ท่านเคยขอโทษหรือให้อภัยใครมาบ้างและได้อะไรจากการขอโทษและการให้อภัยนั้นคะ

ในทานบารมีนั้นมีทาน ๓ อย่าง โดยเป็นวัตถุที่ควรให้ คือ อามิสทาน ๑ อภัยทาน ๑ ธรรมทาน ๑.

ให้อภัยก็เป็นทานอย่างหนึ่งนะ.

สวัสดีครับพี่จันทร์เพ็ญ
ทำอยู่เสมอทำจนเป็นปกติ สิ่งที่ได้ก็ไม่มีอะไรมากแค่การไม่ผูกเวรของตนต่อผู้อื่นเท่านั้นเองครับ
ของคุณครับ

การจะได้อะไรจากการขอโทษ..หรือ..การให้อภัยนั้น...ก็ขึ้นอยู่กับว่า...ที่ทำไปนั้นมีอะไรเป็นฐานของการกระทำ..(การขอโทษ...การให้อภัย )

หากทำไปเพราะ...คิดว่าทำแล้วดี...ให้สังคมยอมรับเรา...มองเราดีขึ้น...แม้ตัวเองผิดหรือไม่ผิดก็ตาม...แต่ก็ขอโทษไปอย่างนั้นแหละ...ปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคลก็อาจจะดีขึ้น...เรียกว่า..ข่มการกระทำด้วยเหตุผลทางความดี...แต่ใจลึก ๆ มันว่าตัวเองถูกอยู่

หากทำไปเพราะ...เห็นความผิดตน..เห็นตนหลงโกรธ...เห็นตนไหลไปตามกิเลสตัณหาอวิชชา...หลงกระทำเพียงเพื่อปกป้อง...ตัวที่เข้าใจผิดว่าเรา..ของที่เข้าใจผิดว่าของของเรา...เห็นความผิดตนแล้วนึกสงสารตนยิ่งนัก....สงสารคนที่มารองรับอารมณ์ของตนยิ่งนัก....อยากจะขอโทษเขา...ให้เขารู้ว่าเขาไม่ผิด..เป็นเราผิดเอง...เขาจะให้อภัยเราหรือไม่...ก็เรื่องของเขา...แม้เขาจะมีความผิดอยู่บ้างก็ไม่เก็บมาเป็นอารมณ์

ขอโทษนะเพื่อน...ขอโทษนะพี่...ผมผิดเอง

เรียกว่าทำเพราะ...การเห็นความจริง...ผลนะหรือ....ใจเรากลับไปสู่ความเป็นปกติ..เสมือนกับว่า...การกระทำผิดนั้นไม่เคยเกิดขึ้น...พบหน้าเพื่อนหน้าพี่อีกครั้ง...อารมณ์ตะขิดตะข่วงใจไม่มี..ใจโปร่งโล่งสบาย

ไม่รู้ว่า...จะเรียกว่า
การเกิดจากอารมณ์นั้น..ดับ
ภพจากอารมณ์นั้น...ไม่มีอีก

ได้มั้ย?

การให้อภัยก็เช่นเดียวกัน....เห็นเขาหลง...ไหลไปตามกิเลสตัณหาอวิชชา...เพียงเพื่อสิ่งที่ไม่เป็นสาระหลงว่าเป็นสาระ...กำลังทุกข์อยู่ก็ไม่รู้ว่าทุกข์...เขาทำไปเพราะความไม่รู้แท้ ๆ ...สงสารเขานะ...ถ้ารู้ก็คงไม่ทำ...

ถ้าให้อภัยด้วยความเห็นจริงแล้ว...ใจจะโปร่งโล่งสบาย...

ขอโทษ เมื่อเห็นตนเองผิด เป็นการลดอัตตาลง ป้องกันผูกโกรธได้ด้วย คงสภาพความมิตรระหว่างกันได้ด้วย
คนที่ขอโทษคนอื่นได้เพราะเห็นแก่มิตรภาพมากกว่ามานะ ความแข็งกระด้างของตน ส่วนผู้ให้อภัย เป็นการแสดงออกของกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ บางคนก็เห็นแก่มิตรภาพ บางคนก็เห็นแก่ประโยชน์ในภายภาคหน้า ฯลฯ

ผมสงสัยว่าการให้อภัย คือการให้ทานได้ยังไง
เพราะ ไม่ได้ให้อะไรใครเขาสักอย่าง นอกจากการทำใจตนเองที่จะไม่ถือสา

