อนุโมทนาสาธุๆๆค่ะ
การฟังสนทนาธรรมจากท่านทั้งหลายเป็นมงคลอย่างยิ่งค่ะ

มันสำคัญออกไปรู้หรือออกไปหลง

มันหลงตั้งแต่ก่อนจะออก...แล้ว...

ไปรู้อนาคต...รู้แล้วมีลาภสักการะ...วันหลังมันก็เฝ้าแต่จะออกไปรู้อีก

ไปรู้อดีต...รู้แล้วมีคนชมว่าเก่ง..หรือไม่ก็ตัวเองนึกชมตัวเองว่าเก่ง....วันหลังมันก็เฝ้าแต่จะออกไปรู้อีก

แต่ทีกับ...ความยินดีในลาภสักการะ...ยินดีในคำสรรเสริฐ...มานะในตน...กลับรู้ไม่แจ่มชัด

การออกไปรู้...ก็เลยอยู่บนพื้นฐานของความไม่สมดุลย์กันแห่งความรู้...

เรียกว่า...หลงกันตั้งแต่ก่อนจะออกไปรู้..

อนาคามียังวิปลาสเลย ก็มีออกบ้างอยู่บ้าง หลงบ้างเน้อ!

รู้สึกว่ากระทู้นี้มีสาระธรรมที่ดีมากครับ และขออนุโมทนาแด่คุณลูกพระป่าและทุก ๆ ท่านที่ได้แสดงความเห็นมุมมองที่หลากหลายทำให้ได้ภาพที่เป็นประโยชน์แก่กัลยามิตรในการปฏิบัติเพื่อการเข้าถึงธรรมต่อไป

ส่วนตัวกระผมขอเสริมข้อปฏิบัติที่สำคัญอันหนึ่งที่ไม่ทำให้ “ส่งจิตออกนอก” ที่พระพุทธเจ้าและพ่อแม่ครูบาอาจารย์มักแนะนำสรรเสริญ คือการฝึกเจริญมรณานุสติ อย่างสม่ำเสมอ เพราะจะช่วยให้
- จิตที่ยังมีความโลภ โกรธ หลง
- จิตที่ยังผูกอยู่กับความอยากได้ลาภยศสุขสรรเสริญและความเสื่อมของโลกธรรมดังกล่าว
- จิตที่ยังคงรักตัว(ตัวมานะ) กลัวตาย (อวิชา) และเป็นทุกข์
ได้บรรเทาเบาบางและหมดไปในที่สุด

ตัวอย่างของ ของการเจริญมรณานุสติ หรือการเห็นถึง “การตายก่อนตาย” ให้แก่จิตทางหนึ่งได้แก่การมีโยนิโสมนัสสิการ เข้าใจถึงความเป็นอนิจจัง ทุกข์ขังของสังขาร และความเป็นอนัตตาของธรรมทั้งหลายอย่างสม่ำเสมอประกอบในการภาวนา
เช่น ดูเห็นนามรูปที่เราอาศัยอยู่ในปัจจุบันว่าแท้จริงใม่ใช่ตัวตนของเรา มันเป็นสิ่งไม่เที่ยงเปลี่ยนแปลงไปทุกขณะไม่อาจคงเดิมอยู่ได้และไม่อยู่ในความควบคุมของเราให้เป็นนั่นเป็นนี่ได้ มันต้องเสื่อมสลายหรือตายไปไม่ช้าก็เร็วตามเหตุปัจจัยในที่สุด ไม่อาจหนีพ้นไปได้

เมื่อใส่ใจและไม่ประมาทเวลาทำการเจริญมรณานุสติดังกล่าวบ่อย ๆ และมากพอ จิตก็จะถอนจากกิเลสความโลภ โกรธ หลง การรักตัว (มานะ) กลัวตาย (อวิชา) สละได้ซึ่งตัวตน มีนิรามิสสุข จิตสงบหลุดพ้นจากทุกข์ เข้าถึงนิพพาน ทั้งก่อนตายและเมื่อตายมาถึง

