ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของผมคือช่วงเวลาที่ตอนแม่ยังไม่จากไปไหน เป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกถึงความถูกคุ้มครองจากภัยทั้งหลาย เป็นช่วงเวลาที่มีความรักความเมตตาอย่างเต็มหัวใจ แม้จะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด แต่ความเห็นผมกลับเป็นความเละเทะ มีความประมาทในวัย ขี้เกียจและเอาแต่อารมณ์ตัวเอง

เวลาผ่านไป19ปีแล้วที่แม่จากไป ช่วงเวลานั้นไม่มีทางหวนกลับมาอีก สิ่งเดียวที่จะทดแทนช่วงเวลาที่ดีที่สุดให้สมบูรณ์ที่สุด ก็คือฝึกตน

คนหนึ่ง In Love คนหนึ่ง Heart-broken
"To love is To give"
ไปแระ กลัวโดน .. เฟี้ยววว

ไม่ broke แล้ว


อุตส่าห์วิ่งมาเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อแก้ข่าวโดยเฉพาะ

ในช่วงเวลาของมนุษย์ทั้งหลายก้อมักจะหมายเอาความรู้สึกที่คิดว่าดี อาจจะเป็นการกระทำต่อคนที่เรารักหรือถูกกระทำจากคนที่เรารักที่มอบให้เรา จริงแล้วสิ่งนั้นเองอาจจะเป็นสิ่งที่เหนี่ยวนำเราไว้กับความทุกที่ยาวนานอีกต่อไป ผมเชื่อว่าช่วงเวลานั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด และผมยังเข้าใจอย่างนี้ว่าช่วงเวลาที่เราได้พบแสงสว่างของพระธรรม ถึแม้ว่าเราจะยังไม่หลุดพ้นซะที่เดียว

เอกอนก็พยายามจะมองหานิยามแห่งคำว่า ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต
พอดีไปเจอบทความนี้





ช่วงเวลาที่คนเราจะรู้สึกว่าเป็น ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต มันเยอะแยะไปหมด

ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของคุนน้องจริงๆก็คือ ช่วงเวลาที่นอนหลับสนิท.. ฝันดี..ฝันถึงพี่ๆลานธรรมจักรทุกคน คุนน้องก็เปรียบเหมือนสาวน้อยในคลิปนี้แหละ (เมื่อก่อนติดงอมแงมเลย )
http://www.youtube.com/watch?v=4olGx2Y6zBU ความฝันคุนน้องคล้ายๆแบบนี้แหละ ต้องดูให้จบนะโครตฮา555+เพราะมันหักมุมอ่ะตอนจบ
(ปากหวานแบบนี้ไม่รักเราให้มันรู้ไป55+ ) และก็ไม่ต้องตื่น หลับอยู่อย่างนั้น..ไม่ต้องตื่นขึ้นมากินข้าว ไม่ต้องตื่นขึ้นมาปวดอึ55+ไม่ต้องตื่นมาอาบน้ำ (ขี้เกียจเข้าขั้นโคม่านะเนียะ ) ไม่ต้องตื่นขึ้นมาทำงาน ..อยากจะนอนอยู่อย่างสงบแบบนี้โดยปราศจากสิ่งใดรบกวน ซึ่งช่วงเวลาแบบนี้มันช่างแสนสั้นนักในแต่ละวัน55+

เอ๊า ! อดเห็นคนสวยๆออกสื่อเลยอ่ะ ฮานาโกะผิดเองที่มาช้าไป!! อิอิ

คือ...การมีช่วงเวลาที่ดี
โดยมากแล้ว มันก็จะเป็นการมีช่วงเวลาที่ดี กับตัวเอง บ้าง
และ การมีช่วงเวลาที่ดีร่วมกับคนอื่น บ้าง

ครั้งนี้เอกอนเป็น มีความรู้สึกช่วงเวลาที่ดีร่วมกับคนหมู่มาก น่ะ

ช่วงสองอาทิตย์มานี่เอกอนยุ่งกับงานภาระกิจพิเศษ
เปิดตัวสำนักงานแห่งใหม่ ซึ่งถูกบีบด้วยเวลา
ทุกอย่างต้องสมบูรณ์ด้วยเวลาที่จำกัด
ซึ่งเมื่อเวลางวดเข้ามา ... ทุกอย่างยังไปไม่ถึงไหน...
งานมันส่อแววจะล้มไม่เป็นท่า หัวหน้างาน ผู้บริหารต่าง ๆ ต่างพากันเครียด

