ก้อนหิน...อาจจะไม่ได้ให้คำตอบใด ๆ ออกมาเป็นสำเนียง วาจา
เพื่อจรรโลงความคิดทางธรรมให้บรรเจิดในหัวสมองของผู้แสวงหาธรรม
แต่...ก้อนหินนั่นล่ะ...คือคำตอบของธรรมอยู่แล้ว

"มโนกรรม" ตอบไปแล้วนั่น

เหลือแต่คำว่า "ชีวิต" ยังไม่มีคำตอบ

เอายังงี้ไหมครับอโศก พอมองเห็นลางๆ ที่พูดว่า



ชีวิตจริง ก็คือชีวิตของคนหรือของมนุษย์ที่เห็นๆ ซึ่งก็ ยืินๆ เดินๆ นั่งๆ นอนๆ กินๆ ถ่ายๆ ฯลฯ คิกๆๆ กันอยู่นี่แหละ ใช่ไหมครับ ขอคำยืนยันหน่อย

... ไม่รู้สิ่ ... ไม่รู้จริง ๆ ว่าในภาวะที่บีบคั้นเช่นนั้น
แสงสว่างจะมีกำลังส่องเป็นทางเลือกให้กับจิตใจได้แค่ไหน...
จะประคับประคองจิตใจเราให้ผ่านพ้นไปได้เพียงใด...

เรื่องนี้ต้องไปฟังทัศนะของท่าน ติ นัช ฮัท
และผู้คนในหมู่บ้านพลัม

เพราะ ผู้คนส่วนหนึ่งที่เข้าปฏิบัติที่นั่น
ส่วนหนึ่งคือผู้ที่มีอาการบาดเจ็บทางจิตใจ
ได้เข้าไปปฏิบัติเยียวยารักษาอาการบาดเจ็บทางใจ

ซึ่งหลายคนสามารถที่จะข้ามผ่านความหมองเศร้าแห่งจิตไปสู่แสงสว่างได้
แต่...มันก็ต้องใช้เวลา...ในที่สุดพวกเขาก็พบกับสันติในจิตได้

ซึ่ง...ตราบเมื่อยังมีคนที่แสดงให้เห็นว่า...สันติแห่งจิตใจนั้นบังเกิดขึ้นได้
เราก็ทำได้ดีที่สุดคือต้อง...เชื่อ/ศรัทธา...ว่าถ้าหากเราต้องได้พบกับชะตากรรมเช่นนั้นเข้าสักวัน
เราก็สามารถที่จะก้าวข้ามผ่านมันไปได้เช่นกัน...

....

บางอย่าง เราไม่รู้ว่าเราจะทำได้หรือไม่
แต่...เมื่อเราเชื่อ/ศรัทธาในหนทางแห่งแสงสว่างนั้นว่ามีอยู่ และผู้ที่ไปถึงได้มีอยู่
เราก็จะรู้สึกถึงได้ว่า...หนทางอันสว่างสันตินั้น...ก็ไม่ได้ปิดกั้นสำหรับเราเช่นกัน

....

ชีวิตจริง คือสิ่งที่กำลังปรากฏให้เห็น ให้รู้ ให้สัมผัสในปัจจุบัน

ที่กรัชกายพูดมาก็ใช่ถ้าสิ่งเหล่านั้นปรากฏให้รู้ให้เห็นให้สัมผัสในปัจจุบัน

ชีวิตจริงมีอยู่แค่ตรงปัจจุบันอารมณ์ที่ปรากฏเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น ถ้าผ่านไปแล้วเป็นอดีต หรือยังไม่เกิดไปคาดว่าจักเกิด ก็เป็นอนาคต ยังไม่ใช่ชีวิตจริง

อนุโมทนากับตัวอย่างธรรมของท่าติชนัท ฮัน ที่เอก้อนยกมา

ประเด็นที่จำง่ายอยู่ที่ว่า หากเราเพียรทำลายเหตุทุกข์ อันได้แก่ความเห็นผิด กับความยึดผิด ในจิตใจเราให้เบาบางไปหรือหมดไปได้แล้ว ปัญหาที่คาดเดาว่าจะเป็นจะเกิดทั้งหมดดังที่คุณพุทธคุณยกตัวอย่างมานั้น เขาจะถูกสรุปและ แก้ไขไปเองทั้งหมด
โดยธรรมครับ

ชีวิตจริงมีอยู่แค่ตรงปัจจุบันอารมณ์ที่ปรากฏเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น