ธรรมใดๆ ก็ไร้ค่าถ้าไม่ทำ หรือลงมือปฏิบัติ....... สาธุ

ขอความเจริญในธรรมจงมีแด่ทุกๆ ท่าน

เห็นเอาโยนิโสมาพูด คุณคิดว่า มาโยนิโสเรื่องความตายเนี้ย
คุณแน่ใจแล้วหรือว่า ที่พูดมามันถูกต้อง

ลองคิดธรรมดาไม่ต้องโยนิโสหรอก ก็จะรู้ว่า ไม่มีใครเขากลัวตายครับ
ส่วนใหญ่เขากำลังหลงไม่ได้นึกถึงความตาย ที่เขากลัวๆกันก็คือ ทุกข์เวทนาครับ
ทุกข์จากการเจ็บไข้ได้ป่วย พูดง่ายๆ กลัวเจ็บ กลัวพิการ กลัวเป็นโรค

คุณลองไปถาม คนอกหัก คนเป็นโรคมะเร็ง หรือได้รับอุบัติเหตุจนพิการ
ความปรารถนาของเขาอันดับแรกคือ เขาอยากตายครับ

ฝากคิดถึงคุณชาติสยามด้วย

พุทโธ่! ไม่ทันไรก้ออกอาการแล้ว คุณบิ๊กทู่ครับ อยากแนะนำครับ
ถ้าคุณกลัวใครเขาลองภูมิ คุณก็ควรไปโพสหรือตั้งกระทู้ในห้องอื่น
อาทิเช่น ห้องนานาสาระ ห้องการ์ตูน-นิทาน และอื่นๆอีกครับ

หรือว่าไม่อยากคุยกับใครก็อย่าไปตอบโต้เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
มีเพื่อนๆตั้งมากเขาก็ใช้วิธีนี้ แบบนี้ครับถึงเรียกมีสติ
ไม่ใช่ไม่ทันไร วิ่งโร่หาคนช่วย

ถ้าคิดว่าที่ไหนเป็นที่ อโคจร เป็นที่ๆไม่ควรเข้าสำหรับคุณ
ก็อย่าเข้าไป ไม่ใช่เดินกร่างเข้าไปพอโดนอัดก็ฟ้องคนโน้น
ฟ้องคนนี่ ตลกครับ

ล้อเล่นนะครับ ไม่จี้จะสนุกเหรอ

ลูกพระป่า...
อย่าอ้างพระศาสดา
พระศาสดา ท่านไม่ได้สอนอย่างที่ หลวงปู่หลวงตา เค้าสอนครับ

เจริญธรรม

สวัสดีครับพี่เช่นนั้น
ในที่นี้ผมขอยกกล่าวเฉพาะคำสอนของครูบาอาจารย์สายหลวงปู่เสาร์หลวงปู่มั่นเท่านั้นนะครับ เพราะผมมีความรู้เฉพาะทางสายนี้เท่านั้น ในสำนักของครูบาอาจารย์ท่านอื่นเป็นเช่นไรผมไม่อาจทราบคำสอนและแนวทางที่แน่นอนได้ เพราะไม่ได้ศึกษาและปฏิบัติตาม...ดังนั้นในสายของพระอาจารย์มั่นนั้นท่านดำเนินตามคำสอนของพระพุทธเจ้าและทำเนียมการปฏิบัติตามเมื่อสมัยพุทธกาลอย่างเคร่งครัด ดังนั้นคำสอนทุกอย่างที่พระอาจารย์เสาร์พระอาจารย์มั่นท่านได้อบรมสั่งสอนลูกศิษย์จึงดำเนินตามพระศาสดาและไม่ออกนอกกรอบแห่งพระธรรมที่พระพุทธองค์ได้ทรงแสดงไว้เป็นแนวทางแน่นอน...ผมไม่ทราบว่าจะมีพระพุทธพจน์ที่แสดงไว้ในพระไตรปิฏกแบบตรงตัวว่า "อย่าส่งจิตออกนอกหรือไม่" หรือเป็นคำสรุปที่พระอาจารย์เสาร์พระอาจารย์มั่นได้สรุปลงด้วยตัวท่านเองจากผลการดำเนินตามทางที่พระศาสดาได้วางเอาไว้...แต่ถึงอย่างไรผมก็เชื่อในคำสอนที่ว่า"อย่าส่งจิตออกนอก" ที่ครูบาอาจารย์ท่านสั่งสอนนั้นไม่ได้อยู่นอกคำสอนของพระพุทธเจ้าแน่นอนครับ

