พระพุทธพจน์ ๓๑

คนใดพูดจาไพเราะแต่ไร้ประโยชน์ต่อมิตร ที้งหลาย
บัณฑิตพึงรู้เถิดว่า ผู้นั้นคือคนที่ไม่ทำตามคำพูด

พระพุทธพจน์ ๓๒

คนไร้ยางอาย เกลียดความละอาย ชอบพูด
ว่าเราเป็นเพื่อนของท่าน(แต่)กลับไม่เอื้อเฟื้อการงานของเพื่อน
พึงรู้เถิดว่า บุคคลนั้นไม่ใช่มิตรของเราแท้

พระพุทธพจน์ ๓๓

เหตุที่ทำให้อายุสั้น ๕ ประการ คือ

๑. ไม่รู้จักทำความสบายแก่ตนเอง
๒. ไม่รู้จักประมาณในสิ่งที่ไม่สบาย
๓. บริโภคสิ่งที่ย่อยยาก
๔.เป็นทุศีล
๕.มีมิตรเลวทราม


(อัง.ปัญจ.๑๒๖)

พระพุทธพจน์ ๓๔

การบำเพ็ญประโยชน์ โดยไม่ฉลาดในประโยชน์
ก็นำความสุขมาให้ไม่ได้เลย
ผู้ทรามปัญญาย่อมพร่าประโยชน์ ดุจลิงเฝ้าสวน ฉะนั้น

(ชุ.ชา.เอก.๔๖)

พระพุทธพจน์ ๓๕

มนต์มีการไม่ท่องบ่นเป็นมลทิน บ้านเรือนมีความไม่หมั่น(ปัดกวาด)เป็นมลทิน
ความเกียจคร้านเป็นมลทินของผิวพรรณ
ความประมาทเป็นมลทินของผู้รักษา
ความประพฤติชั่วเป็นมลทินของหญิง
ความตระหนี่เป็นมลทินของผู้ให้
ธรรมอันลามกเป็นมลทินแท้ ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
เราจะบอกมลทินที่ยิ่งกว่านั้นคือ อวิชชา เป็นมลทินอย่างยิ่ง

(อัง.อัฏฐก.๑๐๕)

พระพุทธพจน์ ๓๖

สัตบุรุษผู้มีศรัทธาตั้งมั่นแล้ว มีศีลเป็นที่รัก
ทราบธรรมแล้ว ย่อมบูชาบรรพชิตผู้ไม่ครองเรือน
ผู้ไม่มีบาป ประพฤติพรหมจรรย์

(อัง.อัฏฐก.๑๒๘)

พระพุทธพจน์ ๓๗

ปราชญ์มีปัญญา ให้อายุ ย่อมได้อายุ ให้วรรณะ ย่อมได้วรรณะ
ให้ความสุข ย่อมได้ความสุข ให้กำลังย่อมได้กำลัง
ให้ปฏิภาณ ย่อมได้ปฏิภาณ ผู้ให้อายุ วรรณะ สุขะ พละ
และ ปฏิภาณ เกิดในที่ใดๆ ย่อมเป็นผู้มีอายุยืนและยศ

(อัง.ปัญจ. ๓๗)

พระพุทธพจน์ ๓๘

ถ้าท่าทั้งหลายกลัวทุกข์ ความทุกข์ไม่เป็นที่รักของท่าน
ท่านก็อย่าทำความชั่ว ทั้งในที่แจ้งและในที่ลับ
ถ้าท่านจักทำหรือกไลังทำอยู่ ซึ่งความชั่วแล้วไซร้
แม้ท่านจะเหาะหนีไปไหน ก็ไม่มีทางพ้นทุกข์ไปได้

(ขุ.อุ. ๑๑๕)

พระพุทธพจน์ ๓๙

โรคมี ๒ อย่าง คือ โรคกายกับโรคใจ
สัตว์ทั้งหลายที่ยืนยันว่าไม่มีโรคทางกายตลอดเวลา
๑ ปีบ้าง ๒ ปีบ้าง ๕๐ ปีบ้าง ๑๐๐ ปีบ้าง หรือยิ่งกว่า ๑๐๐ ปีบ้าง
ก็ปรากฏว่าพอมีอยู่ แต่ผู้ที่จะยืนยันว่าไม่มีโรคทางใจ
แม้เพียงครู่เดียวนั้นหาได้ยากในโลก เว้นแต่พระขีณาสพเท่านั้น

(อัง.จตุก. ๑๕๗)

พระพุทธพจน์ ๔๐

คำว่า ภัย ทุกข์ โรค ฝี เครื่องขัดข้อง และเปลือกตม เหล่านี้
เป็นชื่อของกาม ก็เหตุไร คำว่า ภัย เป็นต้นนี้ จึงเป็นชื่อของกาม
ก็เพราะสัตว์โลกผู้กำหนัดยินดีในกาม ถูกความกำหนัด
ชอบพอเกี่ยวพันไว้ จึงไม่พ้นจากภัย จากทุกข์ ขากโรค จากฝี
จากเครื่องขัดข้อง จากเปลือกตม แม้ที่มีอยู่ในปัจจุบัน
ไม่พ้นจากสิ่งเหล่านี้แม้ในสัมปรายภพ.

(อัง.ปัญจ.๒๙๔)

พระพุทธพจน์ ๔๑

ความอิ่มในกามทั้งหลาย ย่อมไม่มีแม้ด้วยทรัพย์สมบัติ
ดุจดังห่าฝน กามทั้งหลายมีรสอน่ิยน้อย มีทุกข์มาก
บัณฑิตรู้แจ้งดังนี้แล้ว ย่อมไม่ยินดี ในกามทั้งหลายแม้ที่เป็นทิพย์


(ขุ.ํัม.๒๔)

พระพุทธพจน์ ๔๒

บุคคลพึงประพฤติธรรมให้สุจริต ไม่พึงประพฤติธรรม
ให้ทุจริผู้มีปกติประพฤติธรรม ย่อมอยู่เป็นสุข
ทั้ในโลกนี้และโลกหน้า

พระพุทธพจน์ ๔๓

การทำชั่ว ไม่ทำเสียเลยดีกว่า (เพราะ)
การทำความชั่วทำให้เดือดร้อนในภายหลัง
ส่วนการทำดีนั้น ทำแล้วยิ่งดี(เพราะ)
การทำดีไม่ทำให้เดิอดร้อนในภายหลัง

(ขุ. ธัม.๓๒)

พระพุทธพจน์ ๔๔

บุคคลใดให้โภชนาหาร แก่ปฏิคาหก(ผู้รับ)
ผู้มีศีลโดยเคารพ ตามกาลอันตวร บุคคลนั้นชิ่องาาให้ของ ๔ อย่าง คือ
อายุ วรรณะ สุขะ พละ บุคคลผู้ให้อายุ ให้วรรณะ ให้สุขะ และให้พละ
เกิดในภพใดๆ ย่อมเป็นผู้มีอายุยืน และมียศในภพนั้นๆ

(อัง.จตุก. ๕๘)

พระพุทธพจน์ ๔๕

การให้ทานของสัตบุรุษ (คือคนดีคนฉลาด)
ประกอบด้วยลักษณะ ๘ ประการ คือ
๑. ให้ของสะอาด ๒.ให้ของปราณีต
๓. ให้ตามกาล ๔.ให้ของสมควร
๕. เลือกให้ ๖.ให้เนืองนิตย์
๗. เมืีอให้จิตผ่องใส ๘. ให้แล้วดีใจ

(อัง.อัฏฐก.๑๒๗)