เมื่อวันก่อนอ่านเจอคำสอนครูบาอาจารย์

ท่านว่า..ให้ทานอาหารเป็นยานะ พออ่านถึงคำนี้ อ๋อเลย เข้าใจเลย..
.
.
.
...แค่เราใช้ความเข้าใจถูกเพียงนิดเดียว มันก็อ๋อ แล้วก็หลุดได้

หลุดจากการยึดมั่นในกริยาภายนอก..

ดูคนถือศีลแปดตลอดชีวิตบางท่านสิ

บางท่านยังเป็นอนาคามีไม่ได้เลย..

มันไม่ได้เกี่ยวกับการรับประทานอาหารเลย

มันอยู่ที่การละกิเลสในจิตต่างหาก
.
.
.

การที่เราสำรวมกายวาจากริยาภายนอกต่างๆ

เพื่อจุดมุ่งหมายในการสำรวมจิต

เมื่อเราสำรวมจิตได้แล้ว..

เป็นที่มั่นให้กายวาจากิริยาภายนอกได้แล้ว

กายวาจาภายนอกจะแสดงกิริยาวาจาอย่างไรก็ไม่เป็นไร...
.
.
.
ต่อไป ก่อนรับประทานอาหาร เราควรตรวจจิตตัวเองดูก่อนว่า

“เรากินเพราะอะไร”..มันอยู่ตรงนี้เอง..

“เรากินเพราะบำบัดทุกข์ในกาย” หรือ “เรากินเพราะอยาก”

ถ้าเรารับประทานอาหารเพื่อบำบัดทุกข์ให้กาย

วันหนึ่งเราจะทานหลายรอบหน่อยจะเป็นไร กินเป็นยานี่นะกายต้องการ

เคยคิดสงสัยมั้ยครับ..ว่า..ทำไม..เราต้องทานอาหารหลายมื้อ..สามมื้อบ้าง..สองมื้อบ้าง?...เมื่อเรารู้ว่าวันหนึ่งๆร่างกายต้องการสารอาหารเท่าไร..ก็ทำไมไม่ทานทีเดียวสะให้พอไปเลยละ?

นี้เป็นคำถามของเด็ก..นะครับ...ของเด็กขี้เกียจ

หลายๆคำตอบที่ผ่านมา..ไม่เคลียร์เท่าไร..พอจะมีคำตอบเคลียร์เคลียร์มั้ยครับ?

กบก็ไม่เคลียร์ และยังไม่ตอบอะไรเลยด้วยซ้ำ ไหนลองว่าไปสิครับ ทำไม เราไม่กินอาหารสะทีเดียวให้พอเลย เกิดมากินมื้อเดียวจบ อิ่มตื้อไปจนวันตายเลยเอ้า

พระพุทธศาสนายอมรับและยืนยันความจำเป็นทางวัตถุ โดยเฉพาะปัจจัย ๔ ดังเช่น พุทธพจน์ที่ตรัสบ่อยว่า

“สพฺเพ สตฺตา อาหารฏฺฐิติกา” สัตว์ทั้งปวงดำรงอยู่ได้ด้วยอาหาร (ที่มาหลายแห่ง เช่น ที.ปา.11/226/226; 375/289 ฯลฯ)

กินอาหารให้ทั้งคุณทั้งโทษในเวลาเดียวกัน
คุณประโยชน์คือหล่อเลี้ยงขันธ์ โทษของมันคือเข้าไปติดใจในรสชาติ

ในทางการอบรมจิต คือกินอย่างพิจารณา ไม่เป็นผู้มักมาก

ผู้ที่อบรมจิตดีแล้ว กินวันละมื้อก็อยู่ได้ ผู้ที่ไม่อบรมจิต กินวันละหลายมื้อมันก็ไม่พอ

ช่วงนี้เมยป่วย สมองไม่ค่อยแล่น..รอเมยหายป่วยก่อนนะคะ..ถ้าตอบได้จะลองตอบดูคะ

ตอบตามความเห็นเมยนะคะ
.
.
.
ร่างกายต้องการอาหารไม่เท่ากันคะ...

บางท่านทาน 1 มื้อก็เพียงพอ บางท่านสองมื้อ

บางท่านต้องซอยย่อยเป็น มื้อเล็กๆ5-6มื้อ ถึงจะพอดีกับร่างกาย...
.
.
วินัย เหมาะสำหรับ พระภิกษุ ในกิจเพื่อเพียรในการละกิเลส..

แต่ฆราวาส บางท่าน ยังต้องใช้แรงกายในการดำเนินชีวิต ทำมาหาเลี้ยงชีพอยู่
.
.
.
การทานอาหารนั้น เราจึงต้องเป็นคนกำหนดเองคะ ว่าทานปริมาณแค่ไหน

จึงจะเหมาะกับร่างกายของเรา เหมาะกับการเพียรในความดี ในเส้นทางของเรา...

ทานมาก ก็ง่วง กามกำเริบ

ทานน้อยก็เป็นการทรมานขันธ์ ขันธมารสามารถเกิดขึ้นได้...

เราเป็นคนเดินในเส้นทางความเพียรในทางธรรมเอง

เราย่อมที่จะรู้ตนว่า ทานแค่ไหนจึงจะพอดีกับตนเอง


ลืมตอบคำพุดนี้....ก็ทำไมไม่ทานทีเดียวสะให้พอไปเลยละ?

ตอบว่า เพราะร่างกายเราไม่เคยพอ ขันธ์ห้าไม่มีพอ เติมเท่าไหร่ ไม่มีหยุด ไม่มีเต็ม

พูดให้ฉุกคิดแล้วช่วยกันตอบนะ

ถ้าคนเราทุกชาติทุกภาษากินอาหารแล้วไม่ถ่าย ดืมน้ำแล้วไม่ฉี่ คือกินแล้ว ไม่ขี้ไม่เยี่ยว อย่างนี้มันจะอิ่มตื้อได้ทั้งปีทั้งชาติไหม กินครั้งเดียวพอเลิกเลย ตัดความยุ่งยากเรื่องกิน เรื่องขับถ่ายออกไป เหลือแต่ทำการทำงาน ทำอะไรอื่นไป

เช่นว่านั้น สิ่งที่มีชีวิตมันจะเป็นไปได้ไหม คือกินแล้วไม่ถ่ายหนักไม่ถ่ายเบา