ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนค่ะ..โดยส่วนตัวเป็นคนที่ทำอะไรจริงจังมาตั้งแต่เด็กๆมีความรับผิดชอบมากกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน..ใช้ชีวิตสดใสตามมีตามเกิดมาจนเข้ามหาลัยก็ยังไม่มีแฟน..ชอบทำบุญคุณแม่ปลูกฝังมาดีมากเรื่องทำบุญ..อยู่ในมหาลัยเป็นคนที่นิสัยน่ารักมากโดยส่วนตัวก็รู้เองไม่เคยอิจฉาใครๆช่วยเหลือคนอื่นได้อย่างทุ่มเทจึงกลายเป็นเสน่ห์ทั้งๆที่ไม่สวยอะไร..มีคนมารักแต่ก็ไม่สนใจอะไร..เป็นคนใจใสมากๆพอรุสึกใจใสมากๆนึกหวังสิ่งใดไว้เรื่องที่หวังก็จะสมหวังอันนี้เป็นผลจากนั่งธรรมมะมาด้วย
...จนกระทั่งจบมหาลัยก็ตัดสินใจไปปฏิบัติธรรม 1 เดือนกว่าๆเอาบุญเต็มที่ก่อนทำงานชีวิตช่วงแรกรุ่นเริ่มวัยทำงานมีความสุขเหมือนเคยๆเป็นมา..จนกระทั่งมาพบเค้า..ก้รู้สึกรักตั้งแต่แรกที่พบเจอทั้งที่ยังไม่เคยได้พูดกันเลยด้วยซ้ำ..แต่เค้าอายุน้อยกว่าเยอะเลย...ทุกอย่างที่รู้สึกก็ได้แต่ข่มใจไว้จนเวลาผ่านไปเกือบ 2 ปี เค้าก็กลับไปอยู่บ้านเกิดดดยเหตุสุดวิสัย..ในระหว่างที่อยู่ในสถานที่เดียวกันเค้าเองชอบโทรมาหาทุกวัน..แต่ก็ไม่เคยเอ่ยปากว่าชอบ...หลังจากแยกกันก้ไม่ได้ติดต่อกันเลยกระทั่งผ่านไปอีกครึ่งปี...เค้าก็โทรมาคุยก็คุยมาเรื่อยๆเค้าก็สารภาพว่ารักเราตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน...แต่ไม่กล้าพูดเพราะอายุเราแตกต่างกันจากวันนั้นจนวันนี้เข้าปีที่ 4 ที่คบกันมาอุปสรรคเยอะมากค่ะทางฝ่ายแม่เค้าไม่ชอบเราด่าว่าเราคำหยาบสารพัดจะขุดมา...ทำเรื่องไปที่ทำงานของเราให้เราออก..เราก็ระหกระเหหางานใหม่ลำบากมากแต่ไม่เคยนึกโกรธอะไรเพียงแค่เสียใจว่าเราเลวอะไรเค้าถึงว่าเราได้ขนาดนั้น..แต่เราก็รักกันมากค่ะอะไรๆก็ผ่านมาได้ด้วยความรัก....จนกระทั่งเค้ามีผู้หญิงเข้ามา(พอดีเค้าหน้าตาค่อนข้างดี)มีเรื่องบาดหมางใจกันตลอด 2 ปีหลังก็ยังถือว่าประคองความรักมาได้ตลอด..จนกระทั่งกุมภา 55 เหมือนทุกอย่างมันจะจบเพราะเรื่องเพื่อนสนิทของเค้าที่เฝ้าแอบชอบและแสดงตัวตนตลอด 2 ปี ที่เค้าได้เจอกัน...ตัวข้าพเจ้าเองรู้สึกเสียใจที่เค้าเจอกันเกือบทุกวัน แอบโทรคุยกันแล้วมาบอกเราว่าไม่คุยหรืออาจจะมากมายกว่านั้นแต่เราไม่เคยรับรู้เพราะเราไกลกันเหลือเกิน..จนถึงวันนี้ข้าพเจ้าตัดสินใจเปลี่ยนเบอร์ หนีทุกอย่างเพื่อจะไม่ติดต่ออะไรกับเค้าอีกเพราะข้าพเจ้าถือว่าทุกสิ่งที่ข้าพเจ้ายอมอดทนมาเพื่อเค้า..สำหรับเค้าเหมือนเราไม่ได้ทุกข์ร่วมกันมาเลยเมื่อคุยกันแล้วไม่ดีขึ้นข้าพเจ้าเลยปล่อยให้เวลารักษาตัวและหัวใจของข้าพเจ้าเอง...ข้าพเจ้ารักเค้ามากยังนอนร้องไห้ทุกวันๆก็พยายามสวดมนต์ นั่งธรรมมะแผ่เมตตาให้เค้า..ชาติที่แล้วเราอาจจะโกหกเค้ามาเลยต้องมารับกรรม ก็ได้แต่คิดแบบนี้....ตอนนี้หัวใจย่ำแย่ค่ะเพิ่งหักดิบมา 1 อาทิตย์รู้สึกแผลมันยังสดมากๆทำงานใช้ชีวิตคนเดียวกลับไปห้องน้ำตาก็ไหล...แต่ลืมตาตื่นก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดมันวิ่งเข้าหาทันที...ข้าพเจ้าไม่อยากลืมตาตื่นเลยค่ะ...รู้ว่าการจากลาแบบนี้มันทรมานแต่ไม่รู้จะมีวิธีไหนทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น...กัลยาณมิตรทั้งหลายช่วยแนะนำด้วยนะคะ....เมื่อไหร่น้ำตาถึงจะเหือดแห้งไปเป็นคนไม่เคยลืมอดีตเลยจริงๆ...กราบอนุโมทนาบุญค่ะ