แล้วการทำในใจที่จะไม่ถือสาใครต่อใคร จะคือการให้ทานได้ยังไง

ขอท่านผู้รู้ช่วยอธิบายด้วยครับ

ทาน...คือการสละออก

วัตถุทาน...เอาอารมณ์ความโลภออก

อภัยทาน....เอาอารมณ์ความโกรธความขุ่นเคืองออก

เอาความโกรธออก กับการให้ทานนี้ มันอันเดียวกันเหรอครับคุณกบ

การละความโกรธ ความรัก ความหลง ผมไม่เห็นรู้สึกว่าต้องไปให้ทานกับใครที่ไหนเลย

ยังเคืองเขาอยู่....แม้ปากว่าให้อภัย...มันก็อภัยแค่ปาก...ใจไม่ได้ให้จริง

แบบนี้...ไม่ถือว่าเป็นการให้อภัย..นะ

จะให้อภัยใครได้...ต้องเอาอารมณ์โกรธเคืองออกก่อน

แถมการจะให้อภัยใคร....นอกจากจะต้องหายโกรธแล้ว...เมตตาก็เพิ่มมาด้วย

เมตตาสะสมมาก ๆ เข้า...ความโกรธก็ยิ่งน้อยลง

ได้ผลชะงังหนักแล...ลองดูซิ

เวลาโกรธที่ใครทำผิด....ก็ยกความผิดนั้นเป็นทานให้กับคนที่ทำซะ...ผิดแล้วก็แล้วไป...เริ่มใหม่


ลองดู.....ลองทานให้หมดอย่างที่ว่ามาซิ....ลองดู

ไม่มีใครรับ...ทานก็สำเร็จได้

กะลาธรรมนี้ความเห็นนี้แต่งเองหรือเปล่า
ฟังแล้วมันแหม่งๆยังไงไม่รู้

กะลารู้จักคำว่า "ยกโทษให้" "ไม่แก้แค้น" มั้ย
ที่ว่ามามันเป็นกายสังขาร ไม่ใช่จิตสังขารอย่างที่กะลาบอกนะจ๊ะ

เช่นนั้นแล

นิพพาน ก็ให้ทานให้สิ้น จนไม่เหลือ จริง สูญตาทาน

ขอบคุณทุกท่านคะ

อภัยทาน หมายถึง ให้ความไม่มีภัย ให้ความปลอดภัย

ตัวอย่าง ดังที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงไว้ใน ปุญญาภิสันทสูตร ดังนี้ว่า

