันก็มีสุขมีทุกข์เป็นธรรมดา มีแก่ตาย พลัดพราก ปรวนแปรไปมาเป็นธรรมดา บังคับให้เป็นอย่างใจตลอดไปไม่ได้ ก็คือเกิดความเห็นตรงขึ้น ซึ่งจะนำไปสู่การเลิกอยาก เลิกฝืนในที่สุด

อยากมาก วุ่นวายมาก ทุกข์มาก
อยากน้อย วุ่นวายน้อย ทุกข์น้อย
เลิกอยาก เลิกวุ่นวาย เลิกทุกข์

แค่คิดว่าจะปล่อยวาง หรือแม้แต่ตั้งใจไว้ว่าจะปล่อยวาง ก็ยังไม่ใช่การปล่อยวางอย่างถาวร

การปล่อยวางที่แท้นั้นต้องมาจากการเห็นการเข้าใจธรรมชาติของสิ่งที่จะปล่อยวางอย่างปรุโปร่งจนกระทั่งจิตใจยอมรับ ถอนความเห็นผิดถึงรากถึงโคนจนระบบความคิด นิสัยใจคอเปลี่ยนไปตาม

เมื่อเข้าถึงธรรมส่วนไหนแล้ว ก็จะเห็นว่าธรรมส่วนนั้นคือธรรมชาติ ซึ่งธรรมชาติเขาก็เป็นของเขาอย่างนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ธรรมก็ไม่เป็นไปตามใจเรา แต่เป็นไปตามธรรมชาติ ก็คือธรรมเป็นอนัตตานั่นเอง ก็จะเข้าถึงการปล่อยวางธรรมไปเองในตัว

โดยสรุป เมื่อยังไม่ถึงธรรม ก็พึ่งธรรมะ โดยการศึกษาบ่มเพาะธรรมให้เกิดขึ้นในจิตใจ
เมื่อถึงธรรมแล้ว ธรรมหยั่งลึกอยู่ในระบบความคิดแล้ว ความคิดในส่วนนั้นก็กลมกลืนไปกับธรรมชาติ ข้อธรรมเหล่านั้นจึงถูกวางลง เหมือนกับที่วางสิ่งอื่นๆคืนธรรมชาติไปก่อนหน้านั้น

ผิดถูกอย่างไรโปรดพิจารณา

"สัพเพ ธัมมา อนัตตา" อีกความหมายหนึ่ง ... ท่านเปรียบ "ธรรม" เหมือน "แพ"
ที่ช่วยให้เราข้ามจากฝั่งหนึ่ง(โลกียะ) ไปยังอีกฝั่งหนึ่ง(โลกุตระ)

เริ่มแรกต้องยึดเอา "แพ" เป็นที่พึ่งที่อาศัยเสียก่อนเพื่อข้ามไปอีกฝั่ง เมื่อถึงอีกฝั่งเรียบร้อยแล้ว
ก็ควรปล่อย "แพ" นั้นไว้ตามเดิม เราคงไม่ยก "แพ" ไว้บนหัวหรือแบกไว้บนบ่า แล้วนำไปด้วย

การปล่อย "แพ" หรือ "ธรรม" ไว้ตามเดิมเมื่อถึงอีกฝั่งแล้วนั่นแหละ ความหมายของ "สัพเพ ธัมมา อนัตตา" ผู้ที่พูดคำนี้ได้เต็มปากเต็มหัวใจ คือ ท่านที่ไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง(นิพพาน) แล้วนั่นเอง

สำหรับเราท่าน .. ก็ได้แต่พูดแต่เขียนเท่านั้นแหละ ..
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... &A=4610&w=

ขอบคุณทุกท่านครับ