ขอบคุณมากๆสำหรับทุกๆคำตอบ ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาอีกเยอะเลยค่ะ
และต้องขออภัยที่เข้ามาไม่ถูกที่นะคะ

อาคันตุกะ มาเยี่ยมเยียนคราวใด สิ่งที่ควรทำ คือ ต้อนรับด้วยปฏิสันถารบ้าง ด้วยอามิสบ้าง ดูแลความเป็นอยู่ของอาคันตุกะ แล้วให้อยู่อย่างเป็นที่สบายพอสมควร ฉันใด ความเหงา ก็ ฉันนั้นเหมือนกัน ความเหงามาเยี่ยมเยียน ก็ควรตั้งสติเตรียมพร้อมรับมือด้วยอารมณ์ที่เป็นปกติสบาย ดูแล พิจารณาความเหงานั้น ไม่ใช่ให้ตามความเหงา จนตนเองนั้นเป็นความเหงาเสียเอง

เวทนาเป็นทางมาแห่งอนุสัย


ภิกษุ ท.! อาศัยตากับรูป เกิด จักขุวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางตา)
ขึ้น, อาศัยหูกับเสียง เกิด โสตวิญ ญ าณ (ความรู้แจ้งทางหู) ขึ้น, อาศัย
จมูกกับกลิ่น เกิด ฆานวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางจมูก) ขึ้น, อาศัยลิ้นกับรส
เกิด ชิวหาวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางลิ้น) ขึ้น, อาศัยกายกับโผฏฐัพพะ เกิด
กายวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางกาย) ขึ้น และอาศัยใจกับธรรมารมณ์ เกิด มโน-
วิญญาณ (ความรู้แจ้งทางใจ) ขึ้น; ความประจวบกันแห่งสิ่งทั้งสาม (เช่น ตา รูป
จักขุวิญญาณ เป็นต้น แต่ละหมวด) นั้น ชื่อว่า ผัสสะ เพราะผัสสะเป็นปัจจัย
จึงเกิดมีเวทนา อันเป็นสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ไม่ทุกข์ไม่สุขบ้า. บุคคลนั้น เมื่อ
สุขเวทนา ถูกต้องแล้ว ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ เมาหมกอยู่,
อนุสัยคือราคะ ย่อมนอนเนืองอยู่ในสันดานของบุคคลนั้น. เมื่อ ทุกขเวทนา
ถูกต้องแล้ว ย่อมเศร้าโศก ย่อมระทมใจ คร่ำ ครวญ ตีอกร่ำ ไห้ ถึงความ
หลงใหลอยู่, อนุสัยคือปฏิฆะ ย่อมนอนเนื่องอยู่ในสันดานของบุคคลนั้น.
เมื่อ เวทนาอันไม่ทุกข์ไม่สุข ถูกต้องแล้ว ย่อมไม่รู้ตามเป็นจริง ซึ่งเหตุให้เกิด
เวทนานั้นด้วย ซึ่งความดับแห่งเวทนานั้นด้วย ซึ่งอัสสาทะ (รสอร่อย) ของ
เวทนานั้นด้วย ซึ่งอาทีนพ (โทษ) ของเวทนานั้นด้วย ซึ่งนิสสรณะ (อุบายเครื่อง
ออกพ้น) ของเวทนานั้นด้วย, อนุสัยคืออวิชชา ย่อมนอนเนื่องอยู่ในสันดาน
ของบุคคลนั้น.

ภิกษุ ท.! บุคคลนั้นหนอ ยังละอนุสัยคือราคะในเพราะสุขเวทนา
ไม่ได้, ยังบรรเทาอนุสัยคือปฏิฆะในเพราะทุกขเวทนาไม่ได้, ยังถอนอนุสัย
คืออวิชชาในเพราะอทุกขมสุขเวทนาไม่ได้, ยังละอวิชชาไม่ได้ และยังทำ
วิชชาให้เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว จักทำ ที่สุดแห่งทุกข์ ให้ทิฏฐธรรม (ปัจจุบัน) นี้
ดังนี้ : ข้อนี้ไม่ใช่ฐานะที่จักมีได้เลย.