ก่อนอื่นใจเดียวต้องขอบคุฯมากๆนะคะที่ให้กำลังใจ

ใจเดียวปลอบใจใครไม่เป็นแต่อยากให้คุณนำเรื่องของใจเดียวเป็นบทเรียน
ใจเดียวแทบเป็นบ้า
ร้องไห้ ร่งกายผอม ไม่มีสติทำงาน
ขาดงานบ่อยๆจนเกือบจะถูกไล่ออก
อาฆาต ทำอะไรน่าเกียด ไร้ศักดิ์ศรี
ไร้ยางอายมากๆ

คือใจเดียวไม่อยากให้คุณเสียใจจนสิ้นสติเหมือนใจเดียวนะคะ
การไม่ติดต่อกันเป็นสิ่งดีที่สุดที่เราไม่ต้องรับรู้เรื่องของเขา
และเวลาเป็นสิ่งที่เยียวยาจิตใจที่ดีที่สุด


ยังงัยเป็นกำลังใจให้คุณตาเบบูญ่านะคะ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
อ่นเรื่องคุณแล้วน้ำตาไหลนึกถึงตัวเอง
แต่คุณตาเบบูญ่าใจเข้มแข็งกว่าใจเดียวมาก
ของให้ก้าวผ่านไปนะคะ
เราไม่อาจหวังพึ่งให้เป็นอย่างที่ใจเราให้เป็นได้