เอกอนเห็นท่าไม่ดี ... ก็เลยเข้าห้องพระทำการกราบขอพรพระเป็นการใหญ่
"ขอให้ดลใจให้ทุกฝ่ายมีความรักเมตตาต่อกัน
ขอให้ทุกฝ่ายเข้ามาร่วมแรงร่วมใจช่วยกัน
ให้งานนี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี..."
...
พอรุ่งเช้า...ทุกฝ่ายงานที่เกี่ยวข้อง ต่างพร้อมกันที่จุดประจำการ
ต่างแสดงท่าทีที่กระตือรือร้น ช่วยกันทำงานตั้งแต่เช้ายันดึก ทุกวัน
ทุกคนดูทุ่มเทกำลังกาย กำลังใจ กำลังสมอง มาก ...
...
ทุกคนทำงานกันอย่างไม่คิดถึงตัวเองจนวันสุดท้าย...จนทุกอย่าง...สมบูรณ์
...
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนที่เกี่ยวข้องดูจะยุ่งที่สุด
แต่เอกอนรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาที่ดี
...
ตรงที่ว่า ทุกคนต่างยุ่ง แต่ทุกคนต่างหันมาทุ่มเทให้กับกันและกัน
ทุกคนควบคุมอารมณ์...ได้ดีอย่างไม่น่าเชือทีเดียว...
ทำงานร่วมกันด้วยรอยยิ้ม...ด้วยท่าทีที่กระตือรือร้น มีพลัง
...

...
ช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่เอกอนนั่งมองมันมาหนึ่งอาทิตย์
มันเป็นมุมมองที่ขัดแย้ง

ตรงที่
มันเป็นช่วงเวลาที่ทุกอย่างรอบ ๆ ตัว อยู่ในภาวะวิกฤตอย่างสุด ๆ
เร่งรัดอย่างสุด ๆ ยุ่งอย่างสุด ๆ
แต่...สภาพแวดล้อม .. กับความรู้สึกภายในกลับ สงบสุข
ไม่รู้สึกว่าเรื่องยุ่ง ๆ ที่ดำเนินไปในแต่ละวันในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานั้น
จะเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึก เหนื่อยใจ ลำบากใจ ทุกข์ใจเรย
ทุกคนทำงานไปด้วยกัน อย่างยิ้มแย้ม สรวนเสเฮฮา กระเซ้าเย้าแหย่
และ...ทุกอย่างก็จบลงอย่างสมบูรณ์ ด้วยดี...



เอกอนก็ได้แต่นั่งมอง ไม่รู้จะว่ายังไง
มันเหมือนจะเห็น

พลังของความสามัคคี
พลังของความเสียสละ
พลังของความรักความเมตตา ความกรุณาที่มีต่อกัน



และก็เลยได้นึกไปถึง...ว่า



ถ้าใคร...ในยุคนี้...ทำให้คนไทยเกิดพลังนี้ขึ้นมาได้ ...
...

.

ที่ไหนมี "ความสามัคคี มีความรักความเมตตา"
ที่นั่นก็มีแต่ความสุขความเจริญแหละ ..

แต่ว่า .. ดาราหน้ากล้องเนี๊ยย อยากเห็นจุงเบย ..

อ่านแล้วเขิลนิดๆ


เห้อ ต้องจำยอมรับว่า ปัจจุบันนี้เริ่มเป็น "พี่" เป็น "น้า" "อา" กับหลานๆบางคนเป็น "ป้า" ไปแล้ว


ต้องยอมรับ ธรรมดาใครอายุเยอะแล้วอ่อนลงเป็นไม่มี มีแต่แก่ขึ้น


แต่ก่อนนี่แอ๊บแบ๊ว เป็น "น้อง" ตลอดได้ เดี๋ยวนี้ทำไม่ได้แล้ว สถานการณ์บังคับ


นี่ก็ช่วงเวลาดีๆอย่างหนึ่งของชีวิตใช่ไหมคะเนี่ย
คือ ช่วงเวลาที่ทุกอย่างเปลี่ยนผ่านไปตามวันเวลาและเรายอมรับได้ อิอิ

ช่วงเวลาที่ชอบที่สุด ตอนช่วงสมัยเรียนครับ
ผมอ่านหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่องครับ เลยมีเหตุให้ได้ไปฝึกสมาธิ
วันๆก็เลยฝึกสมาธิ เวลาว่างเยอะด้วยครับ บางครั้งก็นั่งดี บางครั้งก็นั่งหลับ แต่ว่านั่งแล้วหลับบ่อยเหมือนกัน
เวลานั่งในห้องอ่านหนังสือพอนั่งแล้วหลับ ออกมาคนข้างๆที่นั่งอ่านหนังสือเขาพลอยหลับไปด้วย
เขาได้พักผ่อนไปด้วย หรือว่าไปรบกวนเขาก็ไม่รู้

เป็นช่วงเวลาที่ชอบมากเพราะมีเวลาว่างเยอะมากๆเลยได้เวลาเต็มที่กับสิ่งที่สนใจอยู่นะครับ

รู้มั้ย เมื่ออาทิตย์ก่อนหน้าไม่นานมานี้ พุทธคุณไปซื้อชา มี่เป็นแบบชงน่ะครับ
เป็นชายี่ห้อใหม่ที่ไม่เคยซื้อ พุทธคุณชอบดื่มชา ซื้อมาชงดื่มดู รสชาดไม่ถูก
ใจเลย กลิ่นก็แปลกๆ ไม่ค่อยเหมือนกลิ่นชาเลยครับ

