ถ้าเราจะเปรียบในพระศาสนาน่าจะเหมือนดังนี้
ขบวนรถไฟเปรียบได้ดัง องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ที่ได้เสด็จผ่านไปแล้ว โดยที่เรามัวแต่โอ่เอ้ไม่โดยสารไป
คงจะพอเหลือไว้แต่คำสอนของพระพุทธเจ้าก็เหมือนทางที่เหลือไว้
ให้เราเดินกันเอง และก็ยังอยู่ที่ว่าเราจะเดินไปหรือเปล่า

เวลาของเราที่จะมีเวลาได้เดินก็เหลือน้อย และยิ่งตอนนี้ด้วยหนทางที่จะเดิน
ก็ยังจะมีภัยมีศัตรูทางพระพุทธศาสนาที่ยังคอยจ้องลื้อ จ้องที่จะทำลาย
ทั้งทางตรงและทางอ้อม ดังนั้นเราจำเป็นจะต้องขวนขวายช่วยเหลือตัวเอง
เพื่อเอาตัวรอดให้ได้ด้วยตัวของเราเอง และช่วยกันรักษาทางเดินเอาไว้ให้ได้
เพื่อลูกหลานรุ่นหลังจะได้เห็นหนทางที่ยังอยู่ในสายตาที่มองเห็นระยะอันใกล้นี้ด้วย
โดยมีพระสงฆ์ที่ดีๆ ที่ยังคอยรักษารูปแบบเดิมไว้ให้เห็นกันอยู่

เรื่องศาสนาจะหมดไปจากโลกนี้ ก็ไม่ได้วิตกหรือกังวลอะไร เพราะพระพุทธเจ้า
ก็ตรัสไว้ก่อนจะปรินิพพานแล้วว่า ถ้าคำสอนได้ร้อยเรียงไว้ในพระไตรปิฎก
พระศาสนาจะมีอายุยืนยาวได้ ๕.๐๐๐ ปีก็จะหมดไป เพราะว่าคำสอนนั้นก็ตกอยู่ภายใต้
กฏของไตรลักษณ์ คือ ไม่เที่ยง การจะรักษาให้อยู่เกิน ๕.๐๐๐ ปีก็คงไม่ได้

การที่เราจะพอรักษาได้ ก็คือการรักษาที่จะให้อยู่คู่บ้านคู่เมืองให้ได้ยาวนานเท่านั้น
หรือจนไม่เหลือไว้ให้ลูกหลานจะศึกษาเล่าเรียนและปฏิบัติได้ อย่างเช่นในประเทศอินเดีย
ก็ปรากฏให้เห็นเป็นตัวอย่างมาแล้ว ต่อไปในเมื่อไม่มีศาสนาพุทธหลงเหลือก็จะมีศาสนาอื่นเข้ามาแทนที่
ลูกหลานเราเกิดมารุ่นหลังก็จะต้องถูกครอบงำโดยไม่รู้จักศาสนาพุทธเลยว่าเป็นอย่างไร
หรือถ้ารู้ก็จะหาสถานที่ศึกษาไม่ได้ จำเป็นจะต้องไปศึกษาที่อื่นที่ศาสนาพุทธยังมีการสอนอยู่
ก็คงเหมือนกับวิชาชีพทั้งหลายที่ไม่มีสอนในเมืองไทยจำเป็นจะต้องส่งบุตรหลาน
ไปเล่าเรียนยังต่างประเทศก็ปานนั้น

4Aขออนุโมทนาสาธุการค่ะ