ยกตัวอย่างคาถาที่พระอัสสชิแสดงต่อพระสารีบุตรที่เรายกให้เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนาก็ได้ครับที่ว่า..."เย ธมฺมา เหตุ ปัพฺพวา
เตสํ เหตุงฺ ตถาคโต
เตสญฺจะ โย นิโรโธ จะ
เอวํ วาที มหาสมฺโณ"

"ธรรมเหล่าใดเกิดแต่เหตุ
พระตถาคตเจ้าทรงแสดงเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น
และความดับแห่งธรรมเหล่านั้น
พระมหาสมณะมีปกติ ทรงสั่งสอนอย่างนี้"
คาถานี้พระพุทธองค์หาได้แสดงไม่ แต่เป็นการสรุปจากผลแห่งการปฏิบัติธรรมของพระอัสสชิเองใช่มั้ยครับ พี่เช่นนั้นเห็นว่าคาถานี้เป็นการอ้างพระศาสดาหรือไม่อย่างไรครับ
ขอให้พิจารณาธรรมโดยธรรมนะครับ
ขอบคุณครับ

คาถาที่ ท่านอัสสชิ แสดง เป็นสิ่งที่พระศาสดาสอนครับ คนละเรื่องกับที่ หลวงปู่หลวงตาว่าเอง
ลูกพระป่า ศึกษาจาก "อุทเทสวิภังคสูตร" เกี่ยวกับจิตไม่ฟุ้งไปในภายนอก ไม่ตั้งสยบอยู่ในภายใน
คงได้คำตอบที่ชัดเจน

http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=8267&Z=8510&pagebreak=0

เจริญธรรม

ปล. เช่นนั้นไม่ได้บอกว่า หลวงปู่หลวงตาสอนผิด นะครับ แต่ไม่ถูกทั้งหมด ขาดกะท่อนกะแท่น
ไม่ใช่คำสอนของพระศาสดา จึงกล่าวว่า "อย่าอ้างพระศาสดา ว่าพระศาสดาก็สอนเช่นเดียวกัน"

ผมก็พึ่งเคยอ่าน อ่านแล้ว รู้ครบรอบ หมดจด กระจ่างครับขอบคุณครับ

ธรรมะ...ไม่มีกระท่อนกระแท่นหรอกครับ...

แต่ถ้าจำจากตำราไม่ครบ...จึงเรียกว่าถูกไม่หมด...หรือ..ขาดกระท่อนกระแท่น..ได้

ส่วน...คำสอนนี้..เป็นของตถาคตหรือไม่นั้น..พระองค์ก็เคยวิสัชนาให้แล้วว่าให้ดูตรงที่จุดไหนมิใช่หรือ?

ผมจำไม่ได้...ผู้มากตำราอย่างเช่นนั้นน่าจะจำได้นะครับ..

อะไรนะ ..."ธรรมใดที่เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่ายคลายกำหนัด...เพื่อความดับ เพื่อความสงบ เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อตรัสรู้เพื่อนิพพานโดยส่วนเดียว... นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสั่งสอนของเราตถาคต"

ผิดถูกอย่างไรวานผู้รู้อธิบายด้วยละกันนะครับ...

พอดีกำลังคิดว่า.. ...แล้วถ้าใครอ่านพระไตรปิฎกแต่กลับไม่รู้สึกเบื่อหน่ายคลายกำหนัด..เลย...นี้...จะเรียกว่าอะไร.....

ธรรมะขึ้นอยู่กับคน....หรือ..ธรรมะขึ้นอยู่กับตัวอักษร?

จริงหรือไม่กระท่อนกระแท่นๆ
กบแน่ใจ นะ