- อุปริ. ม. ๑๔/๕๑๖/๘๒๒.

http://www.pobbuddha...1099/index.html


อนุสัยสามคู่กับเวทนาสาม



ภิกษุ ท.! เพ ราะอาศัยต าด้วย รูป ทั้งหลายด้วย จึงเกิดจักขุ-
วิญ ญ าณ; การประจวบพร้อมแห่งธรรม ๓ ประการ (ตา+รูป+จักขุวิญ ญ าณ )
นั่นคือผัสสะ; เพราะมีผัสสะเป็นปัจจัย จึงเกิดเวทนา อันเป็นสุขบ้าง เป็น
ทุกข์บ้าง ไม่ใช่ทุกข์ไม่ใช่สุขบ้าง.

บุคคลนั้น เมื่อสุขเวทนาถูกต้องอยู่ ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำ
สรรเสริญ เมาหมกอยู่; อนุศัยคือราคะ ย่อมตามนอน (เพิ่มความเคยชินให้)
แก่บุคคลนั้น (ตสฺส ราคานุสโย อนุสติ);

เมื่อทุกขเวทนาถูกต้องอยู่ เขาย่อมเศร้าโศก ย่อมระทมใจ ย่อม
คร่ำครวญ ย่อมตีอกร่ำไห้ ย่อมถึงความหลงใหลอยู่; อนุสัยคือปฏิฆะ ย่อม
ตามนอน (เพิ่มความเคยชินให้) แก่บุคคลนั้น.

เมื่อเวทนาอันไม่ใช่ทุกข์ไม่สุข ถูกต้องอยู่ เขาย่อมไม่รู้ตามเป็นจริง
ซึ่งเหตุให้เกิดเวทนานั้นด้วย ซึ่งความดับไม่เหลือแห่งเวทนานั้นด้วย ซึ่งอัสสาทะ
(อ ร่อ ย ) ของเวทนานั้นด้วย ซึ่งอาทีนวะ (โท ษ ) ของเวทนานั้นด้วย ซึ่ง
นิสสรณะ (อุบายเครื่องออกพ้นไป) ของเวทนานั้นด้วย; อนุสัยคืออวิชชา ย่อม
ตามนอน (เพิ่มความเคยชินให้) แก่บุคคลนั้น.

ภิกษุ ท.! บุคคลนั้นหนอ ยังละราคานุสัยอันเกิดจากสุขเวทนาไม่
ได้; ยังบรรเทาปฏิฆานุสัยอันเกิดจากทุกขเวทนาไม่ได้; ยังถอนอวิชชานุสัย
อันเกิดจากอทุกขมสุขเวทนาไม่ได้; เมื่อยังละอวิชชาไม่ได้ และยังทำ วิชชาให้
เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว, เขาจักทำ ที่สุดแห่งทุกข์ในทิฏฐธรรม (ปัจจุบัน) นี้ได้ นั้น;
ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จักมีได้.


(ในกรณีแห่ง หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ก็ได้ตรัสโดยทำ นองเดียวกันในกรณี
แห่งตา).

- อุปริ.ม. ๑๔/๕๑๖/๘๒๒.

http://pobbuddha.com...1365/index.html

ชวนหลานสาวคุยซิคร้าบบ ...

เราก็เคยเหงานะ แล้วก็ลองมาค้นใจของตนเอง
ก็พบว่าที่ "เหงาเพราะไม่มั่นใจว่าตัวเราเองเป็นที่พึ่งให้ตัวเองได้"
จากนั้นเราก็ลองทำสิ่งต่างๆด้วยตัวเอง มีความสุขกับการอยู่กับตัวเองให้เป็น
แล้วก็เข้าใจว่า ถึงจะสิ่งสิ่งต่างๆคนเดียวหรือทำกับผู้คนมากมาย สุดท้ายคนที่เลือกทางเดินชีวิตก็ตัวเราเอง ไม่ได้ขึ้นกับใคร คิดไตร่ตรองให้ดี แล้วก็ทำ จากนั้นก็ตรวจสอบผลของการกระทำนั้น
เท่านี้ความเหงาก็ไม่มาเยี่ยมเรามากมายเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย

ลองหาสาเหตุของความเหงา คุยกับตัวเอง แล้วก็แก้ที่เหตุนั้นนะคะ เป็นกำลังใจให้นะ