[๑๒๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ห้วงบุญห้วงกุศล ๘ ประการนี้ นำความสุข
มาให้ ให้อารมณ์เลิศ มีสุขเป็นผล เป็นไปเพื่อสวรรค์ เป็นไปเพื่อสิ่งที่น่า
ปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ เพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข ห้วงบุญ
ห้วงกุศล ๘ ประการเป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ถึง
พระพุทธเจ้าเป็นสรณะ นี้เป็นห้วงบุญห้วงกุศลประการที่ ๑ นำความสุขมาให้ ให้
อารมณ์เลิศ มีสุขเป็นผล เป็นไปเพื่อสวรรค์ เป็นไปเพื่อสิ่งที่น่าปรารถนา
น่าใคร่ น่าพอใจ เพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข ฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ถึงพระธรรมเป็นสรณะ
นี้เป็นห้วงบุญห้วงกุศลประการที่ ๒ ฯลฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ถึงพระสงฆ์เป็นสรณะ นี้
เป็นห้วงบุญห้วงกุศลประการที่ ๓ ฯลฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ทาน ๕ ประการนี้ เป็นมหาทาน อันบัณฑิตพึงรู้ว่า
เป็นเลิศ มีมานาน เป็นเชื้อสายแห่งพระอริยะ เป็นของเก่า ไม่กระจัดกระจาย
ไม่เคยกระจัดกระจาย อันบัณฑิตไม่รังเกียจอยู่ จักไม่รังเกียจ อันสมณพราหมณ์
ผู้เป็นวิญญูไม่เกลียด ทาน ๕ ประการเป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกใน
ธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ละปาณาติบาต งดเว้นจากปาณาติบาต ดูกรภิกษุทั้งหลาย
อริยสาวกผู้งดเว้นจากปาณาติบาต ชื่อว่าให้ความไม่มีภัย ความไม่มีเวร ความไม่
เบียดเบียน แก่สัตว์หาประมาณมิได้ ครั้นให้ความไม่มีภัย ความไม่มีเวร ความ
ไม่เบียดเบียนแก่สัตว์หาประมาณมิได้แล้ว ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งความไม่มีภัย
ความไม่มีเวร ความไม่เบียดเบียน หาประมาณมิได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็น
ทานประการที่ ๑ ที่เป็นมหาทาน บัณฑิตพึงรู้ว่าเป็นเลิศ มีมานาน เป็นเชื้อสาย
แห่งพระอริยะ เป็นของเก่า ไม่กระจัดกระจาย ไม่เคยกระจัดกระจาย อันบัณฑิต
ไม่รังเกียจ อันสมณพราหมณ์ผู้เป็นวิญญูไม่เกลียด ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นห้วง
บุญห้วงกุศลประการที่ ๔ ฯลฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกละอทินนาทาน งดเว้นจากอทินนาทาน ฯลฯ
นี้เป็นทานประการที่ ๒ ฯลฯ นี้เป็นห้วงบุญห้วงกุศลประการที่ ๕ ฯลฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกละกาเมสุมิจฉาจาร งดเว้นจากกาเมสุมิจฉาจาร
ฯลฯ นี้เป็นทานประการที่ ๓ ฯลฯ นี้เป็นห้วงบุญห้วงกุศลประการที่ ๖ ฯลฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกละมุสาวาท งดเว้นจากมุสาวาท ฯลฯ นี้
เป็นทานประการที่ ๔ ฯลฯ นี้เป็นห้วงบุญห้วงกุศลประการที่ ๗ ฯลฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกละการดื่มน้ำเมา คือ สุราและเมรัย อันเป็น
ที่ตั้งแห่งความประมาท งดเว้นจากการดื่มน้ำเมา คือ สุราและเมรัยอันเป็นที่ตั้ง
แห่งความประมาท ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้งดเว้นจากการดื่มน้ำเมา คือ
สุราและเมรัย อันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาทแล้ว ชื่อว่าให้ความไม่มีภัย ความ
ไม่มีเวร ความไม่เบียดเบียนแก่สัตว์หาประมาณมิได้ ครั้นให้ความไม่มีภัย ความ
ไม่มีเวร ความไม่เบียดเบียนแก่สัตว์หาประมาณมิได้แล้ว ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่ง
ความไม่มีภัย ความไม่มีเวร ความไม่เบียดเบียนหาประมาณมิได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย
นี้เป็นทานประการที่ ๕ ที่เป็นมหาทาน บัณฑิตพึงรู้ว่าเป็นเลิศ มีมานาน เป็น
เชื้อสายแห่งพระอริยะ เป็นของเก่า ไม่กระจัดกระจาย ไม่เคยกระจัดกระจาย
อันบัณฑิตไม่รังเกียจ จักไม่รังเกียจ อันสมณพราหมณ์ผู้เป็นวิญญูไม่เกลียด

ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นห้วงบุญห้วงกุศลประการที่ ๘ นำสุขมาให้ ให้อารมณ์
อันเลิศ มีสุขเป็นผล เป็นไปเพื่อสวรรค์ ย่อมเป็นไปเพื่อสิ่งที่น่าปรารถนา
น่าใคร่ น่าพอใจ เพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ห้วงบุญห้วงกุศล ๘ ประการนี้แล นำสุขมาให้ ให้อารมณ์อันเลิศ มีสุขเป็นผล
เป็นไปเพื่อสวรรค์ ย่อมเป็นไปเพื่อสิ่งที่น่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ เพื่อ
ประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุข ฯ

จบสูตรที่ ๙

ทำไมดิฉันรุ้สึกว่า อารมณืโกรธมันเป็นแค่เวทนาตัวหนึ่ง ที่เกิดขึ้น แล้วก็ดับไป เกิดๆ ดับๆ เพราะเราชอบส่งจิตออกนอก ไม่เห็นต้องไปให้อภัยทานใคร ในเมื่อจิตเราไม่ได้ไปยึดติด ไปอาฆาต เคียดแค้น พยาบาทจองเวร การอภัยทาน คือ การเอาออกให้ได้ซึ่งความเคียดแค้นพยาบาทผู้อื่นหรอก คือการอโหสิกรรม ไม่จองเวรกัน