อยู่กับปัจจุบันให้มีความมสุขนะคะ
ยิ้มไว้แล้วคุณจะมีสุขกับสิงเล็กๆ

คุณใจเดียว...เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาความรู้สึกแรกที่มันมาพร้อมการลืมตาคืออะไรรู้ไหมคะ...มันคือความรู้สึกเจ็บปวดที่อยู่ลึกที่สุดในหัวใจแต่ถึงเราจะฝังมันไว้ลึกแค่ไหนก้นั่นแหละค่ะ...เรากลับรู้สึกกับมันตลอดเวลา...ตาเบเองก็ลางานบ่อยค่ะด้วยใจเราย่ำแย่อยากอยู่คนเดียวร้องไห้ให้พอ..โดนเตือนมาบ่อยเหมือนกัน...ตาเบเองก็เคยทำมาเกือบทุกอย่างเหมือนคุณใจเดียวโทรไปถามผู้ หญิงของเค้าแค่อยากรู้ว่าเค้าคบกันจริงๆรึเปล่าแค่นั้นแต่ผู้หญิงเค้าก็ตอบแบบนางฟ้ามากว่าคุยกันตลอดมาฝ่ายของเราเองร่วมด้วยไม่โทษผู้ หญิง หรอกแล้วเค้าก็ปล่อยโทรศัพท์ให้เราคุยอยู่กับอากาศเหมือนเราเป็นแค่อะไรที่ไม่มีชีวิต...ช่วงเวลานั้นตาเบรู้ซึ้งถึงน้ำใจผู้หญิงด้วยกันมากว่ามนุษย์นี้แสนโหดร้ายที่สุดในโลก...ตั้งแต่วันนั้นตาเบก็ถอยออกมาเองเลย...วันๆข้าวปลาไม่กิน..นอนไม่หลับ..ไม่รู้จะบอกใครดี...ไม่มีใครรับรู้กับเราเก็บไว้คนเดียว...เอาใจช่วยนะคะคุนใจเดียวเราเจ็บไม่แพ้กันหรอกค่ะ..ความเจ็บแม้จะเล็กจะน้อยก็ยังถือว่าเจ็บ...สักวันตาเบมั่นใจค่ะใจเดียวว่าเค้าเหล่านั้นจะรู้ซึ้งถึงความรวดร้าวของเรา....สักวัน...

โถ น่าเห็นใจนะคะ ทั้งๆที่คุณเป็นคนดี มีน้ำใจ มีศีลธรรม ไม่เคยคิดร้ายต่อใคร แต่ชีวิตกลับต้องมาเจอเรื่องไม่คาดฝันแบบนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้ชายที่คุณรักจะมาทิ้งคุณไปทั้งๆที่เคยรักกันมาก นี่แหละค่ะทุกสิ่งไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ

คุณเป็นคนที่อดทนและเข้มแข็งจริงๆเลยนะคะ ดิฉันนับถือคุณจริงๆค่ะ คนนิสัยดีอย่างคุณไม่น่าเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้เลยค่ะ

แต่ถ้าคุณจะคิดว่าเป็นเวรกรรม คิดได้อย่างนี้ก็ดีนะคะ เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นการปลอบใจตัวเองไม่ให้คิดมากไปกว่านี้ แต่ก็พยายามยอมรับความผิดหวังนี้ให้ได้นะคะ เขาจะไปก็ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ เพราะเวลาที่เขาจะจากคุณไปเขาก็จะมีแรงเยอะเหมือนรถสิบล้อ แรงคนหรือจะสู้แรงรถสิบล้อได้ ฉุดยังไงก็สู้แรงสิบล้อไม่ได้หรอกค่ะ

คุณเป็นคนมีจิตใจดีงาม ไม่เคยคิดแค้นแต่ยังอุตส่าห์สวดมนต์แผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้เขาไปพบเจอแต่สิ่งดีๆ ถือว่าคุณเป็นคนที่มีจิตใจประเสริฐมากเลยนะคะ ขอให้คุณเป็นคนดีและรักษาความดีแบบนี้ตลอดไปนะคะ

ขอให้คิดซะว่า อะไรที่ไม่ใช่ของเรา มันก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดีค่ะ เขาอาจจะอยู่กับคุณในช่วงหนึ่ง แต่เมื่อถึงเวลาเขาก็จากคุณไป นั่นก็เพราะว่าเขาอาจยังไม่ใช่ของคุณ คุณจึงไม่สามารถเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ได้ คิดแบบนี้จะได้ไม่เสียใจมากนะคะ และไม่ต้องเป็นกังวลจนทำให้เสียสุขภาพด้วยนะคะ