ถ้ายังงั้น คนที่มีชีวิตอยู่ ... 5 ปี บ้าง 10 ปีบ้าง 20 ปี บ้าง 75 ปีเป็นต้นบ้าง แล้วก็ตายไป ช่วงอยู่ที่เขาดำรงชีวิตอยู่ ก็ไม่ใช่ชีวิตจริง เป็นชีวิตปลอมๆยังงั้นซี่ หรือยังไง

สิ่งที่ถามมานี่เขาเรียกว่า "ประวัติชีวิตจริง" แต่ไม่ใช่ชีวิตจริงๆ เพราะมันจบเป็นอดีตไปแล้ว ทำอะไรกับสิ่งที่เป็นอดีตนั้นไม่ได้แล้ว

คุณกรัชกายต้องไปทำความรู้และประสบการณ์จริงในเรื่องปัจจุบันอารมณ์ให้ได้มากๆนะครับ จะรู้ชัดมากเลยว่า ชีวิตจริงมันมีอยู่แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นจริงๆ

สมมติว่า เราเขียนผิด หรือพิมพ์ผิด รุ่งขึ้นมาตรวจสอบดู อ้าว พิมพ์ผิดนี่หว่า แล้วแก้ให้เสียใหม่ คือพิมพ์หรือเขียนเสียให้ถูก เราทำได้ไหมครับ


อโศก แบ่งกาลทั้งสามกาล คือ ปัจจุบันกาล อดีตกาล อนาคตกาลสิครับ จากไหนถึงไหนในกาลทั้งสามนั้น

คำถามที่ 1 เรื่องเขียนผิด พิมพ์ผิด แล้วมาแก้ทีหลัง

ตอบ กรัชกายเคยได้ยินสำนวนการทำคดีไหมครับที่ว่า "ต่างกรรม ต่างวาระ"
กรรมที่พิมพ์ผิดนั้นจบไปเป็นอดีตแล้ว กรรมที่จะมาแก้ไขพิมพ์ใหม่ เป็นอนาคต ลงมือพิมพ์ใหม่ เป็นปัจจุบัน พิมพ์ใหม่เสร็จแล้ว คำที่พิมพ์ใหม่เป็นอดีตใหม่

คำถามที่ 2 อโศก แบ่งกาลทั้งสามกาล คือ ปัจจุบันกาล อดีตกาล อนาคตกาลสิครับ

ตอบ กาละ 3 ท่านเอาปัจจุบันเป็นตัวแบ่ง

สิ่งใดยังไม่เกิดรู้ในปัจจุบัน เรียก "อนาคต"

สิ่งใดกำลังเกิดรู้อยู่กับจิต เรียก "ปัจจุบันอารมณ์"

สิ่งใด้เกิดรู้เป็นปัจจุบันไปแล้ว เรียก "อดีต"

วิธีการแบ่งเช่นนี้ ได้มาจากไหนครับ





ถามว่าแก้ได้ไหม ได้ ไม่ได้ ตอบสั้นๆ

สมมติว่า เราเขียนผิด หรือพิมพ์ผิด รุ่งขึ้นมาตรวจสอบดู อ้าว พิมพ์ผิดนี่หว่า แล้วแก้ให้เสียใหม่ คือพิมพ์หรือเขียนเสียให้ถูก เราทำได้ไหมครับ


อโศก แบ่งกาลทั้งสามกาล คือ ปัจจุบันกาล อดีตกาล อนาคตกาลสิครับ จากไหนถึงไหนในกาลทั้งสามนั้น


คำถามที่ 1 เรื่องเขียนผิด พิมพ์ผิด แล้วมาแก้ทีหลัง

ตอบ กรัชกายเคยได้ยินสำนวนการทำคดีไหมครับที่ว่า "ต่างกรรม ต่างวาระ"
กรรมที่พิมพ์ผิดนั้นจบไปเป็นอดีตแล้ว กรรมที่จะมาแก้ไขพิมพ์ใหม่ เป็นอนาคต ลงมือพิมพ์ใหม่ เป็นปัจจุบัน พิมพ์ใหม่เสร็จแล้ว คำที่พิมพ์ใหม่เป็นอดีตใหม่

คำถามที่ 2 อโศก แบ่งกาลทั้งสามกาล คือ ปัจจุบันกาล อดีตกาล อนาคตกาลสิครับ

ตอบ กาละ 3 ท่านเอาปัจจุบันเป็นตัวแบ่ง

สิ่งใดยังไม่เกิดรู้ในปัจจุบัน เรียก "อนาคต"