พุทธคุณกำลังคิดว่าจะทิ้งไป นึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้า มีความคิดลอยขึ้น
มาในใจว่า ชีวิตเรานี้มีทั้งช่วงเวลาที่ดีและที่ไม่ดีสลับกันอยู่ตลอดเวลา ชาที่ซื้อ
มานี้ก็เช่นกัน ช่วงนี้อาจไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีสำหรับเรา เราจึงได้ชาที่ไม่อร่อยมา
ช่วงเวลาที่ไม่ดีก็เหมือนชาที่รสชาดที่ไม่อร่อยนี้แหล่ะ หากเราเลือกถูกชาที่อร่อย
นั่นอุปมาว่าเหมือนช่วงเวลาที่ดี ที่ราบรื่นของชีวิตเรา

คิดได้ดังนี้ พุทธคุณไม่ทิ้งชา ทนดื่มให้หมด เลือกที่จะยอมรับความผิดพลาดของ
เรา เลือกที่จะทำใจให้ชอบใบชาที่ซื้อมานี้ หมายความว่ายอมรับและพอใจ พอเพียง
ในสิ่งที่เราเลือกมา เมื่อมันเลือกผิดพลาดมาโดยที่ไม่รู้ เราก็ต้องทนอยู่กับสิ่งที่เรา
เลือกแล้ว มองในแง่ดีของชา คิดเอาว่า เอาเถอะน่าดีแล้วที่เรามีดื่ม คนไม่มีโอกาส
ได้ดื่มแบบเรามีถมไป นอกจากจะทำใจให้ยอมรับแล้ว พุทธคุณยังทำใจให้ชอบด้วย
เพราะถ้าเราไม่ทำใจให้ชอบเราจะตะขิดตะขวงใจ

พอดื่มไปดื่มมาได้ครึงซองแล้ว พุทธคุณรู้สึกว่าหลังๆมานี้ก็มีรสชาดหวานนิดๆปะแล่มๆ
รู้สึกชอบขึ้นมาในระดับที่ค่อนข้างพอใจ นึกย้อนหลังไปว่าดีแล้วที่ไม่ทิ้งชานี้ไป

ช่วงเวลาที่ดีที่สุดนี้ก็เหมือนกัน พุทธคุณมองว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดของคนเราคือช่วง
ที่เรารู้ตื่น รู้เบิกบาน หมายความว่า รู้เขารู้เรา รู้จักตัวเรา เข้าใจตัวเรา เข้าใจผู้อื่น เข้าใจ
ธรรมชาติรอบตัวเรา หรือเรียกแบบสั้นๆก็คือ เข้าใจธรรมชาติของชีวิต นั่นเรียกว่าช่วง
ที่ดีที่สุดแล้ว

ความเป็นจริงคือ ในชีวิตของคนเรา มีเวลาให้กับการรู้จักตนเอง ศึกษาตนเองนั้นมีไม่
ค่อยบ่อยนัก เพราะหน้าที่การงาน เพราะภาระที่เราเข้าไปผูกพันธ์อยู่ในทุกๆวัน ทำให้เรา
วุ่นวายและยุ่งอยู่กับภาระหน้าที่ในแต่ละวันจนเหนื่อนล้าจนหลายครั้งลืมให้เวลากับตัวเอง
หรือทำความเข้าใจกับตนเอง กับธรรมชาติของชีวิต

หากว่าเรามีเวลาให้กับการเข้าใจตนเอง เข้าใจผู้อื่น เข้าใจความจริงของธรรมชาติ ของชีวิต
นั่นแหล่ะ คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับพุทธคุณ

ช่วงเวลาที่ดีที่สุด....นะรือ?

นั่งคิดหาอยู่นาน...ควานหาไปในอดีต...ขุดคุ้ยจนยุ่งเหยิง...ก็คิดไม่ออก...

คิดว่า....กระทู่นี้....คงไม่มีความเห็นอะไรกับเขาหรอก!!!

แต่วันนี้....เอ่ะใจ..คิดใหม่....เมื่อท่องอดีตแล้วไม่เจอ....ลองท่องไปในอนาคตเป็นงั่ย?

ได้ผล....

เจอมันแล้ว...

มันอยู่ข้างหน้า...มันยังมาไม่ถึง....เพียงแค่นึกถึงมัน....เราก็สุขทุกที...

วันนี้...ที่เพียรยากลำบากอยู่...ก็เพราะมัน...

มีมันแล้ว...เราก็หยุดเหนื่อย..ไม่ต้องทำอะไรอีก...

ช่วงเวลาที่ดีที่สุด...ตั้งแต่มีชีวิตถึงปัจจุบัน...คือเวลาที่นึกถึงมัน....เวลานั่นจึงเป็นปัจจุบันเสมอ...

วันนี้จึงเป็นวันที่ดีที่สุด...จนกว่าจะมีมัน