เมื่อวันนี้ผ่านไป ทุกอย่างก็ผ่านไป เป็นอดีตไปแล้ว แต่คุณในวันนี้คือตัวคุณในปัจจุบัน คุณต้องมองไปข้างหน้านะคะ เพราะชีวิตต้องดำเนินต่อไปข้างหน้าค่ะ อย่าไปอาวรณ์กับสิ่งที่เป็นอดีตเลยค่ะ มันไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมา จริงมั้ยคะ ขอให้คุณเข้มแข็งนะคะ ถ้าคุณเสียใจมากก็เสียใจได้ค่ะ แต่อย่าเสียใจนานเกิน อย่าอาลัยอาวรณ์ อย่าเป็นทุกข์กับเรื่องนี้นานเกินไปนะคะ เพราะจะทำให้คุณมีชีวิตที่เป็นทุกข์นะคะ

ปล่อยวางให้ได้นะคะ ทำใจให้ได้โดยเร็ว แล้วเริ่มต้นกับวันใหม่ๆ พบเจอกับสิ่งใหม่ๆ อย่ายอมให้ตัวเองจมอยู่กับภาพในอดีตที่ผ่านไป อย่าปล่อยให้ภาพความทรงจำที่เจ็บปวดในอดีตคอยตามทำร้ายคุณเลยนะคะ วันเวลาจะคอยเยียวยาจิตใจให้คุณเองค่ะ

ขอให้คุณทำใจได้โดยเร็ว และเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ และมีชีวิตที่มีความสุขเร็วๆนะคะ ดิฉันเชื่อค่ะว่าคนที่มีจิตใจสูงส่งและดีงามแบบคุณสิ่งศักสิทธิ์จะช่วยคุ้มครอง ปกปักรักษา ให้ชีวิตพบเจอแต่สิ่งดีๆนะคะ และคุณจะผ่านวันเวลาร้ายๆเหล่านี้ไปได้นะคะ ขอให้โชคดีนะคะ

เราก็เคยผ่านตรงจุดนั้นมา งานการไม่อยากทำ อยากนอนร้องไห้ๆๆๆ เป็นอยู่เป็นเดือนในขณะที่เขาสองคนก็ยังคุยกัน ไม่ได้มาทุกข์กับเราด้วยเลย ทานอาหารไม่ค่อยได้ นอนไม่หลับ ร่างกายโทรมมาก ไม่ค่อยยิ้ม หัวเราะดัง ๆ ยังไม่เคยเลย ตอนนี้เราเองผ่านมาเกือบปี ก็ยังไม่ดีเต็ม 100 เลย แค่ทุกข์น้อยลง

เป็นกำลังใจให้นะคะ สักวันแล้วมันก็ผ่านไป

ขอบคุณ..คุณหญิงไทย+คุณรออะไรนะคะ....ช่วงนี้ผ่านมาได้ 1 อาทิตย์แล้วค่ะ..ยังคิดถึงเค้ามากเหมือนเดิม..จากกันตอนที่เรายังมีลมหายใจรู้สึกทุกอย่างนี้่ชั่งทรมานสิ้นดี..เหมือนคุณ รออะไร เลยค่ะไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะออกมาเลย..กลางคืนนอนไม่หลับ..แต่ตาเบเป็นคนที่เสียสละมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ..คิดเสมอว่าถ้าเราให้อะไรคนอื่นไปมากๆสักวันความสมหวังต่างๆนามันจะเป็นของเราให้คิดเอาดีแบบนี้เข้าไว้เราจะได้มีกำลังใจสร้างความดี...แต่ทุกข์ก็แสนล้านทุกข์ค่ะ...ป่านนี้เค้าคงคุยกันทุกวัน ไปไหนต่อไหน...เราเองแค่อยากรู้บ้างว่าวันนี้เค้ามีความสุขดีรึป่าวยังไม่มีสิทธิ์ได้รุ้เลย...อยากเอ่ยปากสักคำว่าคิดถึงมาก...ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว..ไม่มีโอกาสแม้จะได้เจอกันอีกสักครั้งก่อนจะลากันชั่วชีวิต..ไม่มีโอกาสเล่าเรื่องอดีตที่เคยร่วมสร้างกันมาอย่างลำบากกว่าจะรักกันได้...และสุดท้ายถ้าตาเบตายไปเค้าจะมีโอกาสรู้รึป่าวว่าเราไม่อยู่แล้ว....เค้าจะรู้รึป่าว

