เคารพสงฆ์ ถือสงฆ์เป็นใหญ่ มั่นในสามัคคี ชูธรรม ถือหลักการ มีประโยชน์สุขของประชาชนเป็นจุดหมาย


สรุปย้ำไว้ ณ ที่นี้ว่า สาระสำคัญ ที่เป็นแกนกลางแห่งเจตนารมณ์ทางสังคมของศีล โดยเฉพาะศีลที่เป็นระดับวินัย ก็คือ ความเคารพในสงฆ์ การถือสงฆ์และกิจของสงฆ์เป็นใหญ่ การถือความเจริญมั่นคงของสงฆ์หรือประโยชน์สุขของส่วนรวมเป็นสำคัญ และการมีความรับผิดชอบอย่างสูงต่อสงฆ์และประโยชน์สุขของสงฆ์ เจตนารมณ์นี้ พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลายได้ประพฤติปฏิบัตินำเป็นแบบอย่างไว้แล้ว

ความเคารพในสงฆ์ มีความหมายเนื่องอยู่ด้วยกันกับความเคารพในธรรมและเคารพในวินัย หรือความเคารพธรรมวินัย เพราะการรับผิดชอบต่อสงฆ์และปฏิบัติเพื่อประโยชน์สุขแห่งสงฆ์ ก็คือ การปฏิบัติที่ชอบด้วยธรรม และเป็นไปตามวินัย (ดูตัวอย่างมติอรรถกถา วินย. อ. 3/579)

การมีความรับผิดชอบต่อสงฆ์และประโยชน์สุขของสงฆ์ มีความหมายเนื่องอยู่ด้วยกันกับการปฏิบัติเพื่อประโยชน์สุขของพหูชน เพราะสงฆ์หมายถึงส่วนรวม และสงฆ์ได้มีขึ้นก็เพื่อประโยชน์สุขของพหูชน

สงฆ์แปลว่าหมูคณะใช้ได้ทุกประเภท
มด1ฝูงก็คือสงฆ์ในภาษาบาลีนะคะ
และหมู่ของพระอริยสงฆ์มีค่ะ
ไม่ปนกับหมู่ผู้ทุศีลจ้ะ

ต่อ

พระพุทธเจ้าทรงเป็นผู้นำในการปฏิบัติเช่นนี้ ดังพุทธพจน์ว่า

“ตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นผู้ทรงธรรม เป็นธรรมราชา ทรงอาศัยธรรมนั่นเองสักการะ เคารพ นอบน้อมธรรม มีธรรมเป็นธงชัย มีธรรมเป็นตราชู เป็นธรรมาธิปไตย จัดการรักษาคุ้มครองป้องกันอันชอบธรรม แก่ภิกษุ...ภิกษุณี...อุบาสก...อุบาสิกาทั้งหลาย โดยนัยว่า กายกรรม...วจีกรรม...มโนกรรม...อาชีวะ...คามนิคม อย่างนี้ควรเสพ อย่างนี้ไม่ควรเสพ” (องฺ.ปญฺจก. 22/133/168 ฯลฯ)


“เราสักการะ เคารพ อาศัยธรรมที่เราได้ตรัสรู้นั้นเองเป็นอยู่ และเมื่อใด สงฆ์ประกอบด้วยความเติบใหญ่ เมื่อนั้น เราย่อมมีความเคารพแม้ในสงฆ์” (องฺ.จตุกฺก.21/21/27)

ด้วยเหตุนี้ เมื่อมีภิกษุจำนวนมากขึ้น เจริญด้วยความรู้และประสบการณ์ คณะสงฆ์แพร่หลายขยายกว้างขวางออกไป พระพุทธเจ้า จึงได้บัญญัติสังฆกรรมประเภทต่างๆ ขึ้น และทรงมอบอำนาจให้ที่ประชุมสงฆ์เป็นใหญ่ในสังฆกรรมเหล่านั้น ทรงหยุดเลิกการให้อุปสมบทโดยพระสาวกรายบุคคล เปลี่ยนเป็นการให้อุปสมบทโดยสงฆ์ และต่อมาก็ทรงหยุดการให้อุปสมบทแม้โดยพระองค์เอง ดังนี้เป็นต้น (วินย.4/85/103)

บวชตามธรรมวินัยถ้ารับเงินใช้เงินแค่ห่มผ้าเหมือนภิกษุแต่ประพฤติแบบคฤหัสถ์ก็คือคฤหัสถ์ไม่ใช่ภิกษุ