สิ่งใดกำลังเกิดรู้อยู่กับจิต เรียก "ปัจจุบันอารมณ์"

สิ่งใด้เกิดรู้เป็นปัจจุบันไปแล้ว เรียก "อดีต"



วิธีการแบ่งเช่นนี้ ได้มาจากไหนครับ


วิธีการแบ่งกาละ 3 เอามาจากสภาวธรรมที่มันเป็น แล้วบอกออกมาเป็นบัญญัติภาษาตามที่คนไทยนิยมใช้

อ้างคำพูด:
ตอบ กรัชกายเคยได้ยินสำนวนการทำคดีไหมครับที่ว่า "ต่างกรรม ต่างวาระ"

ถามว่าแก้ได้ไหม ได้ ไม่ได้ ตอบสั้นๆ

อดีตแก้ไม่ได้ แต่ทำใหม่ให้เหมือนอดีตอีกทีได้ ตัวหนังสือเก่าเขียนผิดแก้ได้ แต่ต้องมีรอยลบขีดฆ่าจากการทำใหม่เขียนใหม่ เป็นกรรมตัวใหม่

เหมือนบ้านถูกแผ่นดินไหวพังถล่มไปแล้ว บ้านหลังเก่าในอดีตนั้นไม่มีแล้ว แต่สามารถสร้างบ้านหลังใหม่ขึ้นมาแทนได้ในปัจจุบัน โดยจะใช้แปลนเก่าก็ได้

เหมือนวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2499 มันมีอยู่วันเดียวเท่านั้น จะทำขึ้นมาใหม่ให้เป็น 14 กุมภาพันธ์ 2499 อีก มันเป็นไปไม่ได้ กาลเวลามันเปลี่ยนไปดังสายน้ำไม่ไหลกลับคืน

ดูๆแล้วอโศกนี่ก็ไม่ธรรมดา คิกๆ เข้าใจอะไรยากมักๆ


ถามว่า เราเขียนข้อความผิด แก้ได้ไหม ? ได้ ไม่ได้ ว่าอะไรนักก็ไม่รู้

เอานะกรัชกายจะพิมพ์ผิดนะดู อาจาน มวแ วิดทะยารัย วิดทะยาสาด กดมหู่ อยู่เหนือ ดกหมาย แก้ได้ไหม

แก้ได้

ก็พิมพ์ใหม่.แก้ไขให้ถูกต้อง


กรัชกายคงพยายามจะให้ลงตัวให้ได้ตามที่กรัชกายตั้งเป้าไว้ว่า "อดีตแก้ไขได้"

แต่ที่อโศกะพยายามจะบอกว่าอดีตที่ผ่านไปแล้วแก้ไขไม่ได้นั้นเป็นเรื่องของกรรม การกระทำที่ทำลงไปแล้วย่อมให้ผลทันที จะกลับไปแก้ไม่ให้ผลนั้นเกิดก็ไม่ได้แล้ว ถ้าจะแก้ก็เป็นกรรมใหม่ วาระใหม่ ถึงจะเป็นเรื่องเดียวกัน ก็คนละอันกัน

ทำไมเมื่อเอาความยินดียินร้ายออกเสียได้ จึงหยุดคิดได้หรือมโนกรรมไม่เกิด .....

ทั้งนี้ก็เป็นเพราะ เมื่อไม่มียินดียินร้าย อุเบกขา ความวางเฉยก็จะเป็นสิ่งที่คงเหลืออยู่ให้จิตได้เสวย
ที่อุเบกขาหรือความวางเฉยนั้น มโนกรรมจะหยุดพักไปชั่วคราว

ดังนั้นนักวิปัสสนาภาวนาทั้งหลาย เมื่อทำได้และชำนาญแล้ว จึงมีอุเบกขา ฌาณ 4 หรือ สังขารุเปกขาญาณ เป็นที่พักจิตพักใจ ให้มีกำลัง เพื่อจะได้เดินทางต่อไปสู่ มรรค ผล นิพพาน ที่ยิ่งๆขึ้นไป

ตรงอุเบกขา ญาณ 4 หรือสังขารุเปกขาญาณนั้น เป็นตัวสัมมาทิฏฐิ ดังมีสอนไว้ในเรื่องของอริยมรรคมีองค์ 8 นั่นเอง

อโศกยกตัวอย่างที่พูดนั้นสิครับ