ยังต้องเจ็บไปจนวันไหน..นานเท่าไรกว่าฉันจะทำใจได้ต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปนานเพียงใด
จากวันนั้นที่เธอบอกลา..ชีวิตก็ยังเดินไป..อาจได้พบผู้คนมากมายเพียงใดก็ยังไม่ลืมเธอ..มีความรักเข้ามากี่ครั้งสุดท้ายก็ยังร้องไห้เพราะเธอ..เจ็บปวดเสมอที่ยังต้งอเจอเธออยู่ในใจ...เจ็บปวดจริงๆค่ะ

รักที่สวยงามเหมือนปราสาทที่ก่อด้วยทราย
สร้างมาดีสักแค่ไหนอึดใจก็พังเป็นจุน
ก็เพราะรักที่ยิ่งใหญ่นั้นไม่ได้ฉาบด้วยปูน
วันนี้จึงมีน้ำตาอุ่นๆมาทวงรักที่เสียไป


ตอนนี้ขอให้พี่ๆเพื่อนๆอย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ...อยู่เป็นกำลังใจให้ตาเบด้วย...ไม่ได้เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวใดๆเลย...แค่อยากไปให้พ้นทางที่เค้าเลือก...แค่อยากให้คนที่เรารักมีความสุขแม้คนที่อยู่เบื้องหลังคือทุกข์ที่สุดจะเป็นเรา

ขอบคุณทุกๆท่านที่ให้กำลังใจนะคะ...พวกเราไม่เคยรู้จักกันเลยแต่ยังมีความรู้สึกจริงใจ เข้าใจกัน แค่นี้ก็ปลื้มแล้วค่ะ..ดีกว่าคนที่บอกว่ารักเราแต่เค้าไม่เคยแม้แต่จะมารับผิดชอบความรู้สึกของเราเลยด้วยซ้ำ...ขอบคุณค่ะ

คุณตาเบค่ะหวังว่าคงยังไม่คิดสั้นนะ ขอเป็นกำลังใจค่ะ เวลาจะช่วยให้คุณดีขึ้นต้องอดทนหน่อยค่ะ อย่าไปอยากรับรู้ว่าเค้าเป็นอย่างไรเพราะจะทำให้คุณตาเบเสียใจค่ะถ้ายังหวังดีกับเค้าอยู่ก็สวดมนต์ภาวนาให้เค้ามีความสุข ใจเราจะได้สงบและเป็นสุขด้วยค่ะ วันก่อนเดือนเจออดีตสามีกับภรรยาใหม่ของเค้าเห็นแล้วก็ใจสั่นค่ะ เหมือนเดือนยังลืมเค้าไม่ได้สนิทใจทำให้หดหู่หน่อยๆค่ะ หากสามารถรู้ได้ล่วงหน้าเดือนจะไม่ไปเจอพวกเค้าเลย โชคดีมากที่ลูกไม่เห็นพ่อของเค้ากับภรรยาคนใหม่ ถ้าเห็นก็สงสารลูกเหมือนกันค่ะ ไม่ว่าอะไรก้แล้วแต่ขอให้คุณตาเบอดทนค่ะแล้วจะผ่านมันไปได้แม้ต้องใช้เวลา ขอเป็นกำลังใจให้อีกแรงนะคะ ผู้หญิงเราเป็นเพศที่อดทนมากค่ะและทำให้โลกสวยงาม