แปลกคน ไม่ให้ใช้เงิน จะให้ใช้อะไร ใช้ก้อนหินหรอ

ดังนั้น เมื่อพระนางมหาปชาบดีโคตมี นำคู่ผ้าชุดใหม่ที่ทรงตัดเย็บเอง เข้ามาถวายแด่พระพุทธเจ้า พระพุทธองค์จึงตรัสว่า

“ดูกรพระนางโคตมี โปรดทรงถวายแก่สงฆ์เถิด เมื่อท่านถวายแก่สงฆ์ ทั้งเรา ทั้งสงฆ์ จักเป็นอันได้รับการบูชา” (ม.อุ.14/707/457)

ภิกษุผู้ได้รับมอบหมายให้วินิจฉัยอธิกรณ์ (ตัดสินคดี) ต้องถือหลักปฏิบัติว่า พึงเป็นผู้เคารพสงฆ์ มิใช่เคารพบุคคล พึงเคารพสัทธรรม (ความจริง ความถูกต้อง ความเป็นธรรม) มิใช่เคารพอามิส * (วินย.8/1083/424 – เคารพในที่นี้ ถ้าเกรงเข้าใจความหมายในภาษาไทยคลาดเคลื่อน ท่านแปลว่า หนัก คือ หนักในสงฆ์ ไม่ใช่หนักในบุคคล หนักในสัทธรรม มิใช่หนักในอามิส)

พระอรหันตสาวกผู้ใหญ่ ก็ต้องประพฤตินำเป็นตัวอย่างในการเอาใจใส่กิจของสงฆ์ เช่น เรื่องที่พระพุทธเจ้าทรงเตือนให้พระมหากัปปินะไปร่วมประชุมอุโบสถสังฆกรรม ตรวจสอบทบทวนการประพฤติปฏิบัติตามพระวินัย แม้ว่าท่านเป็นพระอรหันต์ผู้บริสุทธิ์อยู่แล้ว (วินย.4/153/208) และพระมหากัสสปะอยู่ห่างที่ประชุมสงฆ์ทำอุโบสถประมาณ ๔ กิโลเมตร เมื่อถึงวันอุโบสถ แม้จะเดินทางลำบาก ต้องลุยข้ามแม่น้ำสายหนึ่งระหว่างทาง ท่านก็เดินเท้าไปเข้าร่วมประชุม (วินย.4/162/214)

พระภิกษุอรหันต์ หรืออนาคามี ที่เข้านิโรธสมาบัติได้ ก่อนจะเข้าสมาบัตินั้น ต้องกำหนดใจไว้ก่อนว่า “ถ้าเมื่อเราเข้านิโรธอยู่ ๗ วัน สงฆ์ต้องการจะทำสังฆรรมอะไรสักอย่างหนึ่ง เช่น ญัตติกรรม เป็นต้น เราจักออกทันที ไม่ทันให้ภิกษุใดต้องมาเรียก” เพราะอาณา คือ อำนาจของสงฆ์ เป็นเรื่องสำคัญที่ต้องเคารพ (วิสุทธิ.3/367 ฯลฯ)

เมื่อมีเรื่องราว เหตุการณ์สำคัญเกี่ยวกับประโยชน์สุขของสงฆ์ส่วนรวม หรือกระทบถึงความเสื่อมความเจริญของพระศาสนา ภิกษุทั้งหลาย โดยเฉพาะพระอรหันต์ จะต้องใส่ใจขวนขวายจัดทำดำเนินการ เช่น การจัดทำสังคายนา ชำระสงฆ์ให้บริสุทธิ์ การปกป้องธรรมจากความคลาดเคลื่อน หรือจากบุคคลและลัทธิที่จ้วงจาบกล่าวร้าย การรักษาพระศาสนาให้อยู่รอดระหว่างมีภัย ตลอดจนการช่วยกันสร้าง สรรหา และรักษาตัวบุคคล ผู้สามารถรักษาหรือเชิดชูพระศาสนา เป็นต้น (เช่น สังคายนาครั้งที่ ๑-๒-๓ และกรณีพระเจ้ามิลินท์ ฯลฯ)

แลเมื่อกิจของสงฆ์เกิดขึ้นเช่นนั้นแล้ว ผู้ใดเพิกเฉยละเลย สงฆ์ย่อมลงโทษเอาได้ แม้ว่าท่านผู้นั้นจะเป็นพระอรหันต์ และเหตุที่ทำให้ไม่ได้มาร่วมจะเป็นกิจส่วนตัวที่ดีงามไร้โทษ เช่น เข้าฌานสมาบัติอยู่ เป็นต้น (วินย.อ. 1/35 ฯลฯ) ก็ตาม เช่น กรณีของพระอานนท์ในการสังคายนาครั้งที่ ๑ (วินย. 7/622/387)