ขอบคุณค่ะ...Nannapas...ตาเบไม่คิดสั้นหรอกค่ะ..มันบาปมาก..อ่านๆเรื่องราวของผู้หญิงเราช่างเจ็บปวดนะคะ..ตกลงใจกับใครสักคนก็หวังว่าจะครองรักไปจนชั่วชีวิต..ยอมสละทุกอย่างมาได้เพราะรักคำเดียว..แม้อีกคนจะเลวสักเท่าไรโอกาสที่ให้เค้าแม้เกิน 3 ครั้ง เรายังให้อภัย...ถึงตาเบยังไม่ได้แต่งงาน มีลูกกับเขาก็ยอมรับค่ะเจ็บปวดไม่แพ้กัน ขอชื่นชมคุณเดือนนะคะคงจะผ่านจุดนั้นมาลำบากยิ่งนักกว่าวันๆนึงจะผ่านไป...ก็ได้แต่คิดค่ะว่าเราทำบุญกันมาแค่นี้..ไม่งั้นคงจะอยู่ดูแลกันไปได้พอถึงเวลาที่บุญมันหมดรักกันสักปานใดก็มีเหตุมาจนได้...สู้ๆนะคะทุกคน....คนที่ทำผิดศีลธรรมคิดว่าพวกเค้าจะมีชีวิตที่มีความสุขอยู่ได้นานสักปานใด..ก็ขอให้คุณเดือนพบเจอแต่ความสุขหลังจากฝนสั่งลานะคะ..เรามารอฟ้าหลังฝนกันดีกว่า...คุณเดือนเป็นผู้หญิงแกร่งนะคะขอชื่นชม

สู้ๆคะ. วันเวลาที่ผ่านไปคงจะทำให้อะไรๆ ดีขึ้น. เราจะต้องแข็งแรงขึ้น อีกหน่อยวันข้างหน้าเราจะย้อนกลับมาดูเรื่องเหล่านี้ด้วยรอยยิ้มว่าครั้งหนึ่ง ฉันก็เคยประสบกับเรื่องแบบนี้. และรอดออกมาจากบ่วงทุกข์นั่นได้ เข้มแข็งคะ

อ่านเรื่องของคนอื่นแล้วได้ขอคิดที่ดีจากหลายๆท่านเลยนะคะ สู้ๆคะ : )

วันนี้เลิกงานกลับห้องไป..ร้องไห้อีกตามเคย..เมื่อไหร่น้ำตาจะเหือดแห้งไป

อย่างน้อยวันนี้ก็ร้องไห้ให้น้อยกว่าเมื่อวาน แล้วพรุ่งนี้ก็ร้องน้อยกว่าวันนี้ ความคิดความรู้สึกของเราเองต่างหากที่มาทำร้ายเรา

สักวันฟ้าคงสว่าง สู้ๆคะ

พินพินขอเป็นกำลังใจให้คุณสู้ สู้ นะคะไม่ว่าชีวิตเราจะพบเจอสิ่งเลวร้ายแค่ไหนเราต้องผ่านมันไปให้ได้เพราะชีวิตเราต้องดำเนินต่อไปค่ะ
ทุกท่านให้คำแนะนำดีมากๆเลยคะ พินพินขอเป็นโสดตลอดไปดีกว่า

โถๆ น่าสงสารจังเลยค่ะ ผู้หญิงเราก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ เวลารักใครแล้วก็มักจะฝังใจ รักแล้วก็ลืมยาก อยากร้องก็ร้องไปเถอะค่ะ ร้องให้เต็มที่เลยค่ะ ให้น้ำตาแห่งความขื่นขมไหลออกมาให้หมด จะได้ไม่เหลือน้ำตาไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ เสียใจให้พอนะคะ แต่เสียใจอย่างเดียวพอนะคะ เสียใจอย่างมีสตินะคะ อย่าคิดทำอะไรด้วยอารมณ์ชั่ววูบจนทำร้ายตัวเองนะคะ เพราะหากเราทำอะไรพลาดไปผู้ชายเขาจะไม่มารับรู้หรือมาเสียใจกับคุณหรอกค่ะ เจ็บตัวฟรีเปล่าๆค่ะ

พอร้องไห้ เสียใจจนพอแล้ว ก็เก็บแรงไว้สู้ต่อในวันต่อไปดีกว่าค่ะ อย่าเสียใจนานมากจะทำให้เสียสุขภาพ เสีการเสียงานได้นะคะ ออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ พบเจอกับสิ่งใหม่ๆดีกว่าค่ะ ความเสียใจมันอยู่กับเราไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวเวลาผ่านไปไม่นานมันก็เป็นอดีตไป แล้วเราก็จะลืมๆมันไปเองนะคะ แต่ตอนนี้ต้องอดทนเข้มแข็งไว้นะคะ อดทนเท่านั้นจึงจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ค่ะ ขอให้โชคดีและมีวันดีๆเข้ามาในชีวิตเร็วๆนะคะ

หนีแล้วจบจริงก็จบไปแล้วแหละ แปลว่ามันต้องมี
อะไรค้างคาจิตใจเราอยู่ รบกวนเราอยู่แน่นอน

ซึ่งเป็นไปได้ว่า วิธีการที่เราทำ มันยังไม่ถูกต้อง
และไม่ดีพอ พุทธฏีกาเห็นว่า ควร อโหสิกรรมให้
กับเค้าอย่างหมดหัวใจจริงๆ รักส่วนรัก ยังไม่้ต้อง
ลบลืมก็ได้ เสียใจส่วนเสียใจ ต้องกลับใจให้เป็นสุข
ได้เสียก่อน หากยังไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดเรื่องจะลบจะลืม!

ติดกรรม(มโนกรรม, มโนทุจริต, จิตโทมนัสใจเศร้าใจ -
คิดโทษหาเหตุผล คิดแค้น ผูกเวรลึกๆ ปากว่าอภัยแต่ใจยังไม่ยอม)

นี้ก็เหมือนเจ้ากรรมนายเวรของเราที่คอยหลอกหลอน
ทำให้ไม่มีความสุข ปรุงแต่งอารมณ์ความคิดนึกให้ทุกข์
ให้ไม่เป็นอันกินอันนอน

น้อมจิตน้อมใจนะ เอาพระรัตนตรัย พุทธคุณ ธรรมคุณ
สังฆคุณเป็นที่พึ่ง ให้ทานที่ทำให้ปรากฏสุขจริงพิสูจน์ได้
คือ อภัยทาน ขออโหสิต่อกันและกัน ไม่ว่าชาตินี้ชาิติไหน
ทำเดี่ยวนี้ได้เดี๋ยวนี้ เทวดาที่คุ้มครองรักษา เหมือนจิต
ที่เป็นกุศล จิตเบา จิตลหุตา เกิดโสมนัสปิติ ทันทีที่เรา
ยอมรับและยอมอภัยในสิ่งที่ ผิดพลาดต่อกันมา

เวรเมื่อระงับลง สุขสมอาจไม่สุขสม ก็สร้างเมตตาบารมี
มีมุฑิตาจิต พลอยยินดี ให้เขามีความสุขกับคนที่เขารัก
ยิ่งๆ ขึ้นไปอีก ดับทุกข์ก่อน แล้วยกระดับสุขในจิตใจเรา
ถ้ารักเพราะอยากให้เขาดีกะเรา นั่นเรารักตัวเอง เป็นแค่ตัณหา
ถ้าเรารู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา เป็นเมตตาที่มีปัญญา ^^

เติมเต็มช่องว่างด้วยรสธรรม รสว่าง รสสุขที่เย็นไม่ใช่สุขร้อน
สิ้นความฟุ้งซ่านกังวล ไม่มีวิบากมีเวรมารบกวน

นะพิจารณาดู ขออโหสิกรรมน้อมลงตรงนี้ก็ัตัดกรรมกันตรงนี้
เอาทุกข์ เอามืดมนออกจากจิต ให้จิตนี้บริสุทธิ์อีกครั้ง
ไม่มีกิเลส มีทุกข์ที่จรมา มีสติปัญญา มีธรรมครองนะ
งดงามด้วยธรรม ร้องมากี่ภพกี่ชาติรู้ัจักพอเนาะเจริญพร