ไม่เฉพาะเรื่องราวสำคัญใหญ่โต เกี่ยวด้วยความเจริญความเสื่อมของพระศาสนา หรือประโยชน์สุขของส่วนรวมทั้งหมดเท่านั้น แม้แต่กิจธุระเล็กๆน้อยๆ ของบุคคลในหมู่ ที่ต้องอาศัยเรี่ยวแรงหลายคนช่วย เช่น การตัดเย็บทำจีวร ในสมัยโบราณ เป็นต้น ก็เป็นธรรมเนียมที่จะต้องเอาใจใส่ขวนขวายช่วยกันจัดช่วยกันทำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะต้องร่วมมือกันเป็นพิเศษ ในเมื่อเป็นเรื่องเนื่องอยู่กับสังฆกรรม เช่น ในกฐินกรรม ซึ่งสงฆ์ตกลงกันมอบผ้าของส่วนรวมให้แก่ภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง ภิกษุทุกรูป ไม่ว่าจะเป็นพระเถระหรือมีคุณพิเศษใดๆ ก็พึงต้องมาช่วยกันทำผ้านั้นเป็นจีวรให้สำเร็จ (วินย.อ.3/212)

viewtopic.php?f=1&t=56488&p=426323#p426323

นั่นคือความคิดความเห็นของมิจฉาทิฏฐิบุคคล คิดอย่างนี้ คิดเตลิดไปถึงว่าผู้ที่บวชในในปัจจุบันนี้ไม่ถูกต้องพระเถื่อน ไม่ใช่บวชโดยสงฆ์ อิอิ คิดอีกหน่อยก็ว่า สำนักบ้านธัมมะโดยสุจินคิดว่าพระพุทธศาสนาสูญหายหมดแล้ว ที่เหลือนี่เถือนทั้งเพ

สงฆ์แปลว่าหมู่คณะใช้ได้ทั้งคนและสัตว์เป็นภาษาปกติของชาวมคธ
พระพุทธเจ้าก็ทรงเคารพสงฆ์=หมู่คณะที่มีแต่อริยบุคคล
(ภิกษุคือสังฆรัตนะที่เห็นภัยของกิเลสแล้ว)นางวิสาขา
ท่านอนาถเศรษฐี/อดีตอุปติสสะมีแต่อริยสาวก
บรรลุอรหันต์ที่บวชตรงจริงกันหรือเปล่า
มีแต่กษัตริย์ลูกเศรษฐีทิ้งสมบัติมาบวช
ไม่เหมือนสมัยนี้ที่ล่วงพระธรรมวินัย
แถมคิดจะเปลี่ยนให้รับเงินไม่ผิด
หนีกรรมไม่พ้นแก้คำสอนก็ตกนรกรับเงินก็ตกนรก
ลาสิกขาน๊าถึงพ้นโทษนรกคริคริคริ

แล้วที่เขาบวชกันในประเทศไทยและประเทศที่นับถือพุทธก็พระเถือน บวชไม่ถูกต้องสิงั้น

มีต่อนะอ่านต่ออีกนิด

พระเทวทัตเป็นพระญาติของพระพุทธเจ้า
ห่มจีวรไหมได้สมาบัติด้วยตกนรกเพราะอะไร
กรรมที่ทำกั้นมรรคผลนิพพานไงคะบวชรับเงินตกนรกไม่เข้าใจหรือตะ

อ่านตรงนี้ใหม่หลายๆรอบคิดแต่ในคำที่กำลังอ่านไม่แต่งต่อเติมความคิดเห็นที่ตนสงสัยต่อ

นั่นแหละมิจฉาทิฏฐิ ถึงได้บอกว่า ธรรมะเลียนแบบ

คิดให้มันตรงยังไม่เก็ตอีกหรือ
พระพุทธเจ้าบอกเพื่อให้ทุกคนฟัง
คำสอนแทนตถาคตและตรงทางตรงจริง
มีตาไว้ดูเท่านั้น
มีหูไว้ฟังเท่านั้น
ที่อ่านนี่คือจิตคิดนึกไม่ใช่ตาดูไม่ใช่หูฟังไตร่ตรองให้ตรงทางจบ
แต่เป็นการอ่านสัญญาจำเรื่องราวบัญญัติคำแต่สัจจะที่ตัวรู้ตรงไหมไม่ตรงน่ะสะสมกิเลสแล้วค่ะ

ไม่ใช้ตาดูแล้วมันจะเห็นหน้าจอ เห็นตัวหนังสือ เห็นคีย์บอร์ด หรอ คิกๆๆ หลงเกินเยียวยาจริงๆ