ขอบคุณ...พุทธฎีกาค่ะ...หลักธรรมคำสอนลึกซึ้งมาก...ตาเบเองทุกข์เพราะรักเค้าก็ยอมรับค่ะวันที่ 7 มีนาคมที่ผ่านมาไปทำบุญร่มกับเค้าครั้งสุดท้ายเป็นวันมาฆบูชาได้ตักบาตรพระ 1000 กว่ารูป ถวายสังฆทาน ปฏิบัติธรรม และถวายมาฆประทีป..วันนั้นทั้งวันก็เลี้ยงข้าวเค้าให้อิ่มทุกมื้อ(ปกติเจอกันก็ปฏิบัติแบบนี้ตลอดระยะเวลาที่คบกัน)พอตกเย็นตาเบได้เอาพวงมาลัยไปกราบที่หน้าอกของเค้าขออโหสิกรรมแล้วสิ้นค่ะเราเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่ก้มกราบเค้า..ซึ่งเค้าเองก็ให้อภัยแล้วเข้ามากอดเรา...ตาเบคิดว่าอะไรที่เป็นสิ่งที่ค้างคาใจกันตาเบยอมสละให้เค้าจากใจที่สะอาดแล้วทั้งสิ้นค่ะ...ผลเป็นอย่างไรนั้นนึกแทบไม่ถึงค่ะ...อาทิตย์ถัดมาหลังจากเลิกลากันวันนั้นเค้าไม่เคยมองเราในแง่ดีเลย(แต่ไม่อยากกล่าวถึงมันทำร้ายจิตใจเรามาก)..ร้ายจนเราเองยังจุกอก...ก็ได้แต่คิดค่ะว่าทำดีที่สุดได้ก็เพียงเท่านี้..เมื่อวานก็เครียดมากหลังจากรู้ว่าเค้าเลวได้ใจจริงๆนึกว่าเค้าจะเป็นคนดีขึ้นมาบ้างก็ขับรถมอไซด์ไปเรื่อยๆลางาน 1 วัน ขับข้ามไป 2 จังหวัดจากฉะเชิงเทราไปปราจีนไปนครนายก..ขับออกไปมองโลกให้กว้างขึ้นค่ะออกไปมองว่าโลกยังมีอะไรเยอะแยะมากมายให้นึกถึงพอค่ำก็กลับไปปีนเขาเล็กๆเพื่อขึ้นไปกราบพระประธานแล้วนั่งธรรมะสงบจิตรู้สึกโล่งๆมืดๆหน่อยกลับห้องอาบน้ำสวดมนต์เยอะแยะไปหมดแล้วนั่งปฏิบัติธรรมต่อสรุปแล้วเมื่อวานทั้งวันไม่ร้องไห้สักหยด....แต่พุทธฎีกาค่ะ..ตอนเช้าตื่นมารู้สึกว่าความผิดต่างๆที่เค้าโยนมาทับหัวใจเรามันหนักเกินไป..เค้าจากไปโดยที่เอาเรื่องเลวร้ายทุกอย่างมาโวยวายโยนทับว่าเป็นเพราะเราทั้งสิ้นเค้าไม่ผิดอะไรเลย..เป็นเพราะเรา...เป็นเพราะเรา...ที่แย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆทีาสุด..เราเลว...เราไม่ดี.....ตาเบเสียใจอย่างที่สุดค่ะ..พูดไม่ออก...คิดถึงแม่ว่าเค้าสอนเรามาดี...แต่ไฉนเลยใครก็ไม่รู้มากล่าวว่าลูกสาวเค้าให้กลายเป็นเชลยเหมือนมีตราบาปไปชั่วชีวิตที่ทำให้ชีวิตของเค้าแย่ลงเพราะเรา...พอนึกถึงตรงนี้น้ำตามันไหลไม่หยุด..ทั้งที่เค้าเองที่มีความสุขอยู่กับคนใหม่ได้โดยไม่เศร้าอะไรเลย..พุทธฎีกาค่ะ...ตาเบจะเอาความรู้สึกที่เป็นตราบาปทั้งที่เราไม่ผิดนี้ออกไปจากใจได้อย่างไร...ทำอย่างไรถึงจะให้เค้าเลิกโยนความผิดให้คนอื่นเพื่อเอาตัวรอดแบบนี้..ทั้งที่ขออโหสิกรรมกันแล้วแทนที่จะโล่ง..ตาเบกลับอาการหนักขึ้นกว่าเอิดอีก.....ทำไมมนุษย์ถึงใจร้ายกับคนที่เค้าบอกว่ารักได้ลงคอนะ.....อึดอัดกับความรู้สึกมากค่ะเมื่อไรมันจะผ่านไป...